نریمان ماهد فعال هنری

کار شریفی بود ...

این اثر جزو اجرا هایی محسوب میشود که آدم را در دوگانگی نگه میدارد. آدم نمیداند کار خوبی را تماشا کرده است یا نه. کاری که توانست بدون هیچ میزانسن، اکت، نور و دکور بتواند مرا تا آخرین لحظه بر روی صندلی نگه دارد تا انتهای کار و نتیجه اش را ببینم.
کاری که تنها بر روی متن ساده پازلی و بازی میمیک و لحن سوار بود و تماشاگر را روی صندلی میخکوب میکند.
خسته نباشید به بازیگر کار و عوامل اجرایی

نمایش سفید جزو آن دسته کار های رئال بود که میشه گفت از تماشایش پشیمان نیستم. کاری که به شکلی تحسین آمیز یک خانواده ایرانی و دغدغه‌هایش را به تصویر میکشد.
نور کاملا مناسب کار طراحی شده بود. اما وجود دکور مکعبی شکل که چند وقتی است که در تئاتر باب شده است به کار سایه هایی میداد که به شخصه چندان مورد پسند نبود. البته نمیشود این را مشکل خواند، شاید فقط من از قضیه خوشم نمی آمد. کارگردانی کار فقط در چند جا از لحاظ ریتم به مشکل خورد ولی باقی کار نسبتا درست بود. میشود گفت که ورود خود آقای صادق برقعی به صحنه اجرا را از منوتون بودن و مکالمه های تکراری خواهر ها نجات داد.

کار از نظر متن و ایده بسیار جالب بود. موضوعی که آدم را برای دیدن این اثر جلب میکرد. اما دو تیکه شدن داستان و چرخیدن نمایش حول محور دو ماجرا باعث دور شدنم از کار میشد. شخصیت امیر غفارمنش را خیلی درک نکردم. از بین بازی ها از بازی حسین پورکریمی اول از همه و بعد فرزاد حسنی بیشتر از بقیه خوشم اومد.
ایراد های اصلی کار بیشتر در کارگردانی و طراحی اثر بود. اول از همه انتخاب سالن برای این نمایش بود. از نظر کلی وقتی در اکثر صحنه ها تعداد کمی از بازیگران روی صحنه هستند انتخاب سالنی با این حجم ابعاد فقط موجب آزار تماشاچی میشود. طراحی صحنه شکلی مینیمال داشت ولی بیشترین چیزی که منو به شخصه اذیت میکرد تعویض صحنه های کار بود که بیش از هرچیزی موجب خستگیم میشد. نکته دیگه در مورد دکور وجود یک مبل در صحنه بود که تنها دو یا سه جا از آن استفاده شد اما با توجه به حیطه کاری اسپانسر کار توقعی جز این نبود. طراحی نور نقطه ضعفی برای کار بود. درسته که این اثر موضوعی تراژدی داشت. اما درجه نوریه کم و سایه های زیاد فقط بیشتر چشم رو خسته میکرد تا اینکه حس را انتقال دهد. طراحی لباس هم تا حد زیادی موفق بود که فضای پیش از انقلاب رو تداعی کند.
موسیقی ها هم تونست بازی نوستالژی خوبی را ایفا کند.
یه نکته دیگه که لازمه بهش اشاره کنم تماشاچی های این اثر بود. آنجا که دو صندلی کناری بنده مشغول خوردن شامشون در طول کار بودند و همراهشون هم آنقدری از کار فیلم دارند که پس از پایان این اجرا، امکان این وجود دارد که از فیلم هاشون برای ساخت فیلم تئاتر لکانطه استفاده کرد. آنجا که ردیف های پشتی با نور فلش گوشی موقع تصویر برداری درجه نوری رو جبران میکرد و کل سالن رو روشن ... دیدن ادامه ›› میکردن.
آنجا که مهمانان پشت سر بنده که زوجی دوست داشتنی بودند داشتند در مورد مشکلات خانوادگیشان صحبت میکردند.
دوستان خواهش میکنم تئاتر رو با سینما و کنسرت و نمایش های آزاد اشتباه نگیرید. شاید بازیگران آنقدر حرفه ای باشند که این چیز ها تاثیری روی تمرکزشان نداشته باشد، ولی خواهش میکنم خود و خانوادتان را از الفاظ رکیکی که دیگر تماشاچیان به شما در دلشان میدهند محفوظ بدارید. با سپاس فراوان.

کاری بسیار ضعیف و غیر قابل فهم. از متن و کارگردانی و بازی تا دکور و موسیقی. وجود موسیقی در کل نمایش به اندازه کافی سرسام آور بود که نیازی به داد و فریاد های بی دلیل بازیگر ها نباشد. میزانسن و اکت ها فقط باعث چرک شدن کار میشد. دکور و نور هم به شکل خیلی عجیبی بد بود. وجود این همه پراکندگی نا مفهموم در متن و عدم دراماتورژی آن هم جای بحث طولانی دارد. نمایشی را دیدم که بعد از کار با صد ها چرا مواجه شدم. اما چرا هایی از جنس نامفهومی، و نه کنجکاوی و به فکر فرو رفتن. پرداختن به موضوعات مختلفی که هیچ ربطی به هم دیگر ندارند و دغدغه کسی نیست. بازی های اغراق شده کارگردانی اشتباه به طوری که در همان ابتدای نمایش طوری تو ذوق آدم میزند که آدم از دیدن تئاتر تا مدت ها زده میشود.
ببخشید که این حرف را میزنم. ولی دوستانی که از این کار خوششان اومد دقیقا چی دیدن که من متوجه آن نشدم؟ چه چیز کار برایشان جذاب بود که از آن این همه تعریف و تمجید کردند؟
یا سطح شعور من انقدری پایین بود که چیزی از کار متوجه نشدم. یا واقعا کار اونطوری که باید حرفش را ارائه نکرد.
کاش مخاطبان تئاتر آنقدر صادق شوند که بی دلیل از کاری انقدر تعریف نکنند.
و کاش دوستان تئاتری آنقدری برای کارشان ارزش قائل شوند که هر کاری را به روی صحنه نبرند.

متاسفانه به شدت از تماشای این کار پشیمانم.

برای سلسله گاوباریان، یک کمدی تاریخی

قبل از هر نکته ای لازم است ابراز تاسف کنم برای مدیریت و کارکنان عمارت سیمرغ. واقعا متوجه نمیشم که چرا بعد از گذشت حدودا سی دقیقه از شروع نمایش چهار بار در سالن باز شد و به تماشاچیان اجازه ورود دادند.

نمایش سلسه گاوباریان از آن دست نمایش هاست که شاید در ابتدای نمایش نظر شما را جذب نکند. اما پس از گذشت چند دقیقه کنجکاو به دیدن آن میشوید.
نمایشنامه از نظر موضوعی جالب بود. ولی از لحاظ شخصیت پردازی و دیالوگ نویسی ضعیف بود.
ولی از نظر متنی اگر برخی از صحنه ها و دیالوگ ها هم حذف میشد اتفاقی در روند کار ... دیدن ادامه ›› نمی افتاد.
تعداد زیاد بازیگر ها، انتخاب سالن با ابعاد کوچیک و طولانی بودن نمایش از ضعف های کار کارگردان بوده که به همین علت کار هنوز در درجه خامی از میزانسن و بازی قرار داشت که از نقاط ضعف کار بود.
تعداد بازیگر ها هم همچون متن با کم کردنش کار بسیار سبک و جذاب تر میشد.
بازی ها تا حدی قابل قبول بود. ارتباط رضا حسینی، سعید تقوایی، عرفان موسوی و نوید دوستی با دیالوگ گویی و نقش قابل تحسین بود. ولی بقیه بازی ها جا برای بهتر شدن داشتند.
طراحی صحنه به شکلی مینیمال بود که به حدس بنده دلیل آن بیشتر بودجه پایین نمایش بود. اما با این حال استفاده خوبی از دکور میشد.
نور پردازی هم ساده و قابل قبول بود. استفاده از فلش برای سفر زمانی فکرتحسین برانگیزی بود ولی تعدد آن به نظرم موجب اذیت شدن تماشاگر میشود.

کار بسیار عالی بود.
کنترل رضا بهرامی و مجید رحمتی در بکارگیری نمایش های ایرانی بسیار ستودنیست

کار بسیار عالی بود. سه بخشی کردن میزانسن ها و خروج منطقی از آن ایده خیلی جالبی بود. برخورد بازیگران و بازی آن ها با یکدیگر در قاب به طوری که کمترین نگاه مستقیمی به یکدیگر داشته باشند بسیار تمیز در اومده بود. بازی با کلمات و آکسان گذاری ها به خوبی جلب توجه میکرد. بازی ها کاملا هماهنگ با میزانسن و متن بود. نگاه آقای شامی به این متن و ایده اجراییشون بسیار ستودنیست.

متن و ایده بسیار دقیقو عمقی. ریز بینی و دید و هوش کارگردانی عالی بود

کار به شدت ضعیف ، سطحی و بدون تکنیک بود. متن کار نشده و سری سری