کامنت را خیلی دیر اینجا نوشتم، متاسفانه اکانت بنده به دلایل نامعلومی حذف شده. نمایش محسن نجار حسینی به دیدِ من از لحاظ نور و دکور قوی و متن از نظر نگارشی میتونست حتی بیشتر هم باشه اما سنجیده تر چیزی بود که اجرا شد و نکات ظریفی رو اگه رعایت میکرد به واقع ما شاهد یک شاهکار بودیم، قدرت راحتی بازیگران روی صحنه بسیار کار رو روان کرده و ما با تک تک اون ها زندگی میکنیم.
نادری متفاوت میدرخشد اگر تپوق نزند، شیخ الاسلامی هول و هراس را در ما میکارد و دوس داشتنیست، خانم ها بسیار در این کار موثر واقع شدند.
از متلک گویی های خانم یوسفی که بسیار زیرکانه ریتم صحنه در دستان اوست ،تا دلسوزی پنهان خانم وجدانی که ما در هر خوانواده شاهدش هستیم و خواهر بودنش که ناچار است در این بین کاملا ملموس است، خانم مهدی نیا سریالی بازی میکند اما ما را همراه میکند، من از هیچ یک از این بازیگران کاری ندیده بودم جز محمد نادری.  پسر افغانستانی خوب است ولی کاش احساسش را درگیر کار میکرد، و داماد که نقشی درست به او سپرده شده بود. بی شک داشتن اینچنین بازیگرانی مبتنی بر هوش کارگردان کار است.
من از روی قضاوتهای نظرات در تیوال این کار رو دیدم، دیدن این گروه برای من لذتبخش است و حتما منتظر کارهای بعدی این کارگردان جوان هستم، ناگفته نماند که سکوت پایانی کار با دل ما چه ها که نکرد، خدا قوت به سه کیلویی ها