سعید راستی فعال هنری

نمایش از نظر سمعی بصری و داشتن تفکر و عمق لازمه کارگردانی تئاتر دلچسب و جون داره. تنها ایرادی که میتوان دید ارتباط کم با مخاطبیه که زمینه اطلاعاتی لازم رو از نمایشنامه برشت نداره. البته اگر کمی هم بیشتر از خودسانسوری ناگزیر فاصله میگرفت بهتر میبود. هرچند اطلاعی ندارم که محدوده اختیارات در این مورد تا چه حد بوده. تبریک میگم برای تلاش به بار نشسته ی این گروه تحسین برانگیز.

وقتی که حتی کارگردان متوجه مضمون متن نشده دیگه انتظار داشتن از بازیگرها بی فایده ست. صحبت درباره نمایش رو کنار میذارم که حتی بعنوان مهمان و بصورت رایگان هم قابل تحمل نبود و نتونستم تا آخر بشینم. صحبتم با متولیات تئاتر دولتی و مدیریت مجموعه آزادی است. این سالن با این امکانات و این لوکیشن خوش موقعیت و حتی توریستی واقعا در خور یک بازنگری و یک احیای انقلابی است. و لطفا حذر کنید از این نمایشهایی که سالن رو متروک تر و مطرود تر میکنه. ولی این سالن با همین امکانات و موقعیت واقعا پتانسیل داره. کافیه مدیریت تلاش کنه با شرایط منصفانه وصلش کنه به جریان تئاتر جوان و خلاقانه. در آمد کم از آثار قابل قبول بهتر از تبدیل یک سالن خوب به گورستانی متروکه ست.

کمی غافلگیر شدم ولی کار خوبی بود. بازی کم زحمت کوشکی خوب روی این کار نشسته بود. طراحیها متناسب بود. گروه جوان بازیگران گرچه پختگی لازم رو نداشتند اما پرتلاش و قابل قبول بودن. اما بالاترین امتیاز قطعا به متن تعلق میگیره. و البته کار ساده ای نیست کارگردانی این متن ولی آقای کوشکی حساب شده عمل کرده بود. مخاطب بیشتری حق این کار بود. نظر منه البته.

خسته نباشید به همه اعضای گروه. بعنوان مهمان کار رو دیدم و به قول معروف یه جورایی نمک گیر هم هستم. ولی با عرض پوزش، چند نکته:
ارائه هر نوع تفکر ، ایده، پیام،... وقتی در قالب یک دستان اعم از فرعی، اصلی، اقتباسی، برداشتی و ... باشه جذابیت پیدا میکنه و به قول معروف یه پی رنگ پر کشش میخواد که متاسفانه این شده پاشنه آشیل این نمایش. اگر هم نخوایم خودمون رو مقید به داستان بکنیم که کار سخت تر هم میشه و المانهای خودش رو داره و بگذریم.
طراحی صحنه ایستا و دست و پاگیر و تا حدودی دموده بنظر میاد و جای مانور و حرکت رو میگیره و کار بازیگرها رو حتی تصنعی هم میکنه و گرچه در کنار طراحی لباس ، انتزاع در هر دو دیده میشه اما معنای خاصی رو القا نمیکنه و در فضا سازی هم قوی عمل نمیکنه. بعنوان مثال با این همه تلاش برای انتزاع، یه قوطی کبریت بی خطر ایرانی و یک موتور گازی رنگ و رو رفته بین اینها چه میکنه؟ وقتی همه چیز سفید و تمیزه، میشه کبریت رو جلد گرفت و یه رنگ تمیز و غیر آبی هم به او موتور زد. یا حتی با چند تیکه چوب یه ابزار ساده دوچرخه مانند نشون داد تا تماشاگر بیشتر بمونه تو این فضا.
ایده ویدئو پروجکشن خوب بود و نوردهی باکس ها اگر فشار پا روی کلید لو نره بنظرم جذاب بود.
به هر حال دیدن سالنهای خالی و نیمه خالی خوشایند و توجیه پذیر نیست . من ارج مینهم به صفا و خلوص این گروه و امیدوارم جسارت این مهمان رو به صداقتش ببخشند. خسته نباشید به تک تکتون.

وقتی توسط دو ایرانی ، از دل یک ایده نمایشنامه ی قوام یافته ای نوشته میشه و و روی صحنه میره اتفاق خوشایندی افتاده.
دیشب کار رو دیدم و کارگردانی فکر شده و بازیهای کار شده شب خوبی رو برامون رقم زد.
دو نکته:
ای کاش فضا انقدر باز باشه که یک ایده ایرانی مجبور به طراحی داستانی خارجی نشه و هنرمند بتونه هر چیزی من جمله رسانه ها رو براحتی به چالش بکشه و با ارجاعات مصداقی مخاطب بیشتری رو هم جذب کنه. بومی سازی باعث میشه نمایش ماندگار بشه و نه تنها یک خاطره خوب. گرچه خودم هم گرفتار این مشکل بودم.
نکته دوم طراحی صحنه ست که بین مینی مالیسم و رئالیسم در نوسانه. گرچه در نهایت دوست داشتنی و قابل قبوله ولی شاید اگر تنها یک راه رو میرفت بهتر میشد. شاید.
خسته نباشید میگم به دوست خوبم حسام افسری و گروه خوبش. امیدوارم همچنان با دغدغه تئاتر بسازه.