مرجان افروز بازیگر تئاتر

لحظه ها و همیشه، نمایشی سرشار از زیست در لحظه، بازیهای درست و به اندازه، استفاده ی دقیقی از ویدیو آرت که هماهنگیش قطعا سخت بوده و نیاز به تلاش زیادی داشته برای اینقدر درست به اجرا در اومدن.که حاصل تلاش یک تیم کاربلد بوده. این نمایش اور اکت یا هیچ چیز اضافه ای نداره برای اینکه حس کنی داری چیزی رو تماشا میکنی. خودت عینا میشدی بخشی از اون لحظه و تجربه. و این خیلی خاصه. بازی مجتبی پیرزاده و شیوا فلاحی به قدری خوب و راحت اتفاق میفته که گاهی فراموش میکنی دارن نقشی رو بازی میکنن. این قدرت بازیگرو نشون میده. بنظرم بازی که دیالوگ محور باشه خیلی سخت تره چون معمولا بازیگر از بدن و اکت های متفاوت و ابزار صحنه کمک میگیره برای ایفای بیشتر و بهتر. ولی وقتی چیزی در اختیارت نیست و در یک فضای مینیمال در یک باکس کوچیک باید تمامیت نقش رو به اجرا در بیاری توانمند بودن بازیگر رو به رخ میکشه. و البته کاربلد بودن کمال هاشمی عزیز که هیچ شکی در این نیست.

مشتاقم به دیدن کارهای بیشتر از کمال هاشمی 🌱

من کاری به همه ندارم. من از خودم عقب افتادم...

یادمه شیش هفت سال قبل توی یه شبی که تا صبح ذهنم پر از خیال بود یه فیلم به یاد موندنی دیدم بنام در امتداد شب. یه دیالوگ داشت که هیچ وقت یادم نمیره" خورشید لعنتی نتاب! این همه تابیدی چه گهی خوردی؟ نتاب لعنتی" حس و حال بابک (سعید کنگرانی) که دوست نداشت صبح بشه رو همیشه تو ذهنم دارم. دیروز که برای دومین بار کار کوروش رو دیدم دقیقا همینقدر به وجد اومدم. دیالوگ های مرتضی و داستان سفرش، حس و حالش برای رسیدن به چیزی که میخواد و حتی لحن صداش و چشمای پر از حرفش رو همیشه توی ذهنم میمونه. کوروش عزیز تنها چیزی که میتونم بگم آفرین بهت که با یه کاناپه و خلق یه کاراکتر جوری این نمایش رو توی ذهن موندگار کردی که توی این چند وقته یه تئاتر با یه عالمه بازیگر و یه دکور سنگین با من نکرد. قلمت پر جوهر و ذهنت همیشه خلاق 🌱
یه مونولوگ بلند که هم خنده ی ته دلی ازت بگیره و هم اشک بیاره تو چشات و لحظه ای احساس خستگی نکنی ینی کار تو و بازیگرت خیلی درسته. 👌🏻

نمایشی بود که تا مدتها من رو درگیر خودش خواهد کرد. از همه بیشتر متن و کارگردانی رو دوست داشتم. که البته قطعا بازی ها هم خیلی خوب بود مخصوصا کاراکتر آقای "کا". نظام سرمایه داری و این فرآیند تسلیم شدن و پذیرش جبر موجود و سرکوب گری هرآنچه که بوده یا حتی خواسته ایم که باشد، خیلی خوب و درست به تصویر کشیده شد. این نمایش پر از جزئیات قابل توجه بود. بطور مثال اگر به فرآیند بدنی کاراکتر آقای کا نگاه کنیم که در ابتدای نمایش کاملا راست قامت و جسور راه می رود و کارهایش را انجام میدهد و در طی سپری شدن اتفاقاتی که بر او می گذرد خموده و مچاله می شود، همین خود یک نمایش بی کلام از اسارت و گرفتار شدن در یک سیستم جبرگراست. طراحی حرکات و طراحی صحنه برام خیلی جذاب بود. همین که شخصیت ها بصورت مارپیچ فرضی در درون یک مربع حرکت می کردند و دور تا دور مربع با حرکت نور راه را مشخص می کرد و درب ورودی هر بار جابجا میشد برای من تصویر بازی ماز تداعی شد که هیچ یک از این شخصیت ها در نهایت به خانه ی اصلی نمی رسد و راه را پیدا نمی‌کند. و آقای کا از ابتدا تا انتها فقط دور خودش می چرخد و نمیداند خانه اصلی کجاست یا حتی نمیداند همانجا که هست خانه اصلیست یا نه. به استیصال می رسد. و انگار این استیصال و این مارپیچ ها را فقط آقای قاضی می داند و میبیند. اصلا شاید آقای قاضی ما باشیم. ما تماشاگران. که از بالا به این ماز و افراد بازی نگاه می کنیم و هر یک قضاوت های خاص خود را داریم.