بلاخره چهارشنبه تونستم این تئاتر رو ببینم بعد از همه گیری کرونا این اولین بار بود که پا به سالن تئاتر گذاشتم
نمایش، بازی و پرسوناها انقدر خوب از کار دراومده بودند که جای حرفی باقی نذاشتن
اما اجازه بدید به عنوان تماشاگر نقدی داشته باشم به پایان نمایش جایی که قاضی از هیات منصفه بخوانیم تماشاگران تاییدیه برای رای نهایی دادگاه خواست
کاش این اتفاق نمی افتاد بعد یک ساعت و اندی نمایش که تماشاگر همذات پنداری پیدا میکند با شخصیت ها این تاییدیه از تماشاگر خیلی به جا نبود.
این دقیقا نقض خود نمایش بود به نظر من( البته من‌نمایشنامه رو نخوندم )
انسان در سلامت روان حق تصمیم بر زندگی خود را دارد چه من تماشاگر تایید کنم چه نکنم
پس قضاوت قاضی همراه با تایید تماشاگر که تحت تاثیر نمایش قرار گرفته همانقدر غیرقابل توجیه بود که تلاش دکتر برای زنده نگه داشتن بیمار به هر قیمتی.
قاضی به همان اندازه ی پزشک تحت تاثیرهوش هیجانی خود بود و این باز هم ربطی به خواست بیمار برای بودن یا نبودن نداشت.

در انتها باید بگم که این یک نقد مفهومی به تئاتر بود و جا داره تشکر کنم از کارگردان خوش ذوق و بازیگران عزیز
موفق باشید.

دیشب که تئاتر رو دیدم گیر کردم بین نوشتن و ننوشتن
و بالاخره نوشتن پیروز شد
البته نمایشنامه رو نخوندم و امکان هر گونه اشتباهی در نوشته من ... دیدن ادامه ›› وجود داره

اول اینکه شاید بهتر می بود که صدای گریه ی بچه کمی کمتر میشد نه به این خاطر که زهر صدای کودک را در واقعیت نادیده بگیریم تنها به دلیل محدودیت در فضا و آزار دهنده شدن صدا برای تماشاگران و این حق تماشاچی است که نمایش را در فضای مناسبی ببیند
البته این آزاردهندگی تنها محدود به صدای بچه نمی شد در قسمتهایی از نمایش صدای ساز و آواز " ژان " هم شرایط را تشدید میکرد. گرچه قدرت صدا و مهارت نواختن او قابل تقدیر است

از طرفی در افرای ژاپنی کاش فضا و زمان بیشتری به کار گرفته میشد تا بتواند لایه های پنهانی روان انسانی را عریان تر کرد.
در شب مواجهه شخصیت ها با خود، خودِ حقیقی و خودِ نهفته در دیگری و ارتباطات تو درتوی آن ها ، جمع کردن نمایش در گریه ی پشیمانی سونیا و پناه بردنِ اینس به پاپا ، استیصالِ آنری و کیش و مات شدن "اوبر" یعنی کم پرداختن به روان و اکت شخصیتهاست در مواجهه با واقعیت های دروغین خود ساخته.

و در آخر نمیتوان از بازی خوب بازیگران چشم پوشید
موفق و نوید باشید

هر انچه در ستایش این تئاتر باید گفت خوشبختانه گفته شده شاید نقد وارده به منی که تماشاگر هستم وارد بشه
تئاتری اجتماعی با بنیان دردآلود که در جامعه به کرات دیده شده و به کرات نادیده گرفته می شود اگر با دست و زبانی طنزالود اجرا شود نمی تواند قهقهه تولید کند گرچه زبان طناز لانچر۵ خنده را ناگزیر می کرد اما منِ تماشاگر نمی بایست به قصد خندیدن بر صندلی تماشاگر می نشستم و اگر خندیدن را تمنا میکنم لانچر نمی بایست اتتخاب من می شد.

وقتی که داد زده می شود "این اتاق اخر دنیاست" جواب تماشاگر خنده است؟

وقتی با زبان مازنی صحنه وحشت و لجن وار قتل پای لانچر ۵ را که بوی تکه پاره شدن مقتولان را از دستان سرباز چهار روزه نمی برد ، خندیدن به لهجه راوی ... دیدن ادامه ›› جایی دارد؟

و ای کاش درک کنم به هنگام تماشای تئاتر در سالنی هستم با فضای محدود به خویشتن ، نه در منزل و لمیده بر مبل راحتی که هر گونه که بخواهم بنشینم و سرم را به هر جهت که میخواهم تکان دهم

بدون هیاهو، بدون رنگ، بدون صحنه، بدون چهره اما پر از دغدغه های آشکار و پنهان، مملو از تراوشات روانی خسته و اسیب دیده

زندگیی که کنترل می شود و ۱۹۸۴ جرج اورول را که در گوشه ای از ذهن آرمیده بود با صدای زمخت زنگ کنترل چی بیدار می شود و زندانی بی دیوار رو میش روی خود می بیند.

در این زندان بی دیوار در ناکجاآبادِ خاکستری که رنگ مرده گی بر آن پاشیده شده ؛ ذره ذره شخصیت مان از لابه لای روان مان در واکنش به نان بر خودمان آشکار می شود. و این پرسش را پیش روی مان می گذارد که انسانیت تا کجا تاب این همه فلاکت را می اورد.
که نان ، انسان را شکست می دهد یا انسانیت را؟
که انسان بدون انسانیت چگونه جهانی می سازد؟

یک فرم خوب با یک محتوای سطحی
قطعا اثرگذاری کار به خاطر بازی قوی بازیگران بود ولی یک بازی قوی در یک محتوای ضعیف نمی تونه کار ی عالی باشه.
خلط تراژدی و کمدی یک کار لوس رو بوجود اورده بود که همذات پنداری منی که بیننده بودم رو تا حد زیادی پایین اورده بود