پارسا محمدزاده فعال هنری

کار رو بسیار دوست داشتم. دومین تجربه دیدن اجرا در کاخ هنر بعد از اجرای "کمدی الهی" بود که اون کار هم بسیار دوست داشتم و چقدر این سالن فضایی متفاوت و گیرا دارد. علاوه بر آن نقطه مشترک هر دو کار فضای پست مدرن و استفاده از وسایل دیجیتالی می باشد که تجربه اجرا رو به یادماندنی تر کرد. همچنین این اجرا مثل "کمدی الهی" برای من مهم داستانش نبود و تصاویری ارزش داشت که کلاژمانند مفهومی را در اختیار مخاطب قرار می دهد. مثلا برای من No2 یکی از سیاسی ترین اجراهایی بود که دیدم از طرفی یکی از درونی ترین اجراهایی بود که من داخلش غرق شدم.
ممنونم از تمام عوامل برای این تجربه ژرف و متفاوت.

پ.ن: این اجرا نمونه بسیار عالی برای موضوع پایان نامه ارشدم به حساب می آمد حیف که دفاع من 1400 بود.
(ارتباط مخاطب و نمایش با افزایش توانمندی های اجرایی از طریق امکانات دیداری / با توجه به اندیشه های تادئوش کانتور)

تنها کارگردانی که تمام کارهاش رو دوست داشتم، برهمنی است. چقدر این فرد خوبه. "سیزیف" و "زندگی در تئاتر" که جزو به یاد ماندنی ترین اجراهای زندگیم هست. زندگی در تئاتر رو 6 بار دیدم.
قبل از اینکه بیام این اجرا رو ببینم مطمئن بودم که اجرای خوبی میبینم و این اتفاق هم افتاد. همه چیز اجرا عالی بود اما دو تا چیز بیشتر جلوه میکرد: 1- طراحی حرکت ویژه و اندازه 2- مهشید خدادای چرا اینقدر خوب بود؟!!! یعنی اصلا یک لحظه احساس کردم توی ایران نیستم و بازی در حد بین المللی.
من با 4 نفر دیگه اومده بودم و به غیر از یک نفر خیلی از کار راضی بودن. واقعا دم برهمنی گرم.

بعد از 1401 عزیز و اتفاقاتش، تکلیف یک سری چیزها مشخص شده. اینکه در یک اجرای عموم اونم در مولوی حرف از مبارزه میزنی جز سانتی مانتال نیست...
دیالوگ خود نمایش " باید کاری کنیم......." برای من حس کمدی پیدا کرده بود.
فارغ از این ها، بعضی از مونولوگ ها بسیار خوب نوشته شده و همچنین تعدادی از بازی ها واقعا درست و اندازه بود. طراحی صحنه هم بر خلاف نظر بعضی از دوستان، خوب بود اما خلاقانه خیر چون در خیلی از جاها بلااستفاده رها میشد و فقط به جنبه زیبایی شناسیش نگاه کره بودند.
در کل خسته نباشید و همراهانم از دیدن اجراتون لذت بردند.

به عنوان یک کار جدید و استفاده از امکانات دیداری فراوان، قابل ستایش است. تو یک ساعت تصاویر جالب میبینی و احساساتت برانگیخته می شود و چه پایان درخشانی...
اما کاش محتوا از اجرا عقب تر نبود. ولی چون من خودم موقعیت برام جذاب تر از داستانه پس خیلی دوست داشتم.

کار استاندارد و قابل قبولی بود که روایت را تا حدی خوب جلو برد.
نقاط قوت کار:
1-بازی خانم ها نگین فیروز منش و یاسمین فرهادی
2- طراحی نور کار واقعا خوب بود بعد در سالنی مثل دا که میدونم سخت تر هم میشه.
3- ایده متن
4- طراحی حرکت (به جز اون جاهایی که فقط برای زیبایی استفاده شده است.)
5- گریم و طراحی لباس ( بعد از نور این دو کار را خیلی برد بالا)
نقاط منفی کار:
1- اصرار زیاد بر دایره
2- پایان بندی واقعا بد. حضور کارگردان واقعی.
3- حوصله سر بر شدن بعضی از صحنه
4- طولانی بودن کار
5- موسیقی تکراری و غیر مناسب
در نهایت کاری بود که تمرین شده و زحمت براش کشیده شده بود . خسته نباشید.

واقعا لذت بردیم.
یک نمایش با شکل و محتوای عالی. نمایشنامه ای قوی با کارگردانی ای خلاقانه. چقدر بازی بازیگران دلچسب و همراه نمایش بود.
تنها ... دیدن ادامه ›› نکته منفی نمایش از دید من یک سوم پایانی اش بود که کمی دچار هرج و مرج می شود البته اون هرج و مرج هم میتونه عمدی باشه اما در جاهایی مشخص بود که عامدانه نیست.
خسته نباشید و امیدوارم این نمایش محترم بیش از قبل مخاطب داشته باشه و دیده شود.

کار خوبی بود .
نکات مثبت:
1-بازیگر های پسر ایفاکننده نقش های ولادیمیر و استراگون بسیار خوب بودند.
2- استفاده از ویالون برای بیان احساسات ... دیدن ادامه ›› بسیار هوشمندانه بود.
3- طراحی نور عالی و در خدمت اثر.
4- طراحی صحنه مینیمال
اما این نکات منفی هم داشت:
1- بازیگر های پوتزو (هر دو آن ها چه خانم چه آقا) و لاکی نسبت به بازیگر های دیگه ضعیف تر بودند و این باعث دور کردن مخاطب از اثر می شد.
2- کاش یک مقدار متن بیشتر در خدمت اجرا می شد.
3- زمان کار میتونست کمتر باشد.
پ.ن: من عاشق فضای ابزورد هستم و کاری بود که این لذت رو در من ارضا کرد.

نمایشی که حتما ارزش دیدن دارد. ابزورد در یک داستان تقریبا ایرانی و ساده. هر چقدر که جلو می رفت بیشتر لذت میبردی.
سه تا نکته قابل توجه این بود که:
1- بازی ها غیر رئال (اگزجره) مناسب با فضای نمایش بود.
2- نقش مدیر ساختمان که ترانه می خواند عالی بود.
3- استعاره هایی از جامعه خودمون به دور از اضافه گویی.