رپرتوار تجاوزهای روزمره برای رسیتال اسید پاشی

تقدیم به محمد چرمشیر و افشین هاشمی برای نمایش "لارنس راهب مردی که حرف میزند"

موومان اول: مقدمه

چن وقت پیش(یه روز زموستونی معمولی که صبحاش سرد و ابریه و لباس رو هم رو هم میپوشی و ظهراش گرم و کثیف و آفتابی) طبق معمول داشتم در وقت معمول مثل یه کارمند معمولی از اداره برمیگشتم خونه، راننده تاکسی(بعنوان یه تیپ نه کاراکتر) طبق معمول داشت از نوستالژی زمان شاه میگفت(جایی میخوندم زمان برای ایرانیا ۴ حالت داره، گذشته، حال، آینده، زمان شاه)، فلان رستوران زیرزمینی تو آریامهر(خیابون فاطمی) فلان میکده بود، فلان خانم فلان روزا تو هتل کونتیننتال(لاله) ... دیدن ادامه ›› میخوند، با 2 تومن میشد خیلی حال کرد و با بقش پیکان جوانان خرید و از این حرفا(وسطا هم مثل همیشه پاساژایی ایجاد میشد، هووووی، بفرمایین، بعله میگفتم، بیا بالا، گاوشو فروخته ماشین خریده و و و). من به عنوان یه آدم اینتلکت(به قول گلستان شبه فکر ایرانی) معمولی که معتقده باید با تمام تیپ های اجتماعی همراه شد گوشهامو به روی تمام این تجاوزها باز کرده بودم، چشمام پشت عینک دودی ام بسته بود و سرم به نشانه ی تایید تکون میخورد. در کتاب "در باره ی عکاسی" خانم سوزان سونتاگ میخوندم: "همراهی ساندر با همه، به معنای فاصله ی او از آنها هم هست این همراهی با سوژه ها بدوی و معصومانه نیست، بلکه نهیلیستی است. به رغم واقع گرایی طبقاتی عکس ها، آنها یکی از انتزاعی ترین مجموعه های تاریخ عکاسی هستند." (ساندر عکاس معاصر آلمانی که یه مجموعه داره به اسم "چهره ی زمانه ی ما" و سونتاگ تو یه فصل کتابش مجموعه رو تحلیل میکنه).

موومان دوم: موخره

اما قسمتی از این تجاوزها برام غیر معمولی بود، البته کمی(شاید امروز که مدتی از اون اتفاق سپری شده میگم کمی، به قول قاسم کشکولی در "رمان نامه" سنگی تو برکه پرت میشه، دوایری تو آب تشکیل میشن، هرچقدر از سنگ دور میشی شعاع موج ها بزرگتر اما تاثیرشون کمتر و کمتر میشه تا جایی که محو میشن).
مجری رادیو(از اون تیپ مجریا که آرش سبحانی(ترانه سرا و خواننده ی گروه کیوسک)نظرشو راجع بهشون سروده و خونده...)، با یه لحن خسته و صدای دوده بخاری خورده و یه نگاه از بیرون اووووه من چه خفنم و با اندکی چاشنی افسوس لرزان در ته مایه های صداش، داشت از پدیده ی اسید پاشی میگفت و غصه دار بود خیلی، در آخر به رسم روایت های آرمان شهری هپی اِند یه حرفی زد با این مضمون، اما درسته چهره و صورت آدما نقاشی شاهکار خداس و اسید پاشی این نقاشی زیبا رو خط خطی میکنه(سانتی مینی مانتال تریپ مریم حیدر زاده) اما بعضی وقتا شاید صورت نقابی باشه که نمیذاره ما سیرتو ببینیم، شاید سیرت زیبای قربانیان بیگناه این حوادث فرصت بیشتری برای نمایان شدن و عرضه داشته باشه...دیگه نمیشنیدم چی میگفت، تمام بعد از ظهر عصبانی بودم، سرم درد میکرد.

موومان سوم: قطعه ی هدیه

نویسنده، مجری، تهیه کننده و سایر عوامل عزیز رادیو نمیدونم چی، امیدوارم هیچ وقت مادر، خواهر، زن و دخترت و تموم کسایی که بهشون عشق میورزی به این شکل فرصت پیدا نکنن زیبایی سیرتشونو به عرضه بذارن، پسر آخه چی گفتی، الان که دارم این قسمت مینویسم دیگه نمیبینم مانیتورو، نوشته ها پشت پرده ی اشک میلرزه، برام کف بزنین و ضمن حفظ نظم سالن ترک کنین، شب آروم و معمولی براتون آرزو میکنم.

با سلام،
دوستانی که نظرات قبلی من پای اجراها خوندن میدونن که عموما سعی کردم نکات مثبت کارو برجسته کنم، معتقدم میشه تئاتر رو مثل خیلی از هنرها شبیه یه فرآیند کلاژی دائما در حال تغییر و تبدیل(نه حتی تکمیل) دید، از این رو همیشه سعی میکنم در نظراتم دوستان ترغیب کنم کارو ببینن، اما...
به زعم من هر کدوم از انواع هنرها خصوصیت هایی دارن که عدول از این پروفایل(آگاهانه یا به هر نحو دیگه، اینجا جای بحث در مورد این موضوع نیست...)ممکنه به کار ضربه بزنه، برای مثال من معتقدم عکاسی ذاتا یه هنر اکسپرسیونیستیه، یا مثلن سینمای کلاسیک به نظر من وجود نداره، و سینما ذاتا یه هنر مدرن به حساب میاد و...هرچند در این مورد نظرات موافق و مخالف زیادی وجود داره اما فعلن اینو داشته باشین...
علیرغم حرف هایی که در بند اول زدم اصلن دیدن این کارو توصیه نمیکنم، میخوام بگم با توجه به حرفایی که در بند دوم زدم خیلی از نمایشنامه ها و اجراهای رئالی که در ایران معاصر اتفاق میوفتن و با فلاش بک هایی در قبل و بعد از انقلاب 57 یا زمان جنگ در رفت و آمد هستن دیدم اما کمتر مثال موفقی ازشون میتونم بیارم من اصلن"خداحافظی نکن"؛ "مه آلود مثل یک شب ، مثل روز "؛ "دهانی پر از پرنده "؛ "خدا در آلتونا حرف می زند "؛ دوست نداشتم و همینطور "آفتاب از میلان طلوع می کند"...مدیر عاملی که با منشی رابطه داره، زنی که به هر نحوی که شده میخواد از آشوب و وحشت جنگ از ایران فرار کنه، مامور شهربانی که دخترش به دست سواک کشته میشه(به قول خودش من که از شما بودم!!) ، این دست نمایشنامه ها بشدت پتانسیل تبدیل شدن به سریال های ضعیف تلوزیونی رو دارن(از همون سریالا که 90 تاشون تو سال کلید میخورن)...
بعضی از بازی های خوب تو این کار با توجه به حرفایی که در بند سوم زدم هرز رفته بودن، با توجه به "پیچ تند" و با اندکی اغماض "ورود آقایان ممنوع" و حتی "لابی" از آرش عباسی انتظار بیشتری داشتم و راستش به خاطر اسم ایشون کارو دیدم اما...
ممنون و خسته نباشید به گروه.

دوستان عزیز دست اندر کار تئاتر شهر باور کنید اجرای محیطی اصلن به این معنی نیست که به تعداد نامحدودی میتونید بلیط بفروشین. بابا به ابعاد و محدودیت های فضاها توجه کنید، مثلن فضا عامل محدود کننده و انتظام آور فعالیت و از این چرت و پرتا است که از ارسطو تا دریدا یه عده بلغورش کردن، تقریبا صفت محدود و محدود کنندگی در همه ی این تعاریف دیده میشه و صد البته که همه ی این عالیجنابای منورالفکر باید برن جلوی اقتصاد شیپور دس بگیرن اما خوب بد نیست یه خورده...ای بابا ولش کن، چی دارم میگم...به به ممنون ازتون دست اندر کارا، خیلی خیلی ممنون، وای مای گاد من، آی لاو یو، بوس بوس

- مامان مامان این آقاهه اسکوله؟

021 خیلی خوب بود، بهزاد عمرانی و گروهش مثل همیشه دوست داشتنی، علی آقا مثل همیشه خندون، عصر پاییزی غم انگیز دلچسبی برام رقم خورد، از دیدن حسین ایرجی خوشحال شدم، خیلی زحمت میکشی رفیق...پیشنهاد میکنم اگه وقت کردین یه سر اونورا بزنین...

هم دیواری های عزیز
بابک صفرنژاد و گروهش (گروه آهیل) در کنسرت سازدهنی، 23 و 24 آبان، تالار حرکت. ما برای دوشنبه رزرو کردیم، دوستانی که به سبک های بلوز، کانتری و راک علاقه دارن از دست ندن، بی شک بابک یکی از بهترین های هارمونیکا در ایران، البته درامز، پیانو، گیتار الکتریک و گیتار باس بابک همراهی خواهند کرد، مطمئن هستم برای کسایی که علاقه دارن شب خوبی خواهد بود(دوستانی که مهرماه کنسرت گروه کامنت بودن، دیدن که بابک صفرنژاد بعنوان نوازنده مهمان با سالن چیکار کرد). به هارمونیکا کلاب سر بزنید:
http://www.harmonicaclub.ir/fa/node/162

اگه سوالی داشتین همینجا مطرح کنید یا E-mail بزنید : Tarantash@yahoo.com

1- پیشنهاد میکنم این کار ببینید، مخصوصن اگه با تجربه های نو خوب ارتباط برقرار میکنید(مثلن من از عجایب المخلوقات رضا ثروتی خیلی خوشم اومد، به بعضی از دوستانم این کارو پیشنهاد کردم، اما خوب بعضی ها اجراهای کلاسیک بیشتر میپسندن، اجراهایی مبتنی بر متن، دیالوگ، روایت، ترکیب بندی و...).
2- به دوستانی که میخوان کار ببینن حتمن حتمن حتمن پیشنهاد میکنم سایت اندرو داوسون مطالعه کنن، خیلی به درک شما از اجرا کمک میکنه(هر چند اثر هنری باید قائم به ذات باشه اما فراموش نکنیم که در تئاتر ما بیشتر درگیر اجرا هستیم تا متن، پس دونستن ماجرای پاندوراT توصیف صحنه و اجراهای قبلی خیلی به ذهن شما آمادگی پذیرش و درک سطوح مختلف کار میده) برای مثال به این جمله در مورد پایان کار توجه کنید:

And when, at the end, the chance of freedom finally
comes, it's with a sense of threat, exhilaration and beauty that is simply unforgettable

آدرس ... دیدن ادامه ›› سایت به نقل از کامنت دوست عزیزم شهاب عربی:
http://www.andrewdawson.info/pandora_88.html

3- از دست اندر کاران صحنه، نور و صدا گذاری تئاتر کشورمون هم میخوام یه نیگا به این تئاتر بندازین، چرا علیرغم اینکه یه لیست بلند بالا در مورد طراحی صحنه، نور و صدا و... تو بروشورا میاد همچنان مشکلای ساده مثل استفاده نکردن از فیدر و ترکیب بندی صدا وجود داره؟(مخصوصن در مورد کارایی که گروه مهندسی صدا و از این حرفا دارن مثلن همین اخیرا زمستان 66 و ایوانف انتظار بیشتر از این حرفاس).

4- از مریم ماهان راد خیلی خیلی ممنون، وقتی این جمله رو : "پاندروا در جعبه‌ای که گفته شده بود هرگز نگشاید، گشود و مصیبت‌ها بر روی زمین پراکنده شد. تنها امید در جعبه باقی ماند تا تسلای بشر باشد"؛ میذارم کنار پایان کار و نگاه و حالت صورت ولفگانگ هافمن خیلی لذت میبرم.

5- در بروشور کار اسم نسیم سلیمانپور بعنوان مترجم دیده میشه، یه آدم موفق و یه خانواده ی فرهیخته(خرگوش سفید، خرگوش قرمز در خیلی جاهای دنیا اجرا رفت)، امیدوارم بیشتر ازش ببینیم و بشنویم.

هیچ وقت اثر هیچ فعل ما در دنیا نابود نمیشه. خاطرم هست سال دوم راهنمایی یه معلم انشای کُرد داشتیم که خیلی مرد بود(از جنس مردای کیمیایی)، یعنی خیلی سیبیل داشت، پَهلوان بود(با لهجه کردی خوانده شود)، و یه هوا گنده. موضوع انشا قرار بود راجع به 13 آبان بنویسم، پای تخته داشتم میخوندم که بعله این روز برا همه 3 تا مناسبت داره، برای من 4 تا، بعد از اینکه راجع به هر کدوم یه کم صحبت کردم سر آخر نوشتم اما این 3 تا مناسبت برای من اهمیتی نداره، من این روز به خاطر تولدم خیلی دوس دا...یه پس گردنی محکم بهم زد تا به اینجاهاش رسیدم، دفتر از دستم پرت شد، توفان خنده‌ها...حالا بعد از گذشت خیلی سال هنوز پس گردن خاطره‌ی اون روز درد میکنه و تو گوشم صدای خندس. اما معلم عزیز Go F Your Self یا به قول پینک فلوید:

I don't need no arms around me
And I don’t need no drugs to calm me
I have seen the writing on the wall
Don't think I need anything at all
No! Don't think I'll need anything at all
All in all it was all just bricks in the wall
All in all you were all just bricks in the wall

از: خود

به دوستانی که به پیشنهادهای من اعتماد دارن و به خودم همیشه لطف:

چخوف به روایت امیررضا کوهستانی؛ یه زعم من خیلی خوب فضای ایوانف درک و به روز کرده، فکر کرده، گذاشته ته نشین بشه، عجله نکرده، از ایده های ناگهانیش غافلگیر نشده، نشسته مثل ایوانف رو کاناپه گذاشته آروم بگیره نمایشنامه تو ذهنش...تبریک میگم به کوهستانی و گروهش، به دوستان پر حوصله ی دیوارم این کارو پیشنهاد میکنم(میدونید که چخوف دیگه، رئال، ملو، طولانی)...تبریک میگم به معجونی و آقاپور عزیز و خوب البته حرف هایی هم هست که با کسایی که دیدن اجرارو دوس دارم گپی بزنم.

به امیر رضا کاظمی و تبسم استاد عزیزم، پیرو مذاکره شفاهی با جهان گلستانی دوست داشتنی، به تمام هم دیواری های عزیز :

روز چهارشنبه و پنج شنبه این هفته قطعه هایی از گروه پینک فلوید کاور میشه، ما روز چهارشنبه میریم.
محل اجرا : کنسرواتوار تهران(خیابان کریم خان زند - ابتدای خیابان استاد نجات اللهی - پایین تر از کلیسا - ساختمان 299)
ساعت اجرا : 18:00

اگه مایل بودین زودتر بلیط تهیه کنید، اگه سوالی پیش اومد همینجا مطرح کنید یا بهم E-mail بزنید : tarantash@yahoo.com

پاییز پر از کج بار و سرد و برگ برگ براتون آرزو میکنم رفقای دیواری، از اون پاییزا که یقه ی پالتوی بارونیتونو بالا میدین، تو خودتون فرو میرین و از بیخ دیوار پا تند میکنین سمت خونه، از اون پاییزا با خوشه های ابر و قله های در همش.

گربه ای می شناسم شاعر است از روی دیوار می گذرد
فقط پا روی برگها می گذارد.



از: گربه

تقدیم به خاطره تقاتق بوت های تو در راه پله که نبض مرا فالش فالش می کند:


چکر که می­روی / سرکها به آرامش می­رسند/ و نبض عابران پریشان / با تقاتق بوتهای تو / تنظیم می­شود.
(رحیمی، مجموعه شعر، ص 82)

از حنجره های شرقی، مروری بر دگرگونیهای شعر مهاجرت افغانستان/ رضا چهرقانی برچلویی



از: مجله شعر، شماره 43

صدای مرد نویسنده :...یه شب داشتم حمام می‌کردم صدای انفجاری شنیدم، گـریه‌ام گـرفت. من گریه کـردم. از این‌کـه وضعی پیش نیومد لخت مادرزاد زیر آوار جسدم رو پیدا کنند خیلی خوشحال بودم. خودم رو مجسم می‌کردم، جسدم رو، با تن صابونی، لیف به دست‌، زیر آوار.

صدای مسعود تارانتاش: آخه چرا؟چرا با روان من بازی میکنی؟ دو شبه نمیتونم مثل آدم سرمو زمین بذارم، هی مجبورم برم سراغ شیشه شیر...

سلام هم دیواری های عزیز

امشب افتخار داشتیم همراه شمس لنگرودی پای اجرای یکی دیگه از کارهای به یاد موندنی محمد یعقوبی عزیز بنشینیم. دوستان این روزا نمیدونم چرا این عیش مرا پایانی نیست، شاید یه خورده برام سخته یهو چندتا کار خیلی سطح بالا پشت سر هم ببینم و امیدوارم دوران مانیاک قبل از خودکشی نباشه این روزا...شیدای شیدا از اجراها میام بیرون و کم مونده برم هرکی میاد جلو بغل کنم و ببوسم(Free hugs)...شروع خیلی خوب نمایش با صحنه ای از فیلم Secret Life of words بود که گفتگوی اینگه(جولی کریستی) و جوزف (تیم رابینز) درباره ی داکیومنتری بجا مونده از هانا امیران(سارا پولی) بود که به زعم من هرچند پر از دیالوگای کاملن مرتبط با موضوع تئاتر و کاملن به خودی خود در کار معنا میشه، اما اگه قبلن فیلم دیده باشین احتمال اینکه بعد از اجرا هر کی جلو میاد بغلش کنین و این داستانا دو چندان میشه... دوستان این کار کمی طولانیه(حدود 90 دقیقه) و خیلی منو یاد فیلم "هفت و پنج دقیقه" ساخته ی زیبای محمد مهدی عسگرپور انداخت(کارکترها و اتفاقاتی که همش در ذهن نویسنده جریان داره و تاثیراتی که زندگی و خاطرات نویسنده تو سرنوشت شخصیت های داستان داره)، بهتره کار با دقت و حضور بیشتر دنبال کنید تا جریان کدگذاری و نشانه ها تو ذهنتون به خوبی شکل بگیره و لذت بیشتر و بیشتری ببرین. و نهایتا اینکه اگه کمی در اپیزود اول خسته شدین فقط صبور باشین و ... دیدن ادامه ›› منتظر...

پ.ن 1: نوید محمدزاده بی شک یکی از استعدادهای خیلی خوب تئاترمونه، هنوزم با یادآوری بازیش در "بالاخره این زندگی مال کیه" نم نمک خوش میگذروندم که حضورش تو این کار بازهم خوشحالم کرد.
پ.ن 2: از اونجایی که پیشگیری بهتر از درمانه از دوستان عزیزم در هسته ی راهبری خواهش میکنم این روزا کمی بیشتر به "زمستان 66" سربزنن، تجربه نشون داده به دلیل بعضی از مسائل نظرات و گفتگوهای پیرامون کارهای آقای یعقوبی پتانسیل بیشتری برای تبدیل شدن به بعضی اتفاقای خوش نیاندو تو این فضا داره(حتمن خاطر دوستان هست).
پ.ن 3: روزهایی که قرار دیواری نداریم باز با دیدن چند تا از دوستان خوشحال میشم، امشب پیام صمدی خادم، مهرداد فرنیان و محمد عمروآبادی عزیز دیدم، هرچند برق آشنایی تو چشاشون ندوید و به رسم سلام جواب سلام دادن اما خوب میدونم که نشناختن...و هم دیفالی که کاملن اتفاقی تو صف ورود به سالن باهاش آشنا شدم(علیرغم حافظه ی، به طور آزار دهنده، قوی که دارم نمیدونم چرا یهو از ذهنم رفت اسمشون...اگه این متنو خوندی بی زحمت یه نشونه بهم بده رفیق).

من تنهایم
و خورشید پیش از خوش بینی من سرد شده است...



از: بنفشه حجازی؛ شعر زن از آغاز تا امروز / پگاه احمدی

- ناخدا خورشید، همونی که یه دست نداره؟
- نه! همونی که یه دست داره!


از: ناصر تقوایی

به هم دیواری های عزیزم

هی آدم میخواد مثل یه خرده پرولتر خسته سرشو بندازه پایین زندگیشو بکنه، مثل کوتوله ها بره به بازار سرمایه خدمت کنه، مزد شبشو بگیره و برگرده خونه تو تنهاییش ساز دهنی گوش بده و...اما اما اما، اگه این کارگاه نمایش بذاره آدم زندگیشو بکنه!! اصلن میدونی چیه؟ من دارم میرم شیره کش خونه مامان(اینجا بدون من)...تا میاد نشئگی سفید برفی از سرت بپره مهدی کوشکی با ولپن سرت آوار میشه، چرا آخه بعضی کارا اینجورین؟؟چرا نمیذارین من ترک کنم...

پ.ن 1: هرکدوم از بچه های دیوار که این کارو رفتین دیدین و خوشتون نیومد من حاضرم پول بلیط بهش بدم، به جون...
پ.ن 2: سلیا در نمایشنامه همسر کاروینو بود اما نمیدونم چرا اینجا دخترش بود، هرجا کاروینو گفت دخترم شما بشنو همسرم.
پ.ن 3: آخه چرا بازی ولتور(وکیل) اینقدر خوب بود؟ واقعا چرا؟؟
پ.ن 4: سر پولتیک و پرگرین انتظارمو خیلی برآورده نکردن مخصوصن خبری از اون آسمون ریسمونای صوفستایی جالب پرگرین نبود.

جناب آقای کوشکی صمیمانه ترین تبریک های منو بپذیرید.

تقدیم به تو که پایه تئاترم بودی:

یاهو نیوز نوشت : آتش سوزی بزرگ تگزاس بالاخره آروم شد...
دیگه لازم نیست E-mail بزنی؛
خبردار شدم رسیدی.


پ.ن 1: این تو 3 روز پیش برا همیشه رفت دانشگاه آستن تگزاس.
پ.ن 2: لینک خبر : http://news.yahoo.com/winds-fueling-massive-texas-wildfire-finally-calm-070319092.html
پ.ن 3: تو سرفصلا چیزی به اسم درد و دل وجود نداشت، گذاشتمش تو زیر مجموعه ی یادگاری(قابل توجه هسته ی راهبری).

از: خود