سلام

دیشب باشگاه تاتر شهر یه فن عجیب و غریب زد بهمون!
کم هم نبودیم. بیست نفری می شدیم، بلیط باشگاه را برای خرده خانم سه شنبه رزرو کرده بودیم و با خیال راحت رفته بودیم نمایش مان را ببینیم، اما(خدا نصیب تان نکند) گیشه می گفت بلیط نداریم. ساعت چهار همه بلیط ها تمام شده! و از این حرف ها. دیگر به تماشا بدون صندلی و بدتر، سرپایی هم رضا شده بودیم. (بین خودمان باشد البته.)
به هر حال خدا خیرشان بدهد، ایرانشهری ها کلی همکاری کردند و با هر گرفتاری بود دیشب خرده خانم را دیدیم.
بسیار بسیار سپاس تقدیم آن خانم عزیزی که مسئول گیشه ایرانشهر است، مسئولان روایط عمومی و سایر بزرگوارانی که دیشب مثل ما و برای ما این طرف آن طرف زدند.
با تشکر
امیدواریم دیگر از این فن ها نخوریم!

با (کمی) الهام از "زندگی سگی" حسین ایرجی
من، قبلا: "تنهایم و تنهایی ام را دوست می دارم، و دوست تر خواهم داشت اگر ..."
خودم، حالا: "کی؟من؟ من گفتم "تنهایی ام را دوست می دارم"؟! من غلط کرده باشم!!!"
چند وقت است تنهایی ام بد آمده است بالا، تا کی سر باز کند و بزند بیرون. خیلی وقت ها بعد از کار دلم می خواهد بروم جایی، پیاده روی، پارک، تئاتر، سینما، نه اینکه مثل مرغ غروب که می شود راست دماغم را بگیرم و برم سمت خانه. اما این چیزها پا می خواهد. پا که دارم، هم پا می خواهد. من هم که تنها. خیلی چیزها را که دوست دارم به خاطر همین بی هم پایی از دست می دهم. مثل همین چند وقت پیش که می خواستم "درس مهرجویی" را ببینم. هر چه این طرف و آن طرف زدم نشد یکی از رفقا را هماهنگ کنم که بیاید. تنها هم که حالش را ندارم بروم. خلاصه نمایش را از صحنه برداشتند و من نرفتم که نرفتم.
باید دیگر تصمیمم را بگیرم. باید این وضع را قبول کرد و از بلا تکلیفی و برزخ آمد بیرون. آدم وقتی قبول که تنهاست یکه و یالقوز همه کار می کند. آن وقت می شود تنهایی رفت ایرانگردی! جهانگردی! چه برسد به سینما و تئاتر. شاید یک روز تنهایی ام آن قدر زد بیرون که در محوطه تئاتر شهر دنبال کسی کشتم! از کجا معلوم؟ شاید به بنده خدا بگویم که عاشق اش هستم و اگر نامزدی چیزی ندارد مگر چه ... دیدن ادامه ›› می شود ...
خلاصه تنهایی که بالا بزند احساسات این طوری تنزل پیدا می کنند. من هم بلا نسبت همه آدم.
ولی نه، هر جور که فکر می کنم این برزخ و بی هم پایی هر چه باشد خیلی بهتر از گرفتاری وابستگی و (خدا آن روز را نیاورد) بهتر از هم پای بد است. وای که چه قدر من ترسو هستم. هر وقت بحث را با خودم جدی می کنم به اینجا که می رسم مثل خرگوشی که فقط چند قدم از لانه اش بیرون آمده و خطری دیده، زودی به پناهگاهم می جهم و می روم سر همان خط اول.
نه، هنوز هم فکر می کنم "تنهایی ام را دوست می دارم". من درست بشو نیستم.

راست است؟
خبر اکبر عبدی عزیز واقعی است؟

امروز هوای دیوارمان چقدر سیگاری است!
چند وقتی است که می خواهم در این مورد اینجا بنویسم، اما ماند تا امروز. راستش از این هم می ترسیدم که نکند مرا به سمت بالای صفحه، گوشه سمت چپ راهنمایی کنید.خیلی دوست دارم نظرتان را بدانم.
خلاصه می خواهم در مورد این پدیده بگویم. پدیده سیگار در محوطه تئاترها، تئاتر شهر، ایرانشهر و .... مانده ام چرا بعضی ها فکر می کنند در این محوطه ها اصلا باید سیگار کشید. اینجا هوس سیگار می کنند. خیلی دوست دارم بدانم سیگار چطور به هنر و تئاتر وصل می شود و چه ازتباطی با هم دارند. بله، متاسفانه خیلی ها فکر می کنند سیگار و کلا مخدر از اسباب هنر است. متاسفانه تر خود هنرمند ها هم گاهی این اعتقاد را دارند. وقتی این چیزها را درخود راه می دهند حتما اعتقاد دارند دیگر. فیلم تاراج را یادتان می آید؟ قاچاقچی و اولین وارد کننده هروئین به ایران می گفت زمینه و بازار را میان محصل ها و هنرمندها آماده کرده. چه دردناک. بدتر اینکه بیشتر جوان ها هستند که اینجا هوس سیگار می کنند. یعنی علاقمندان به هنر. قانون الگو پذیری است. کاش هنرمندان قبول کنند که چون زیر ذره بین هستند مسئولیت سنگینی دارند.
اگر نخواهیم بگوییم سیگار، در دست زن یا مرد، نشان هرزگی نیست (چون لزوما نیست)، حتما قبول می فرمایید که نشان هنر هم نیست.
دور باد دودکی و آبکی از هنر سرزمین ما.

اگر خودت نبودی، این آدمی را که الان هستی دوست داشتی؟
اگر بله و اگر نه، چرا؟

دیشب "ابرهای پشت حنجره" را دیدم، چند سوال دارم، دوستانی که این نمایش را دیدید، جواب می دهید؟:
1. چرا دکور را اینطور آهنی انتخاب کرده بودند؟ برای القای حس فضای سرد وآزاردهنده سیاسی؟
2.حکم آن نردبان ها چه بود؟ چرا اینقدر از آنها بالا و پایین می رفتند؟
و یک سوال کلی، من فکر می کردم در تاتر بازیگرها نقش های متفاوتی بازی می کنند، یعنی فکر می کردم هنرپیشه های تاتر نقش های متفاوت می گیرند و کارگردان ها هم همین تنوع را از بازیگر خود می خواهند. چون حتما بازیگر تاتر باید این قابلیت را داشته باشد. اما تا اینجا در نمایش هایی که دیدم می شد حدس زد که کدام بازیگر کدام نقش را بازی می کند. چرا مثلا در این نمایش جای پاکدل و حقیقت دوست را عوض نکردند؟ یا جای راهبه و ماریانا. به نظرم اگر آنوقت بازی قابل قبول بود با افتخار می شد گفت که خوب بازی کردند. اما الآن این تکرار نقش در نمایش های مختلف نمی گذارد راحت قضاوت کنیم.
در پایان این را هم گفته باشم که من نمایش های زیادی ندیده ام، پس لطفا خرده مرده نگیرید!

دوستانی که نمایش را دیدید، کمکم می کنید؟
چرا دکور را اینطور آهنی انتخاب کرده بودند؟ برای القای حس فضای سرد و فضای آزاردهنده سیاسی؟
حکم آن نردبان ها چه بود؟ چرا اینقدر از آنها بالا و پایین می رفتند؟
چرا ماریانا حتی قبل از بازداشت و شکنجه بریده بریده و مثل عروسک کوکی راه می رفت؟

امروز یکشنبه است،‌ 17 بهمن، دیروز شنبه بود و فردا هم دوشنبه است‌. یک ماه و نیم مانده به عید. چهل و یک روز دیگر. بعد می شود یک سال دیگر. و تو یک سال دیگر را تجربه می کنی. بله، امروز یکسنبه است، خوب که چه؟ به خیالت امروز با دیروز و فردا فرقی دارد؟ هیچ فرقی ندارد، همه اش مثل هم است. انگار یکی را گذاشته اند در دستگاهی و باقی عمر را همینجور کپی کرده اند. صبح امروز با صبح دیروز و هفته قبل و پارسال و سال های دیگر هیچ فرقی ندارد. دل خوش نکن، فردا و سال بعد و سال های دیگر هم همین است که بود.

تنهایم و تنهاییم را دوست میدارم،‌ و دوست تر خواهم داشت اگر حالا بدانم روزی هست از میان روزهایم که می بینم به آن روز که دوستت میدارم، و تو نه، و وجودم همه ترس است از این واقعیت. تنهایم و تنهاییم را دوست میدارم،‌ و دوست ترش خواهم داشت،‌ اگر ببینم به آن روز که تو دلت جای دیگری است،‌ در چشم های کسی بس بهتر از من،‌ و چه بی پناهم من در برابر او.
تنهایم و به تنهاییم عشق می ورزم،حسی که می توانست از آن تو باشد. و آن وقت دیگر اینگونه نمی بود. حالا اما، تنهایم و تنهاییم را دوست می دارم ................ و می کوشم که همینگونه بماند.

(منتظر نظرهای سبزتان هستم.)

دلم گرفته بود،‌
بیشتر گرفتی اش.

اوج خودخواهی عشق من است،
که آرزو دارم
بمانی،
همیشه،
همینکه که هستی

"وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیشتر تنهااست، چون نمی تواند به هیچ کس جز به همان آدم بگوید چه احساسی دارد."
سمفونی مردگان
عباس معروفی

با اجازه قدیمی های دیوار
تازه واردی وارد می شود،لطفا عصبانی نشوید،
سلام،
دیشب نورا را دیدم،مرحبا به خانم بهرام و آقای دهکری، هر دو پر انرژی و قدرتمند و در عین حال مراقب رعایت ظرایف در اجرا.
سوال دارم: بعد از صحنه رقص، بینی خانم بهرام خونریزی کرد، میخواهم بدانم این خون هم جزئ از نمایش بود؟ یا فعالیت بیش از حد در این صحنه، یا نکند ضربه ای در این میان باعث خونریزی شد؟ شماها که شب های دیگر اجرا را دیدید، این اتفاق افتاد؟

سلام
مرحبا به خانم بهرام و آقای دهکری، هر دو پر انرژی و قدرتمند و در عین حال مراقب رعایت ظرایف در اجرا،
بعد از صحنه رقص بینی خانم بهرام خونریزی کرد، میخواهم بدانم این خون هم جزئ از نمایش بود؟ یا فعالیت بیش از حد در این صحنه، یا نکند ضربه ای در این میان باعث خونریزی شد؟ شماها که شب های دیگر اجرا را دیدید، این اتفاق افتاد؟

دیر شد عاشق نشدیم

سلام

یه کسی یه جایی روی این دیوار یه چیزی نوشته بود راجع به یه کشیشی که دلش ضعف میرفت واسه اینکه کاش می شد واسه دو نفر غذا می گرفت، می شه یه لطفی کنین و اونو اینجا برام بذارین یا آدرس بدین پیداش کنم؟