اگه بخوام درباره‌ی تئاتر «شاید کمی نگاه کنم» بگم، باید بگم که واقعاً یه تجربه خاص و متفاوت بود. داستان به شدت جذاب و درگیرکننده‌ است. انگار تماشاگر رو توی یه سفر درونی می‌بره که خیلی عمیق و بااحساسه. شخصیت اصلی، با تمام ترس‌ها و زخم‌هاش، توی فضایی محدود و با صدای درونی خودش درگیر میشه و همین، داستان رو از همون اول جذاب می‌کنه.

نمایشنامه‌نویس خیلی خوب تونسته همه این تضادها و چالش‌های درونی شخصیت رو به نمایش بذاره و اصلاً حس می‌کنی که داری با خود شخصیت زندگی می‌کنی. از طرفی، هیچ چیزی در این داستان سطحی نیست. هر لحظه، یه قدم جلوتر می‌ری و با ترس‌ها و آرزوهای شخصیت اصلی بیشتر آشنا می‌شی.

و حالا در مورد بازیگر اصلی که باید بگم که واقعاً عالی بود! این مقام اول جشنواره برای بهترین بازیگر زن، کاملاً حقشه. به طرز عجیبی تونسته احساسات پیچیده‌ی شخصیت رو به زیباترین شکل ممکن بازی کنه و توی هر لحظه، تمام دغدغه‌ها و درگیری‌هاش رو به تماشاگر منتقل کنه. وقتی روی صحنه می‌ایستاد، انگار که هیچ چیزی جز اون شخصیت و دنیای درونیش وجود نداره. خیلی سخت بود ازش ... دیدن ادامه ›› چشم برداریم!

این تئاتر واقعاً آدم رو به فکر می‌ندازه، هم از لحاظ احساسی و هم از نظر فلسفی. خیلی از حرف‌ها و احساساتی که شاید در زندگی روزمره‌مون بهشون توجه نمی‌کنیم، توی این کار به طرز قشنگی مطرح شده. امیدوارم بیشتر از این تئاترهای با کیفیت ببینیم!

روایتی متفاوت از بخش‌هایی ناگفته از جنگ.
شنیدن تجربه‌ی واقعی افرادی که تا به امروز برای بسیاری از ما ناشناخته بوده و به زیبایی توسط بازیگران به روی صحنه رفته بود.
در میان بازیگران این نمایش، طنین صدای خانم رها حاجی زینل و دیالوگ‌های متفاوت شامل طنز و ‌غم خانم آوا گنجی که در لحظه اشک در چشم و خنده بر لب می‌آورد به شدت تاثیر گذار بود.
امید است با پرداختن بیشتر به سوژه‌هایی این‌چنینی در آگاهی و اطلاع رسانی هرچه بیشتر جامعه کوشیده شود.

یک پرفورمنس زیبا و قابل احترام
نقطه عطف اجرا برای من طراحی لباس بود
مخصوصا لباس آخر و طرح فرش ایرانی
موسیقی زیبا بود
هماهنگی حرکات خوب بودن و قطعا تمرین زیادی شده بود
طراحی صحنه وجود نداشت (به نظرم با یک طراحی صحنه خوب میتونست یک اجرای فوق العاده بشه)
نور خوب بود و مناسب اجرا بود
صدای راوی زیبا بود مخصوصا زمانی که میخوندن رو خیلی دوست داشتم
خسته نباشید میگم بهتون و قطعا برای اجرای عموم‌ دوباره خواهم دید🌹

بنظرم با ایده‌ای در ذهن و طراحی چند لباس خوب و مناسب متن ، نمیشه نمایش ارزشمند روی صحنه برد
این اثر میتونست اثری فاخر باشه ولی متاسفانه برای من بی‌ستاره موند
متن و نگارش بشدت ضعیف و صرفا برای کودک و نوجوان بود
راوی به هیچ عنوان مناسب نبود و تسلط کافی نداشتن
سالن هم با ابعادی وسیع ، برای این پرفورمنس خیلی زیادی بود
و نقشِ ایران اصلا برام رضایتبخش نبود
خلاصه فقط این بود حاصل ما 😩😂

خدا قوت 🌹

با درود(این نظر شخصی ست)....با محبت و برنامه ریزی و پرزنت دو نفر از دوستان تیوال . و با مساعدت گروه نمایش .عده زیادی از دوستان تیوال دور هم جمع شدیم تا این تاتر زیبا از سرزمین مون رو ببینیم..بسیار حظ سمعی و بصری بردم..لباس ها..اکت ها.حرکات موزون.دیالوگ ها. ما رو میبرد به جای جای سرزمین مادری چه آیین باشکوهی داره این سرزمین.چقدر رنگ..کشور من چه سرسبز بود..چه سرسبز هست ..اینهمه شور و زیبایی در یک کشور ..رشک برانگیز برای همه دنیاست..از تک تک عوامل کار تشکر میکنم که با تمام وجود روزی رنگی رنگی رو برای ما ساختند..و در پایان عالیجناب حسین امانت معمار برجسته برج ازادی نزدیک به 55 سال از ساخت این محیط میگذرد..و به نظر من بهترین سالن تاتری بود که دیده بودم..شما در 27 سالگی چقدر باشکوه و درست معماری اینجا را انجام داده بودید.سرتان سلامت در سن 82 سالگی..و فکر میکنم اگر شما در ایران به کار خود ادامه میدادید..چه سالن های برای سرزمین مادری میساختید..که ای وای حسرت حسرت حسرت..دره من چه سرسبز بود..و باز انشالله سبز خواهیم شد.و نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد...عالیجناب کلاه از سر برمیدارم و تعظیم میکنم به شاهکار شما در عرصه معماری...پاینده ایران. و مانا و پرتوان .هنر معماریش..هنر نمایشش.. هنر نقاشی ش..و هر چیزی در این سرزمین تولید میشود....

نمایش دیار عاشقی
کاری بسیار بسیار جذاب
نویسندگی درجه یک.طراحی لباس.اجرای بانوان همه عالی
ماشالله به قلم جتاب سامان شکیبا که مثل همیشه معجزه ای در صحنه بیصبرانه منتظر احرای مجدد به زودی این گروه موفق و بینظیر هستیم
باتشکر از گروه نمایش دیار عاشقی

امروز دیدم، خسته نباشید بسیار زحمت کشیده بودین
یه نکته خیلی مهم اینکه دو تا شعر توسط راوی خونده شد و ادعا شد شعر مولانا هست ولی جفتش جعلی بود
اولی یادم نموند سرچ کنم ولی بدون شک متعلق به یک شاعر ضعیف معاصر بود
دومی: ای که می پرسی نشان عشق چیست...
متعلق به شاعر معاصر مجتبی کاشانی هست
برای نویسنده تئاتر چنین جعل شعری غیر قابل گذشته اون هم در اثری که ادعای ملی بودن داره

روایتی بود که کمتر بهش پرداخته شده و در حد امکانات محدود خوب اجرا شد، موضوعی که قطعا میشه بیشتر از این بهش توجه کرد و ازجنبه های مختلف بررسی کرد، از بین بازیها بازی خانم آوا گنجی و رها حاجی زینل خیلی خوب بود، در کل با وجود یک سری کاستی ها، خوب بود و جای تقدیر داره

"یه ایران پشت دوربین منتظر نشسته ببینه ما چی میگیم".
زن و جنگ، در هیچ زمانی از شروع جنگ تا امروز حدود ۴۵ سال، انچنان که باید به این موضوع پرداخته نشده است.
در مجموع تئاتر دلچسبی بود، هر چند قطعا نقاطی برای بهبود دارد، اما در همین مجال هم ذهن را درگیر می کرد.
به شخصه بازی خانم گنجی و خانم حاجی زینل برام خیلی دلنشین بود. امیدوارم این موضوع در مقام تحلیل و نه شعار امتداد داشته باشد.