سلام من روزهای آخر بود که نمایش شترمرغو دیدم، نه اجرای نمایشو دوست داشتم و نه متن ... اجرای کسل کننده و واقعا نفهمیدم حرف این نمایش چی بود.
حکایتی فلسفی از باید ها و نبایدها و مسئله جبر و اختیاری که بر بشر حکمفرماست و فرمانروایانی که هر بار به تکرار جای انها در نمایش عوض می شود و در اثر گسست زمان هر کدوم بر یک صفحه شطرنج دفرمه دارند بازی بی پایانی می کنند، کار به نظرم از نظر فرم اجرا ، یکسری تکرارهای بی دلیل داشت مثل سر تکان دادن ها، وضعیت طراحی حرکات بدنی بازیگرها بسیار غیرمنطقی است که نمی شه نمایش رو ابزورد هم دانست، دیالوگ های بی سر و ته تکراری و نامفهوم که معلوم نیست که چه چیز پوچی را می خواهد بیان کند، چرا که خود بیان پوچی هم باید شیوه درستی برای نمایش و ارائه داشته باشد که مفهوم را برساند. طراحی صحنه نه چندان زیبا و لباس های بی ربط و فضاسازی های اشتباه که ربطی به اتفاق درون نمایشنامه ندارند. تکرارهایی که اثر دراماتیکی ندارند و چیزی رو نمی رسونند که به شدت خسته و کلافه شدم و فقط چون وسط جمعیت نشسته بودم امکان خروج از سالن رو نداشتم و البته، روروانسی که دوست نداشتم و رفتار کارگردان با ژست های عجیب و غریب که نمی فهمم تیپ ها رفتاری که به تازگی باب روز شده!!
و مهمترین نکته که به شدت منو از دیدن نمایش دلزده کرد ، نگاه نمایش به مساله سرمایه داری سوسیالیستی بود، البته نمی توانم بگم سوسیالیستی حتی شاید کمونیستی هم باشه، و من کلا با نگاه های این چنینی به مساله سرمایه داری مخالفم که ریشه در دهه 40 و 50 داره و هنوز هم در ایران از بین نرفته متاسفانه ... نمی شه تنبلی و ضعف یک ملت رو برگردان سرمایه داری انداخت! اگر کل حرف نمایش همین بوده باشه، چون باز هم می گم واقعا نفهمیدم نمایشنامه و اجرا دقیق می خواد منو در برابر چه سئوالی قرار ... دیدن ادامه ›› بده...
در کل در بین تمام نمایش هایی که دیدم شاید تنها اثری بود که به هیچ عنوان و از هیچ منظری دوست نداشتم... مصر بودم که بنویسم و تعلل کردم در نوشتن که بعد از پایان اجرا بنویسم که لطمه ای به جلب تماشاگر نزده باشم... به هر روی جمعی زحمتی کشیدند. تشکر

دور اول اجرای گروه رو دیدم، عالی بود عااااااااالی به معنای واقعی. ترس و اضطراب رو خوب حس کردم و تا جایی که به یاد دارم بازی خانم رضی رو خیلی دوست داشتم و البته بازیگران آقا هم عالی بودن.
طراحی صحنه و به خصوص رنگ لباس ها رو دوست داشتم و امیدوارم بازهم بدرخشید. نمایشنامه هم که خب عالی بود از نظرم من کم و کاستی نداشت و روند آغاز تا پایان خوبی داشت. من لحظه های نمایش رو کامل با هیجاناتش حس می کردم و جزو آثاریه که بعد از گذشت تقریبا یکسال و اندی و بلکه بیشتر هنوز این اثر در خاطرم کاملا ماندگاره. از سالن راضی آمدم بیرون.
راستش اسم اقای افشاریان که پای تهیه کنندگی خورده بود،‌ فکر کردم باز یه کار پراکنده تک گو برای هیجانی کردن مخاطب و جذب درآمده.. اما بی اغراق این اثر آقای شاهونه کاملا متفاوت از روال اثار تهیه کننده بزرگوار و عزیز هست.
در کل از نظر من امتیازی که در بالای صفحه درج شده باید بیشتر باشه، یک توصیه جدی اندکی با انصاف تر بزرگواران عضو تیوال رفتار کنند و کمتر پیج ها و امتیازها رو ناعادلانه پایین بیاورند.
لطفا با دیدن آثاری که صرفا برای جذب درآمد نیست و بلکه کاملا هنرمندانه است از تئاتر و گروه های تئاتری حمایت کنیم.
امیدوارم بدرخشید جناب شاهونه و گروه محترم

اگر کتابی به دست تان برسد و قرار باشد آن را نخوانید، چقدر تاب می آورید؟!!
به هر حال خانم نمایش کتاب نباید را می خواند و این گونه وارد قصه های نانوشته کتاب شدند و اینگونه زندگی انها جادو می شود، حتی به طور کامل زندگی آنها به هم می ریزد گویی دارند زندگی مرد را موشکافی می کنند. هر چند انتهای نمایش پایان زندگی زوج است. اما برای من مشخص نشد که آیا مرد به خاطر جنگ فرار کرده یا چرا دختر محبوبش را رها کرده و با دختر کارخانه دار ازدواج می کند؟
از نظر من دقیق پرداخته نشده که آلما کدام است... چون پیچیدگی باعث می شود در موارد مخاطب فراموش کند
آلما یک کاراکتر زن است که در برداشت من درخت شیشه ای، قلب آلما هست.درخت به یک زن تشبیه شده بود که مرد به او وعده ازدواج می دهد اما متاثر از جنگ جهانی و فرار و طی کار در کارخانه با دختر رییس ازدواج می کند... و شاید نمی داند که عشق اول هنوز منتظر اوست ...
در هر حال، جنگ خوب نبوده و هرگز هم خوب نخواهد بود...
تلخکامی جنگ در نمایش های متعددی بازگویی شده است و به نظرم می رسد که نویسنده در این نمایشنامه نیز به دنبال بازسازی تصویری از تاثیر تلخ جنگ بر عاشقانه هاست.. با این حال از نظر من متن به شدت پیچیده بود و شاید می شد ساده تر آن را روایت کرد، و شاید تصویرسازی های تو در تو اگرچه می تواند خوب ... دیدن ادامه ›› باشد اما به همون اندازه هم می تواند مخاطب رو گرفتار گونه ای فراموشی خط اصلی نمایشنامه کند.
بازیگر خانم قوی و توانمند است اما بازیگر مرد با کیفیت مطلوب نبود البته شاید به این خاطر که من در شب اول اجرا رو دیدم. تفاوت در بازی بین ۲ بازیگر زن و مردحس میشد.
با وجود پیچیدگی نمایشنامه اما کارگردانی خوب بود و با همراهی طراحی صحنه قوی و نورپردازی خوب به درستی نمایش را پیش می برد و شاید از شدت پیچیدگی اثر می کاست.
البته به نظرم گریم به نظرم مقداری اغراق آمیز بود.
در کل دوست داشتم و از تیم نمایش ممنونم

درود
به کار دانجشویی باحال و جالب که از بدو ورود تماشاگر رو با موسیقی ونحوه قرار گرفتن بازیگران روی صحنه می تونه مخاطب رو درگیر خودش کنه، یه مقدار از نظر من متن منسجم نبود و کشدار بود ولی بازیا خوب بود هر چند که بیان بازیگران می شه گفت قوی نبود. میزانس های خلاقانه داشت و البته ایده نمایشنامه رو که گونه ای متاثر از هملت بود که پدر کشی در هر لحظه ای و به هر دلیلی می تونه اتفاق بیفته،‌ثروت، طمع قدرت و بی شمار دلیل که می تونه در جامعه باعث پدر کشی بشه البته به نظرم همون ضعف اصلی کار در نمایشنامه بود که نمی تونه منظور اصلی داستان رو درست و کامل برسونه و شاید بیشتر از موضوع اصلی به حواشی رخداد می پردازه در کل می تونم بگم که خوب بود بر خلاف نمایش دیگر ی که به تازگی دیدم و واقعا تحمل سالن برام سخت بود از نظر محتوا به خصوص و اون هدفی که دنبال می کرد.

من این نمایش رو دوست داشتم، اجرای قشنگی رفتن، هر چند موضوع نمایش حرف تازه ای نداشت، من مثل برخی دیگه از دوستان فکر می کنم که نمایشنامه خاص نبود اما اجرا عالی بود و من طراحی صحنه رو هم دوست داشتم. فقط شروع نمایش من صدای بازیگران رو نمیشنیدم ولی در طول نمایش حل شد. آقای نعیمی در بیشتر کارهاشون خوش درخشیدن.