باز از راه رسیدی قریبه.
نمیدانم این چه عادتیست:
رفته ای، اما برمیگردی.
سرآسیمه و سرزده،
پهن می کنی بساطت را،
لابه لای رویاهای شبانه ام؛
قفل می کنی پلک هایم را،
بر حباب سیاه و سپید خیالات؛
مغزم پر می شود از اوهام،
از همهمه ی خاطرات دنباله دار.
نمیدانم این چه عادتیست:
قلبم همدست می شود با تو؛
بیدار ... دیدن ادامه ›› می شود انگار؛
تکثیر می کند رگ هایت را،
بر بالش و تشک و ملحفه ام.
زندانی می شود اندامم،
در پیچ و خم داستانهای تودرتو.
***
باز از راه رسیدی قریبه،
بی خبر، بی مقدمه.
خریده ای خواب هایم را شاید،
از دلال پشت بام برج عقرب؛
یا از غریبه ای که طلسم می کند،
خانه های خاموش خوابزدگان را.
z.k

من ترسو نیستم، اما،
از زندگی در زیر این سقفِ شیشه ای آبی،
واهمه دارم.
خرافاتی نیستم، اما،
از راه رفتن در زیر آن همه میخِ نقره ای براق،
دلشوره می گیرم،
بدبین نیستم، اما،
از تصورِ انفجارِ توپِ گُرگرفته ی بالای سرم،
قلبم می ریزد.
بیمار نیستم، اما،
از این همه تکرارِ تند و دایره وار،
سرگیجه می گیرم.
من تنها ... دیدن ادامه ›› هستم؛
و هروقت خدا اشک می ریزد،
دلم بدجور می گیرد.
کاش می توانستم،
دکمه های سفید و طلایی آسمان را،
از بیخ دربیاورم،
پیراهن ضخیم شب و روز را،
از هم بشکافم،
و بر کوهِ شانه های خدا، بوسه بزنم.
کاش می شد از او بپرسم:
در کدام ستاره زندگی می کنی؟،
و بعد، در خانه اش،
تا همیشه، اقامت کنم.
من خیالباف نیستم، اما،
می دانم که در آنجا دیگر،
از سرگیجه خبری نیست،
و هیچ سنگی نمی تواند،
شیشه ها را متلاشی کند.
من پیشگو نیستم، اما،
می دانم که روزی،
به آنجا خواهم رفت،
و در آسمانش، دور مدار او،
آهسته،
قدم خواهم زد...
z.k

اعتراف کن!
به عشقی که در درونت می سوزد،
به مهری که در آستانه ی جوشیدن است،
با همان حرف های کالِ ناپخته ات.
تا کی تازه می ماند مگر، قلبِ تو و من؟
تا کی قرار است ذهن تو، پر از شیرینیِ من باشد،
و ذهن من، پر از چاشنیِ تو؟
واژه را در ظرفِ سکوت بالا بیاور!
اعتراف کن! ؛
مثل همین سیبِ توی بشقاب،
درست، پوست کنده.
مثل همان آبِ توی لیوان،
روشن و زلال.
بدان که، ... دیدن ادامه ››
کلمات برای خورده شدن،
و حروف برای قورت دادن، آفریده نشده اند؛
بدان که،
شاید بتوان واژه ها را بلعید،
و دل را از جمله ها انباشته کرد،
اما هیچ گاه هضم نخواهند شد.
بدان که، روزی تمام حرف های ناگفته،
سنگینیِ تهوعی تلخ خواهند شد،
در قفسه ی پرتلاطمِ سینه هامان.
بدان اگر نگویی، اگر نگویم،
طعم معجونِ احساسمان را، هرگز نخواهیم چشید.
نگذار که سردی باد، آتش این اجاق را خاموش کند،
نگذار حوصله ی دیگِ درون سر برود؛
حرفت را بالا بیاور!
اعتراف کن!
z.k

آه،عزیزم، می دانی؟،
از تو فرار می کنم، اما،
نمی توانم - حتی 1 متر- از تو دورتر شوم.
انگار، روی تِرِِدمیل، درجا می زنم!
مهم نیست؛
فرار کردن روی تِرِِدمیل،
خوبی هایی هم دارد؛
خوبی هایی مثلِ:
افزایش قدرتِِ قلب،
یا تنظیمِ تپشِ اندام!

آخر می دانی؟؛
عشق تو، مثل خون نیست،
که در رگهای من جاری باشد؛
عشق تو،
چربیِ ... دیدن ادامه ›› مضِرری ست،
که در زیرِ پوستم، نفوذ کرده است؛
چربی های این روح و دل ، باید آب شوند،
و از دریچه ی چشمهایم،
به بیرون خارج شوند.
برای همین است که،
در روز، 3 بار،
و هر بار، به مدت 8 ساعت،
از تو فرار می کنم!

آه. طبیبم، یادت هست؟
روزی که نسخه ام را پیچیدی و گفتی:
"نام بیماری: سنگینی نگاه،
و سنگیِ دل."
اما نفهمیدی، که این اضافه وزن،
از آثارِ همین چربی هاست!
آخر، عزیزم... می دانی؟
هیچ وقت، طبیب حاذِقی نبوده ای!
z.k

من،
در نیم کره ی زمین و در کنار باغ سیبی، که پر از سیب های نیم خورده است،زندگی می کنم؛
و با آدمهای نیم رخی، که هیچ وقت، چهره ی کاملشان را نخواهم دید.
من،
گهگاهی می گویم: کاش می شد...، ولی هر بار جمله ام، نیمه کاره باقی می مانَد.
و هر از گاهی،
کسی به من می گوید: برخیز...، ولی چشم هایم، همیشه نیمه باز می شوند.
من،
به پرسش های نصفه نیمه،
و پاسخ های 50 درصد،
خو گرفته ام.
-
در نیم کره ی زمین،
هیچ نیمه ی پُری، دریای مملو از ماهی نیست،
و ... دیدن ادامه ›› همه ی نیمه های خالی، معنای آسمان بی ستاره را می دهند؛
در نیم کره ی زمین، جمله ی " به نیمه ی پر نگاه کن" منسوخ شده است.
-
در نیم کره ی زمین،
تمام شعرها، عاقبت به سه نقطه ختم می شوند،
و تمام جملات پر معنی، نیمه ی بی معنی جمله ای دیگرند.
-
من، در نیم کره ی زمین، و در کنار باغ سیبی، که پر از سیب های نیم خورده است،زندگی می کنم؛
و در زیر سایه ی ماه کاملی،
که هر شب،
به دنبال نیمه ی خود می گردد...
z.k

بیچاره گلهای معصوم باغچه!

آنها نمی دانستند، که شکفتن،

برای عاشق بودن کافی نیست،

و قرار است، گلبرگ های صورتی پرپرشان،

در دستان مرددِ انسان های سست نهاد،

نوای بیهودة " دوستم دارد؟ ، دوستم ندارد؟ "،

سر بدهند.
z.k

هیچ وقت دلم نمی خواهد که ،
چشم های شور زمین،
بترکند، و یا خشکی بگیرند؛
حتی ذره ای ناراحت هم نمی شوم،
اگر زمین، هرشب،
ماه زیبا را، دزدانه نظر بزند،
و من مجبور شوم،
در جزر و مد چشم هایش،
بالا و پایین بروم.
هیچ وقت دلم نمی خواهد که،
کودکان سبز و انبوه زمین،
نارس، و یا سقط شوند؛
دلم می خواهد که مدتها،
بر ... دیدن ادامه ›› شکم آبستنش تکیه بزنم،
و با ویار و ولع،
میوه های نایابش را میل کنم؛
هیچ وقت دلم نمی خواهد که،
از چرخ و فلک زمین،
زود پیاده شوم؛
عاشق این هستم که سال ها،
بر رویش بنشینم،
و از شدت اتفاقهای جورواجور آن،
سرگیجه بگیرم!
z.k

هیچ وقت دلم نمی خواهد که،
چشم های هیز آسمان،
از کاسه ی کهکشان دربیایند؛
حتی حسودی هم نمی کنم،
اگر آسمان، هر شب،
به تمام دختران زمین چشمک بزند!
هیچ وقت دلم نمی خواهدکه،
آسمانِ شبهای تابستان،
زود به رختخواب رود؛
دلم می خواهد که تا صبح،
برایم 1001 خمیازه بکشد،
و من از بوی سرد دهانش،
لذت ببرم.
هیچ وقت دلم نمی خواهدکه،
پستانک خورشید،
دادو بیداد آسمان را ساکت کند؛
عاشق این هستم که ساعتها،
به اخم ابروهایش نگاه کنم،
و زیر سیل گریه هایش،
موش آب کشیده شوم.
z.k

روانپریشانگیسو

می خواهم چون دیواری از خاک
بر بستر عشقت فرود آیم
و با خون داغ و سرخت
الهه ای سفالین از خویش بنا سازم...
***
می خواهم چون طوفانی سرکش،
پلهای وجودت را از هم بگسلم
وچون قرص روانگردان ماه،
ماهی های دریایت را بیمار سازم،
تا دیگر این جنبش های همنام،
نتوانند ... دیدن ادامه ›› میان تو و تصویرم،
جدایی افکند...
***
می خواهم چون سایه ای ابدی،
بر سرتاسرت سرما افکنم،
تا دیگر هیچ خورشیدی نتواند
گرمای وجودت را لمس کند...
***
می خواهم چون صاعقه ای رخشان،
در لحظه ی انتظار لطف باران،
ویرانت کنم،
و بعد
بر خرده پاره های تنت،
آرام ببارم...

z.k

کازابلانکا(یغما گلرویی)*

تو دیگه داری می ری، این اختتام رؤیاست
این آخرین سکانسه فیلمِ کازابلانکاست
من مردِ نقش اول، مغرور و بی تبسم
تو اون زنی که می ره با مردِ نقش دوم
بارون بباره یا نه، صحنه دراماتیکه
تصویرت از تو چشمام می ریزه چیکه چیکه
دوربین یواش یواش از تو صحنه می ره بیرون
من می مونم با سایه م، من می مونم با بارون
این اشکا مصنوعی ... دیدن ادامه ›› نیست، تو دیگه داری می ری
داری چشاتو از من، از نقشِ من می گیری
راهی نمونده باقی، فیلم نامه اینو می گه
من و یه جای خالی، تو و یه مردِ دیگه...
از وقتی که نگاهت از تو نگاهم رد شد
این فیلم عاشقانه، یه فیلمِ مستند شد
بازی دیگه یادم رفت، نقشم خودِ خودم بود
نقش کسی که چشماش لبریزِ عشق و غم بود
اسکارو من می گیرم... اما چه فرقی داره
نقش سیاهی لشکر، با یه ابرستاره
وقتی تو رو ندارم، وقتی تو دورِ دوری،
وقتی باید بسازم با حسرت و صبوری
این فیلم موندگاره، گیشه ها غبضه می شن
اما بازم من بی تو، اما بازم تو بی من...
تو دیگه داری می ری، این آخرین پلانه
تیتراژ میاد و آهنگ، همراه این ترانه...

فکر کنم درباره ی این نمایش به قدر کافی گفته شده،بازیها خوب، قصه جالب و...
اما جالبترین بخش کار به صندلیهای ردیف آخر سالن 4سو برمیگشت که بیسیار لذت بخش و در حد ژانر وحشت بودند!به گونه ای که احساس میکردیم با یک بلیط آن هم نیم بها به دیدن دو مکان آمدیم:1)تآتر2) پارک ارم
از کسانی که طراحی این صندلیها و دره ی پشت آنرا به عهده داشتند پیشاپیش ممنونیم!

ای (ع ش ق)!

سلام؛

می خواهم
(عین) تو باشم.
z.k

رو بروی هم ایستاده ایم؛
با نگاهی خیره و منجمد مرا می نگری.
میدانم،
منتظر کلامی هستی، تا چشمانت را آب کند.
من اما
مثل آفتاب زمستان،
سست و رنگ پریده
بر دیوار تکیه داده ام.
بی هیچ کلامی!
چند روزی ست که پنجه های سرد غرور
دهانم را سخت برهم فشرده اند
و با بوی تلخشان ،
نفسم را تنگ کرده اند.
خدایا ،
می خواهم کلماتم را فریاد بزنم،
آیا سلاح گرمی نیست
که این دستها را از هم بشکافد؟

z.k

سلام.
دوستان یک سایت جالب هست به نام: I write like که از طریق اون می تونید بفهمید که نوع قلمتون در نوشتن (هر نوع نوشته ای)،شبیه به کدوم نویسنده ی مشهور هست. البته یادتون باشه که نوشتتون رو اول باید به زبان انگلیسی ترجمه کنید:
http://iwl.me/

//////////////////////\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
\\...................//.....................//
\\...................//.....................//
\\...................//.....................//
\\...................//.....................//
//////////////////////\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
\\...................//.....................//
\\...................//.....................//
\\...................//.....................//
\\...................//.....................//
//////////////////////\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

باز هم آسمان،
کسی را کشته است؛
این را
از چهره ی سیاه و گنه کارش فهمیدم.

دیگر،ابرها نیز نمی توانند،
دانه های درشت عرق شرمش را
پنهان کنند.

نفس آسمان هنوز ،
بوی آفتابی را
که دیشب بلعیده است ، میدهد...

z.k

امروز روی گیشه ی تآتر شهر نوشته بودکه :نمایش های فردا 4شنبه به مناسبت شهادت امام موسی کاظم اجرا نمی شه. من درست دیده ام آیا؟!