چرا باید نمایش چاله را دید ؟

بنا برا سلیقه شخصی خودم هیچگاه با نمایش هایی که تم روشنفکری دارند ارتباط برقرار نکردم . همیشه تئاتری به دلم نشسته است که رئال باشد اما چاله . . .
همیشه معتقد بودم که سر منشاء روشنفکری در ایران از توهم و رویا و خواب هست . از اینکه کنکاش می کنیم بین بدی ها تا خوبی ها رو ببینیم . چاله گره خوردن خواب و رویا سه نفر هست که مانند پازل وقتی کنار هم چیده بشن کامل میشه . کاملا مشخص است روی نمایشنامه کار شده است و چند بار بازنویسی شده . انتخاب بازیگرها عالی است . با لوندی های اندیشه فولادوند دلت قنج می رود ، با عصبی شدن عمار تفتی تو هم عصبی می شوی و با ترس و بغض فاطمه نوری دلت خالی می شود . جای هیچ کدام از این بازیگرها را نمی شود عوض کرد .
طراحی صحنه عالی بود . اینکه ابتدای نمایش همه جا تاریک است ، هواکش سالن یا خاموش است یا بد کار می کند و تو احساس می کنی داری خفه می شوی . . . همه و همه این ها باعث می شود احساس کنی تو هم با این سه نفر در چاله افتادی . . .
نمایش چاله اولین نمایشی است که من در این تم می بینم و از آن لذت بردم .
شایدم یه روز واسه ما هم اتفاق بیافته . . . داریم راه میریم یهو زیر پامون خالی میشه !