راهنمای اردو داشت برای دانش‌آموزان توضیح می‌داد و می‌گفت؛ بچه‌ها، اگر این درخت چنار زبان داشت به شما چه می‌گفت؟ کشاورزی که آنجا ایستاده بود، گفت؛ اگر زبان داشت می‌گفت؛ من درخت بلوطم نه چنار!

مستندی که میخواهد به ریشه یابی مساله کودکان کار بپردازد ولی در سطح می ماند . البته بخشی از این غفلت رو میتونیم به مشکلات ساخت این نوع مستند ها در ایران و نهادهای مربوط و مجوز های دست و پاگیر آن بدانیم اما در کل فیلم روایتی است که صرفا با یک نمونه مطالعاتی موجود ( یک مدرسه تحت نظر بهزیستی در جنوب تهران ) و بررسی وضعیت دو سه خانوار به این نتیجه برسد که کار کودکان عمدتا منشا اقتصادی و از روی نیاز خانواده به حداقل هاست . البته این روایت کارگردان است اما روایت های زیاد دیگری هم هست و گفته شده مانند بودن مافیاهای سودجو پشت این پدیده و یا قاچاق و خرید فروش کودکان و یا مواد مخدر که در این فیلم اشاره ای نشده . روایت فیلم همانطور که عرض شد بیشتر حاوی زیست تجربه های چند کودک و والدین انهاست و به مسایل ریشه ای تر مثل باند های مرجع - گردش پول - مهاحرت از روستا ها و شهر های کوچک به سمت کلانشهر ها - فقر - فرهنگ حاشیه نشینی و .... اصلا نمیپردازد . و در نهایت با جند راه حل دم دستی مانند برخورد صحیح با متکدیان و کودکان کار ( باز اینها فرق دارند با هم و در این فیلم یکسان انگاشته شده اند ) و اموزش در مدارس به این سوال جواب نمیدهد که اصولا راه حل ریشه ای این معضل اجتماعی چیست .

خیلی برام جالب بود دیدن این فیلم تاتر بعد این همه سال که البته به همت خانه هنرمندان برگزار شد . لذت بردم . جدا از خود نمایش که حدود یک ساعت بود و البته اموزه هایی که دوربین روی دست و کادرهای عالی آن که اصولا حس فضای باز نمایش رو با نمایش تلویزیونی اون متفاوت میکنه و شاید تماشاچی فیلم رو به دقت در جزییات فرا میخونه .. و همینطور حضور سرکار خانم برومند ... از اجرای خوب جناب غفاری و صحبت های عالی استاد باختری بسیار اموختم و استفاده کردم .
متاسفانه متن اصلی درام یا قصه که متعلق به مرحوم ساعدی است نخوندم و بالطبع نمیتونم نظر کلی بدم . حتما که داود رشیدی مثل هر کارگردان دیگر بسته به میزانسن ها دخل و تصرف جزیی در متن به عمل اورده اما چیزی که عیان هست و در بحث های متقابل جلسه هم مطرح شد تاکید بر نقد نظام سیاسی و اموزش پرورشی وقت بوده ... و چیزی که مطرح نشد و بنده البته فکر میکنم میشه دیکته رو فراتر از این نقد ها هم دید . ساعدی هر نظام بسته فکری و صفر و یکی و به قولی نظام های ایدیولوزیک رو نقد میکنه و اشاره به این گفته داره که تنها راه رسیدن انسان مدرن به سعادت نه مخالفت با زنجیرهایی است که راه تفکر رو بسته اند بلکه برعکس تن دادن به خواسته های صاحبان قدرت و ثروت در یک جامعه توسعه مدار میباشد .

مستند پزوهشی خوبی در نوع خود بود و توانست در یک بازه زمانی حدود یک ساعته ما را به بعضی زوایای تاریخ لاله زار و تهران قدیم ببرد . به نظر من بیشتر وقت مستند روی طرح های اتی شهرداری روی این ناحیه از شهر به تصویر کشیده شد و میتونست برای آنان که بیشتر برای دیدن تاریخ امده بودند خسته کننده باشه ولی همین خط سیر فیلم به دنبال ارایه پیام درستی به مخاطب بود که همان غلبه سرمایه سالاری بر فرهنگ بود . شکست ببیشتر طرح های فرهنگی لاله زار رو شاید بشه در این دیالوگ کوتاه ولی تلخ فیلم بین یک مسیول میدانی و یک مغازه دار دید که کاسب چشم در چشم ادعا میکند که شما نون ما رو میخواید اجر کنید !

آلفرد هیچکاک سری سریال صد قسمتی فیلم های کوتاهش ، که هر قسمت بیست دقیقه بود و عمدتا به قتل زنان می‌پرداخت واقعا جزو شاهکارهای سینما هست.

او خواندن کتابهای تبتی در مورد مرگ را دوست داشته و از باوری که سوزاندن جسد می‌تواند عذاب را تسکین دهد حمایت می‌کند.


؟؟؟