تماشاخانه سنگلج یا چگونه بلیط شما بی‌اعتبار است...

با هماهنگی قبلی قرار شد با کیوان امیرباقری عزیز به تماشای تئاتر خاطرات شب بریم.
موقعی که رسیدیم با داشتن شماره صندلی روی بلیط (و نه بلیط مهمان!)، در کمال حیرت دیدیم تمام سالن پره و برای ما جایی وجود نداره. حتی تمامی صندلی‌های بالکن هم پر بود و دریغ از وجود کسی که بلیط‌های افراد رو چک کنه.
کیوان که تماما ایستاده نمایش رو تماشا کرد و من هم یه جایی در انتهای سالن روی راه پله نشستم...

در آخر دلم سوخت برای دکتر خاکی که نتونست ... دیدن ادامه ›› داخل سالن بیاد

امروز تماما لذتی که موقع تحویل گرفتن بلیط پیش خرید بردم رو از دست دادم!
امیدوارم روزی یه جشنواره برسه که نه برنامه‌های اجرا چندین با تغییر کنه و نه توی سالن کسی جای شما بشینه...

(نورگیر)

(ناگهان سایه‌ای خم می‌شود و داخل نورگیر را نگاه می‌کند – لحظه‌ای سکوت)
پدر: کیه؟!
(سایه برمی‌خیزد و ناپدید می‌شود)
وینسنت: یه کنجکاو...
ماریو: مثل ما.
اونا کی‌ان؟ اون یکی... خسته به نظر می‌رسه... من... حسش می‌کنم

این نمایش دو کاراکتر را در آینده (یا فرضا قرن ۲۵) نشان می‌‌دهد که تصمیم ... دیدن ادامه ›› دارند فضا را نجات دهند. آن‌ها می‌‌خواهند این کار را به وسیله آشکارساز‌هایی برای به تصویر کشیدن زندگی‌‌های گذشته (در قرن ۲۰)، به خصوص زندگی‌ خانواده هایی که با عواقب یک جنگ تراژیک (جنگ داخلی‌ اسپانیا) بر خورد داشته اند، انجام دهند.
کلیت داستان از هم پاشیدن یک خانواده مرموز را هدف گرفته است که این اتفاق درست پس از جنگ رخ می‌‌دهد و پیامدهای برگشت ناپذیری برای آن‌ها در پی‌ دارد. والدین، دو فرزند و معشوقه دو کاراکتر اصلی‌ داستان : ماریو، که عقلش را از دست داده ، همراه با پدر و مادرش در یک زیرزمین محقّر زندگی‌ می‌‌کند که یک نورگیر دارد. آن نورگیر هم به عنوان پنجره و هم به عنوان آینه به کار می‌‌رود. در حالی‌ که فرزند دیگر، وینسنت، توانسته است پیشرفت کند و مرتبا برای آن‌ها پول می‌فرستد.
نورگیر اهمیت بازیافت گذشته برای درک حال را نشان می‌‌دهد. بوئرو والخو مشخصه تقابل فعال و غیر فعال به عنوان دو رویکرد به زندگی‌ می‌‌باشد: تعصب و جاه طلبی. دیگر مفهوم مرکزی در این کار نیاز به درک یکتایی هر انسان از خانواده و شایسته سازی اجتماعی است.

---
کارگردان: اشکان خیل‌نژاد
نویسنده: آنتونیو بوئرو والخو
مترجم: پژمان رضایی
بازیگران: هوشنگ قوانلو، ناهید مسلمی، معصومه رحمانی، پوریا رحیمی‌‌سام و نوید محمد‌زاده
چهارشنبه 19 بهمن – تالار مولوی – ساعت 17 و 19:30

این بار یعقوبی به سراغ اجرای دوباره‌ی اثر دیگری از خود رفته است، اثری ارزشمند که لایق اجرای مجدد است. نمایشی که به طور کلی اثری نسبتا متفاوت و پخته از یعقوبی‌ست.
آثار یعقوبی آثار ارزشمندی‌ست که مخاطب را از اقشار مختلف جذب می‌کند و این به علت قوت آثار اوست نه تئاتر گیشه بودن. چرا که در آثار او حرف مردم است، حرف رفتارهای افراد جامعه که آینه وار پیش روی خودشان قرار می‌گیرد. یعقوبی مخاطبش را خوب می‌شناسد و برای او اهمیت و ارزش قائل است. مشکلات و دردهای جامعه را به خوبی درک می‌کند و بدون اغراق و یا بزرگ‌نمایی، با زبانی ملموس و مناسب، آن را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد.
عناصر این نمایش با چیدمان مناسبی در کنار هم، توقع مخاطبان زیرک یعقوبی را تا حد زیادی برآورده می‌کند.

طراحی لباس:
جذابیت بصری طراحی لباس این نمایش قابل تحسین است. این نمایش طراحی لباس خاص و منحصر به فردی احتیاج نداشت، اما این بازی با رنگ‌ها در طراحی لباس، مخاطب را ناخود‌آگاه دعوت به تماشا می‌کند. این نوع طراحی رنگین و متنوع لباس‌ها انرژی خاصی به مخاطب القا می‌کند که لذت دیدن نمایش را دو چندان می‌کند. ... دیدن ادامه ››
لباس‌ها با شخصیت افراد هم‌خوانی خوبی داشت و در تداعی کاراکتر موثر بود.
طراحی دکور:
مثل سایر کارهای یعقوبی، اثر نیازی به دکور خاص و یا عجیبی ندارد. دکور ساده برای بیان آن‌چه لازم است کافیست. دکوری که ذهن مخاطب را بر نمایش متمرکز می‌کند و حواس او را با دکور نا لازم پرت نمی‌کند. چند تکه مکعب که در سکانس‌های مختلف کاربردهای مختلفی پیدا می‌کنند و با رنگ مشکی اجازه خودنمایی به بازیگر را می‌دهد و در واقع دکوری نیست که دیده شود، و همین دیده نشدن مزیت آن است.
همچنین با روشن کردن هر یک از دیوارهای پشتی صحنه سعی در تغییر صحنه بدون جابجایی دیوارها داشت که از دید خیلی از تماشاچیان پنهان مانده بود.
کاراکترهای شخصیتی و انتخاب و بازی بازیگران:
بازی علی سرابی در نقش امید، بسیار قابل تحسین است. خاص سرابی بازی بدون حرکت اضافی‌ست، به گونه‌ای که در چهره و حرکات دست او، برای انتقال احساسات و ایفای درست نقش، حرکت اضافه‌ای دیده نمی‌شود و به همین دلیل شخصیت را به گونه‌ای شایسته به مخاطب ارائه می‌کند و بازیگر خاصی از او می‌سازد.
نوعی بی خیالی و بی تفاوتی خاصی که در نقش او به چشم می‌خورد در تکمیل شخصیت او بسیار موثر است. سرابی بار دیگر با بازی در این نمایش توانمندی خود را به رخ کشیده است.
آیدا کیخایی در نقش میترا، بازی منحصر به فردی از خود نشان داده است و طبق معمول آثار یعقوبی، مسلم است که این نقش برای کیخانی نوشته شده است و با دیدن بازی نیز هم بر همه آشکار شده این نقش را کسی جز کیخانی از عهده‌اش برنمی‌آمد. شخصیتی پرخاشگر و در عین حال با کودک درونی فعال که شیفته‌ی مورد توجه قرار گرفتن است. شخصیتی بدون پیچیدگی که رفتارهای قابل پیش بینی دارد و شدیدن آسیب پذیر است.
کیخانی در صحنه‌ای که به امید می‌گوید به چیزهای مختلف فکر کند، بی‌شک تلاش بسیاری برای ارائه‌ی بهترین بازی کرده است. بازی بسیار جذابی که ابعاد شخصیتی میترا را برای مخاطب رو می‌کند.
کیخانی زمانی که برای تولد امید، آلا و آرش به خانه‌شان آمدند را با چنان تسلطی بازی می‌کند که مخاطب را متحیر می‌کند. زنی که به یکباره از همه چیز سرریز می‌کند و خیلی زود نادم می‌شود. شخصیتی ناپایدار و پریشان.
باران کوثری با ایفای نقش آلا، در میان اثری که همه‌ی سعی خود را کرده که بهترین باشد، بازی سطح متوسط و یا رو به پایینی‌ست. در ابتدای نمایش که استارت اولیه باید بسیار قوی باشد، وی با بازی بدون تسلطش مخاطب را شوکه می‌کند. دیالوگ‌ها انگار از روی متن خوانده می‌شود و هیچ حسی را به مخاطب القا نمی‌کند. در تکرارها، که شیوه نمایشنامه‌های یعقوبی‌ست، شدیدن مشکل دارد و بیشتر به بازی بریده بریده‌ای می‌ماند که بازیگر سرگردان میان واژه‌هاست. با سایر بازیگران ارتباط خوبی برقرار نمی‌کند و انگار خود به تنهایی دارد در نمایشی مجزا نقشش را ایفا می‌کند. بیان سرد و واکنش‌های بی روح مخاطب را از این بازی دلزده می‌کند.
تیک‌هایی همچون فشار دادن در خودکار و یا روشن کردن فندک به تنهایی بیان‌کننده‌ی عصبی بودن و ناآرامی آلا نبود و احتیاج داشت کوثری تلاش بیشتری برای انتقال این احساس می‌نمود. برای مثال در صحنه‌هایی که او قرار بود از افشین جدا شود، هر احساسی را منتقل می‌کند، آلا احساس زنی را که در شرف جدایی از همسرش است. گویا کوثری به عمق نقش آلا پی نبرده است. و یا همچنین هنگامی که همراه آرش به خانه‌ی امید رفتند، واکنش‌های درستی را از خود نشان نمی‌دهد.
آرش با بازی مهرانفر، شخصیتی‌ست که در جامعه ما فراوان یافت می‌شود. شخصیتی مسئولیت گریز، لذت‌جو، در پی آرامش با آرزوهای کوچک. مهرانفر تمام تلاشش را برای ایفای نقش کرده است اما برای کسی که بازی پاکدل را دیده و یا حتی نمایشنامه را با نام پاکدل خوانده، تصور مهرانفر در این نقش بسیار سخت است. چرا که این نقش انگار برای پاکدل نوشته شده، با همان لحن بیان و همان ظاهر فیزیکی و همان بازی.
اما بازی مهرانفر قابل ستایش است، چرا که بازیگر جایگزینی که زمان زیادی برای تمرین نداشته، بازی نسبتن خوبی به نمایش گذاشته است.
آرش با باری معادی، پخته است و معادی از پس نقش بر آمده است. معادی تسلط لازم را دارد و فرد جدیدی در گروه یعقوبی‌ست که در خور این نقش است. اما باز نفر اول این نقش همان پاکدل است. معادی با گروه هماهنگ است، شخصیت آرش را به خوبی به نمایش گذاشته است و جوان نسل امروز را آن‌گونه که باید به تصویر کشیده است. از نظر فیزیکی نیز برای این نقش مناسب است.

آنچه در نمایش یعقوبی این بار قابل توجه است، انتخاب موضوع مناسب است. همه‌ی کارهای یعقوبی اجتماعی و بر اساس گوشه‌ای از زندگی همه‌ی ماست. این بار به سراغ تفاوت‌های زن و مرد رفته است و به بهترین وجه ممکن به صورت صریح و مطابق با روانشناسی حقایق شخصییتی زن و مرد را مطرح می‌کند.
خشکسالی و دروغ نیاز جامعه امروز ماست، معضلات زن و مردها به علت عدم آگاهی از تفاوت‌ها و همچنین ازدواج ناآگاهانه.
خشکسالی و دروغ با ریزبینی خاصی رفتارها را بررسی می‌کند، واکنش‌ها را به نمایش می‌گذارد و تکه‌ از شخصیت آدم‌های این جامعه را نشان می‌دهد. مسائل ریزی که به مرور مشکلات اساسی را رقم می‌زنند.
دیگر ویژگی آثار یعقوبی طنازی مخصوص اوست. طنزی که مخاطب را مجذوب می‌کند، تا آنجا که مخاطب بخاطر رفتارهایی که روزمره‌ی همه‌ی ماست به خنده می‌افتد، رفتارهایی که در حالت عادی به چشم ما نمی‌آیند اما وقتی روی صحنه نمایش داده می‌شوند و مخاطب قاضی اعمال خویش می‌شود، رفتارهایی عجیب و خنده‌دار جلوه می‌کند.
"اگر فکر می‌کنی رفتار ما زن‌ها خنده‌داره، به نظر من هم رفتار شما مردها خنده‌داره." این را آلا در دقایق ابتدایی نمایش می‌گوید. جمله‌ای که نشان می‌دهد مردها و زن‌ها از هم شناختی ندارند و از تفاوت‌های یکدیگر آن‌گونه که باید و شاید آگاهی ندارند. شاید شروع بیشتر معضلات خانوادگی نشأت گرفته از همین جمله باشد.
تکرارها در نمایش‌های یعقوبی نقش مهمی را بازی می‌کنند، تکرارهایی که گاهی برای تاکید و یا گاهی برای تصحیح به کار برده می‌شوند و حالت‌های گوناگونی از یک رفتار را به نمایش می‌گذارند. این ایده‌ی یعقوبی شاید در سایر کارهایش آن‌قدر تاثیر گذار نبود، اما در این اثر بسیار به جا و موثر است.
متاسفانه یعقوبی مجبور به سانسور کلمات و جملات بسیاری شد. اما جایگزینی تلفظ اسلوموشن کلمات کمک زیادی نکرد، چرا که مخاطبی که نمایشنامه را نخوانده باشد، به سختی متوجه اصل کلمه می‌شود و در سالن همواره این جمله به گوش می‌خورد: چی گفت؟؟؟ سانسورهایی که از نمایشنامه به اجرای اول پیش آمده و در اجرای پس از توقیف تشدید شده و ای کاش به گونه‌ای می‌شد جلوی این اتفاق را گرفت.
حضور شخصیت سومی به نام آرش که رفتار آلا/ میترا و امید را به قضاوت می‌نشست در نمایش بسیار لازم و به جا بود. نگاه سومی که از بیرون به مسئله نگاه می‌کرد و گاهی نظرات قابل توجهی ارائه می‌داد.
یعقوبی حس بیهوده بودن زنان خانه‌دار را، هر چند کوتاه، مطرح می‌کند، مسئله‌ای که از اهمیت زیادی برخوردار است و کسی تا کنون به آن نپرداخته است.
یعقوبی با ریزبینی و دقت خاصی این نمایش را روی صحنه برده است، نمایشی که حرف‌های خوبی برای گفتن دارد.

بله و باز مثل همیشه اول باید اجرا رو دید بعد فهمید مدت چقدره...
از اون انسان نیکوکارا هم که دیگه خبری نیست.

دیروز نمایش محسن یک رپرتوار رو دیدم. راستش رو بگم خوشم نیومد. به همون دلایلی که مکاشفه در باب یک مهمانی خاموش رو دوست نداشتم. از همون ابتدا که احسان کرمی وارد صحنه شد به یاد سیامک انصاری و باقی قضایا افتادم...
و امروز هم همون قضیه برای نمایش ابرها پیش اومد. وقتی تمام بازیگرا ردیف سطل به دست شدن، یاد اون قسمت از مکاشفه افتادم که کنترل ماشین کنترلی توی دستشون بود و دود سیگارشون توی حلقم ...
باور کنید این که تعدادی بازیگر را به بهانه تئاتر تجربی دور هم جمع کنیم تئاتر شکل نمی‌گیرد!

این هفته، هفته‌ی تئاتری خوبی نبود...
نا امید شدم...
بعد از دیدن شش اجرا طی هفته گذشته هنوز مطمئن نیستم که واقعن حس دیدن مشروطه بانو رو دارم یا نه...

امروز این کار رو دیدم
علیرغم همه احترامی که برای گروه‌های تئاتری و زحمتشون قائلم متاسفانه این کار، کار قابل قبولی نبود.
فکر میکنم این تنها نظر من نباشه از این جهت که در آخر کار تماشاگران چند لحظه بین کف زدن یا نزدن مردد بودن...

من اولین اجرای این کار رو دیدم
ممنونم از کارگردان به خاطر یادداشتشون، همون طور که اشاره شده داستان در رابطه با جدا شدن دو عاشق طی حوادث هولناک جنگ تحمیلیه.
کار رو دوست داشتم علیرغم این که به خاطر نوع گویش و در بعضی مواقع تند حرف زدن بازیگران و گاهی هم‌زمانی موسیقی بعضی دیالوگ‌ها رو متوجه نشدم. به نظرم اگر کسی به دنبال سرگرم شدن به وسیله تئاتره این تئاتر رو انتخاب نکنه.
استفاده مناسب از موسیقی و نورپردازی و بازی خوب میکائیل شهرستانی جزو نکات خوب کار بود. البته فکر میکنم خانم سجادیه خیلی بهتر میتونست ایفای نقش کنه، مثلا تو زمانی که جاسم در حال تعریف اتفاقات گذشته است میتونست با ری‌اکشن‌های صورت واکنش نشون بده.
در هر حال کار رو پیشنهاد میکنم به دوستان
ضمنا جهت اطلاع این کار 5 تا بازیگر اصلی بیشتر نداره بقیه به عنوان زنان هویزه تنها نظاره‌گرند.

متن، سوژه خوبی داشت با یک کارگردانی متوسط - ضعیف و بازی های معمولی البته به جز سام کبودوند که تمام تلاشش رو برای اجرای نقشش کرد.
بازی بهنام تشکر قبل از ورود تینو صالحی دارای حرکات اضافه ای بود و جوری حس میشد که آقای تشکر اصلا با نقشش ارتباط برقرار نکرده و برای بازیش مشکل داره.
به شدت با بعضی از بخش ها مشکل داشتم. اون قسمتی که تینو صالحی سعی میکنه ادای یکی از شخصیت های سیاسی رو در بیاره تا تماشاگر رو به خنده واداراه، فک میکنم ارزش تئاتر بیشتر از این حرفهاست که با استفاده از این ابزار سعی در جذب مخاطب داشته باشه.
و قسمت بعدی هم صحنه رقص بی جاست. که سام کبودوند با اون حرکات رقص پاش موجب خنده تماشاچی ها میشه.
به نظر من استفاده از این موارده که بین یک تئاتر حرفه ای و یک تئاتر گیشه به شدت فاصله میندازه.

توی کارهایی که به نوعی تو فضای رویا و واقعیت معلقند، همیشه موسیقی تاثیر چشمگیری داره، کارگردان میتونست با استفاده صحیح از موسیقی مرتبط و همچنین افکت های نوری این فضا رو انسجام ببخشه.
قبل از خوابیدن سام کبودوند روی میز وسط انقدر فضا پر جنب و جوش هست که بعد از اون کارگردان برای پر کردن ... دیدن ادامه ›› خلا سعی در استفاده از موسیقی رو داره. امیدوارم توی کارهای تئاتر موسیقی فقط منوط به اول و آخر نمایش نشه.
نورپردازی سعی داشت با ایجاد روزنه نور از پشت در وسط در ابتدا و نور قرمز در اواسط اجرا، نور صحنه رو از یکنواختی نجات بده که به نظر من موفق نشد.
و در آخر به نظر من جای خالی یک پنجره در دکور که از داخل قاب اون ماه معلوم باشه، حس میشد.

برای کامنت اخیر "سورنا تیزبین" و سایر دوستان :
1) هر آدمی وظیفه داره قبل از هر عقیده‌ای به عقیده‌ی خودش احترام بذاره! ای کاش شما هم همون مقدار که معتقدی به احترام به عقاید سایرین، عمل هم می‌کردی!
آن‌چه که من در این کامنت‌ها دیدم، هر چیزی بود غیر از "منطق" و "احترام"! و فکر می‌کنم همین بی توجهی و سهل انگاریتون در بیان باعث واکنش دوستان شده!

و اینکه شما می‌فرمایید گاهی عقاید قابل احترام نیست...
همه عقاید بی شک محترمند! هر عقیده‌ای از هر آیین و هرمرز و بومی! و تنها چیزی که تعیین کننده‌ست اینجاست که این عقاید حق "تجاوز به حقوق سایرین" و "توهین به عقاید سایرین " رو نداره! توجه داشته باشید هر فرد حق دفاع از حقوق خودش رو داره در صورتی که عقاید دیگری باعث شه اون در مضیقه قرار بگیره!
قرار نیست ما تعیین کنیم که چه کسی عقایدش با ارزش هست، وظیفه ما احترامه!
عقیده "تحمیلی" نیست دوست من! ما فقط عقایدمون ... دیدن ادامه ›› رو بیان می‌کنیم و این تک تک افراد هستند که تصمیم به قبول یا رد اون می‌گیرند!

قرار نیست همه مثل هم فکر کنند! همه هم عقیده باشند! موضع گیری در مقابل "اثری" که تنها بیان کرده، اون‌چه که ممکن عقیده‌ی خیلی‌ها باشه، نه تنها آسیب نمی‌زنه، بلکه باعث رشد یک جامعه‌ست! هم برای افراد هم عقیده و هم برای مخالفین!

هنر در واقع تشکیل شده از دیدگاه‌های متفاوت! اگر همه یک دیدگاه داشتند که هنری شکل نمی‌گرفت! به نظر شما هر کسی که دیدگاه دیگری رو نداشت، نباید هنرش رو به نمایش بذاره؟!

شاید حتی بهتر باشه به یعقوبی تبریک بگیم بخاطر بیان آن‌چه که خیلی ها از بیانش در ادبیات و هنر ما بخاطر مسائل گوناگون ابا دارند.
2) هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد!
اینجا جای اظهار عقاید شخصی نیست دوستان! اینجا تنها برای نقد اثر و یک مکان فرهنگی مجازیه! برای بالا بردن اطلاعات در مورد اثر!
امروزه جایی هست که افراد برای گفتن عقایدشون و اینکه احیاناً "سکوت" نکنند، ازش استفاده می‌کنند، همون "وبلاگ‌های شخصی " افراد هست!
بحث سیاسی- عقیدتی جای دیگه‌ای داره که هیچ ارتباطی به اینجا نداره!
3) تیزبینی و واقع‌بینی وابسته هستند! همه هم باید تیزبین باشند هم واقع بین! اصل اظهار نظر وابسته‌ست به هر دوی این‌ها! هر کدوم که نباشه، یک جای کار می‌لنگه... در عین حال که افراد جزئیات رو می‌بینند، باید واقعیت اون جزئیات رو درک کنند! و الا که بی اساس! بی واقعیت همه چی بی اساسه!
4) " مجبورم که نکرده اند ، عزیز "عقده ای" ! ..."/" حالا برو کار رو ببین ، دوست "عجول "من ، بعد اگه بازم خواستی "لجاجت کنی "... "من خودم به شخصه از خوندنش هم خجالت کشیدم! خیلی توهین آمیز بود و به نظرم در شان یک آدم اهل فرهنگ، این‌طور بیان و این طور فحاشی ها نیست! حرمت دوستت رو اگه نگه نمی‌داری، حرمت مکان رو حفظ کن! هر جایی که فرهنگ و دانش رو تبلیغ کنه مقدسه! ای کاش درست از این فرصت استفاده کنیم...
حرف حق هم حتی در بیان نادرست دیده نمی‌شه!
5) فکر می‌کنم بسیاری از افراد اینجا به دین مقدس اسلام معتقد هستند، اما عقایدشون رو تحمیل نمی‌کنند و در عین حال همه اینجا به هم احترام می‌گذارند و نه به عقاید سیاسی و نه مذهبی هم توهین نمی‌کنند! چون همه اینجا یه هدف دارند و اون هم ارتقا فرهنگه! فرهنگ دوست عزیز! همه قدرت تفکر دارند، بذاریم هر کس خودش انتخاب کنه، نه اینکه چون به عقیده‌ی شما اعتقادی ندارند مورد توهین قرار بگیرند!
همه اینجا افرادی رو الگو قرار می‌دن و براشون با ارزشه، اما آیا اینجا همچون مکانیه برای اظهار نظرهای این چنینی؟!

در باره‌ی کامنت اول آقای تیزبین:

نگاه ساده و سر سری به یک اثر به شدت بی انصافیه!
آن چه ایشون به تصویر کشیدند بخشی از واقعیت بود، نه حقیقت! اگر ایشان هم می‌خواستند می‌تونستند مثل خیلی های دیگه شعار بدهند، بی توجه به واقعیت! برای خوشامد خیلی‌ها!!!
بی رعایت آداب ادب، سخن گفتن در شان هیچ آدمی نیست! اون هم اظهار نظر در یک مکان عمومی!!!
جز اصول اصلی انتقاد اینه که افراد بدون توجه به عقاید و تعصبات شخصی اظهار نظر کنه! این در همه اصول انتقادی اومده!

در جواب دوستمون "مهرزاد جولانی" :
1) به نظرم همه آن‌چه که موجود در ادبیات و هنر هست، تکرار مکررات هست، فقط نوع بیان، تاثیرگذاری و شکل و ظاهر کار فرق می‌کنه و دقیقا در عصر ما مهم شیوه بیان و تاثیر گذاری‌ یه کار هست که بتونه با مخاطب هم عصر خودش رابطه‌ی متقابل برقرار کنه، مخاطب رو همراه کنه و مفاهیم و افکار رو به طور مثبت منتقل کنه!
2) هر فردی در نگاه به یه اثر که امضای صاحب اثر محسوب می‌شه، وقتی که فکر می‌کنه اونقدر در اون کار دقیق شده که حق اظهار نظر رو داره، باید با دلایل منطقی اظهار نظر کنه و بدون دیدگاهای شخصی، در واقع اون کار رو به طور واقعی بسنجه، و با معیارهایی که در هنر و ادب ما میزان هستند!
فکر می‌کنم این‌که آدم با یه جمله " ولی این کار در حدی نیست که بخوام در موردش حرفی بزنم." سعی کنه یه کار رو این طور جمع بندی کنه و زیر سوال ببره، بدون اینکه دلایل خاصی برای این نظرش بیاره، قبل از اینکه اثر بره زیر سوال، اون آدمی که در حال اظهار نظر هست (که به هیچ وجه منتقد نخواهد بود، چون منتقد فاکتورهای دیگه‎ای داره) می‌ره زیر سوال! چون بیشتر آدم فکر می‎کنه که اون آدم فقط سعی داشته یه اظهار وجودی کرده باشه و ...
تصور من اینه که این جا برای اینه که افراد درک خودشون رو راجع به آن‌چه که دیدند بیان کنند تا کمک بشه به دوستایی که این کار رو ندیدند یا دیدند و می‌خوان بیشتر دقیق شن در مشاهداتشون! نه اینکه مکانی برای ... دیدن ادامه ›› ابراز وجود!
ای کاش به جای اینکه فقط از کارهای ایشون شنیده باشید، نمایشنامه‌هاشون رو تو سایت خودشون می‌خوندین!!!
3) بهتر نیست آدم در جملاتی که به کار می‌بره، از کلماتی استفاده کنه که دقیقاً معنی‌ش رو می‌دونه؟! یا جای استفاده‌ی اون رو می‌دونه؟
اون برداشتی که شما از آماتور داری، بعید می‎دونم اینجا صدق کنه! چون اگه سابقه‎ی تک تک این افراد رو زیر و رو کنیم، به هر چیزی ممکنه برسیم الا "آماتور"!!!
4) تئاتر کوچه بازاری؟؟؟
چه تعریفی ارائه می‌دید در مورد این اصطلاح؟!
حتی این نوع تئاتر هم مطمئناً ارزش داره، هر چند ارزشی در رده‎ی متفاوت!
اما این تئاتر در هر تعریفی از کوچه بازاری هم که داشته باشی، زیرگروهش قرار نمی‌گیره!
5) در نهایت اینکه آدما با بازی با اصطلاحات و کلمات نمی‌تونن یه اثر رو زیر سوال ببرن، و همیشه واقعیت هست که دیده می‌شه! و تنها منتقدی موفق که بدون ترس، نزدیکترین ها رو به واقعیت بیان کنه! نه اینکه با ترس، خودش رو پشت واژه پنهان کنه!
مطلق گرایی در هیچ چیز خوب نیست! چه برسه که در بیان نظر باشه! بهتره آدم یه نگاه همه جانبه داشته باشه و از همه لحاظ کار رو بررسی کنه، بی انصافی هست که بخوایم مُهری بزنیم روی کار، بدون اینکه درست دیده باشیم اون رو!

عالی بود!
البته برای کسانی که آشنایی زیادی با فضاهای سورئال ندارند شاید درکش کمی سخت باشه
به نظرم ارزش بیش از یک بار رفتن رو هم داره