سلام.
چنان شیفته متن و ایده شدم که می‌خواستم امتیاز ۵ بدم.
اما متاسفانه برعکس بیشتر کارها که ضربه رو از متن می‌خوره و بازی‌ها درجه یک هستن اینجا متن عالی ضربه رو از بازی خورد.
بازی آقایان قابل قبول بود هر چند که بازی آقای مرادی هم خیلی غلو توش زیاد بود. شاید بهتر بود یه جاهای اکت‌ها را مدیریت کنند تا اوج و فرود‌ها بهتر دیده بشه. بازی خانم هیچ کدوم از حس‌های که باید در من تماشاچی برمی‌انگیخت رو حتی قلقلک هم نداد. بنظرم این کار می‌توانست جز شاهکارها باشه و حتما کارهای آینده آقای کوهی را پیگیری خواهم کرد.

کاری انسانی با طنزی سالم و متن منسجم. تمام بازی‌ها خوب و یکدست.

سالن با دو جایگاه برای اجرای مونولوگ بنظرم چندان مناسب نیست. طراحی صحنه اما نقطه قوت کار بود.

سال گذشته راجع به "هایلایت" به دوستانم گفتم بروید، ببینید، بخندید؛ کار خوبیست. "هایلایت" نقد اجتماعی داشت، فکر داشت. خنده گرفتن‌هایش هم زیاد بود و مستمر. صدای خنده خیلی کم قطع می‌شد در سالن. امسال اما می‌گویم؛ بروید "داری داری داری یا نداری؟" سوسن پرور را ببینید. بخندید، اما نه زیاد. بیشتر گریه کنید. اینبار نقد نیست. یک‌جور درد است که آوار می‌شود روی سرتان. همه سالن یک حال خوب تلخ را تجربه می‌کنند. نمایش خوب می‌بینند. یک تئاتر با شرافت. واقعا اسم شریف را آدم دوست دارد برای این نمایش هزار بار تکرار کند. بس که شریف بود.
من تئاترهای لوکس این روزهای صحنه را ندیده‌ام. اما همه اسمشان را شنیده‌ایم. می‌دانیم که محترمانه به ما گفته شده جای کارمند و کارگر در نمایش موزیکال و هتل نیست. پس اصلا سراغ بلیطشان هم نرفته‌ایم. اما تئاتر سوسن پرور دقیقا جای ما قشر متوسط است. مای که هر روز دغدغه فردای نه تنها خودمان که کشورمان را داریم. اینکه چه میشود؟ قرار است چه کنیم؟ با این وضعیت دلار ، تحریم و... سرانجام مای معمولی که با همین روند به فقر نزدیک میشویم چه خواهد بود؟!
تئاتر سوسن پرور از آن دست نمایش‌هاست که شاید ده سال دیگر و یا در جای دیگر جز ایران اصلاً نمایش‌نامه‌اش برای کسی بار هنری نداشته باشد. کسی یادش هم نکند. اما من از انها هستم که معتقدم هنر باید درد مردمِ زمان و مکان خودش را بگوید. اینکه جهان شمول باشد و بدون تاریخ انقضاء خوب است. موافقم. باید یکسری اثر با این سبک و سیاق تولید شود. اما لازم نیست همه انطور باشند. یکسری ادم باسواد باید از خودمان برای خودمان داستان بگویند. باید یک ادمهای مثل پرور باشند تا حال و روز خودمان را نشانمان دهند. هنرمندانه نشانمان دهند. و او این کار را کرد.
نمایش "داری داری داری یا نداری؟" را برای زنده ... دیدن ادامه ›› ماندن تئاتر مستقل دغدغه‌مند ببینید. برای اینکه سالن‌های کوچک تئاتر و گروه‌های جوان زنده بمانند. تا ما قشر معمولی جامعه باز هم بتوانیم لذت تئاتر حرفه‌ای دیدن را تجربه کنیم. تا تئاترهای اجتماعی هم مثل ارج، ملی و نساجی مازندران تعطیل نشوند.