به نظرم یکی از نمایش های بدی بود که از اول امسال دیدم و به شدت کلافم می کرد. کلافه گی نه به خاطر جنس کار و اینکه دوستانی بگن اصلا هدف این نمایش همین بود بلکه کلافگی برای دیدن یک نمایش ضعیف. به نظرم کل حرف متن در همون قطعه پایانی که با صدای اشکان خطیبی پخش شد خلاصه می شد و در واقع اون مانیفست کار بود که بسیار گل درشت ارائه شد. ( البته به لحاظ شکل نوشتار خوب و بسیار خوب نیز توسط آقای خطیبی خوانده و اجرا شده بود) بازی های بسیار ضعیف و ناشیانه بود. یک آشفتگی در کل کار حس میشد که کاملا فنی بود و انگار آقای کوشک جلالی بعد از اجرای رابینسون کروزو در حوزه هنری و سیستم گرون هلم در نیاوران دیگه حوصله و تمکز کافی برای کار کردن نداشته و اصلا نمی فهمم وقتی فرصت و تمکز کافی نیست چه اصراری وبر کار کردن وجود داره. رفت و آمد نور در زمانی که قرار است گذشت زمان را نشان دهد بسیار مبتدی. پروژکتوری که از بالا به پایین می آید و بازیگر مرد با ان نور پردزای می کند بدون دلیل و منطق بود. اصلا چرا باید صدای پلیس به یان شکل تصنعی پخش می شد؟ و از طرفی صدای همسایه معترضی که اصلا وجود نداشت و تنها بازیگران وانمود می کردن کسی اعتراض دارد و.... در کل کاری بدون باور و منطق و کاملا روی اعصاب بود. به یقین در میان کارهای جشنواره دانشگاهی و حتی در شهرستان ها کارهای به مراتب بهتری وجود داره و این کار در حد کارهای کلاسی در دانشگاه بود. تازه اخر نمایش هم فهمیدم اقای کارگردان به کشورشان (آلمان) رفتند و ما را با این اثر هنری تنها گذاشته اند.اصلا درک نمی کنم که یک کارگردان دو نمایش در حال اجرا رو به امان خدا رها کنه و بره. تئاتر هنر زنده است و به نظر من هیچگاه بعد از آغاز اجرا تمام نمیشه بلکه تازه فصل جدیدی از فرایند تولید شروع میشه و یک کارگردان باید همواره در برخورد اثرش با مخاطب کار را رصد کند و در صورت لزوم تغییر ایجاد کند.

خسته نباشید جانانه به یاسر خاسب و گروه خوبش که با جان و دل کار می کنند. خوب یکارهای یاسر خاسب اینه که معلومه با تمام عشق و وجودش کار میکنه و این انرژی به مخاطب منتقل میشه. و اینکه اگر نگیم در این نوع کار یاسر خاسب تکه ولی حتما یکی از بهترین هاست. برای یاسر خاسب بهترین ها رو آرزو می کنم و امیدوارم در ادامه این مسیر موفق باشه. دیدن این نمایش خاطره خوبی در ذهن خواهد گذاشت. پیشنهاد می کنم این فرصت رو از دست ندهید.

شخصا توقع خیلی بیشتری از آقای رضایی راد و افشین هاشمی داشتم. بعد از چند سال دوری آقای رضایی راد از صحنه تئاتر با اشتیاق به دیدن این کار رفتم ولی ضمن احترام به نظرم اصلا آنچه دیدم تئاتر نبود.