اوپرت نیرنگ اورنگ رو انقدری دوست دارم که برای سومین بار همراه با دوست و فامیلی قدیمی به دیدن نمایش آمدم. کسی که حال دلش چندان خوب نبود و تا حالا نمایش هم ندیده بود. چقدر خوشحال شدم که کلی از ته دل خندید و در برگشت هم صحنه‌ها و دیالوگها رو مرور کردیم و خندیدیم
فقط صندلی پشت سرمون خیلی حرف میزدن. صدای یه آقایی بود که واسه یه خانمی دیالوگهایی رو که متوجه نمیشد توضیح می‌داد!
یکیش اونجا که عرب گفت فقط ۱۸ تا ضمیر حفظ کردم! ... خانمه پرسید ضمیر چیه؟ آقاهه گفت منظورش ضمایر عربیه مثلا هی هما هم ....!!!
و خطاب به بزرگواری که نوشتن اگه سطح طنزتون بالاست این نمایش شما رو نمی‌خندونه بگم که سطح طنز ملاک نیست. یه عده هم چون متوجه نمیشن نمی‌خندن

درودها
دیشب برای دومین بار همراه با خاله‌م به دیدن نمایش نشستیم. خوشحالم که ایشون هم کار رو دوست داشت و کلی خندیدیم. کاش سنگلج نزدیک خانه‌م بود تا پیش از پایان دوباره می‌دیدم. از یکایک هنرمندانی که در این نمایش نقشی داشتند بسیار ممنونم. از کارگردان و یکایک بازیگران تا دیگر عوامل و به ویژه گروه موسیقی که فوق‌العاده بودند . آن هماهنگی با صحنه‌ها. آن صدای روحنواز کمانچه
و بنظرم هنرمندان گرامی آقای آزادفرد، آقای حیدرزاده، آقای کرمی و آقای ایرجی می‌تونن در سایر نمایشهای کمدی نیز گروه موفقی باشن.

یاد بعضی صحنه‌ها و دیالوگها باعث میشه بازم بخندم
To be or not to be : حاج صفر
و بسیاری دیگر

با درود
ممنون و سپاسگزارم از همه هنرمندان و دست‌اندرکاران این نمایش که با وجود کاستی‌ها و مشکلات با حضور در صحنه، چراغ تاتر کرج را روشن نگه داشته‌اند.. آشکار بود که هماهنگی گروه نتیجه تلاش و تمرین بسیار است. امیدوارم همواره سربلند باشید.
امشب آقای عبادی کارگردان محترم از تماشاگران خواستند که نقد و نظرشان را بنویسند. از این رو نظرم را گرچه تخصصی و حرفه‌ای نیست مطرح می‌کنم.
در نمایش پیله، پرفورمنس یا هنر اجرا غالب بود که در زمره هنرهای نمایشی نیز محسوب می‌شود، ولی من ترجیح میدم محوربت نمایش بر  دیالوگ و بازی باشد. پرفورمنس آغازین نیز کمی طولانی بود. کاش کوتاه‌تر بود و موضوع اصلی زودتر آغاز می‌شد. دست‌کم پرفورمنس در میان نمایش تقسیم می‌شد. چون آن حرکات موزون دست جمعی، لباسهای یک‌دست و موسیقی، بیشتر حال و هوای برنامه عصر جدید را برایم تداعی می‌کرد تا نمایش. بخش پایانی هم که به هنرنمایی بازیگران و طرح مسایل انتقادی پرداخت، با بخش نخست نمایش(حرکات نمادین و مفهومی) همخوانی نداشت، در واقع دیالوگها شعاری بودند انگار که نویسنده بخواهد موضوع را بیشتر توضیح دهد.
با آرزوی پیشرفت روزافزون برای همگی

درودها. نمایش همکارها رو بر اساس موضوع و نقد و نظرات تخصصی همراهان تیوال انتخاب کردم و خوشحالم که انتخاب درستی بود.
از بازیگران و همه عوامل این نمایش ممنون و سپاسگزارم که کاری ارزشمند ارائه کردند. بین بازیگران هنرمندان نقش بولگاکف و همسرش، پزشک، جوزف استالین هریک در نقش خود بسیار هنرمندانه ظاهر شدند.
دو مورد هم بنظرم می‌شد که بهتر از اینها باشه. نخست بازی بازیگر نقش کمیسر. تن صدا یکنواخت و بدون فراز و فرود بود، لحن مانند ربات بود و از اواسط نمایش به بعد که حضور ایشون بیشتر بود کمی خسته کننده شد. البته اواخر نمایش‌نسبتا بهتر شد. مورد دوم میزان بکارگیری موسیقی که زمان نسبتا طولانی اسنفاده نشد، که بهتر بود موسیقی در کل کار تقسیم میشد، چون تحرک بیشتری ایجاد میکرد..
طراحی صحنه کاملا با فضای ماجرا هماهنگ بود، همچنین رنگ خنثی لباسها و دکور. ولی جایی که جوزف استتلین دفترچه‌ای با جلد قرمز طرحدار داشت، دلیل آن در ذهنم سوال شد.
بین بازیگران نقش پزشک خیلی خاص بود. .تیپ و استایل بازیگر که نمی‌شناسمشون و بازی منحصر به فرد ایشون واقعا حال و هوای نمایشها و فیلمهای روسی رو تداعی می‌کرد. همچنین جوزف استالین که ایشان هم بسیار هنرمندانه و باورپذیر بازی کردند.
بین صحنه‌ها نیز صحنه قطار رو خیلی دوست داشتم.

موضوع و محتوای تاریخی سیاسی نمایشنامه و شخصیت فرهنگی علامه دهخدا، موجب شد که به دیدن این نمایش برم. چون معتقدم لحظاتی که به دیدن نمایش اختصاص می‌دیم باید اثرگذار باشند و ما را به اندیشیدن وادارند، نه اینکه پس از خروج از سالن همه چیز را فراموش کنیم. کابوسهای آن که نمی‌میرد، از هر لحاظ عالی بود. نمایشنامه، بازیگری، کارگردانی، دکور، موسیقی و ... همه دست به دست هم دادند و لجظاتی به یادماندنی و آموزنده را برای من رقم زدند.