خیلی وحشی، خیلی دوست داشتنی و اندازه، خیلی دیدنی بود. دوست دارم توصیف کنم اجرارو و تا چند ساعت بعد از هنوز قسمتهایی از اجرا توی ذهنم میگذشت برای تحلیل و مرور، غیر از پیشنهادم برای دیزالو شدن صحنه ها در هم برای تعویض صحنه ها، هیچ کمی و کاستی ندیدم و لذت بردم. Au revoir

شخصا لذت بردم از یک تئاتر. فضاسازی درست, شناخت درست و تسلط کارگردان بر دنیای زنانه, دکور خوب لباس های درست و حضور. تماشاچی به عنوان مهمانان تولد, و بسیاری نکات دیگر. تئاتری که در میان انگشت شمار تئاترهای روی صحنه ( اساسا هشتاد درصد نمایش های روی صحنه تئاتر نیستند) تئاتریست که میتوان راجع به آن به بحث و گفت گو پرداخت. تبریک به تمام گروه اجرایی.

بعد از دیدن این نمایش میتونم بگم دقیقا چه چیزی تئاتر نیست. ساده ترین نکات یک اجرا در این نمایش دیده نمیشد. کارگردانی صرفا طراحی حرکت و عدم ماسکه شدن بازیگران و انتخاب دکور بی دلیل و لباسهای زیبای بی کاربرد و ترکیب رقص سماء و چرخش سر در رقص محلی و خیلی موارد دیگه نیست و حتی اگر باشه رئالیسم جادویی نیست, همونطوری که بارها نوشتن از سوئیچ پارتی و ربط دادن بی ربطش به جیرجیرک البته به جز نحوه تولید صدا توسط این موجود و همچنین ادبیات بی ادبیاتی که انگار مخلوطی از کلمات سخت فهم و ادبیات محاوره ای شبکه های مجازی اسمش نمایشنامه نیست. واقعا حیف که بازیگران کار با چنین متن و کارگردانی ای عملا هرکاری که انجام میدادند هم نمیتوانستند کمکی به اجرا بکنند. عجیب تر اینکه بعضی از حرکات و لغت ها در سطحی ترین وجه در اجراهای دیگه منجر به توبیخ میشوند و اینجا خیر, و عجیب تر اینکه دغدغه ی کارگردان به هیچ عنوان معلوم نیست حتی پشت ظاهر سخنان سنگین ولی پوچ. سالن تئاتر اشتباه ترین مکان برای انتخاب همچین اجرایی بود. بیشتر از همه دیدن برخی از اسامی و افراد در اجرا شوک برانگیز بود, خصوصا آقای نعیمی و مشاور کارگردان آقای فکری ارشاد. این بی مکان بی متن اجرا آیا نیاز به این همه بازیگر داشت؟ و اگر هرکدام نبودند چه میشد؟ این متن جز مونولوگ است؟ خیر. نظریه های اجرا و مقدمات تئاتر برای تدریس در دانشگاه نیستند. شاید در بعضی موارد نشان دهند چه چیزهایی اجرا را نادیدنی و بی دلیل میکنند.