سلام
شما دوستان خوبم رو به تماشای این نمایش دعوت میکنم
آه شهلا این گاوی که جلوم راه میره ...
سالن استاد انتظامی
از 11دی ماه ساعت 20:30
نویسنده و کارگردان : فرزاد امینی
دستیار کارگردان : سروش حائری
بازیگران :
مهدی ابراهیم زاده
مهدی دوستی
فرزاد امینی
ساناز پوردشتی
مونا سهراب حقیقت
مرضیه شاطرطوسی
آهنگساز : مهدی امینی
منشی صحنه : شقایق شاهین فرد

سلام
شما دوستان خوبم رو به تماشای این نمایش دعوت میکنم
آه شهلا این گاوی که جلوم راه میره ...
سالن استاد انتظامی
از 11دی ماه ساعت 20:30
نویسنده و کارگردان : فرزاد امینی
دستیار کارگردان : سروش حائری
بازیگران :
مهدی ابراهیم زاده
مهدی دوستی
فرزاد امینی
ساناز پوردشتی
مونا سهراب حقیقت
مرضیه شاطرطوسی
آهنگساز : مهدی امینی
منشی صحنه : شقایق شاهین فرد

باز دوباره من اسم چندتا بازیگر خوب و دیدم رفتم کارو دیدم ضد حال خوردم ، فکر کنم توقعم خیلی بالا بود . خدای نکرده نه اینکه کار بد بودا اما خیلی عالی و حرفه ای هم نبود . یه اتفاق بد هم برام افتاد که از وسطای کار تا آخرشو با استرس دیدم . یک مرد بغل دست من نشست و ادعا کرد کرو لاله و از من خواست صندلیشو بهش نشون بدم منم گفتم اونوره سالنی اشتباه نشستین ولی نشست و گفت همینجا خوبه و فرقی نمیکنه . وقتی صحنه رفت و چندثانیه تاریک شد دیدم یکی منو گرفت و دستشو گذاشت رو پام و واقعا نمیدونستم چه عکس العملی وسط اجرا باید نشون بدم و فقط گفتم اااااا ولم کرد رفت . چند دقیقه بعد که نور آمد اون مرد برگشت یه صندلی اونورتر نشست . به جای اینکه حواسم به نمایش باشه به این آقا بود دوباره اومد صندلی بغل من نشست . ردیفمو عوض کردم باز با استرس که الان از یه جا پیداش میشه بودم تا کار تموم شد . دوباره اومد بغل من ایستاد . داد زدم ای بابا و جالب اینجاس که همه تشویق میکردن و کسی حواسش به من نبود و فقط دویدم اومدم از سالن بیرون و خوشبختانه دوتا از همکلاسیامو دیدم و موضوع رو براشون تعریف کردم و ... . گفتم دیگه رفت چند دقیقه بعد اومد به اون دونفر گفت چند لحظه و بردشون اون طرف پارک باهاشون حرف زدن . من دیدم پوریا و مرتضی دارن بهش لگد میزنن . اول فکر کردم برای دفاع از منه خیلی عصبانی شدن وقتی برگشتن ازشون پرسیدم چی شد ؟ مرد به اونها گفته بود من از طرف امام زمان هستم و یک سری و . .. اونها عصبانی شده بودن باهاش دعوا کردن که داشته چرت و پرت میگفته .
جالب اینجاس که ادعای جالبی داشته اونوقت به حریم من دست زده بود . این مرد سنش زیاد بود و قیافه باز دوباره من اسم چندتا بازیگر خوب و دیدم رفتم کارو دیدم ضد حال خوردم ، فکر کنم توقعم خیلی بالا بود . خدای نکرده نه اینکه کار بد بودا اما خیلی عالی و حرفه ای هم نبود . یه اتفاق بد هم برام افتاد که از وسطای کار تا آخرشو با استرس دیدم . یک مرد بغل دست من نشست و ادعا کرد کرو لاله و از من خواست صندلیشو بهش نشون بدم منم گفتم اونوره سالنی اشتباه نشستین ولی نشست و گفت همینجا خوبه و فرقی نمیکنه . وقتی صحنه رفت و چندثانیه تاریک شد دیدم یکی منو گرفت و دستشو گذاشت رو پام و واقعا نمیدونستم چه عکس العملی وسط اجرا باید نشون بدم و فقط گفتم اااااا ولم کرد رفت . چند دقیقه بعد که نور آمد اون مرد برگشت یه صندلی اونورتر نشست . به جای اینکه حواسم به نمایش باشه ... دیدن ادامه ›› به این آقا بود دوباره اومد صندلی بغل من نشست . ردیفمو عوض کردم باز با استرس که الان از یه جا پیداش میشه بودم تا کار تموم شد . دوباره اومد بغل من ایستاد . داد زدم ای بابا و جالب اینجاس که همه تشویق میکردن و کسی حواسش به من نبود و فقط دویدم اومدم از سالن بیرون و خوشبختانه دوتا از همکلاسیامو دیدم و موضوع رو براشون تعریف کردم و ... . گفتم دیگه رفت چند دقیقه بعد اومد به اون دونفر گفت چند لحظه و بردشون اون طرف پارک باهاشون حرف زدن . من دیدم پوریا و مرتضی دارن بهش لگد میزنن . اول فکر کردم برای دفاع از منه خیلی عصبانی شدن وقتی برگشتن ازشون پرسیدم چی شد ؟ مرد به اونها گفته بود من از طرف امام زمان هستم و یک سری . .. اونها عصبانی شده بودن باهاش دعوا کردن که داشته چرت و پرت میگفته .
جالب اینجاس که ادعای جالبی داشته اونوقت به حریم من دست درازی کرد . انقدر تو شکو قضیه هستم که خودم باورم نمیشه و فکر میکنم خواب دیدم ....

نوشته آیدین الفت . نویسنده ، کارگران ، طراح
نودویک نهصدوسیزده ، تاریخ کهنه بودن و نبودن است . هست هایی است که نیست می شود و از نیست شدنشان بودنمان نابود . داستان زندگی ست که نیست . آسمانی ست که نیست . تنی ست که نیست و ریسمانهایی ست که چنگ می زنیم و، نیست .

من این نمایش رو خیلی دوست داشتم خیلی خوب و خلاقانه بود .
وقتی این نمایش هارو میبینم که انقدر خوب و تمیز و خلاقانه کار میشه از فعالیت کردن توی تئاتر پشیمون میشم و میترسم . فکر میکنم نمیشه چیزی بهترین از این دیگه خلق کرد .

چشم بند و که برداشتم خیس بود و به معنای واقعی کاتارسیس شدم . احساس کردم که از خواب پریدم و شوک زده به کابوس و خوابی که دیده بودم فکر میکردم ... نای حرف زدن نداشتم .
یه جوری بود احساسم و نمیتونم بگم .
تجربه خیلی خیلی خوبی بود .

موقع دیدن نمایش داشتم از سرما میمردم ، خیلی فضاش سنگین بود و دردناک
و فکر میکنم زمان این نمایش ها دیگه تموم شده .. خیلی خشن و درد آور بود ، نمایشنامه هم بیشتر شبیه فیلم فارسی بود .

فیلم و خیلی دوست داشتم ... ساختش خیلی جدید بود
کلاً عاشق سینمای داوود نژاد و داوود نژادها هستم