(و صبح چیزی که از صبح سراغ داری نیست.)
برداشت من از این کار:
تلاش بی‌فرجام برای تغییر، تکرار، تکرار و تکرار.... رویاهای کوچک ولی دست نیافتنی...
ترکیب بازی‌ها، نور، موسیقی و تلاش همه عزیزان گروه که به زندگی در عین مرگ یا روزمرگی، به فضای ذهنی کارگردان در راستای متن، زندگی دادند.

اگه بخوام بخشی از حسی که از دیدن این اجرا گرفتم رو بگم، اینجوریه:
(حقیقت رو جوری باید ببینی که تلخ شیرینه و شیرین تلخ... نه اونطور که هست، چون تو نباید بگی چی حقیقته...
ممکنه فکر کنی درست ترین حس و برداشت رو داری ولی تو غلط ترین نقطه وایستاده باشی...
تو نباید فکر کنی چون کار تو نیست...
سپیده دم که شروع زندگی بود همیشه، زنگ خطر شد..
آنکه بر در می‌کوبد شباهنگام به کشتن چراغ آمده است...
و شاید همه چی یک وهم باشه...)
لذت بردم چون:
من نبودند، تیم بودند، یک دل.
اومده بودن که زندگی کنند رو صحنه،
با همه مسائل، کارگردان تلاش کرد دردش رو بگه، دغدغه‌اش رو داد بزنه.
ممنون از همگی، با آرزوی موفقیت.

به امید روزی که جنگی نباشه...

یک اجرای مونولوگ عالی، همراه با روایت‌های مختلف که در داستان بیان می‌شد پیش می‌رفتم و خیلی از دیدن این کار لذت بردم.

لذت بردم.
واقعیت‌هایی که بعضی وقتا خیلی تلخ هستند ولی عادی شدند برای ما، با طنازی به اجرا گذاشته شد.
عالی بود و موفق باشین.