دوست دارم با یه بیت از خداوندگار بلخ آغاز کنم :
آیِنه‌ام آیِنه‌ام مرد مقالات نِه‌ام
دیده شود حال من اَر چَشم شود گوش شما
غزلیات شمس
مانند ... دیدن ادامه ›› آینه ساده، اما پر از حرف.
بازیگرای دوست‌داشتنی.
متن روان و گیرا.
شیوه‌ی روایی متفاوت.
نورپردازی در خدمت اجرا،
و از همه مهم‌تر،پرداختن به یکی از داستان‌های شاهکار ادبیات فارسی، شاه‌نامه، که بسیار زبان حال این روزهای ماست.
همه‌ی این‌ها می‌شه نمایش کمی شبیه تاتر.
#ضحاک
#فریدون
#فرانک
#گاو_برمایه
#شهرناز
#ارنواز
#شاه‌نامه_بخوانیم

من یک عشقِ تاترم که همیشه دوست داشتم تو رشت یه اجرا ببینم و با نمایش شما به آرزوم رسیدم.بسیار لذت بردم.حق مطلب رو در حق متن استاد بیضایی بزرگ ادا کردین.دم‌تون گررررررررم که چراغ تاتر این شهر بافرهنگ رو روشن نگه داشتین.مانا باشید.

در وصف این نمایش همین و بگم که تا به حال سر هیچ اجرایی انقدر ساعتم و نگاه نکرده بودیم که کی تموم میشه!!!
متن ضعیف
به رغم اون همه بازیگر، بازی‌ها ضعیف.
...
بهتره ادامه ندم.

همیشه کارهای افشین واعظی رو دنبال می‌کنم و همیشه بعدش حال خوبی دارم که یه اجرای دیگه هم ازش دیدم.
اول نمایش با یه ایده‌ی جالب شروع می‌شه که بازیگرا شاهکار اجراش کردن.به طرز خیره‌کننده‌ای حرکات‌شون با صداهایی که پخش می‌شد هماهنگ بود و احساس می‌کردی واقعا تو اون فضا قرار گرفتی.ریتم کار رو هم خیلی دوست داشتم.همین‌طور طراحی نور رو.بقیه‌ی داستان رو هم به قول آقای کارگردان، باید ببینید 😊

صحنه تاتر ، جایی بود که ما روش زندگی می‌کردیم، حالا حتی حق نداریم روش بمیریم.
#قریب_به_مضمون

از مهارت‌های حرفه‌ای ساخت یک تاتر که بگذریم( چون مهران رنج‌بر بارها نشون داده که تو این زمینه‌ها تبحر خاصی داره) کارهای مهران رنج‌بر ، یک ویژگی منحصر به فرد داره و اون اینه که دو بار انگیزه‌ی خوندن و یادگرفتن رو در بیننده ایجاد می‌کنه.یک بار پیش از تماشای نمایش، که حتما باید بری و درباره‌ی شخصیتی که قراره ازش اجرا ببینی، مطالعه کنی و یک بار هم پس از تماشای کار، چون این کارگردان ، با جادوی نویسندگی و هنر کارگردانی‌ش،تو رو با دنیایی از مفاهیم و عبارات و موضوعات تازه روبرو می‌کنه که دوباره اشتیاق خوندن و یادگرفتن رو در تو زنده می‌کنه و این خصیصه، خودش و آثارش رو از بقیه متفاوت می‌کنه.
همیشه خوش بدرخشی و بمونی برای هنر و فرهنگ این سرزمین 🌲
#درفش_کاویان

به نظرم یک بیت از هوشنگ ابتهاج عزیز و تیکه‌ای از ترانه‌ی محسن نامجو، گویای همه‌ی پیام این نمایش بود.
سایه می‌گه :
چه غریبانه تو با یاد وطن می‌نالی
من چه گویم که غریب است دلم در وطنم
و محسن نامجو می‌گه:
این که زاده‌ی آسیایی رو می‌گن جبر جغرافیایی...
#کوچ_اجباری
نفرین به باعث و بانی‌هاش.

درود بر شما گروه همیاری
روز پنج‌شنبه‌ی نمایش کی باز می‌شه؟

متن برام اصلا درگیرکننده نبود.بازی‌ها هم بازی‌های همیشگی نبود.باورم نمی‌شد دارم مجید رحمتی رو می‌بینم رو صحنه انقدر که معمولی بود.مجید رحمتی کریم‌لوژی و تاناکورا کجا، این مجید رحمتی کجا.یلدا عباسی هم مثل همیشه‌ی خودش نبود.بی‌چرا زندگان کجا، این بازی‌ش کجا.ایمان سلگی بهترین بازیگر بود ، فقط ای کاش اون دیالوگ معروف رو نمی‌گفت ( ماچت کنم ) اون وقت بیشتر بازی‌ش به دل می‌نشست.

اولین چیزی که به دهنم می‌رسه برای نوشتن ، بازی مجتبی پیرزاده‌س که « اصلا » در سطح کاظم سیاحی و ستاره نبود.واقعا مثل یک وصله‌ی ناجور به اجرا چسبیده بود.برعکس کاظم سیاحی درخشان، مسلط و باورپذیر بود.ستاره هم که یک پسیانیه و تکلیفش معلوم.
طراحی صحنه و لباس رو دوست داشتم، به ویژه طراحی صحنه که بسیار باورپذیر بود.
فقط مدت نمایش زیاد بود و کمی خسته‌کننده.