"عشق سال های وبا"
اثر گابریل گارسیا مارکز

دراماتورژ و کارگردان: فرزاد امینی

نمایشخانه‌ی ایرانشهر، سالن استاد سمندریان
9 تیر تا 8 مرداد 1394، ساعت 17:30

بازیگران: مهدی ابراهیم‌زاده، مهدی دوستی، مرضیه شاطرطوسی، مونا سهراب‌حقیقت، سحرناز عباس‌زاده، نیایش نهاوندی

کورئوگراف و طـراح صـحنه: ... دیدن ادامه ›› فرزاد امینی
دسـتیار کارگردان: سروش حائری
مدیر روابط عمومی: حمید حسین زاده
طـراح لباس: سپیده شفیعی
ساخت و اجرای دکور: امیر خسروی یگانه
نقاشی پوستر: گوستاو کلیمت

تلفن جهت رزرو: 09010185528
http://gisheh.net/!/eshghevaba

یادداشت "فرزاد امینی" کارگردان نمایش "آه شهلا این گاوی که جلوم داره راه میره.." ، به مناسبت اجرای هشتمین اثر «تئاتر پرومته» در بانی فیلم
برخورد کوبیستی
فرزاد امینی

---------------------------------------
درباره نمایش جدیدم« آه شهلا این گاوی که جلوم داره راه میره...» در سه بخش می توانم صحبت کنم: متن، بازی و زیبایی شناسی. در ساختار متن، شیوه روایت اپیک است.اپیک شیوه ای است که آن را نه از سر تفنن، بلکه از روی احساسی از یک ضرورت اجتماعی برگزیده ام. این ساختار روایت را در همه کارهایم داشته ام و این ضرورت از این جهت تئاتر من را چون تقدیری در خود گرفته یعنی آنکه از آن گزیری ندارم وقتی که میبینم تاریخ ما صرفاً تاریخ هیجانها و عواطف بوده است و ما همیشه فقط شاعر بوده ایم، روایت اپیک برایم یک ضرورت اجتماعی می شود. روایت اپیک و آنچه در برشت دریافته ام را «دیالکتیک خردمندی» می نامم. خردها مانند ... دیدن ادامه ›› پرسپکتیوهای متضاد اندیشه در مقابل یکدیگر قرار می گیرند و یکدیگر را تحلیل می کنند در این کار همه زنها نامشان شهلاست و همه مردها نامشان داوود است. این یک نگاه کوبیستی است که به جامعه داشته ام، از آنجایی که معتقدم ما فقط و فقط یک جامعه داریم، جامعه به مثابه یک ارگانیسم زنده. آنچنانکه پیکاسو تابلوی زن گریان را از چند پرسپکتیو مختلف نقاشی کرده در حالی که زن گریان فقط و فقط یک زن گریان بوده، شیوه روایت اپیک در «آه شهلا...» اشاره و الهامی است از برخورد کوبیستی با شهلاها و داوودها در ارگانیسم جامعه. به واقع می توانم بگویم این کار غرق در یک وجه از یک پیکر نمی شودو چند وجهی با آن پیکر برخورد میکند و این برخورد یک دیالکتیک خردمندانه است. در زمینه «تئوری بازیگری» و بازی بازیگرانم همواره در طول هشت کاری که کارگردانی کرده ام وابسته به سنت تئاتری بوده ام که آن را «تئاتر تنانه» می نامم. سنتی که در آن بزرگانی چون میرهولد، آرتو، گروتفسکی و یوجنیو باربا کار کرده اند و دغدغه های زیبایی شناسی شان را گسترده و تئوریزه کرده اند. شیوه کار و راهنمایی بازیگرانم در رسیدن به اکت ها و فیگورها و صداهای مناسب در این سنت تئاتری تعریف می شود. هر گز آنچه را که مرسوم است و دورخوانی گفته می شود انجام نمی دهم. نه خود و نه بازیگر را درگیر سخنوری های روشنفکرانه و نغزگویی های فیلسوفانه و شاعرانه یا روانشناسانه نمی کنم. آنچه که بسیار رایج است و متاًسفانه بشدت بی محتوا همین اصطلاح روانشناسی شخصیت و پیدا کردن شناسنامه شخصیت برای بازی است که به هیچ وجه برای آن اعتباری و مرجعیتی قائل نیستم. این قدر که ما اهالی تئاتر مدعی روانشناسی شخصیت و جامعه شناسی شخصیت هستیم، پروفسور فروید و پروفسور ماکس وبر هم نبودند. درباره مورد سوم که زیبایی شناسی کار باشد می توانم آن را در ساختار اکسپرسیونیسم شرح دهم. بیان بحران و بیان «عصبیت تن». اکسپرسیونیسم نزد من بیان بحران تن و بیان حقیقت آن چیزی است من به مثابه کل ارگانیسم جامعه، به واسطه آن در تاریخ اجتماعی و حضور روزمره زندگی واقعی ام، خود را بیان می کنم. اکسپرسیو تن رنجور، تن شادان، تن متفکر، تن عاصی، تن مظلوم، تن ظالم، « اکسپرسیون عصبیت تن» است. «اکسپرسیون عصبیت تن» اصطلاحی تئوریک است که آنرا برای تشریح زیبایی شناسی کار خود وضع کرده ام و به واسطه آن کار خود را آنالیز می کنم. آرزو می کنم تماشاگران بسیار محترم و عزیز این نمایش از آن بهره مند باشند و حس و دریافتی از یک اثر هنری به دست آورند.و سپاس فراوان از گروه بسیار مهربان و سخت کوش «تئاتر پرومته». منتظر دیدارتان هستیم.

---------------------------------------
منبع : بانی فیلم

برای لحظه هایی که تنها یک تئاتر نیست..! لذت بردن از دقایق ِ.. چقدر خوب بودین بچه ها..!! جدی می گم..

نمایش "ماهگل" هم تموم شد..! به همین سادگی ،، البته نه به همین سادگی ، با کلی درد و جنگیدن با سرطان ش.. ولی خوب آدم یه جا کم میاره.. ماهگل هم کم آورد و تئاتر هم التیام ش نشد.. چند باری دیده بودمش و همیشه پر از انرژی بود و خوب.. چندتا از نمایش ها ش هم دیده بودم.. خانه ی پدری و طعم آلوی جنگلی ِ سیمین تبریزی و دایی وانیای اکبر زنجانپور.. می دونم هر جا که باشی خوبی.. الان دیگه خیلی خوبی.. نمی دونم بگم خوشحالم یا ناراحت.. خوب ناراحت م که دیگه نیستی و خوشحالم که دیگه همه ی دردهات تموم شد.. اصن بی خیال فقط آروم باش و لذت ببر ماه گل ِ جان ، خنده هات هیچ وقت از یادمون نمی ره جانم.. دلم تنگ می شه برات ، به جان ِ خودم..


همیشه شاد باشه روح ِ ماه ِ ت ، ماه گل ِ جان..

پ.ن: خیلی ساده و شوک آور.. ماه گل مهر درگذشت.. بازیگر سی و پنج ساله ی تئاتر ، بدلیل بیماری سرطان در شامگاه سه شنبه دوم اردیبهشت.. همین

پنجاه هزار تومن؟؟؟ چهل هزار تومن؟...................!

آقای تیوال ِ عزیز..! چه خبره مگه؟ مگه خود بهرام بیضایی می خواد بازی کنه؟؟ تو رو خدا بس کنین این بساط رو...! آقای رحمانیان عزیز ، واسه ی شما متاسفم که به این قضیه نظارت ندارین.. با تمام احترامی که براتون قائلم ، این سکوت شما یه جور پولشویی ِ...! اگه قراره اینجوری باشه همون بهتر کار نکنین دیگه.. حسرت این که کار نکنین خیلی بهتر از اینه که کار کنین و بخاطر پول ش نتونیم کارتون رو ببینیم...

مرسی که تئاتر رو قشر بندی کردین تیوال جان... این تئاتر مریض ما فقط و فقط همین رو کم داشت

بلیت (بلیط) 15000 تومنی رو دارین 3 برابر می فروشین...!؟ این واقعا درسته؟ البته دارین دقیقه ای پول می گیرین دیگه..! بقالی یی شده تئاتر به جان ِ خودم..

فقط و فقط می تونم بگم خسته نباشید.. همین کافیه برای شون دادن رضایت از دیدن ِ یک فیلم.. بزودی بیشتر در مورد ش می نویسم..

سلام.. فکر می کنم مهدی صباغی جایگزین ِ امیر جدیدی شده..

هیس..!دختر ها فریاد نمی زنند... فقط و فقط اسم کار برای جذب مخاطب کافیه ، چه برسه به تیم بازیگری و کارگردانی توانا با نام " پوران درخشنده "..

پوران درخشنده..
بدون شک این اسم من و خیلی های دیگه رو یاد "ملیحه و خانم شفیق" می ندازه.. یاد فیلم خوب "پرنده ی کوچک خوشبختی".. یاد شمعی در باد.. فیلمی که بهرام رادان رو تبدیل به سوپراستار اوایل دهه ی 80 کرد.. فیلمی خوب با بازی های بسیار خوب و فیلمنامه ای عالی.. یاد "رویای خیس" فیلمی بسیار با شخصیت با روایت عشق خام جوانی.. بازی کاراکترهای جوان فیلم "محمدرضا غفاری ، بابک انصاری ، صوفی کیانی و افسانه پاکرو" بسیار چشم نواز و خوب بود.. یاد "بچه های ابدی" که واقعا فیلم تحسین شده ای بود.. فیلمی قابل دفاع با موضوعی جذاب... همه ی این ها حکایت تماشای یک فیلم خوب رو داد به نام هیس.. دخترها فریاد نمی ... دیدن ادامه ›› زنند..!

هیس..!دختر ها فریاد نمی زنند...
فیلمی پر از ستاره اما.................................. ضعیف...!
فیلمی منحصر به فرد از لحاظ پرداخت به موضوع اما با ضعف های بسیار زیاد.. پوران درخشتده بیشتر وقتها ثابت کرده از کار با ستاره ها و یا اسم های بزرگ لذت می بره.. برای همین شهاب حسینی ، مریلا زارعی ، طناز طباطبایی و بابک حمیدیان که از استارها هستند کنار هم قرار گرفتند تا با اسمهای بزرگی مثل جمشید هاشم پور ، امیر آقایی ، مائده طهماسبی ، محبوبه بیات و مجید مشیری تیم بازیگری قدرتمندی رو تشکیل بدن.. البته نمی شه از حضور بزرگان تئاتر کشور استاد مرزبان و استاد دژاکام ، استاد علی پویان و استاد آییش به سادگی گذشت.. اونم تو نقش های خیلی کمرنگ که می شد از نفرات دیگه ای استفاده کرد.. من به شخصه از حضور این چهار نفر و البته حضور ابراهیم سلطانیان (که از بازی خوب ش تو "وضعیت سفید" نمیشه براحتی گذشت) سوپرایز و بسیار ناراحت شدم.. از نظر من شان این بازیگران پایین اومد.. ستاره اسکندری هم که هیچ..! فقط نقش کسی رو ایفا کرد که بیاد تو دادگاه و حرف کارشناسای برنامه خانواده رو بگه و بره...! این یعنی استفاده ابزاری از اسم بازیگر برای فروش فیلم و این بزرگترین مشکل فیلم بود.. و چهره جدید نیما صفایی در نقش امیرعلی.. از نظر من خیلی دوست داشت صابر ابر باشه ، چون از هر لحاظ می خواست ادای صابر رودربیاره..

می شه گفت بازی ها خوب و روان بود البته می شد خیلی بهتر باشه اما با توجه به ضعف های فیلمنامه همین هم خوب بود.. ستاره ی بی چون و چرای این فیلم بابک حمیدیان در نقش مراد بیننده رو کاملا تحت تاثیر قرار می ده.. نگاه بابک و تیک های عصبی ش فوق العاده بود و خب از بابک حمیدیان کمتر از این انتظار نمی ره.. شهاب حسینی اما خوب نبود و نقش و بازی ش با توجه به بازی هایی که این اواخر داشته خیلی ضعیف تر بوده.. مریلا زارعی هم مریلای همیشگی بود و طناز هم تکرار نقش ش تو سریال قلب یخی رو رقم میزد.. روند فیلم بگونه ای بود که حوصله مخاطب سر میربرد و فاقد اتفاق خاصی بود بجز تکرار متعدد دیالوگ هیس.. دخترا که فریاد نمی زنن..! یا یه سری حرفها و صحنه های تکراری از عدم توجه به بچه ها..! با کلی اتفاقات کلیشه ای و گهگاه خیالی و دور از واقعیت که فیلم رو تحت تاثیر قرار داده بود.. اینکه تنها چند ساعت به اجرای حکم وقت هست و یک دفعه کاراکترها سر از شمال و بیمارستان و.. در میارن خوب کمی اقرار آمیز بود.. و البته سکانسهایی که من رو یاد فیلم "می خواهم زنده بمانم انداخت"..! سکانهای دادگاه و مصاحبه های خبرنگاران و دوربین و تیتر روزنامه ها و انتظار برای تماس ، فریاد کارمند اجرای حکم که تلفن کارتون داره و التماس به این و اون که بیاین واقعیت رو بگین..! البته شروع فیلم هم به طرز عجیبی شبیه "این زن حرف نمی زند" بود..

دیالوگهای فیلم خوب نبود.. مخصوصا دیالوگهای مریلا زارعی بعد از خروج از دادگاه "چی بگم؟ صدای من رو کی پخش می کنه و...." و البته دیالوگهای دفاعیه دادگاه ش..! سبک دیالوگ ها و روند حرکتی فیلم بسیار زیاد "ایرج قادری یی" بود.. تنها تفاوتش هم نداشتن قهرمان اول بود ، که البته سکانس بنزین برداشتن برای آتش زدن فرش فروشی توسط امیر علی داشت یه قهرمان ِ ایرج قادری گونه خلق می کرد..! خیلی از قسمتهای فیلم گنگ و نامفهوم بود.. مثلا نشون دادن سکانس بچه ی شهاب حسینی چه ربطی به کار داشت؟ یا نشون دادن ناراحتی بیش از حد زندانیان برای شیرین.. و جالب اینکه زندان زنان در فیلمهای ایرانی خیلی زندان خوبیه..! چرا؟ همه شخصیت های درون زندان پاک و حتی مومن بودن که من شخصا احساس نمی کردم که اونجا زندان بوده..! در کل روند فیلم به گونه ای بود که می شد حدس زد اتفاق ِ بعدی چیه و فیلمنامه یه جورایی احساسی پیش رفت.. با اینکه شروع فیلم قدرتمند بود اما این قدرت میانه های کار محو شد..

فیلم چندتایی تا سوتی ِ بد داشت..
1- بازی مراد و شیرین در پارک پرواز..! در صورتی که 15 16 سال پیش همچین تابلو سنگی ها و پارکت های بازی یی وجود نداشته..!
2- باز کردن درب خانه توسط پلیس شمالی..! درب رو به بیرون باز می شد و جالب اینکه اول صدای ضربه زدن به درب اومد و تصویر طوری نشون می داد که درب شکسته می شه اما یهو انگار درب باز بود و درب به بیرون باز شد..! طوری که خیلی ها تو سینما خنده شون گرفت..!
3- چای ساز تفال تو خیاطی اونم دهه ی 60؟؟

در کل هیس.. دخترها فریاد نمی زنند..! با اینهمه کاراکتر خوب و کارگردانی خوش نام ، کار خوبی نبود و جزو کارهای متوسط و حتی ضعیف _"سختگیرانه"_ قرار می گیره.. از نظر من باید به یک معقوله توجه بشه.. چیزی که کارگردانای بنام ما مخالف ش هستند.. وجود یک فرد با دانش و فهیم بعنوان "انتخاب بازیگر و بازیگردان" واقعا در فیلم نیازه.. چیزی که خیلی از کارگردانای ما مخصوصا جوان ترها انجام می دن و به نتایج و خروجی خوبی می رسند.. بغض ِ رضا درمیشیان ، خیابانهای آرام ِ کمال تبریزی ، بوی پیراهن پوسف، آژانس شیشه ای و به رنگ ارغوان و خیلی از فیلمهای ابراهیم حاتمی کیا ، من ترانه.. ِ رسول خان ِ صدر عاملی ، دهلیز ِ شعیبی و خیلی از کارهای موفق دیگه.. داشتن بازیگردان برای کارگردان افت نیست و حتی انتخاب یک فرد اصلح برای این امر پوئن مثبتی برای کارگردانه..

من حس میکنم یک سری دستکاری کوچک ایجاد شده،، این کار شاید پر بیننده ترین فیلم جشنواره بوده اما فکر نمی کنم فیلم برگزیده ی تماشاگران بوده باشه..!

سپاس

زیاد عجیب نیست پسر حاج کاظم ِ آژانس شیشه ای یا همون آسِد رضای طلا و مس دهلیز رو کارگردانی کرده باشه.. بهرحال دستیار اول فریدون خان ِ جیرانی ، فرزاد موتمن ، محمد حسین لطیفی ، احمدرضا معتمدی و چند نفر دیگه بودن خودش کلی تجربه اندوزیه..!

بهروز شعیبی.. اولین باری که شناختم ش آسِدرضا ی طلا و مس شده بود.. طلبه ی جوونی با کلی مشکلات زمانه ای و مردمی... کاراکتر اصلی یک فیلم ساده و بی ادعا اما فوق العاده دلچسب و قوی.. نمره ی قبولی گرفت.. هم فیلم و هم آسِدرضا ی داستان..

دهلیز کار ِ تمیزیه.. ازهر نظر که بخوای نگاه کنی.. از انتخاب بازیگر گرفته تا انتخاب لوکیشن ها.. شاید اولین باری که خوندم قراره رضا عطاران نقشی متفاوت تو دهلیز داشته باشم زیاد خوشم نیومد.. به هر حال رضا عطاران جزو افرادیه که نمی شد براش غیر طنز نقش دیگه ای رو متصور بود (یه سری آدمها هستن که از دیدنشون خود بخود آدم خنده ش می گیره).. ولی بعد از دیدن کار واقعا سوپرایز شدم..! رضا عطاران مال ِ این نقش بود.. مخصوصا سکانسی که داشت برای امیرعلی اعتراف می کرد.. " ما آدم بزرگا تو عصبانیت بعضی وقتا یه کارایی می کنیم که جبرانش خیلی سخته " یا تو سکانس معذرت خواهی امیرعلی از همسایه که داشت به امیرعلی می قبولوند که میشه گاهی اون چیزی که انتظار می ره نباشه.. یا ترس و دودلی ش تو سکانسی که رفت جلو خونه ی خانواده ی شاکی.. واقعا عالی بود رضا ... دیدن ادامه ›› عطاران.. هانیه توسلی هم چیزی بود که انتظارش رو داشتم.. بعد از شبهای روشن کار ِ خوبی از هانیه ندیده بودم.. البت تک و توک مثل ندارها و آقا یوسف..! به هر حال یه اتفاقی باید بیدارش می کرد و این اتفاق رو بهروز شعیبی رقم زد.. هانیه توسلی کاملا یک مادر و یک همسر فداکار بود.. احساسات این مادر کاملا به من القا شد.. واقعا تو جشنواره ی امسال نتیجه بازی خوب ش رو دادن.. من نمی دونم چی بگم در مورد محمدرضا شیرخانلو.. فقط می تونم بگم هیچوقت فکر نمی کردم یک بچه ی 6 7 ساله اینقدر من روتحت تاثیر بازیش قرار بده.. یک بچه ی بازیگوش که بعد از شوک شدن ش فوق العاده خوب رفت تو نقش و خیلی خوب گوشه گیر شد و بعد از گذر و کنکاش تو حقیقت وارد زندگی اصلی و واقعی شد و خوب بار اصلی فیلم رو به دوش کشید.. من تبریک می گم به بهروز شعیبی و مخصوصا استاد خوبم علی سرابی.. واقعا نقش گرفتن از بچه ها کار سختیه ولی امیرعلی فوق العاده بود.. به نظر من سکانس آخر فیلم و صحبت ش با مادر شاکی خیلی تاثیر گذار بود.. آفرین امیر علی..

علی سرابی.. انتخاب بازیگران و همچنین بازیگردانی شون خروجی خوبی داشت.. از سه نفری که گفتم گرفته تا تک سکانس عالی ِ مهدی صباغی (که البته کمی شبیه زمان لرزه ش بود) و سکانسهای سعید چنگیزیان و افسانه چهره ازاد.. در مورد شاهرخ فروتنیان و نگار خانم عابدی هم چیزی نمی گم چون همیشه همونی اند که باید باشن..

یک فیلم خوب از تیتراژ ابتدایی ش مشخص می شه.. و این کار تیتراژ ِ بسیار خوب و گیرایی داشت.. همین که شروع فیلم پایان ِ فیلم بود یک حرکت بسیار زیرکانه و هوشمندانه از کارگردان و مشاور هاش بود که تونست داستان رو خوب معلق نگه داره.. فیلم برداری ِ کار بسیار خوب بود ، لوکیشن ها فوق العاده بودند و دکوپاژها هم بموقع.. این یک تیم قوی رو می طلبه که خروجی کار نشون از این داره.. البته این کار یک سری ضعف های خیلی کوچیک هم داشت.. یه قسمت هایی از کار حوصله سر بر بود و کلیشه ای.. مثل بریدن دست شیوا موقع کار.. می شد بعضی از پلانها و حتی سکانس نباشه.. ولی در کل فیلم با شخصیت و راضی کننده بود.. من به شخصه خوشحالم که امسال فیلمهای خوبی اکران شده.. بعد از حوض نقاشی به نظرم این کامل ترین کاری بود که من دیدم.. ممنونم از بهروز شعیبی نازنین..

پ.ن: از سکانسهای واقعا خوب کار که من رو خیلی جذب کرد سکانس فوتبال بازی کردن امیر علی و پدرش بود. سکانسی که من کاملا محو ِ ش شدم.. شوق پدر داشتن رو معنی می کرد.. اینقدر تاثیرگذار بود که اون لحظه من دلتنگ پدرم شدم و بعد از دیدن کار باهاش تماس گرفتم تا لذت پدر داشتن رو دوباره درک کنم..

سپاس

بسیار زیاد دوست دارم این اثر رو ببینم.. واقعا لحطه شماری می کنم برای اکران ش.. نمی دونم چرا..! شاید چون بهروز شعیبی رو دوست دارم.. شاید چون رضا عطاران دلقک نیست.. شاید چون هانیه توسلی دوباره بیدار شده.. شاید چون برای اولین بار یه پسر بچه ی هفهشت ساله برای یک فیلم کاندیدای بهترین بازیگر شده.. شاید چون کار کار ِ دوست داشتنی ِ... و مهم ترین عامل برای دیدن این فیلم...
عــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلی ســــــــــــــــــــــــــــــرابی..!
به جان ِ خودم همین کافیه که حداقل مطمئن باشم بازی ها فوق العاده س..