گفتیم از چه دانش، سبقت ‌کنیم بر خلق؟
تعلیمِ «هیچ بودن» فرمود موبد ما


#بیدل_دهلوی

به نام خدا

رودخانه‌‌ی آب‌آور

در یک دشت خیلی سرسبز که خورشید همیشه به آنجا می‌تابید، گل‌های زیبا و رنگارنگی روییده بودند که به خورشید لبخند می‌زدند.
در آن دشت زیبا، رودخانه‌ای کوچک، ولی پر آب جاری بود. اسم آن رودخانه "آب‌آور" بود. آب رودخانه خنک و زلال بود. ماهی‌های زیادی در آن رودخانه زندگی می‌کردند. آنها همیشه در حال بازی و بالا و پایین پریدن داخل رودخانه بودند.
چند لاک‌پشت به همراه خانواده‌ی آقای خرچنگ هم در گوشه‌ای از ساحل رودخانه، ... دیدن ادامه ›› لانه داشتند.
درخت‌های گیلاس و سیب زیادی اطراف رودخانه بود. سنگ‌های گرد کوچک و بزرگ زیادی کنار رودخانه بود.
در نزدیکی رودخانه، دهکده‌ای بود که آنجا را "آب‌پر" نام گذاشته بودند. مردم آن دهکده، مردم خیلی مهربانی بودند که همگی به کشاورزی و باغداری و دامداری مشغول بودند. آنها از آب رودخانه برای شستن و خوردن و کشاورزی استفاده می‌کردند و در زمین‌های خود باغ داشتند، گندم و ذرت می‌کاشتند و جالیزهایشان گوجه و خیار و توت فرنگی.
دو سه سالی در آن دشت نه بارانی بارید و نه برفی و آب رودخانه کمتر و کمتر شد.
مردم دهکده هم برای آبیاری زمین‌های کشاورزی خود تصمیم گرفتند که چاه آب بکنند و ده حلقه چاه آب نزدیک رودخانه کنند.
با تصمیم اشتباه مردم دهکده، آب رودخانه باز کمتر شد تا اینکه رودخانه کاملن خشک شد. ماهی‌ها تک تک مردند و خانواده‌ی خرچنگ‌ها و لاک‌پشت‌ها هم از آنجا رفتند و دیگر کسی به یاد نداشت که زمانی رودی در آن دشت زیبا جاری بوده است.


#رها_فلاحی

آن گفتنت که بیش مرنج، آنم آرزوست ...

اشعاری زیبا از خانوم بیرانوند

"دنیای من بدون حضورت جهنم است
یک خواب وحشت آورِ با زجر توأم است

دور از تو خُرد می شوم از اینکه بین شهر
می بینم عاشقانه دو تا دست در هم است

زل می‌زنم به عکس تو و ابر می شوم
هر شب بساط گریه برایم فراهم است

از حال و روز خویش نگفتم به هیچ کس
در من هزار حرف نگفته مجسّم است

محتاج ... دیدن ادامه ›› کرده بی تو مرا دستِ سرنوشت
وقتی که جای دست تو در دست من کم است

اصلا خیال کن همه دنیا برای من
وقتی ندارمت، همه اش پوچ و مبهم است

شعرم به سر رسید و کماکان کلاغ ما...
"دنیای من بدون حضورت جهنم است "




...


جز خودم نیست کسی پشتم و همدوش خودم
باز افتاده‌ام از دست تو بر دوش خودم

چند قرن است که دیدار تو ممکن نشده‌ست
ای هنوزم نفست در سر مغشوش خودم

عطرت از پیرهنم رفته و عاقل نشوم
تا کشم عطر تو را باز به آغوش خودم

تا کی آخر من و این حال نزارم بی تو!
چه کنم با تو و دنیای فراموش خودم!

کوه باشی، به شبی سخت فرو می‌ریزی
وای از ریزش در لحظه‌ی خاموش خودم

هیچ راهی به جز از رنگ به بی‌رنگی نیست
سایه‌ات باد سرِ سایه‌ی مخدوش خودم

دیدمت مرگ، پس از عشق به در کوبیدی
مرحبا بر تو... بیا، ای همه‌ات نوش خودم
تاوان قهرم با غزل بغضی شکسته در گلوست
دلواپس فردای تو آزرده‌ای دیوانه‌خوست

کوس انالحق را شبی بر طبل رسوایی زدم
منصور این قصه دگر پیش همه بی‌آبروست

در طالع فردای من شاید خوشی هم باشد و
بی‌اعتمادم می‌کند عمری که وابسته به موست

تنهایی من با غزل، با گریه‌ها هم پٌر نشد
درمان درد عاشقی کهنه شرابی در سبوست

در کشمکش‌های خیال، فکرم به جایی قد نداد
تلقین چه سودی می‌دهد وقتی که فکرم پیش اوست

چاک گرببان بر تنش دارد نشان عاشقی
بیچاره آن دلخسته که با گریه سرگرم رفوست

از کوچه‌ی معشوق خود، آهسته هر شب می‌گذشت
بر روى دیوارى نوشت: یک زن اسیر آرزوست




...



گاهی به عادتی که دم از طرد می‌زنی
انصاف نیست، حرف عملکرد می‌زنی

من پای عشق تو که سر و جان گذاشتم
بر من، تو انگِ "تاب نیاورد" می‌زنی

حالا که بین من و تو فرسنگ فاصله‌ست
حرف از غرور و رفتن و برگرد می‌زنی؟

تو در بهار عشق، مرا پس زدی ز خویش
حالا چرا تو حرف ز دلسرد می‌زنی؟

بین من و تو، هیچ قراری نبود و نیست
دیگر چرا تو زخمه به این مرد می‌زنی؟

کوتاهی از تو بود که نشناختی مرا....
این مرهم تو نیست که بر درد می‌زنی

....

چه بی‌رحمانه تاریکم، خدایا نور می‌خواهم
برای آسمانم، یک خیال دور می‌خواهم

بدون تو، تماشایی ندارد زندگی دیگر
که بی تو زندگی را من درون گور می‌خواهم

تو گفتی که نمی‌بینی؟ به درد تو نخواهم خورد
من اما عاشقی را با دو چشم کور می‌خواهم

کم آوردم همیشه روبه‌رویت، ضعف هم دارد
برای نقطه‌ی ضعفم دلی مغرور می‌خواهم

دلت از کی سیاه و سخت و سنگی شد نمی‌دانم
من آن دل را که می‌زد هی برایم شور می‌خواهم

تو را با اینکه بی‌مهری، تو را با اینکه خاموشی
تو را بیش از همه عالم، تو را بدجور می‌خواهم

اگرچه نزد شما تشنه‌ی سخن بودم
کسی که حرف دلش را نگفت من بودم

دلم برای خودم تنگ می‌شود ، آری
همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

نشد جواب بگیرم سلام‌هایم را
هر آنچه شیفته‌تر از پیِ شدن بودم

چگونه شرح دهم عمق خستگی‌ها را
اشاره‌ای کنم: انگار کوه کن بودم

من آن زلال‌پرستم در آب گند زمان
که فکر صافیِ آبی چنین لجن بودم

غریب بودم و گشتم غریب‌تر اما:
دلم خوش است که در غربت وطن بودم


محمدعلی_بهمنی

🖤یادش گرامی 🖤

پشت دریا ها شهریست.
قایقی باید ساخت
قایقی خواهم ساخت خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از این خاک غریب…