بازگشت به تئاتررفتن بعد از خاطره بد "وویتسک".

اجرا که تموم شد - و اکثرمون تحت تاثیر قرار گرفته بودیم تا اندازه ای؛ بعد از اون پایان بندی - دیدم چند ردیف جلوتر خانمی به دوستاش میگفت"...والا اینستا رو باز میکنیم یکی مرده، میام تئاتر یکی مُرده :/ ...."
واقعا هم، «پرمخاطب ترین نمایش سال» چی به ما میگه؟ اصلا یک نمایش بزرگ چی هست؟ یک طراحی صحنه قابل، یک دنیای با جزییات تماشایی خلق شده برای غرق کردن ما در خودش، یک متنی که «بمونه»، که یه دهه بعد بگیم اون سال بک تو بلک رو دیدیم، که تو کلاس های نمایشنامه نویسی اسمش رو ببرن و مطالعه ش کنن... خبری از این ها در بک تو بلک نیست، و این آینه زمانه ماست شاید... نداری دکوره (هرچند یکجای اجرا از همون یک ذره دکورش خوب استفاده میکنه، وقتی نور بک گراند رو برای تنها دفعه روشن میکنه) و ضرورت "لحظه ای" بودن و نفس اعتراض، شنیده شدن از سوی تماشاگر و احیانا موافقت او...
کار سازندگان این اثر احتمالا برای تئاتری های دیگه خیلی دلگرم کننده ست، میشه دغدغه ها رو بدون ذره ای "شکوه" (بویژه اگر داستانتون نمیطلبه شکوهی) و خرج اضافی، با دو صدای کمکی و یک صندلی در این مدیوم و در این مکان و زمان بیان کرد...و ... دیدن ادامه ›› شنیده شد.
منظورم از همه اینها این بود که این سبک زیادی "مینیمال" خیلی ایده آلِ من نیست و از جزییاتی از کار میشد زد بنظرم (مثل ارجاع های کلامی به نویسنده ها و خواننده های نام آشنا، شاید فرهاد و احمد محمود ربطی به موضوع کار داشتن و من نفهمیدم؟) ولی رفته رفته که جریان رو میتونیم دنبال کنیم بهتر میشه، و خوشبختانه سجاد افشاریان اجراگر تو مُخی نبود و میشد تا آخر به تماشای دورهای باطلش نشست و به فکر غمی که ازش برامون گفت فرو رفت...

حالمون خوب نیست.

نمیگم "وویتسک" رو خیلی خوب فهمیدم، ولی حداقل ازش یه تنشی؛ یه حال و هوایی نصیبم شد (که البته مثل درام های متعارف نبود).
هم نیاز به دیدنش روی صحنه خیلی حس میشد و البته اسمش اونقدر وزن داره که خودم رو برسونم و این نمایش رو ببینم، سالن هم پُرِ پُر...
اما هیچی نصیبم نشد، نه احساسی و نه درگیری فکری معناداری.
هیچکدوم از تصمیماتِ این کارگردان برام موثر واقعا نشد جز لحظاتی از شرم (ترانه خوانی وطنی، قطع های مداومش و غیره).
طولانی ترین یک ساعت و اندی ای بود که امسال دیدم. اگر خیلی دوست دارید نمایش نامه رو، نبینیدش.

از یک نگاه "اکوئوس" در دو جهان موازی میگذره؛ بافت اجتماعی شهر کوچک (روان شناس و قاضی و تا حدودی پدر الن و دختر) و بستر روان الن که توسط اسب ها و احساسات سرکوب شده و ماورایی اشغال شده (و روان شناس سعی در ورود به این حیطه داره). صحنه های گفتگو در ذهن من "شهری"تر بودن یعنی همان میزانسن دو صندلی و یک میز روان کاوی. اما این اجرا - مثل شماری از اجراهای حتی خارج از ایران، به روایت عکس ها و کلیپ هاشون - به نفع حال و هوای "روانی" پرداخته شده، بیشتر از اندازه ای که من هنگام ورود به سالن براش آماده بودم...
و چه حال و هوایی. از روشن شدن نور قرمز اول کار یقه ی ما رو میگیره، تغیرهایی کوچک در متن اعمال شده که اکثرا اوکی بودن (مثل جمله آخرش)، وقتی تلف نمیکنه و تا آخر هیجان انگیز میمونه. گریم موثر بود و چشم های شخصیت ها (حالا چه مصنوعی بودند و چه لنز) خیلی فریکی بودن. طراحی لباس ها بنظرم کمی آزادانه اومد (حتی دیسارت هم لباسی شبیه قصاب ها پوشیده که از اول کار پاره پاره ست، به جای مثلا یک کت و شلوار و در مورد او دلیلی ندیدم) اما ظاهر کهنه و پانکی به کلیت کار داده که خیلی باحاله (هیبت محمدحسین سعیدی در نقش الن منو یاد کاراکتر ناکس در فیلم آخر "مدمکس" انداخت).
بازی ها فیزیکی و خستگی ناپذیرن - و آقای سعیدی و خانمی که نقش اسب اصلی (خود اکوئوس؟) رو بازی میکرد طبیعتا بیشتر به چشم میان. قطعات موسیقی هم جذاب انتخاب شدن، گرچه همونطور که بقیه اشاره کردن جاهای مهمی (وقتی مادر الن از عوض کردن عکس روی دیوار میگه) بلندتر از دیالوگها بودن، که گویی رفع میشه.
در کل بنظرم از بهترین کارهاییه که تا آخر سال میبینیم.

سالنی که این اجرا رو درش دیدم تقریبا خالی بود و انگار کم بودن تعدادمون ماجرا رو حساس تر کرده بود؛ ازونجایی که تعداد تماشاگرها زیاد نبود نمیشد پشت واکنش ها و خنده های دیگران پنهان شد یا از طریق اونها جَو رو "خوند". فقط دکورِ خوب و بازیگرها بودن در برابر ما و این انگار مواجهم با کار رو یکجورایی صمیمانه تر کرده بود و باگ هام باهاش رو بزرگتر. اینو اول گفتم برای اینکه شخصا حال جدیدی واسم بود.
"کلفت ها" یک متن فشرده و پیچیده ست؛ با شخصیت هایی که به نقش هم میرن و بیرون میان و هرلحظه ممکنه همدیگه رو به شکل جدیدی خطاب کنن. به گمونم کار سختی هم هست برای درک - اجرا که جای خود دارد - و مسببش فقط ترجمه ش نیست (شنیدن "لبهام به ما خیانت کردن" واقعا عجیبه). کلا قصه ایه که بیشتر از یک دفعه باید باهاش برخورد کرد و حتی اون موقع هم بدون انتظار افشای فوری همه گوشه هاش - و البته همینجوری گریبان تماشاگرهاشو میگیره و بیادمون میمونه.... و این نمایش واقعا بهترین اقتباس ممکن ازش نیست. فقط نگار افراشته ست اینجا که نسبتا ما رو با خودش همراه میکنه. همه ش فکر میکردم اگر دو بازیگر اصلی نقش هاشون رو عوض میکردن چی میشد، چون در ایشون توانایی اون قدرت نمایی که از سولانژ انتظار میره رو بیشتر دیدم.
کاش این صفحه شلوغ تر بشه. خیلی وقت نیست که وارد تیوال شدم ولی اگر توصیه کردن آثار و نوشتن ازشون در این سایت تاثیری داره، توصیه میکنم این کارو ببینید. قابل بحثه - و قابل نقد - و احیانا اگر مسئولانی هم هستند که نگاهی به این صفحه میندازن متوجه میشن که ما تشنه ی دیدن اقتباس های بیشتر از نمایش های جدی این چنینی هستیم.