بعد از یک سال دوری اجباری امشب با تماشای نمایش یاماها به تئاتر شهر برگشتم و چه انتخاب خوبی بود بعد این همه وقت... یادم آمد که چقدر دلم برای تمام لحظه های تئاتر دیدن تنگ شده... و چه حسن ختام درجه یکی بود ترانه ی سوسن...
همه ی زندگیمو یک روز کتابش می کنم...
دونه دونه صفحه هاشو می دم قابش می کنم...
کی می خواد برام بسازه این همه قاب طلا...
نمی خوام قاب دلم را بزنم آب طلا...
دم کهبد تاراج و گروهش گرم که توی این روزهای بد و سخت حال امشبم رو حسابی خوب کردند...

برای من این سوال پیش اومده که آیا باید بعضی نکات بدیهی رو بارها و بارها و بارها به بعضی تماشاگران تذکر داد و گوش شنوایی هم نباشه؟
امشب اجرای بوقلمون رو در تماشاخانه ی ایرانشهر تماشا کردم... خانمی در بین تماشاگران در باکس B به همراه کسی که کنارشون نشسته بود تقریبا در تمام طول اجرا با بلندترین صدای ممکن درباره ی نکات مختلف کار اظهارنظر می کردند؛ صدای این خانم به قدری بلند بود که حتی هدایت هاشمی هم در میانه ی اجرا و وسط دیالوگ گفتن جواب یکی از سوالاتِ ایشون از همراه شون رو داد؛ البته سرکار خانم از واکنش هدایت هاشمی کلی هم ذوق زده شدند...
نکته ی دیگه این که از میانه ی اجرا با وجود تذکر گروه اجرایی در ابتدای کار برای خاموش بودن گوشی ها همین خانم علاوه بر حرف زدن، گوشی شون رو از کیف شون بیرون آوردند و بدون توجه به نگاه های چند نفری از تماشاگران، مشغول چک کردن گوشی موبایل شدند و نور صفحه ی گوشی شون واقعا آزاردهنده بود.
واقعا نمی دونم که چرا با وجود تذکرهایِ پی در پی و کمپین های مختلف در رابطه با فرهنگِ تماشای تئاتر بعضی از آ دم ها این قدر راحت نسبت به حقوق دیگر تماشاگران تویِ سالن های تئاتر این طور بی اهمیت اند؟ و واقعا باید با این آدم ها چطور برخورد کرد؟

خیلی کنجکاوم بدونم آقایی که دیروز تویِ ردیف سوم نشسته بودند و وسط اجرا خیلی راحت گوشی موبایل شون رو جواب دادند و چند جمله ای هم صحبت کردند؛ چطور آدمی هستند؟ این قضیه ی گوشی هایِ موبایل توی سالن های تئاتر دیگه خیلی داره تکرار می شه و انگار که هیچ گوشی هم بدهکار نیست...