امید جهادی فعال هنری

بازی‌های درخشان و کار منسجم. دمتون گرم و خسته نباشین.

کیف کردم. دمتون گرم.

نمایش خیلی سطحی و ساده بود. متنش هیچ پیچیدگی‌ای نداشت و فقط یه داستان عشق و عاشقی خطی رو روایت میکرد و انتهای داستان هم مشابه سریال‌های ترکی تموم شد! توی داستان عاشقانه‌ای که انتظار داریم درام باشه، شوخی‌های بیش از اندازه گذاشته شده که ریتم و حس داستان رو مینداخت. کلا میشه گفت نمایش کمدی بود! بازی بعضی از بازیگرا یه ذره لوس و فانتزی بود، مثلا خانوم دهقانی برای نقششون تیپ سختی انتخاب کردن که باعث میشد لحنشون مضحک بشه. اما جاهایی که ناخواسته تیپشون در میرفت بازیشون خیلی خوب میشد! به نظر من بهترین بازیگرای نمایش خانوم سمیرا حسینی و آقای محمدرضا مالکی بودن. عوامل پشت صحنه هم دست در دست هم داده بودن که اجرا رو خراب کنن. یه نمونه‌ش این بود که پرده‌ی وسط دکور رو کندن! البته با این اتفاق میشه کنار اومد، اما دستی که از پشت پرده در اومد و میکروفون خانوم نوازنده رو جابجا کرد رو نمیتونم هضم کنم!
اما جنبه‌های مثبت کار؛ خواننده‌ها عالی بودن، دکور خوب بود، فضای کاخ سعدآباد هم که همیشه قشنگه.

بزرگ‌ترین نکته‌ی مثبت کار بازی آقای تفتی بود. صدای همه‌ی سازها هم از سازهایی که تا به حال دیدم قشنگ‌تر بود و همین باعث میشد تاریکی‌های بیش از حد صحنه قابل تحمل بشه. صدای آقای کاکاوند کیفیت خوبی نداشت که یا مشکل از میکروفون بود یا از اسپیکر!
در کل نحوه‌ی روایت داستان لیلی و مجنون جالب بود اما بعضی از قسمت‌های نمایش گیرا نبود و مخاطب رو همراه نمیکرد. متن یکنواختی داره و همین باعث خستگی میشد.

مهم‌ترین نکته این بود که بعد از اجرا حالم خیلی خوب بود! بازیگرها عالی بودن، طراحی حرکات، تکنیک خواننده‌ها و نورپردازی چشمگیر بود. داستان خوب پیش رفت و قابل درک بود. فقط یکی دوتا از پرده‌ها میتونست حذف بشه و به نظرم هیچ تأثیری توی روند اجرا نداشت. بهترین پرده‌ها از نظر من پرده‌های پادشاه و ستایشگر و روباه بود.
دوست ندارم هیچکدوم از نکات منفی رو بنویسم چون قابل چشم‌پوشی هستن؛ فقط یک نکته هست که میخوام بیان کنم. برخی از صحنه‌ها در انتهای سن اجرا میشدن که با توجه به عمق خیلی زیاد سن، فاصله‌ی بازیگرها از تماشاگر خیلی زیاد میشد و همچنین افرادی که روی بالکن بودن نمیتونستن نصف پرده رو ببینن. بهتر بود حداکثر از نصف صحنه استفاده میشد.