شرقی غمگین را بالاخره امشب دیدم . فارغ از بازیهای روان و صمیمی و متن با احساس مورد انتظار از قلم توانای سجاد افشاریان، چند نکته ظریف ولی اساسی مانع از آن شد که بتوانم از تماشای این تاتر لذت ببرم. اول از همه اینکه در جامعه ای که آمار افسردگی در آن خصوصا در میان جوانان و نوجوانان، به شدت نگران کننده است، از اهل قلم انتظار میرود که نه تنها ازین آفت اجتماعی با هدف جلب مخاطب استفاده سو نکنند، بلکه در حد بضاعت خود و فضای موجود از ابزار توانمند هنر، به منظور ایجاد روزنه هایی از امید در میان جوانان به طور خاص و جامعه به طور کلی اقدامی مؤثر نمایند. متاسفانه آنچه که در این تاتر شاهد آن هستیم، تاکید و تقویت فضایی افسرده و بن بستی سیاه بود که در نهایت نیز به خودکشی منتهی گردید. با توجه به محبوبیت نویسنده و تاثیرگذاری نوع نگاه و بیان ایشان در میان اقشار جوان، این انتظار از جناب افشاریان بیشتر است که به جای تشویق به تجربه زندگی در انزوا و یا در فضایی مجازی ، راهکاری برای برون رفت از این وضعیت ارائه و یا حداقل با نویدی هنرمندانه ، کورسویی از امید به تصویر کشیده میشد.
نکته بعدی که بازهم از جناب افشاریان عزیز و هنرمند انتظار نمیرفت استفاده سخیف و چندش آور از شوخی های دم دستی و بازی با خطوط قرمزی مانند مصرف الکل و گل و .... بود که متاسفانه این روزها صرفا برای گرفتن خنده از تماشاگر و رونق بیشتر گیشه، در نمایشهای بسیاری از آن استفاده میشود.(شاید از ایشان بعید بود )
شاید ترجیح بنده این بود که داستانی عاشقانه و لطیف را از قلم زیبا و با بیان شیوا و گرم سجادافشاریان بشنوم و در پایان نمایش همچنان امیدوار باشم که غم شیرینی در فرهنگ شرقی هست که میتواند منشا زایش و زندگی باشد نه انزوا و مرگ.
با احترام