((1))
اول خزیده می آید تو
از لولای در با نم دیوار
سرایت می کند به حفره های توی چشم
در هجای اضافی
جای اضافی

آن پایین اما
نقطه ا ی سیاه شده است
دهانی که باز می شود به
آ آ آ آ آ آ آ
طول خیابان را آ آ آ آ
((-این کلاه شماست آقا ؟
و این دسته ... دیدن ادامه ›› کلید
آیا قفلی را باز خواهد کرد؟ ))
اگر تمام درها را باز کنی
بازهم باید از لولا بیایی تو

جایی که انگشت می زنی
پررنگ می شوم
و نقش زن را تعهد میکنم
تعهد در فرهنگ ما یعنی
((عهده دار شدن
کاری را به عهده گرفتن
عهدو پیمان بستن ))
و تو را
و در را
پشت همه ی درها سرت را
پشت سرت را
که برای لحظه ای کوتاه مکث می کنی
به جا نمی آورم
بیا تو
بی آؤا ، بی سرکش ، بی نقطه ی سیاه

کلا هت راکه بردارم
آ آ آ آ آ
جیغ می کشد
یکی میان درو لولا
که مدام باز می شود
ومدام بسته
با شلواری تنگ و لباسی قرمز
مدام باز می شود
ومدام بسته

این کلاه شماست آقا ؟
واین دسته کلید
ما لولا نداریم
وکسی
که روی صورتش چنگ بیاندازد
با تمام ساق ها و ساقه هایش بیاید تو
بعد با یک انگشت
و لکه ای سیاه
سیاه و کشیده
طول خیا بان را برگردد به چپ
برگردد به زنی که بلعیده ام

هرشب خانه مرا می بلعد
خوشبختی مرا بلعیده است
در سکوتی عظیم
روبه دیوار پنجره را باز کردیم
با وحشت زیاد
صدای زیاد
لولای زیاد
که توی من جیر جیر می کردنند
 
گلشیفته کتال _ همینک در مجموعه ای زیر چاپ

شهرهای زیادی را می خوابد روی سنگ .
سرباز نازی با کلاه چریک
و نقش یک خال در سمت چپ بالای دستش

سرخ آبِ تند نقاشی با ضربه های ضمخت ،نه ساده و عجول
به کجا بیاویزمش ؟
آجر های این دیوار خانه ندارند
سر دارند پشت میزکار با حواس پرت
و او در گیر کفش وبند با جغرافیای دیگر بر لکه ی پیراهنش
دستش را ... دیدن ادامه ›› که میارد بالا بگوید گل صفت از دهنش می افتد
شبیه یک قناری کوچک ، تا کرد گردنش را پیچاند گذاشت توی جیب
گفتم : درِ قفس را باز نکنی می پرما
گفت چیزی نگفت کز کرده بود توی دنیای بیرون
در بزرگ راهی یک طرفه
رفتم باران را آوردم
و کولاک را
- هی من ایجام
- حوصله ندارم قناری را خفه کن
در یک حمله ناگهانی غافلگیرانه و بعد صحنه را ترک

چمدان دهانش را گرفت وُ زیر چشمی می خند ید
با یک قفل اضافه
من از آنجایی شروع شد که ایمان نداشت به تمام شدنش
در سرزمین های مرطوب
که خواب خانه ای چهل و پنج متری را نمی بیند.
خواب پرنده ای با صدای خفه که آب و نانش دادیم .

شانه هایم را ریختم روی تخت و سقف خیره شد به تنم
سرک کشد باتمام شاخه های زیادش
درخت، پنجره را می آزُرد
خیابان را می آزُرد
و خاطره را
داستانی وحشی که جریان گرفته بود برود نا کجا با چای و سیگار و بوسه ای ناگهانی
و انحنا
ضعیف و خونی پرنده ای را متولد کرد

- سیب ، طعمش چگونه بود ؟
- سایه ای پشت سرم پارس می کند .
- وسیب ؟
- با قطار بعدی ام .
- چگونه خواهد بود؟
- تلگراف خواهم زد.
خواهم زد به هر چه سگ دارد
من دارد تو دارد ادامه دارد
پشت گوشی مکش صدایت بی رمق نشد که چه ؟
کجای دنیا کجای زمان چه اتفاقی خواهد افتاد که چه ؟

برمی گردم روی دست سمت پنجره هوا تاریک است تاریک
گ ل ش ی ف ت ه ک ت ا ل

هر روز که می ګذرد نوبت تکه ای دیګر است
جدا می شود و میان یک فاصله خاکستر خودش را دفن می کند
با دستی که بیرون است
شاید به دنبال چرخه ای باشم
تا کجای زمان دور بزنم و
کودکی که نیستی دیګر
دور بزنم و
معشوقه ای به دندان هایت
دور بزنم و
در رنج های معشوقه ات
دور بزنم و
از اشکی که نمی ریزد
هی دور بزنم و
سال های طولانی را بپرسم کجا می بری معشوقه؟

خیال دارد درخت های زیادی باشد
شبیه بوته هایی که سبز نشدند
شبیه یک شب عاشق شد را
از لای موهایش برود بالا
نه قصد بدی دارد نه سیگار را روی پیشانی خاموش

قتل می کند
می افتد روی سیب
که زدی اش را می دهد به سیلی
تا خرابی های توی چشم را
از توی آینه بردارم

این مرده های قبلی کمی گریه دارند
وقتی زمین ... دیدن ادامه ›› گردی اش را پس می زند
با سوراخ های بزرگ
که پشت گوشی بر نمی دارد حرف های تازه بترساند

- هان ! کسی به پایم گیر کرده ؟
- نه . ادامه بده این جور که می روی لکه ها خودشان محو می شوند
من از گودال های زیادی در آمده
با قدم هایی که نمی رسند
و هر بوسه خوی تازه ای می گیرد
بعد از پای چپم ریشه می زند بالا
حالا بیا
بوته ای نارس روی شانه ام مرده .

گلشیفته کتال

پشت نقاب پلک زدن
و گریه های توی یقه ات
به داغی این چای قسم
لب هات طعم غریبی دارد