حقیقتاً دلمون برای این اجرای خوب با بازی قشنگ ستاره که ۱ ساعت و نیم تمام روی ویلچر هنرنمایی کرد و هوتن شکیبای عزیز که فوق‌العاده بود تنگ شده.
کاش دوباره این اجرا رو بشه دید.

واقعا حسن معجونی یکی از معدود کسانی‌ست که ادبیات نمایشی روس و به‌خصوص آثار چخوف رو به این خوبی درک‌ و میتونه این‌قدر خوب به اجرا بذاره‌ و جوری اون رو با جامعه امروز همراه کنه که تماشاگر فراموش‌کنه این نمایشنامه در جامعه‌ای دیگر و زمانی دیگر نگارش شده...

نمایش و اجرا عالی بود از همه عوامل ممنونم و دیدن این نمایش رو به همه هنر دوستان پیشنهاد میکنم.

در کنار اکت عالی همه بازیگران به نظر من بیان کاراکتر زن برای تیپ شخصیتی یک فرد آسیب دیده و سایکوز کمی بیشتر جای کار داشت ولی در کل عالی بود.

پسر بچه‌های شیطون از زیبای خفته خوششون میاد.
اونا دوست دارن داستان قهرمان داشته باشه. دوست دارن خودشونو جای قهرمانا بذارن...

نمایش درباره مصائب یک بازیگر برای اجرا کردن نقش و کاراکترهای مختلف است ولی وقتی عمیق‌تر نگاه میکنی حکایت همه‌ی ما در زندگی روزمره است که برای مورد قبول واقع شدن در جامعه و روبرو نشدن با اشتباهات‌ و عاجز ماندن در حل پیشامدهای زندگی از خود واقعی‌مان‌ فرار می‌کنیم.

نمایش خوبی بود و سعی شده بود قصه مصداقی برای روزگار ما باشد اما این حجم از منفی‌نگری و فضای تاریک بدون هیچ روزنه امید و محول کردن بار تلخی‌ها و اتفاقات ناخوشایند به دوش هر کس و هرچیز به غیر از خود و نا‌امیدی به تغییر آینده به مذاق من مخاطب خوشایند نبود و همین موضوع نتیجه نمایش را به نظر من به پوچ و پوچی سوق می‌داد.البته شاید حال و روز فعلی ما در نگارش این متن با این حجم از ناامیدی بی‌تاثیر و دور از انتظار نباشد اما ذات انسان به دنبال روشنایی و روزنه های امید می‌رود تا بتواند از چهاردیواری زندگی بیرون بیاید. ای کاش به زودی نه در صحنه نمایش بلکه در زندگی‌های خود به باغ آلبالو سلام کنیم.