بالاخره امشب تونستم این کار زیبا رو برای اولین بار تماشا کنم،

مثل همیشه نکات مهم اثر رو دوستان تیوالی به خوبی و شیوایی بیان کردن،

در مجموع این کار رو از کار قبلی آقای دادگر بیشتر دوست داشتم ولی اوج کار ایشون رو نمایش "او" و همین‌طور شاید "اسب" می‌دونم.

درونمایه‌ی اثر خوب بود، به وضوح با تئاتری سیاسی روبه‌رو هستیم و حتا رنگ لباس‌هایی که در اون‌ها به‌جز سیاهی و سفیدی رنگ دیگری نمی‌بینیم خود تاکیدی است بر نشان دادن جامعه و مردمی عصبی، بی هیچ شادی ... دیدن ادامه ›› و شادمانی؛
اما چیزی که بیش از همه برای من جذابیت داشت فرم در اجرا بود، فرمی که به وسیله‌ی حرکات بازیگران و هماهنگی‌هاشون، نور(عالی)، لباس، گریم و صدا طراحی شده بود، در مجموع فرم و موتیف‌های فرمی کار به شکلی بود که حضور و امضای آرش دادگر در اثر به‌راحتی دیده می‌شد.

صدای مشکل‌دار سالنی که برای هر اجرا چقدر پول می‌گیره از گروه‌های اجرایی خیلی اعصابم رو خورد کرد، ولی دیالوگ آیت عزیز خیلی خوب و به‌جا بود و هوشمندانه :)) " بابت ریدمان سیستم صوتی عذرخواهی می‌کنیم" :))))

نکته‌ی بعد که فکرم رو مشغول کرد اشاره به پست مدرن بودن کار بود که بعضی از دوستان اگر اشتباه نکنم این‌جا هم بهش اشاره داشتن در نظراتشون،
ممنون میشم اگر از دوستان کسی می‌تونست من رو راهنمایی کنه و اشاره کنه که این اثر رو چرا و در کدام حوزه، متن، شیوه‌ی اجرایی، طراحی صحنه و...، یا کلیت اثر، باید پست مدرن بدونیم؟
چون المان‌های یک اثر پست مدرن رو آنچنان نتونستم تشخیص بدم در اثر و برام مشهود نبود؛

شکست خط زمانی روایت و حتا قطع شدن زنجیره‌ی علت و معلولی و شیوه‌هایی از این دست در روایت هم، تا جایی که اطلاع دارم همگی در حوزه‌ی مدرنیسم در هنر می‌گنجه و نه پسامدرنیسم.

در مجموع خیلی لذت بردم از کار و احتمالا حداقل یک‌بار دیگه در این مدت باقی‌مانده به تماشای این اثر زیبا خواهم نشست.

درود بر همه‌ی عوامل اجرایی این نمایش عالی