در این اجرای اپیزودیک ( در ابتدای نمایش قطعه ها جدا هستند) بازیگرها به مرور در روند اجرا بهتر و موفق تر عمل میکنند, آقای مرشد بی نظیر عمل میکنند, من به راحتی باور میکنم که شما میانسالید و پر خاطره. خانم نیک اندیش هم که ویشتر در نمایش فردای شب هم ثابت کرده بودند بسیار مسلط و درخشان هستند و گویی صدایشان خود یک کارکتر مستقل است . آقای پوراحمدیان قسمت سختی از نمایش را به عهده دارند که وجهه عاطفی قاتل است و به خوبی از پس سختی کار برآمده اند, تسلط خانم جدی نیز جالب است اما کمی میتوانست خشونت ژاله دوم کمتر باشد. دو بازیگر دیگر نیز تلاش خود را میکنند اما به نظر من معمولی بودند. در ارتباط با متن, من متن نمایش را دوست داشتم و برایم باورپذیر بود, به جز قسمت های عاشقانه ی متن, به نظر من زیادی آرمانی و دور از ذهن بود, خصوصا در مورد دو اپیزود اول که بلوغ قاتل هنوز دیده نشده که بخواهد این چنین شاعرانه در ارتباط با ژاله سخن بگوید. اما در ارتباط با کارگردانی, به نظر من کارگردان بلد است چطور از متن تصویر بسازد, چطور ما را در خیابان های تهران با ژاله و قاتل رو به رو کند, ابتدا به نظر می آمد سه زمان مختلف از زندگی ژاله روبه روی ماست, اما بعد انگار تبدیل شد به سه روایت, ژاله میتوانست چه ویژگی های داشته باشد, و قاتل او هم. برای من نمایش زودتر از زمان پایانش تمام شد اما کارگردانی موفق باعث شد بتوانم ادامه نمایش را چند پایان بندی متفاوت ببینم. لذت بردم و خسته نباشید.