همیاری جان ساعت برگشتش کی هستش؟

همیاری جان خرید سه روز پایانی از کی شروع میشه؟

"اسم،یک تئاتر با اصل و نسب"
بر این باورم که اتفاقات خوب،از همان آغاز خوب شروع میشوند.دیدن استاد پسیانی و آقای بهرام افشاری محترم در سالن انتظار تماشاخانه ی ایرانشهر به خودی خود اتفاق معرکه ای است. و ما غافل از این که این دیدار خوب خود سرآغاز یک لذت سمعی و بصری است پا به سالن استاد ناظر زاده ی کرمانی گذاشتیم.از همان ابتدا نکات مثبت نمایان شدند:١.موسیقی انتظار کاملاً متناسب با نمایشنامه بود، یک گزینش کاملاً فرانسوی.درخور یک متن و حال و هوای فرانسوی.٢.طراحی سبک برادوی صحنه آنقدر خوب بود که ما از تأخیر ده دقیقه ای شروع کار به هیچ وجه اذیت نشدیم.دوست داشتم تا ساعت ها به هنر فکر و دستان آقای معجونی خیره شوم.المان های ظریف در این طراحی بی اندازه قابل تحسین بودند.٣.همواره از تئاتر هایی که به جای روشن شدن ناگهانی نورپردازی ها و پروژکتورها و حضور بس ناگهانی تر هنرمندان بر روی صحنه،نمایش را با یک گفت و گو،یک جمله،یک متن که مخاطب فقط آنها میشنود و در واقع آماده میشود که در گام بعدی بشنود و ببیند و لمس کند و بفهمد بیشتر لذت میبرم.که نمایش اسم جزو گروه دوم بود با آن آدرس دادن ناب آقای معجونی.٤.جالب بود که دیدیم همه چیز از یک شوخی ساده شروع شد و به هزارتویی رسید که حتی آرام ترین و با حوصله ترین عضو میهمانی را وادار کرد به اعتراض کردن،به گلایه کردن و باز کردن گره ها و دلخوری هایی بسیار قدیمی که با موضوع آن شوخی ساده ی نخست هم کمتر ارتباطی داشت اتفاقی که برای خیلی ها رخ میدهد در این روزگار.٥.نقش بابو برای لیلی رشیدی بود.نقشی تنظیم شده در مختصات حرفه ای و هنری او.بی شک لیلا حاتمی یکی از نوابغ و استعدادهای بازیگری است در تاریخ هنر ایران اما گاه پیش میاید که نقشی با بازیگری تناسب ندارد که در این مورد صادق بود.البته ناگفته نماند که لیلا حاتمی هر نقشی را در حد عالی خود إیفا میکند و ما نیز چنانچه شاهد حضور ایشان بر روی صحنه ی إستاد ناظرزاده ی کرمانی بودیم،جایگاهی برای ایراد گرفتن نمیداشتیم.٦.اسم نمایشی است دیالوگ محور؛به عقیده ی من چنین نمایش هایی خواه نا خواه به گونه ای به نمایش هایی بازیگر محور نیز مبدل میشوند چرا که اگر بازیگر در ادای کلامی و بدنی دیالوگها دقت،مهارت و هنر کافی را به خرج ندهد،تفهیم نمایش برای مخاطب بسیار دشوار میشود.در اسم،بازیگران پا به ... دیدن ادامه ›› پای متن و حتی یک گام جلوتر حرکت کرده و به اثر جان بخشیدند.٧.اسم،کار نخست لیلی رشیدی در مقام کارگردانی نبود.لا اقل شواهد این امر را إثبات میکردند که ما در حال تماشا کردن یک اثر پخته هستیم.اثری که زاده ی سالها تجربه ی لیلی رشیدی در تئاتر است.٨.اسم به طور کلی کاری قوی است ولی یک سوم پایانی گیراتر،جذابتر و تعیین کننده تَر از سایر بخشها است. به نوعی که انگار دو سوم آغازین مقدمه ای برای این یک سوم پایانی است.٩.و در انتها پایان تئاتر،یک خاتمه ی خوب و روشن و خارج از دایره ی پایان های باز.من به شخصه از هواداران هنر معناگرا هستم اما گاهی خوب است که بفهمیم آخر کار چه شد.

با پشیمانی تمام از دیدن این فیلم اکنون اینجا مینویسم:یک.تا به حال بعد از این همه سینما رفتن،پیش نیامده بود که از یک فیلم صد در صد ناراضی باشم.مگر این بار دو.از تمام فیلم فقط تیتراژ آغازین خوب بود و نمره ای گرفت و سایر موارد از نظر من از ده شاید یک هم نگیرد. سه.ازآقای تنابنده بسیار بعید بود و جای شگفتی دارد که کسی که قلمش و بازی هنرمندانه اش در سریالی چون پایتخت این گونه میدرخشد و کار را به سری های دوم و سوم و چهارم میکشاند،این گونه این قلم و این ذات بازیگری را دست مایه ی طنزی بسیار ضعیف و خارج از أصول کنند و نیز از آقای عطاران.گرچه به عقیده ی من چنین فیلمنامه ای را اصلاً نمیتوان طنز نامید. چهار.از نیمه ی فیلم به بعد آرزو میکردم زودتر تمام شود این فیلم. پنج.از فیلم هایی این گونه که سعی دارند با کتک کاری و داد و بیداد و نیز استفاده از حرفهای ناسزا و شوخی های به دور از شأن مردم را بخندانند به هیچ وجه حمایت نمیکنم. شش.اگر میخواهید این فیلم را ببینید،حتماً و قطعاً با ذهنیت دیدن یک فیلم درجه سه به سالن وارد شوید. ممنون

رخ دیوانه را دیدم،امروز در سینما فرهنگ.در ابتدأ باید بگویم به دلیل تعصبی که روی تیتراژ آغازین فیلم دارم، با ندیدن یک تیتراژ واحد و مستقل کمی مکدر شدم.شروع فیلم خوب بود؛شروعی که در واقع پایان کار بود.درباره ی این أیده که هنگامی که دو فرد با هم مشغول ارتباط پیامکی هستند،مکالمه شان به صورت speech bubble در کنار هر شخص نمایان میشود،ابتکاری ست که برای اولین در فیلم اکشن non stop دیدم و بعد هم در سریال ابله کار آقای تبریزی پس کاملا طبیعی خواهد بود که ابتکاری بأشد تکراری برای من و هرکسی که مثل من میباشد.فاز نخست فیلم اندکی رعب آور بود و ترشح آدرنالین خون را به حد نهائی خود میرساند ولی با این وجود نتوانست مرا ارضا کند به حدی که اندکی پشیمان شده بودم از برگزیدن این فیلم.فاز دوم فیلم یعنی از حدود یک ساعت اول به بعد رفته رفته گیرا و جذاب شد و در انتها فینال داستان که به هیچ وجه مورد پسند من نبود فینالی که گواه بر این مدعا بود که دو ساعت از وقت خود را صرف شنیدن و دیدن روایت یک دروغ اینترنتی کرده اید!!!البته نباید از حق گذشت که در خلال پیشروی داستان به حقایقی در جوامع امروزی اشاره شد که غیر قابل تکذیب و انکارند که متأسفانه با یک فینال از دید من ضعیف،قدرت تأثیرگذاری این حقایق نیز کاهش یافت.شاید اگر پایان داستان اندکی واقعبینانه تر می بود میتوانستیم نسبت به إیرادات فاز اول فیلم با اغماض بنگریم.از مبحث موضوع و داستان پردازی که بگذریم، بحث بازیگری ها و بازی سازی ها پیش کشیده میشود.در این زمینه حرف چندانی برای گفتن نخواهد ماند چراکه از صابر ابر گرفته تا امیر جدیدی ، نازنین بیاتی و حتی گوهر خیر اندیش،بیژن امکانیان و امیرمحمد زند که نقش هایی کوتاه را در این فیلم إیفا کردند بسیار خوب بود.به ویژه بازی طناز طباطبایی که عمق درد و رنج متحمل شده را به خوبی آشکار مینمود.نحوه ی فیلمبرداری و اتالوناژ فیلم را هم پسندیدم.طراحی صحنه و لباس ها متناسب با شرایط و کاراکترها صورت گرفته بود که نیز قابل تقدیر و توجه است.در آخر باید بگویم پس از خواندن نقدهای بسیار بر روی این فیلم با نگرشی صد در صدی وارد سالن سینما شده و با رضایتی شصت درصدی از سالن سینما خارج شدم.تشکر میکنم از تمام عوامل فیلم

دوستان سلام، من چند روز پیش این فیلم رو به تماشا نشستم و همون موقع یک نقد بسیار کوتاه روی این فیلم نوشتم.اما امروز میخوام یک نقد کاملتر در این رابطه تنظیم کنم برای اون دسته از دوستانی که این فیلمو هنوز ندیدن و بین یک دوراهی باقی موندن که آیا به پیشنهاد اون افرادی که از این فیلم تمجید بسیار کردن گوش بدن یا اینکه از اون دسته افرادی که تبعیت کنند که از تماشای این فیلم چندان لذتی نبردند.پس در وهله ی نخست از ابتدایی ترین جز یک فیلم یعنی تیتراژ آغاز میکنم تیتراژ این فیلم در نظر من جذاب جلوه کرد اما این در حالی بود که مهمترین اِلِمان این تیتراژ آب بود که در تیتراژ بسیاری از فیلمها مانند فیلم زندگی خصوصی آقا و خانم میم اثر همین کارگردان این اِلِمان استفاده شده بود.همان طور که در نقد قبلی خودم هم اشاره کرده بودم طراحی صحنه و لباس ها بر اساس شخصیت کاراکترها و بسیار متناسب بود.دیالوگها در فیلمنامه نه دیالوگ های ضعیفی بودند و نه دیالوگهای بسیار پیچیده و غیرقابل درک اما میتونیم بگیم که تنها پنجاه درصد جذابیت یک اثر به دیالوگها بستگی داره و اگر بهترین و قوی ترین دیالوگها از زبان یک بازیگر آماتور منعقد بشه چندان گیرایی نخواهد داشت پس میتونیم به این نتیجه برسیم که مهارت بازیگران این فیلم در بیان دیالوگ ها و شکل دهی به شخصیتها اعتبار این فیلم رو افزایش میده.یک نکته مهم که در نقد قبلی هم مطرح کرده بودم این بود که این فیام سومین فیلم بلند آقای روح الله حجازی است که خودش دلیلی خواهد بود برای چشم پوشی از برخی از نقایص کار.در این فیلم شخصیتهای بالغ و بزرگسال (حمید فرخ نژاد،پیمان قاسمخانی،ترانه علیدوستی،هنگامه قاضیانی) دو به دو بر اساس جنسیت شخصیتهای مقابل و متضاد هم رو داشتند که باعث میشد راحتتر بتوان قضاوت و موضع گیری کرد.در نهایت پایان کار،اگر دوستانی که از پایان فیلم های اصطلاح هپی اِند دوست دارند یا منتظر یک پایان قطعی هستند مسلماً از پایان این فیلم راضی نخواهد بود چراکه پایانی تا حدی معنا گرا داشت.به هر صورت همان طور که در نقد قبلی گفته شد برای شما خالی از لطف نخواهد بود که هشتاد و دو دقیقه به منظور دیدن این فیلم پای پرده نقره ای بنشینید.

همین امروز رفتم فیلمو دیدم، موضوع جالبی انتخاب شده بود.طراحی صحنه و لباس ها رو دوست داشتنم چون به نظرم متناسب با شخصیت های داستان بود. به بازی بازیگران بویژه حمید فرخ نژاد اعتراضی وارد نیست چون به بهترین نحو ممکن و گویای عمق تفکر نویسنده و کارگردان بود.به هر صورت باید توجه داشت که صرف نظر از تمام مهارتها و تجربیاتی که آقای حجازی در این عرصه دارن این سومین فیلم بلند ایشون بوده که خودش میتونه یه دلیلی باشه برای چشم پوشی از بعضی از نقایص کار.به هر حال من این فیلم رو دوست داشتم و از اینکه کاراکترها دو به دو نقاط مقابل هم بودند هم لذت بردم. برای کسانی هم که این فیلمو ندیدن خالی از لطف نخواهد بود که برای هشتاد و دو دقیقه پای پرده ی نقره ای بشینن و این فیلمو تماشا کنن.

دوستان من هنوز نرفتم این فیلمو ببینم و قصد دارم برم،کسانی که دیدن این فیلمو به نظرشون فیلم تلخی بوده یا نه؟