کوتاه به قلم آرزو بیرانوند
" تلخ مثل ...!!
اوقات بیکاری ، می نشستیم جلوی هم و به صورت های هم خیره می شدیم . او حسرت صورت مرا می خورد و من حسرت صورت او را .. چند دقیقه ای که بی صدا به هم زل می زدیم ، خنده ام می گرفت . شروع می کردم به قهقه زدن. مریم هم نوک انگشتش را فرو می کرد توی چالی های لُپم و می گفت ، کاش مادر او هم وقتی حامله بود ، سیب زیاد می خورد تا او هم دو تا از این چالی ها گوشه ی لُپ هایش داشت ...!!

.... از نگاه کردن مریم سیر نمی شوم .  موهای لخت و بلند و خرمایی اش ، دور تا دور صورت استخوانی و رنگ پریده اش را گرفته و بدجور خودنمایی می کند . دست می کشم روی تارهای نرم موهایش و سعی می کنم لطافتش را برای همیشه به خاطر بسپارم . چقدر دلم می خواهد از جایش بلند شود ، روبرویم بنشیند و موهایش را بسپرد به دست هایم ،تا دوباره با موهایش بازی کنم و ببافمشان ...

درست مثل همان روز هایی که با احمد قرار داشت .

حاضر که می شد ، لباس هایش را که می پوشید ، می آمد و دو زانو می نشست جلویم ..کتاب را از ... دیدن ادامه ›› دستم می کشید بیرون و می گفت که موهایش را ببافم . من هم دست می کردم لای موهایش و سه دسته شان می کردم . دسته ها را می پیچاندم توی هم و  شروع می کردم به بافتن.. به آخر که می رسید ، بهانه می آوردم که خراب شد!  دوباره موهایش را باز می کردم و از اول  می بافتم . این جور وقت ها ، این شعر حمید مصدق را برایش می خواندم " گیسوان تو پریشان تر از اندیشه ی من ، گیسوان تو شب بی پایان ، جنگل عطر آلود ، موج دریای خیال..." می خواستم حواسش به شعر خواندن من پرت شود تا نپرسد که چرا بافتن موهایش اینقدر طول کشیده. اما تا می رسیدم به الف خیال ، دهانم را که باز می کردم تا الف را بکشم ، احمد زنگ می زد !!! هم شعر نصفه نیمه می ماند و هم مریم ، بی حواس ، روسری اش را می انداخت روی سرش و از اتاق می زد بیرون .. نمی خواست حتی یک ثانیه هم احمد را منتظر بگذارد..

آن وقت بود که بعد از رفتن مریم ، توی اتاق تنگ و نمناک خوابگاه ، تنهایی می آمد سراغم  و من ..هیچ مریم دیگری توی زندگی ام نبود که این تنهایی ها را با او پر کنم!

... حالا هم تنهایم باز ...توی یک اتاق تاریک و سرد و متعفن !! می روم گوشه ی اتاق و چراغ مهتابی را روشن می کنم . نورش می افتد روی بدن مریم و پوستش را از آن چه که هست سفید تر می کند . مهتابی رنگ شده است مریم . شاید هم سفید ؛ مثل صبح؛ مثل امروز...

ساعت درست 6 صبح بود که وارد اتاق شدم . مثل همیشه ، روپوش سفیدم را تنم کردم و انگشت هایم را میان لاستیک دستکش ها پنهان کردم . رفتم طرف جسدی که وسط اتاق ، روی تخت دراز کشیده بود و ملحفه ی سفید را از روی صورتش کنار زدم ، و چشم هایم .... چشم هایم صورت آرام و بی جان مریم را دیدند که با سکوت و آن نگاه بسته و یخ زده ، روی تخت دراز کشیده بود . او مریم بود اما نه آن مریم همیشگی...نه مریم من!! نه چشم هایش دیگر آن نگاه شوخ را داشتند و نه لب هایش آن لبخند های عمیق و از ته دل را ...

همین دیشب بود که برای آخرین بار خنده اش را دیدم . اما چقدر زود دلتنگ خنده هایش شده ام . دلتنگ خنده هایی که اشکش را در می آورد و نفسش را می بُرید... به لب های برجسته و قلوه ای و کبودش که نگاه می کنم هیچ اثری از آن طراوت و لبخند های گذشته اش روی آن ها نیست .

همیشه وقتی صورتم را می بوسید پوستم از حسش ، داغ می شد و گزگز می کرد... ولی حالا ، انگشتم را که می کشم روی لب هایش ، تمام بدنم یخ می زند !!

مریم یخ زده است انگار ... و او چقدر از سرما بیزار بود . همیشه زمستان که می شد ، برف که می آمد، توی اتاق خودش را حبس می کرد و می چپید توی بغل من . دست هایم را دور کمرش حلقه می کردم و او را می چسباندم به خودم و او هم توی بغلم ، جمع می شد . مثل یک گنجشکــ ،کوچک! ...می گفت تو بخاری منی ! گرمی ! داغ..!! من هم تا می آمدم بگویم تو جوانه ی گندمیـــ ، زنگ تلفن احمد او را از آغوش من بیرون می کشید ... حاضر می شد ، می آمد روی گونه ام بوسه ای می زد و در اتاق را محکم به هم می کوبید و با عجله از پله ها می دوید پایین...

می دانستم احمد آن پایین کنار ماشینش بی قرار آمدن مریم است و می دانستم لب های برجسته و قلوه ای اش قرار است بوسیده شود... !! سرم را فرو می کردم توی کتاب هایم و مثلا حواس خودم را پرت می کردم...تا یک جوری این تنهایی های لعنتی ام تمام شود و مریم دوباره برگردد...که مریمم را دوباره به من برش گردانند..!!

اما او دیگر هیچ وقت بر نمی گردد . و من این آخرین باریست که می توانم خوب نگاهش کنم . با تمام وجود نگاهش می کنم و نوازشش می کنم  . خم می شوم و گردنش را می بوسم . زیر گلویش را ... درست همان جایی که مخصوص ستاره اش بود.

همیشه یک گردنبد نقره به گردنش می انداخت . یک ستاره ! می گفت هدیه ی احمد است . هیچ وقت گردنش را بدون آن گردنبند ندیده بودم و حالا چقدر جایش روی پوست صاف و یخ زده اش خالیست... هروقت که می خواستم سر به سرش بگذارم ، وقتی که خواب بود گردنبند را باز می کردم و می انداختم توی گلدان کوچکی که تویش به جای گل ، پر بود از خط چشم و خط لب ...

آن وقت ، بیدار که می شد ، طبق عادتش ، دست که می برد طرف گردنش تا ستاره را لمس کند ، می فهمید که باز شیطنت های من گل کرده است . جیغی می کشید و دورتا دور اتاق کوچک خوابگاه را دنبال من می دوید.

خسته که می شد ، به نفس نفس که می افتاد، می ایستاندمش جلوی آیینه و ستاره را از پشت ، به گردنش می انداختم ، و به لبخند پت و پهنش توی آیینه خیره می شدم . من همه ی نگاهم می شد او و او همه ی نگاهش می شد ستاره ای که افتاده بود روی گردن سفیدش .دوباره حسود میشدم و دست می گذاشتم روی ستاره ، روی پوست داغش .آن وقت نگاه از گردنبند می گرفت و از توی آیینه به من خیره می شد . لبخند روی لبش را صمیمی تر می کرد و چشمکی می زد .من هم پشت گردنش را می بوسیدم ، کیفم را برمی داشتم و از اتاق می زدم بیرون .می دانستم که بعد از رفتن من ، دلتنگ احمدش می شود باز ؛ به او زنگ می زند...و باز احمد مریمم را از من می گیرد!! 

..

گوشی موبایلم زنگ می خورد . خودش است . احمد ! سراغ مریم را می گیرد . می گوید از دیشب که از هم جدا شده اند دیگر ازش خبری ندارد . در صدایش نگرانی موج می زند . من سکوت کرده ام در مقابل حرف هایش و به چشم های بسته ی مریم و مژه های بلند و پرپشتش زل زده ام .

همین دیشب بود که همین چشم ها را دوخت به من و تمام ذوق و خوشحالی درونش را پاشید توی صورتم ... گفت که آخر این ماه قرار است با احمد ازدواج کند . از خوشحالی یک لحظه آرام و قرار نداشت . طول خانه ی جدیدی که همین ماه قبل با هم شریکی خریده بودیم را هی می رفت و می آمد و با خودش حرف می زد . مرا نمی دید اصلا ..داشت برنامه ریزی می کرد برای آینده اش و من...توی هیچ کدام از برنامه هایش نبودم !!

همیشه دلم می خواست به چشم هایش خیره شوم . یعنی با هم به چشم های هم خیره شویم .

او روی صورتش را با یک روسری می بست و فقط چشم هایش را بیرون می گذاشت . آن وقت به نگاهش خیره می شدم و به یک دقیقه نکشیده ، حس توی نگاهش را لو می دادم و پته اش را می ریختم روی آب !! چشم هایش ، دم دستم بود و نگاهش برایم بی رمز و راز... ! حتی احمد هم مریم را به اندازه ی من نمی شناخت .

ولی دیشب اولین بار بود که چشم هایمان با هم در تضاد شدند . چشم های طوسی من و چشم های مشکی و تیز و براق او که دیگر کور شده بود و با نگاه من همخوانی نداشت . دیگر نمی خواست به من نگاه کند . دیگر برایش مهم نبودم . در واقع نبودم اصلا..همه ی دردم همین بود ـــ دیگر برایش وجود نداشتم...!!

بدون آن که حتی کلمه ای با احمد حرف زده باشم ، گوشی را قطع می کنم و پرتش می کنم روی میز. دوباره با مریم تنها می شوم . فقط من و او....

درست مثل همین دیشب!! همین دیشب ، که تنها ، با جسارت ، عصبی ، و خشمگین ایستاده بود روبرویم و زل زده بود توی چشم هایم . صدایم می لرزید . وقتی گفتم احمد لیاقتت را ندارد صدایم آنقدر آهسته بود که شک کردم شنیده باشد . اما او... ناغافل سیلی محکمی توی گوشم خواباند ؛ با آن که سعی کرده بود خشمش را کنترل کند. گفت ...تو هیچی حالیت نیست ؛ من عاشق احمدم....!!!!! و به من پشت کرد و نگاه از من گرفت.

احمد...احمد...احمد !!! فقط احمد...

هنوز هم گوشم از صدای سیلی شب قبلش دارد سوت می کشد . درست به همان تندی و تیزی ؛ و هنوز هم تن صدای خشمگینش را به وضوح می شنوم وقتی تمام حرصش را جمع کرد و سرم داد کشید که.... تو هیچی حالیت نیست ؛...

...حتی وقتی داشتم توی کابینت دنبال مرگ موشی که تازگی ها خود مریم خریده بود می گشتم ، باز هم صدایش تمام وجودم را پر کرده بود و از گوش هایم خارج نمی شد که من... من عاشق احمدم ــ!!!...

نمی دانم وقتی فنجان قهوه را از دستم گرفت ، چرا بغض توی چشم هایم را ندید ؛ چرا خواهش و التماسی که توی چشم هایم موج می زد را ندید که " قهر کن و فنجان قهوه را از من نگیر ". اما او ...فقط نگاهش به گوشی اش بود و حواسش پی احمدش . ستاره ی گردنش را هم گرفته بود بین دو انگشتش و از من .......غافل بود .  

دست می کنم توی جیب چپ شلوارم . سطح صاف و خنک ستاره را لمس می کنم ...می آورمش بیرون و بویش می کنم . بوی مریم را می دهد...

ستاره را می بندم به گلویش ...ملحفه ی سفید را می کشم روی صورت سفید و استخوانی اش و توی برگه ی گزارش کالبد شکافی ، خودکشی اش را تایید می کنم... !! او متعلق به احمد نبود . مریم متعلق به هیچ کس نبود ؛ حتی من !!

دوباره مثل تمام گزارش های قبل ، همان کلمه ی تکراری را می اندازم زیر برگه ی گزارش...." دکتر رویا پارسا.." و مریم را توی تنهایی تاریک اتاق ، تنها می گذارم ...برای همیشه"

داستان کوتاهی به قلم آرزوبیرانوند

گناهکار
سعی کردم به دخمه خودم برگردم که چشمم افتاد به زن و بچه گدایی با نسخه ای به دست چند قدم بعد از داروخانه ، روی سکوی سنگی حتماً سرد و یخ زده . مغازه تعطیلی که کرکره اش پایین بود. صورت کثیف کودک گل انداخته بود. با یک تکه چوب مشغول سر به سر گذاشتن مورچه ای بود که جلوی پایش سعی داشت به طرف سوراخ زیر سکو برود. کاپشن چرک آلود صورتی رنگ پاره و مندرس دخترک با یک گرم کن وصله پینه ای و چکمه های لنگه به لنگه قرمز و قهوه ایش تاب و توان مقاومت در برابر آن سرمای سخت را نداشت. مقنعه سرمه ای کوچکی هم که زیر گلویش را فشار می داد و دائماً با یک دست زیر آن را به پایین می کشید تا نفس راحتی بکشد ، به سر داشت. زن متوجه نگاه من شد. انگار فکرم را خوانده بود. چادر سبزی که قبلاً سیاه بود را دور بچه پیچید و چشمان بی حیائش را به چشمان من دوخت. چند قدم با زن و بچه گدا فاصله داشتم. پیر مردی با کتی که روی ژاکت کلفت پشمی پوشیده بود و شلوار قهوه ای با سرساقهای براق و کفش سیاه گل آلودش از روبرو به آنها نزدیک شد. دست ترک خورده و چروکیده اش را در جیبش کرد و بین چند هزاری و پانصدی ، بالاخره خوردترین پولی که پیدا کرد یک صد تومانی بود، خم شد و آن را روی چادر زن انداخت. زن نگاهش را از من برداشت و دستی که صد تومانی را انداخت ، تعقیب کرد و به به چشمهای سیاه و کدر پیر مرد خیره شد. یک آن ، چشمهایش تغییر حالت داد و نگاه مظلومانه ، ترحم انگیز و سپاسگذاری به خود گرفت. زیر لب مثلاً داشت برای پیرمرد و زن و بچه اش و جد آبادش طلب آمرزش می کرد. پشت سر پیر مرد ، زن میان ... دیدن ادامه ›› سال با زنبیلی زیر چادرش نزدیک شد و چند تا سکه انداخت جلوی زن . دختری با لباس فرم مدرسه که جلوی من بود هم سکه ای همانجا انداخت. پیر مرد بادی به غب غبش افتاد. لبهایش می خواست به طرف بناگوش برود ولی عضلات صورتش داشتند مقاومت می کردند. وقتی از کنارم رد می شد طوری نگاه می کرد که انگار به خاطر این کارش از من انتظار تشکر و احترام داشت. ولی همین که چشمهای دریده مرا دید، نگاهش را از من برداشت، قدمهایش را تند کرد تا زودتر از من رد شود. وقتی دوباره متوجه زن و کدک شدم دخترک می خواست از زیر چادر بیرون بیاید و به بازی کردنش ادامه دهد ولی سقلمه محکمی که به پهلویش خورد او را در جایش میخکوب کرد. اخمهایش در هم رفت و لپهایش باد کردند و سرش را پایین انداخت ولی بازهم مقنعه زیر گلویش را فشار آورد . مجبور شد که سرش را بالا بیاورد. دو تا تیله سیاه باد و ابروی کوتاه و باریک بور ، یک دسته موی فلفلی از مقنعه بیرون زده ، لبهای قرمز قرمز ، چیزهایی بود که تازه متوجه آن شدم. سنگینی نگاه زن را روی خودم احساس کردم. به زن نگاه کردم. می توان تصور کنم سگرمه های درهم و قیافه جدی و چشمهای سرما زده قرمزم چطور باعث وحشتش شد که نگاهش را از من دزدید. به آنها رسیدم و از کنارشان عبور کردم ولی سرم را برگردانده بودم و نگاهش می کردم. زن با احتیاط سرش را بالا آورد. تا دید هنوز نگاهشان می کنم سریع رویش را برگرداند. دخترک از این فرصت استفاده کرد و دنبال مورچه دیگری می گشت. ناگهان ضربه شدیدی به کتفم خورد، برگشتم. مردی داشت دائم دستهایش را در هوا تکان می داد و اعتراض می کرد. با همان حالتی که به زن نگاه می کردم خیره شدم. خاموش شد و مکثی کرد و به راه خود ادامه داد. دوباره به طرف زن برگشتم. نیشخندی گوشه لب کبود و کلفتش نشسته بود . طوری که دوتا از دندانهای طلای بی ریختش برق می زد. چشمان وق زده و ابروهای سیاه کلفتش و چند تار موی وزوزی سفید و حنایی آویزان روی صورتش ، چهره اش را کریهتر کرده بود. خون در صورتم دوید. همین طور بخار بود که از سوراخ های بینی کوچک شده سربالایم بیرون می زد. زن چادرش را جمع کرد و پولهای خرد جلویش را تند تند از روی زمین برداشت. یه نگاه به من می کرد تا به آنها نزدیک نشده باشم و یک نگاه به زمین می انداخت تا سکه یا اسکناسی را جا نگذارد. یک حرکت بلند شد. دست خترک که مورچه دیگری پیدا کرده بود و داشت با چوب کوچکش با آن ور می رفت ، گرفت و کشید. صدای جیغ کوتاهی که از ته گلوی دخترک خارج شد. مکه ای خورد و چند قدمی آویزان ، روی زمین کشیده شد. بالاخره با یک و دو خودش را به زن رساند و اشکریزان با هر قدم زن دو قدم برمی داشت تا عقب نیافتد. زن به عقب برنمی گشت. تنها دختر بود تا مورچه و چوبش را با دو چشم بیابد. اما بازهم مقنعه زیر گلویش را فشرد. روی لبهای سرخش خط باریکی که محل عبور اشک بود می درخشید. این کارش باعث شد که عقب بیافتد و دوباره دنبال زن که دستش را محکم و مداوم می کشید، می دوید. همانطور میان عبور جمعیت ایستاده بودم و با چشمانم کودک را که به کمر زن خپل هم نمی رسید تعقیب می کردم تا میان جمعیت ناپدید شدند. عابرین ، ملتهب و منتظر داد و فریادی از طرف من یا زن بودند و به من و مسیر نگاهم ، نگاه می کردند. کنجکاوی بی خیال آزار دهنده شان را بر تمام وجودم احساس می کردم. چیزی از درون دلم جوشید و از راه نای بالا آمد و به گلویم رسید و زیر سیب آدمم گیر کرد. دندانهایم بی اراده روی هم لغزید . فشار لبهایم روی هم جز خطی از آن باقی نگذاشته بود. صورتم سرخ و برافروخته بود. دیگر سوز سرما را احساس نمی کردم. نفس هایم آنقدر داغ بود که به محض خروج از بینی ام ، بخار می شد. برگشتم و به راهم ادامه دادم. دیگر سرم را به دخمه ای فرو نبردم. گردنم را افراشتم . از سر راه کسی کنار نرفتم . با مردمک باز ، به عابرین خیره می شدم. همشان انگار معنی بازخواستم را درک می کردند که توان زل زدن در چشمانم را نداشتند. سر به زیر می انداختند تا به سرعت از کنارم رد شوند. دلم می خواست تمام آن شیشه های پر زرق و برق قشنگ ، چراغهای نئون رنگی ، مانکن های خوش لباس ، تابلوهای تبلیغاتی ... را خورد کنم. دختر جوانی از روبرویم داشت می آمد که با همه فرق داشت. یک جفت تیله سیاه ، ابرهای تاتو ، موهای لایت تافت زده که از زیر شالی که گره اش را زیر زنجیر طلایی و روی قوس سینه های برجسته اش زده بود ، بیروم ریخته بود، مانتوی کوتاه و شلوار برمودا که اصلاً به آن هوا نمی خورد. حتماً کسی بود که در چشمانم زل زده بود و از کنارم رد می شد. تا آنجایی که توانستم سرم را چرخاندم روی شانه چپم تا شاید از روبرو کم نمی آورد. انگار او از من طلبکار بود درست کنار کتفم ایستاد و جلوی پایش را نگاه کرد. مورچه ای را دید که دارد جسد مورچه دیگری را روی زمین می کشید . تمام نیرویش را روی پای راستش متمرکز کرد محکم مورچه را لگد کرد ولی بازهم آرام نشده بود. لبهایش از هیجان عصبی می لرزید. کف کفشش را به چپ و راست چرخاند. وقتی مطمئن شد مورچه ها را کاملاً له کرده است ، بی اختیار انگشت نشانه را به شکل چنگک در آورد و از زیر چانه تا روی گلویش سراند. نفس عمیقی کشید . با چشمانش براندازم کرد. کم کم لرزش مردمک چشمانش قطع شد. با زهر خندی گوشه لبهای از رژ قرمز شده اش ، یک آن سرش را چرخاند و همزمان حرکتی سریع به کتفش داد و به راه خودش ادامه داد. هنوز به جایی که ایستاده بود خیره مانده بودم که نگاهم به چهره ای روی شیشه آینه بانک خصوصی تازه تاسیس افتاد. آدمی با شانه های افتاده ، موهای ژولیده و بخاری که از دهان و بینی اش خارج می شد و چهره اش را درهم فرو می برد و چیزی که انگار داشت از سیب آدمش بالا می آمد و از چشمانش بیرون می زد. دیدم که داشتم با همان چشمهای قرمز ، ابرهای درهم کشیده ، پیشانی چین خورده و بخاری که از بینی ام بیرون می زده مواخذه و شماتتش می کردم

کتاب الفیه و شلفیه

یک کتاب تصویری آموزشی درباره مسائل جنسی که حکیم اوبکر ازرقی برای طغان شاه ، پادشاه نیشابور تالیف کرد. الفیه و شلفیه کنایه از آلت تناسلی و مرد و زن است.

https://boqo.ir/%d8%af%d8%a7%d9%86%d9%84%d9%88%d8%af-%da%a9%d8%aa%d8%a7%d8%a8-%d8%a7%d9%84%d9%81%db%8c%d9%87-%d9%88-%d8%b4%d9%84%d9%81%db%8c%d9%87/

کتابی بی نظیر که مدت ها پیش تهیه کرده بودم و اخیرا به سراغش رفتم و به ما گوشزد می کند که چه اندازه اشتباه داریم در نوشتن.

برین بهار و درین بوستان بسی ماندیم
به شوق میوه‌ی شاداب و نورسی ماندیم

جهان مسابقه‌ی نظم و هوش ملّت‌هاست
دریغ، ما، که درین کاهلی بسی ماندیم

میان لای و لجن، در عفونت تاریخ،
به زیر سایه‌ی وَهم مقدّسی ماندیم.

نیامدیم سوی راه خویش در همه عمر
همیشه منتظر رفتن کسی ماندیم

کسی چو رفت، نکردیم فکرِ این‌که به جاش
که می‌رسد؟ که به گرداب چون خسی ماندیم.


#محمدرضا_شفیعی_کدکنی
از کتاب نامه‌ای به آسمان
دفتر زیر این برگ‌های پوسیده

دیروز حوالی ظهر ، رفتم جایی که همیشه برام منبع آرامشه . . .
نمیدونم شاید من عجیب و غریبم ، اما میرم بهشت زهرا به طرز عجیبی آرومم انگار اونجا برام نقطه عطفه . . .
حس میکنم اونجا یک شروع بی پایانه ، نقطه صفر مرزی بین جسم و روح . . .
قدم زنون رفتم سمت قطعه نام آوران اولین بار بود می رفتم اونجا ، باد خنک میپیچید بین درخت ها و سکوت معنا داری رو حس میکردم . . .
قدم که میزدم کلی اسم آشنا به چشمم میخورد ، چقدر شور چقدر هیجان چقدر زندگی چقدر اسطوره چقدر هنرمند چقدر حرف اونجا بود . . .
با خودم گفتم چقدر آدم حسابی داشتیم که دیگه نداریم یا بهتره بگم ما از وجودشون بی نصیب موندیم ولی هستند . . .
غرق اسم ها و چهره ها بودم که یک نوشته و امضا و یک لبخند دلم رو برد ، خبرنگار محیط زیست مهشاد کریمی . . . روح همه رفتگان شاد . . .
به نظرم این نوشته میتونه معنا زندگی باشه . . .
من فکر می کنم که پشت همه تاریکی ها شفافیت شیری رنگ حیات است . . .
این راز را از حفره ... دیدن ادامه ›› های ماه و روزنه های ستارگان دریافته ام . . .
#شمس_لنگرودی
#مهشاد_کریمی
نمیدونم چرا اینجا نوشتم ، اما شاید اینجا برام تنها جایی باشه که میتونم بدون اغراق خودم باشم و بدون خجالت و ترس بنویسم . . .

از گدازه‌های روح



ننگ تو باد و شرم تو، ای جیره‌خوار جور؛
کز کار خویش فهم خیانت نمی‌کنی
وقتی به خانه می‌روی از کودکان خویش
احساس شرمساری و خفّت نمیکنی؟

پنداریا که خلق فراموش کرده‌اند
تو بوده‌ای که مزدک و یاران را
واژونه کاشتی
در باغِ باژگون
چشمانِ رودکی ... دیدن ادامه ›› را تو کور کرده‌ای
لب‌های فرّخی را تو دوختی به خون.

تو بوده‌ای که سنگ رها کرده‌ای به خشم
بر جسم مرده‌ی حَسَنَک روی دار خویش
آری طناب دارِ حلاج راز را
تو می‌کشیده‌ای،
همه در روزگار خویش

آن روز در پناه سپهدار
وامروز در حمایت جبار



#محمدرضا_شفیعی_کدکنی
از کتاب نامه‌ای به آسمان
دفتر زیر این برگ‌های پوسیده

از جورِ خزانیم زبان‌بسته وگرنه
هنگام بهار این همه خاموش نبودیم


#فرخی_یزدی