عشق
عشق همان نیروی عجیبی بود که معجزه می کرد. رنگا رنگ بود. با صدای گیتار، نه ویلن، شایدم آکاردئون و ساز دهنی 6 سوراخه. بله2 ساز با هم بودن .یکی صدای زیر داشت و دیگری صدای بم. صدا ها از ساز ها در میامدند و با هم میرقصیدند. در رقص یکی می شدند و با هم از گوش ها به مغز استخوان می نشستند. ذهن بیچاره، ناتوان از درک این قدرت لایتناهی ناچار به کمک از پیرِ سفیدِ بدن، همان قلب کهنه کار و پیر می شد. قلب دوباره صدا را تجزیه می کرد و آرام به نحوه رقص دو صدا می نگریست و راز جاودانه پیچش دو صدا را کشف می کرد، در حالی که به اندازه وسعت جهان رشد میکرد، آرام نت موسیقی نواخته شده را می نوشت و بعد از اتمام کار پاکنویس نت را برای مغز می فرستاد و مغز با سردر گمی در کوچه های ناموزونِ برگه نت، حاضر به قبول ریسک میشد و تابلوی "بسته است" را بر روی پیشانی خود آویزان می کرد.
موقعیت آماده است.
آیا حاضرید دیگری را در زندگی خود شریک بدانید؟ چه احمقانه!!! خواسته هایم در قلبم خواسته شده و زبانم توان حمل ذرات حرکات و حروف را ندارند. با اینکه حاضرم تماماً آب شوم و تو را سیراب کنم یا نور شوم و بر تو بتابم و گرمت کنم اما بدنم را برای تو کنار گذاشته ام چرا که قلبم راز این خواب جفت اندام ها را برایم تشریح کرده است و من مست حضور انگشتانت در لا به لای انگشتانم مانده ام.چقدر جواب من ملال آور است که:))بلی، حاضرم برای تو باشم)).بگذار برای تو نباشم تا روحم را گرانتر از قبل تقدیمت کنم. چشمانم یا لبانم؟ اول کدام؟ قلبم!!؟ او که هزار باره برای تو شد! سال ها قبل، دیدار اول، کنار آن درخت ... دیدن ادامه ›› مشهور، بیادت نیست؟ باشد، دوباره برای تو؛ هرچند که قبل تر ها باخته بودمش.اما ناله های تپش تند و پُر نیرویش هنوز به نام من است. خواستی میتوانی فرم مزایده پرکنی شاید، شاید، شاید عشق تو توانست رازی ام کند.گفتم شاید!!!
به هر حال من، برای تو.دوستت دارم، روح زیبای دمیده شده در تو.

در اعماق نادانی گُم شدم.


احتیاج به بازنگری عظیمی در استراتژی چشم هایم به وقت نگاه کردن دارم.

محتاج تعویض مکانیزم شناخت دوستانم هستم

و دچار کمبود دلیل برای گذران ثانیه هایم.


چه زود اسیر بی ذوقی او شدم،
وارد دنیای هزار تومانی و سکه های بی رنگ و لعاب.

حس میکنم ... دیدن ادامه ›› در چاهی فرورفتم و علاقه ای به دیدن سطح زمین ندارم
ثانیه ای زندگی در این دنیا برای ارضای تمام کثیفی ها ی وجودم کافیست.

غم انگیز است اما، فقط سکوت میکنم.

از: خود

دیگر نگاهم به آسمان نبود،هدفم بی هدفی بود و چشمانم سویی نداشت.فقط اندام شهوت انگیز برایم نقش بازی می کردند،رنگهایی ترکیب شده از چندین رنگ فرعی و جدا از هر خلوصیّتی.ابر ها اوج گرفته بودند،پروازی که می خواستم دور تر از آرزویم رفته بود.خدایی نبود، نوری نبود، صدایی نبود و انسان ها بُت های بزرگ من بودند.
خیس بودم از عرقِ حسرت، حسرتِ گذشت بی بهره ثانیه ها. او را گُم کرده بودم یا خود را، نمی دانم.اما این کوره راه مسیر زندگیم نبود.غرق بودم در افکار دیگرانی که هر لحظه تغییر می کنند.نویسنده داستانم بلاتکلیف بود بین ماده و معنویات.هیچ نیرویی مرا جذب نمی کرد و این دردی بزرگ به همراه داشت که کم کم نابودم می کرد.
او تنهایم نگذاشته بود بلکه من با او نبودم.احساس های مردم را نمی شناختم وهمه چیز دروغ بود.خنده ها وگریه ها، فریادها و اشک ها . بی اعتمادی من به خودم بیشتر از سایرین بود. انسانی که با دیدار خورشیدی تابان، عاشق رهایی شده بود.رهایی بر اوج افلاک و پروازی به سوی تنها خالق خود، اما امروز درگیر نگاه های ضعیف صورت ها بود، با هر نگاهی به خود میلرزید و ترسی عمیق را تجربه می کرد، چرا که تنها بود. پس با تمام وجود بودنت را خواستارم تا در سایه تو و والدینم خورشید و زمین دیگر غرق نگاه عشوه های ماه نشوم و برای تو پرواز کنم، برای رسیدن به نقطه نوری که تمام آفرینش از اوست، به لحظه ای که هیچ چیز نیست اما توهستی، من عشق تورا در دل دارم ای خدای بی نهایت هرچیز.


از: خود

آسمان آبی،

ابرهای سپید،

تنفس حجیم هوای تازه

وصدای نسیم ملایمی که نوازش می کند روح را.

گرمای لذت بخش تابش پدرم خورشید

و منظره ای شگفت انگیز از مادرم زمین.

چه آکادمی خوبیست آسمان برای تربیت بشر

و چه استادان ماهری هستند انسان های غرق در زندگی

دردهای نامفهوم، رنج های تلخ، فاصله های عمیق، سکوت های بی پایان

و

حکایت های بی شمار





از: خود

هیچ احساسی ندارم

قلبم در زندگی غرق شده

و ...

دیگر، دیگری نیستم.

از: خود

همه چیز در سکوت شروع شد.

قلب سنگینم به آهستگی وزن خود را از دست داد و صدایی به آرامی به نزدیک شد..

چیزی که مانند رسالت زندگیم قلبم را تحت تاثیر قرار می دادو با کم کردن فاصله اش به ضربان قلبم نیرو می بخشید.

سمفونی تنهایی اینگونه برای من نواخته شد.

...

(جاده ای در کویر/اتوبوسی با مسافران جوان و اکثرا دانشجو/هنگام غروب آفتاب)

سرم را به شیشه اتوبوس تکیه داده و در حال ... دیدن ادامه ›› خداحافظی با پدرم خورشید بودم.چشمانم را بستم.به سکوت عمیق وجودم گوش سپردم. پریانی که در آسمان اوج می گرفتند را دیدم.چه نور سپید خیره کننده ای!! بال هایم را گشودم تا همراهیشان کنم که دوستانم به بهانه ای صدایم زدند...

و من در حال تجربه لحظه کاملی از زندگیم کشته شدم.


از: خود

از پرواز برایم بگویید
می خواهم اوج بگیرم در آبی بیکران آسمان
و نزدیک شوم به تابش گرم پدرم خورشید

خسته ام از کلام انسان ها
و عادات کثیف و تکراری

من شروع کردم انسان نبودنم را
...

از: خود

بهار را می شناسی؟
همان که رنگش سبز است
همان که شروع است، شروع زندگی...
شروع یک زندگی زیبا
برگ های سبز، گل های قرمز، آسمان آبی و ابر های سپید و بارانی
... آسمان صاف شب و ستارگان بخشنده امید
خنده های بی درد انسان ها
معاشرت و دست دادن های پر قدرت و صمیمی.
بهار را می شناسی؟
شلوغ ترین فصل صداهای زیبا
کنسرت بلبلان بهاری
و آواز پر شکوه سلام ها
گوجه های کوچک سبز به همراه نمک و نعنا
و رویاهای نزدیک به انسان ها

بهار را می شناسی؟

از: خود

آآآآآآآآییییییییییییییییی
بلعخره فهمیدی دعوای آن روز آخر، سر عشق تو بود.
یادت میاید نگاه های آرامم را؟
یا قدم های کوتاهم را؟
اگر میدانستم بعد از سالها میتوانم با اعمالم به تو فخر بفروشم بیشتر محبتت میکردم.
... چه عشقی بود.
آن گل های رز تو کوچه جلوی درب خانه تان هر روز،کار من بود...
چقدر دقیق بودی در رفت و آمدت به مدرسه.
چه افسوس هایی میخوردم سر دقیقه هایی که دیر میرسیدم.
.
.
.
بعدا فهمیدم که سپیده دوست صمیمیت دوستدار من بود و تو عاشق سهراب که با من میامد.

صبح های زود،مسیر مدرسه،...

از: خود

غمی که سّم شد برایم
شاید باید ساخته می شدم،
اما مُردم.
غرور گناهانم نمی خواهند زندگیم را تنها بگذارند
و مشکلی در برخوردی عمیق
.
.
.
در زنـــــــــدگیــــــم نیـــــــستم.

از: خود