یکی از ابتکارات آقای مرزبان همین خانم قرمزپوشی بود که خیلی‌ها رو یاد بانوی سرخپوش میدان فردوسی انداخت، بانویی که سرگذشتش بی‌شباهت به حال و هوای ... دیدن ادامه ›› این نمایش نبود.
اما واقعا این زنی که تو اون هیاهوی خیابون قدم میزد، کسی غیر از دکتر نون نمی‌دیدش و حتی تو سلول انفرادی دکتر نون کنارش بود، کی بود؟
خیلی ساده، احتمالا اولین حدسی که به ذهن خودتون رسیده: عشق.
رنگ‌ها از جمله نمادهایی هستند که بر حالات عمیق بشر دلالت دارند. رنگ سرخ مصادیق مختلفی داره از جمله: خون، قربانی، و... دلالت کاملا برعکسی هم داره که نشانه‌ی عشق و شهوت و اشتیاق شدیده.
این رنگ سرخ بر قامت زنی کهن‌الگویی نشسته که می‌تونه آنیمای دکتر نون باشه (آنیما یا مادینه‌روان: بخش مونث روان مذکر). از نظر یونگ انسان‌ها همه دوجنسی‌اند و بحث نیمه‌ی گمشده اینجا مطرح میشه...
من با دیدن زن سرخ‌پوش یاد این شعر سیدحسن حسینی افتادم:
چراغ نسیمی در آن دشت
سوسو نمی‌زد
و رامشگر باد
چنگی به تار هیاهو نمی‌زد!
زنی غرق در حله‌ای ارغوانی
مرا دید‬
و خندید
و آهسته گم شد...
زنی باستانی
که گیسوی آشفته‌اش
با دلم مو نمی‌زد....

«دکتر نون...» روایت زوال عاشق بدون زوال عشق هست. عشق به قدری در تار و پود دکتر نون تنیده شده که در اوج مستی و ازخودبیگانگی و فروپاشی روانی، به یاد میاره که عاشقه. که عشق همیشه بر آرمان‌های سیاسیش ارجحیت داشته. ملکتاج بعد آزادی دکتر نون از زندان، جمله‌ای با چنین مضمونی میگه: امیدوارم من رو به خاطر آزادیت گناهکار ندونی...
.........
نکته‌ی دیگه‌ای که فراوان در نظرات دیده میشد، بی‌معنا دانسته شدن دو درخت معلق در دکور نمایش و عصبانیت -به حق البته- از قطع اون‌ها بود. در باب اهمیت این دو درخت فقط به نقل صفحه ۲۰ کتاب شهرام رحیمیان بسنده می‌کنم:
آقای مصدق گفت: «چه خونه قشنگی. اتاقاش جا دارن، اما گمون نمی‌کنم به خاطر سایه این دو تا درخت، آفتابگیر باشن. این ملکتاجی که من میشناسم، اصلا به خاطر این دو تا درخت این خونه رو پسندیده. مطمئنم روی این درختا اسمم گذاشته.»
ملکتاج خندید و گفت: «بله، حق با شماست. برای من حیاط از اتاقا مهمتره. راستش، این دو تا درختم خیلی دوست دارم. اون دست چپیه اسمش بیژنه، اون دست راستیه اسمش منیژه‌ست.» دکتر نون گفت: «آقای مصدق، این دو تا درخت بچه هامونن. دوقلوهامونن. ملکتاج به فرزندی قبولشان کرده که خدارو خوش بیاد و شما هرچه زودتر نخست وزیر بشین.»

شرایطی پیش اومد که امشب برای بار دوم هم به تماشای دکتر نون نشستم.
طبیعتا هر چقدر از اجرای کار بگذره باید هماهنگ تر شن، قضیه چی بود که بازیگران امشب حتی از شب قبل هم بیشتر تپق زدن و ناهماهنگ‌تر بودن؟
دیشب مفصل نوشتم که به دلیل همذات‌پنداری عمیقی که با شخصیت‌های این قصه دارم چقدر از دیدنش لذت بردم، به طوری که اگه به جای یک ساعت و نیم، سه ساعت یا بیشتر هم طول میکشید همچنان خلسه‌وار غرق اون حال و هوا می‌موندم؛ اما برخلاف من همراهم اولین چیزی که برگشت بهم گفت این بود: خیلی چرت بود! اونجا بود که فهمیدم این نمایش چه چیزهایی کم داشت و پتانسیل این رو داشت که هم من رو به عنوان مخاطب A جذب کنه و هم همراهم رو به عنوان مخاطب B؛ و چه حیف که B هیچ وقت نمیتونه اون حلقه‌ی اتصالی که A تو این نمایش لمس کرد رو بگیره.
در پایان برخلاف دو شب گذشته آهنگی با صدای رضا صادقی پخش شد که البته تماشاگران قبلی چیز خاصی رو از دست ندادن. حتی به نظرم موسیقی ستار اورکی بسنده می‌کرد و پایان نمایش بدون آهنگ رضا صادقی تاثیرگذارتر هم بود!?
به کسانی که هنوز نمایش رو ندیدن: اگه مثل من حساسید برای بالکن یا ردیف‌های انتهایی بلیط نگیرید؛ ابتدای نمایش رفت‌وآمد مردم تو کوچه و خیابون روی صحنه نشون داده میشه و این طرف صحنه‌ هم اون رفت و آمد رو با گوشت و پوستتون حس می‌کنید و یه سرسام وحشتناک می‌گیرید (چون در حالی که دقایقی از شروع نمایش گذشته افرادی همچنان در حال جابه‌جا شدن بین ردیف‌ها و پیدا کردن صندلی‌شون هستن??‍♀️).

این ترانه‌ی من است
-دلپذیر دلنشین
پیش از این نبوده بیش از این...
فروغ به جرئت نخستین شاعر زن «از لحاظ احساس و تفکر» در ایرانه. شعری که میگه مبتنیه بر اختیارگرایی و ضد هزار سال جبر علیه زنان. فروغ بدون پروا و باصداقت از عواطفش و تنهایی و ترس و تزلزل حرف می‌زنه و خب میشه تصور کرد جامعه‌ی اون روزگار چطور باهاش برخورد می‌کنه؛ چیزی که در این نمایش به خوبی نشون داده شد. شعر فروغ به معنای واقعی مدرن و از سنت گذشته بود.

دیشب برای دومین بار به تماشای «خانه سیاه است» نشستم. برای بار دوم با شگفتی تمام میخکوب صحنه‌ی نمایش شدم، برای بار دوم تپش قلبم رو موقع شروع جنون‌آمیز اولین پرده حس کردم و بلافاصله اون تغییر ناگهانی و ملایم روی صحنه اومدن بازیگران نقش فروغ فرخزاد و پرویز شاپور؛ و امان از موسیقی و نورپردازی اون لحظات...

چقدر پرده‌ای که فروغ با خودش آشتی کرد و خودش رو در آغوش کشید من رو منقلب کرد، و اون ارجاعات لطیفش به «تولدی دیگر»...

نمایش «خانه سیاه است» تا ابد در قلبم روشن و پرفروغ خواهد موند؛
دلم تنگ میشه برای این نمایش؛
خیلی هم تنگ میشه،
چه کنم؟ :)

یک ساعت عیش تمام، هنر ناب، موسیقی درخشان. نمایشی تلخ و زیبا و باشکوه. ادای احترامی تمام‌قد به زندگی فروغ و آثارش.
آخ که شعرهای فروغ خونده نمی‌شد، نشون داده میشد!
نمایشی که با حداقل دیالوگ ممکن، میشد انفجاری از احساسات رو باهاش تجربه کرد.
حتما دوباره برای دیدنش خواهم رفت.
تبریک می‌گم به کارگردان محترم و بازیگران پرانرژی و تیم حرفه‌ای این اثر؛ امیدوارم همیشه بدرخشید.