چفت از جنس داستان روزمره ای که هر روزه همه ی ما با رانندگان تاکسی های داخل شهر به صورت دیالوگ وار داریم.
اولین چیز که به صورت چشم نوازی شما ... دیدن ادامه ›› را درگیر میکند طراحی دکور زیبا و به جا و در حین نمایش توانایی سریع گریم بازیگران است.
موضوع طنز تلخی است که هر روزه در جامعه با آن درگیر هستید، مسئله ای به نام آقازادگی، مونولوگ های تک تک بازیگران با تماشاچی ها از بهترین قسمت های اجرا بودند.
برش هایی از هر قشر انسان های همین جامعه که قابل درک و همذات پنداری هستند. در کنار تاخیر همیشگی نوفل لوشاتو در ورود دادن و متاسفانه سر و صدای دائمی داخل اتاق فرمان محل اجرا که واقعا ردیف های انتهایی سالن رو به ستوه آورده بود دیدن این کار ارزشش رو داره.
این ها همه مسافرند، چفت منم….

برای من این نمایش ترکیبی از فیلم پنجره با بازی جانی دپ و هویت به کارگردانی جیمز منگولد بود. زمان خوبی رو خواهید داشت. نمایش طنزهای خوبی در جاهای خوبی داره و در کنار این طنازی تلاش به اغنای تماشاگر خاص رو هم داره. در بسیاری از نقاط شاید موفق هم میشه ولی در بسیاری از نقاط نه. به شخصه برای من در کل زیبایی کار به این بود که در یک فضای سورئال بسیاری از فانتزی های واقعی مخاطب به چالش میکشید. کاراکتر "تت" واقعا وسوه کننده است برای دیدن دومین بار نمایش. شروع به موقع و رعایت فاصل اجتماعی داخل سالن بسیار تحسین برانگیز بود. در کل ارزش دیدن رو داره و پیشنهاد میکنم ببینین.
مگر چند وقت یکبار نمایشی اجرا میشه که به تو تلنگری بزنه که تمام کاراکترهای فانتزی داخل مغزت رو به حرف بیاره.
ته ماجرا با خودتون بیاندیشید ما چند نفر رو به قتل رسوندیم؟
ما بال داریم؟ یا بال در خواهیم آورد؟
بعد از یک ساعت ونیم اجرا شاید همه با خودشون فکر کنن مم هم نویسنده ام....

فصل گربه آبی است
شنبه 22 شهریور 99
ساعت 19
مهرگان را همیشه دوست داشته ام، شاید بخاطر اولین تجربه ای که در این تماشاخانه داشته ام و یا شاید ... دیدن ادامه ›› بخاطر فضای بی نهایت صمیمی اش، وقتی درگیری که آیا نمایش "فصل گربه آبی است" را صرفا بخاطر اسم کارگردانش انتخاب کرده ای یا نه، یکی از کیسه زباله های بزرگ وسط سن نمایش تکانی تکانی می خورد و همراه موسیقی با پس زمینه ی قدم زدن نامحسوس عابری در خیابان شلوغ با رفت و آمد ماشین ها رشته ی آن افکار را پاره می کند.
حتی با توجه به تاخیر 20 دقیقه ای در آغاز کار و گوشی پدران و مادرانی که برای عکاسی و فیلمبرداری از کارهای بچه هایشان، در انتها متوجه میشوی در روز سینما انتخابی بهتر از "فصل گربه آبی است" وجود نداشت.
نمایش اپیزودیکی با یک خط ثابت داستانی دو گربه با بیش از 25 بازیگر شما را به یک صحنه ی رئال یک ساعت و بیست دقیقه ای از همه ی احوالات جامعه ات می برد.
نوشته ی"وحید فقیهی" با کارگردانی "شبنم قلی خانی" یکی از آن نمایش های است که محدود در قاب سالن های اینچنینی شاهدش خواهید بود، رنج سنی بازیگران را از خردسال تا چهل و اندی سال شامل می شود، هرچند که نبود نظم کافی در سالن، مشکلات طراحی لباس، نورپردازی، صدا و تعدد پرده های نمایش تمرکز بیننده را بهم میریزد اما ارزش دیدن را دارد.
نمایشی چهار اپیزودی که از حقوق حیوانات تا مشکلات اقتصادی، خانوادگی و بچگی های گم گشته را در انتها به پرده ی سینماها و مشکلات هنر سینما میچسباند.
از دختر لر تا قیصر و آدم برفی برایتان قصه های ناگفته ی پشت پرده های سینما را به شیواترین زبان بیان میکنند و قطعا در دیدن استعدادهای نوجوان همین حوالی خودتان چشمانتان پر از اشک می شود.
ریسمان روانشناسانه ی اتصال اپیزودها در قالب گربه ی سیاه و سفید داستان نیروی پیش برنده ی بیننده خواهد بود.
انگار شاید قیصرها، درناها، دختر لرها و ... از داخل همان صندوقچه ی زیرزمین حسینقلی خان بیرون آمده اند و علارغم تمام سنگ های پیش پای چارلی چاپلین ها همچنان به بیرون آمدن ادامه خواهند داد.
مهرگان تا اواخر شهریور میزیان شما خواهد بود اگر آماده اید بازی بیش از 25 بازیگر جوان را نظاره گر باشید.

دم در نگارخانه منتظر شروع سانس دانشجویی اش هستی، ته کوچه ای باریک و دنج بغل گوش تئاتر شهر، در فکر اینکه 90 درصد کسانی که همین گوشه کنار منتظرند ... دیدن ادامه ›› بهشان نمیخورد دانشجو باشند، پس کمی که خیالت راحت می شود ازینکه در خلاف کوچکی که در آمدنت به سانس دانشجویی کرده ای تنها نیستی، ناگهان پسری پوارو وار با عینک دودی در هوای گرگ و میش عصر با روپوش سفید و چارتی شبیه چارت های بیماریستانی که توسط دخترکی با رفتار عروسک کوکی وارانه دنبال می شود، جلویت پیدایشان می شود، بی هیچ حرف سخنی مانند روانپزشکی به ورنداز تو و نوشتن نسخه می پردازد، میان همین آشفتگی تو اعلام میکنند که "تماشاگرانی که برای دیدن موسیقی مجلسی تشریف آورده اند به سالن شماره ی یک مراجعه بفرمایند"، سرانجام ورود دادند. داخل که می شوی صحنه تجسم یک کیاس واقعی را دارد، هرج و مرجی که بعدها میفهمی از قبل از شروع نمایش با ورود آن دو بازیگر نمایش به جمعیت داخل کوچه بنیانش گذاشته شده است، صندلی های سفید در دست دخترانی زیبا و سرگشتگی ممتد آنها بر روی صحنه تا زمانی که همه سرجاهایشان مینشینند، ادامه پیدا میکند و نوید اجرایی هیجان انگیز را میدهد، صدای سوتی خارج از صحنه که می آید قشنگ چیزی که روی صحنه اتفاق می افتد تو را یاد "اودیسه ی فضایی 2001" کوبریک می اندازد، 8 دخترک شروع میکنن به خاراندن سر و ضربه های ریتمیک پا به زمین و روی صندلی هایشان مغموم و تسخیر شده و از صحنه خارج می شوند.
صدای موسیقی در سالن میپیچد و تو درگیر اینی که باخ یا موتزارت است که زنی با لباس سفید زیبا و خنده ای نسبتا شیطانی با رقص وارد می شود که بعدها میفهمی همسر یا معشوقه ی بتهون بوده. پس از او شخصیت شکارچی (جهانگرد) و منشی و بازیگر، املیا ایرهارت به ترتیب وارد صحنه می شوند. ژان دارک که می آید تم مذهب نیز ورود می کند و در نهایت با ورود سوزان بیانتونی جمع ما تکمیل.
"موسیقی مجلسی" نمایش زیبایی نوشته ی آرتور کوپیت که با ترجمه ی زیبای عاطفه ی پاکبازنیا همین بیخ گوش ما روی صحنه رفته است بی شک یکی از زیباترین بیان های وضع حاضر اجتماع زنان ماست.
هشت کاراکتری که در عین دیوانگی مالیخولیایی وار هفت تایی شان هرکدام بیانگر نوعی از زنان اجتماع هستند که به اسم زنان موفق گذشته نام گذاری شده اند.
نمایش برای من ابتدا به گونه ای پیش می رفت که بیانگر یک زن (اگر در نهایت تمام جامعه ی زنان را یک پیکر واحد بنامیم، به نظر می رسد قشنگ منظور نویسنده همین بوده است که این برداشت بر بیننده واقع گردد) با 8 جنبه ی شخصیتی جداگانه و درگیر را تداعی می کرد.تا جایی که شخصیت دکتر داخل کوچه به همراه نهمین شخصیت زن داستان وارد صحنه می شود. بی شک آن مرد در عین بی رحمی و شقاوت کامل نویسنده و به بی رحم ترین نحو ممکن نماینده ی تمام پیکر مردانه ی جامعه ی ما خواهد بود. مردی خوش زبان، بازی دهنده، کنترل گر، ترسناک، حاکم بر زنان صحنه، کسی که از نتیجه ی نمایشی که در آن اسالم کاخ گونه اش بر طبق میل او دارد پیش میرود نهایت لذت را میبرد. همراه او کسی نیست جز زنی که بیانگر قسمت جدا افتاده از پیکر زنانگی جامعه در قواره ی یک عروسک کوکی به دنبال مرد روان است و در رسیدن مرد به تمامیت آنچه میخواهد دست راست اوست. یک خائن به آرمان فمینیستی. یک مرتود به تمام معنا از طرف تمام زنان داستان. ولی سرخوش و آرام. تنها کاراکتر بی دیالوگ داستان.
بهرحال از دید نویسنده انگار تنها راه رهایی از بند جامعه ی مردانه ی "بالایی ها" همینگونه بودن زنان است. نشان بارز این موضوع جایی است که وقتی مرد هر هشت کاراکتر را به نرمی مجبور میکند به صفحه ی نمایش روبریشان که تفکرات آن ها را دیکته می کند خیره شوند، برمیگردد و با خنده ای ملیح به عروسکش می گوید "تو که نه"! چرا که مطمئن است او قابلیت بارگزاری فکری را ندارد.
دیدن این نمایش خالی از لطف نیست.

حامد قاضی
27 مهر 98