دیشب برای دومین بار با شوقی بیشتر از بار اول به تماشای مثلث نشستم.
این بار دوست دارم کامنت کمی جامع تری در مورد مثلث بنویسم تا کمک کنم این اجرا بهتر درک شود.
مثلث از جهات بسیاری یک اجرای ارجمند و قابل اعتناست.
اجرایی که با مثلث روی صحنه می‌رود کاملا پست مدرنیسم را درک کرده و به کار گرفته است.
مثلث اول از همه به ما یادآوری می‌کند شکسپیر و آثارش محدود به دوره‌ی از تاریخ نیستند. شکسپیر انگار همیشه زنده است و همیشه تازگی دارد.
سپس مثلث چهارچوب‌ها را می‌شکند، یک نمایش المان محور (اسمش را عروسکی نمی‌گذارم) و نه شخص محور که در عین ترکیب آثار پویای شکسپیر تجربه‌ای نو برای مخاطبانش رقم می‌زند و به نوعی تئاتر تجربی شکل می‌دهد.
سپس در راستای پایبندی این اجرا به پست مدرنیسم، مثلث طنز بسیار نوآورانه و در عین حال ساده‌اش را با شکسپیر ترکیب می‌کند و لحظه‌ای نبود که من در حال خندیدن به این اجرا نباشم.
نکته دیگر اینکه مثلث به ما یادآوری می‌کند برای دیدن هملت، مکبث یا اتللو نباید لزوما به دنبال وفاداری به متن باشیم ... دیدن ادامه ›› بلکه وفاداری به شخصیت و کردار مورد نظر شکسپیر است که باعث می‌شود مخاطبان مثلث بتوانند ادعا کنند ما هملت، مکبث و اتللو را در یک شب دیدیم.
مثلث نوآور است و این نوآوری و درک درستش از پست مدرنیسم باعث می‌شود با قطعیت بگویم رسالتش را در حوزه تئاتر انجام داده است.
دست مریزاد به عوامل مثلث. ای کاش می‌شد در هر دوره از اجرای شما هر شب حضور داشت!