مریم کشفی فعال هنری

ایده‌ی «نگاه از هالیوود به خاورمیانه» رو دوست داشتم.

کاشتِ «کشته شدن بچه‌ی بروسلی سر صحنه‌ی فیلم‌برداری» و «نرم‌افزار ترجمه» هوشمندانه بود.

رمزگشایی ارتباط «خانم آقای جرج کلونی» با کل نمایش به من چسبید.

دو صحنه‌ی پریدن کاترین به جیمز و بازسازی کابوس‌های کاترین همراه با صدای باد و لرزیدن رگال‌ها، بنظرم اثرگذارترین صحنه‌ها بودند.

تزریق اطلاعات، آنی و (شاید) خسته‌کننده بود.

داستان فجایع زندگی برکات، یکهو ریخته شد وسط صحنه.
نمایش تدریجی‌اش می‌تونشت گیراتر ... دیدن ادامه ›› باشه.

علت بعضی بازی‌های اغراق‌شده پیدا نبود.(انگار بخوان خارجی‌تر بنظر بیاد)

همزات‌پنداری جیمز با برکات و کاترین، بیش از چیزی بود که از شخصیت انتظار می‌رفت.

خرده‌سبب‌های این همدلیِ عمیق می‌تونست در دل صحنه‌ها بیاد.

علت خشم کاترین به برکات (عمه‌اش) معلوم نبود. من منتظرِ ردپای گند برکات در زندگی کاترین (ولو ناخواسته) بودم اما ناکام موندم.

در کل بازی‌ها و دغدغه‌ی اصلی نمایش رو دوست داشتم.

خداقوت به دوستان هنرمند 🌻

اینکه بتونی خودتو بذاری جای متهم چیزی بود که من از جرمشناسی یادگرفتم. خیلی بهم چسبید که این نگرش از طریق هنر و اینقد هوشمندانه به مخاطب منتقل شد. بنظرم میتونیم روابط بهتری رو تجربه کنیم اگه بتونیم خودمون رو جای آدما بذاریم.

طراحی رو خیلی دوست داشتم. ایده‌ی فیلمبرداری عالی بود.

بازی‌ها بخصوص نقش خاور خیلی بهم کِیف داد.

دمتون گرم

من اصلن به عشق موسیقی جنوب اومده بودم. گودرزی با اون بازی تحسین‌برانگیزش اینقدری کُفریم کرد که دوست داشتم بزنمش.
توی اون صحنه‌ی تاریکی و صدا زدن ملیحه توسط گودرزی، بشدتی اضطرابم رفت بالا که مدام نفس عمیق می‌کشیدم.
بشدت درگیر کننده‌ست این نمایش.

روایت رو خیلی دوست داشتم. بازی‌ها به قدری مهیج بود که تک تک جزئیات لحن، صدا، حرکات و احساس درگیرت می‌کرد. عاشق انسانی بودن شخصیت‌ها شدم. طفلکی بودن آدم‌ها با همه‌ی خباثتهایی که می‌تونیم داشته باشیم. دمتون گرم