در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال | سجاد آل داود
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 17:51:30
 

من به عنوان مخاطبی که یک روز هم هنر‌های نمایشی را (در دانشگاه!) نخوانده است عمیقا کنجکاو برای پیدا کردن زیر و بم این هنرم. از صحبت با هر انسانی مرتبط با تئاتر بی نهایت لذت میبرم و سعی میکنم نظرات صادقانه و عادلانه بنویسم. اوه! و تا یادم نرفته طرفدار سرسخت شکسپیر. و طرفدار سرسخت تر مکبث!
در نقد‌های من اثری از "سلیقه من" نبود نخواهید دید زیرا بر این باورم که در حوزه‌ای که جزئیات فنی مشخص است باید فنی صحبت کرد و نه سلیقه‌ای!

 ۲۲ اردیبهشت ۱۳۷۶
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
چقدر خوب که همه‌ی 17 نفر نمایش را دوست داشتند.
همیشه دوست داشتم روش‌های خلاقانه پول در آوردن رو بلد باشم، خیلی ماشالا داره :))
آن هم با حضور صادق زیباکلام!
ولی فعلا سجاد جان ما روشهای غیرخلاقانه پول خرج کردن را یاد گرفتیم. :)
سجاد آل داود
من تو فکرش هستم یک سری درس‌گفتار بزارم با موضوع کامنت‌های فیک: از ایده تا اجرا در موزه‌ تصاویر معاصر.
:)) خوب بود منم کنارتم
با دیدن پایان یافتن امکان خرید انسانی متاسف بودم
کمی پایین تر و پس از خواندن نظر جناب احساس حماقت کردم
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دیشب به همراه تعدادی از دوستان تیوالی فرصت این فراهم شد که به تماشای این کار بنشینیم و نکاتی که در مورد این اثر هست را در اینجا ذکر می‌کنم.

[متن حاوی اسپویل نمایش است]

به نظرم اول از همه می‌توان به خوبی‌های کار اشاره کرد.
مهم تر از همه این است که من دو بازیگر بسیار توانا را روی صحنه دیدم که در هر موومانی که بازی کردند کیفیت بازی‌ آن‌ها خیلی محلی از بحث برای من نداشت. همچنین آن‌ها نشان دادند که در بازی کردن ماتریسی از نقش‌ها توانایی خوبی دارند، می‌خواهد فیزیکال باشد، می‌خواهد مدرن باشد و می‌خواهد کلاسیک باشد.
به نظرم یکی از اولین موضوعات مهمی که در این اثر با آن مواجه شدیم این درخواست بود که می‌توانید گوشی‌های خود را سایلنت نکنید، می‌توانید حرف بزنید، می‌توانید بخورید و بیاشامید. اولین مواجه خود من با این موضوع این بود که ثانیه‌ای گوشی خود را از حالت سایلنت خارج کردم اما بعد نتوانستم خارج ... دیدن ادامه ›› شدن از حالت سنتی تئاتر دیدن را برای خودم تحمل کنم اما جلوتر که رفتم و در فضا که باقی ماندم حتی به پیشنهاد خانم مسن مهربان بغل دستی که به ما نارنگی تعارف کرد نیز نه نگفتم و آن را با دو صندلی کنار تر نیز شیر کردم، این تجربه جالبی بود که از یک گارد برای نشکستن سنت‌های تئاتر دیدن به یک همکاری در شکستن این سنت رسیدم. این شاید اولین مواجه ما با یک اثر پست مدرن است و به نظر من شاید سطحی ترین چیزی که دیگران از تئاتر پست مدرن می‌پندارند. یعنی اثری که صرفا با تعدادی "مسخره‌بازی" سنت‌ها را می‌شکند و خیلی از مخاطبان اینگونه هستند که "که چی؟". این سوال یعنی پایه خوبی برای شروع یک اثر پست مدرن برای کار وجود دارد و حالا ممکن است جلوتر به یک اثر پست مدرن مبتذل تبدیل شود یا در نهایت کار قدرتمندی شود.
اما نکته‌ی مهمی که من در پا گذاشتن به سالن قشقایی به آن خیلی اهمیت می‌دادم عنصر "تعامل" بود چرا که من عمیقا علاقه‌مند به تئاتر تعاملی هستم. اما خب به نظرم در مورد اینکه این تئاتر تا چه حد تعاملی بود و تا چه حد نبود صحبت‌های زیادی می‌شود انجام داد و فکر می‌کنم مباحثه در موردش برای خودم نیز آموزنده باشد و سعی می‌کنم با نظریاتی که از تئاتر تعاملی برای من حائز ارزش هستند این کار را بسنجم.
دو تئوری که با آن این اثر را خواهم سنجید و ادعای خود مبنی بر ضعف تعامل در این اثر را بیان می‌کنم تئاتر ستمدیدگان از آگوستو بوآل و تئاتر مشقت از آنتونن آرتو هستند. که سعی می‌کنم به ترتیب از دریچه این نظریات به این اثر نگاه کنم. شاید سختگیرانه باشد اما من معیار‌های سختگیرانه‌ای برای تعاملی فرض کردن یک اجرا دارم. So Here We Go
آرتو در تئاتر مشقت باور دارد که باید احساسات مخاطب را به اوج برد، ناخودآگاه او را لمس کرد تا مرز درون آن‌ها بین یک مخاطب و یک بازیگر شکسته شود به نحوی که آن‌ها با ترس‌ها یا احساسات ناخوشایندی مواجه گردند یا حتی در یک چالش فیزیکی قرار بگیرند. شاید تئوری تئاتر مشقت آرتو معیار سخت‌گیرانه‌ای باشد اما می‌توان حداقل به دنبال چند فاکتور آن در این اجرا گشت و به شما نوید می‌دهم که یک فاکتور نمادین آن را در این اجرا پیدا کرده‌ام. من در اجرای کمی شبیه تئاتر احساس نکردم مرز برای خودم یا حتی سه مخاطبی که روی صحنه حاضر شدند شکسته شده است و یا آن‌ها درگیر احساسات خاصی روی صحنه شده‌اند و به نظرم می‌توان گفت تعامل با مخاطب در این اجرا کاملا سطحی انجام گرفت. اما می‌توانم بگویم عامل مشقت در مورد کلیت تجربه برای من به وجود آمد و از این نظر به نظرم کار از تئاتر مشقت بی‌بهره نمانده است.
اما آگوستو بوآل عقیده دارد که مخاطب باید بتواند فعالانه در تغییر روند اجرا و داستان نقش داشته باشد. متد‌های استفاده شده آگوستو بوآل مثل تئاتر فوروم، به مخاطب اجازه می‌دهد که در صورت صلاحدید دخالت کند، متن را بازنویسی کند یا جای بازیگران را بگیرد. چیزی که انگار رنگ و بوی آن قرار بوده است در اجرای کمی شبیه تئاتر موجود باشد چرا که در ابتدا با این گزاره از یکی از بازیگران مواجه شدیم که اگر توانستید نقشی را بهتر از ما اجرا کنید بیاید و این کار را بکنید اما در عمل در تنها همون شاید نهایتا ده دقیقه کار‌های مشخصی از مخاطبان خواسته شد، آن‌ها نیز انجامش دادند و شاید بگویید خب خودتان بلند می‌شدید و می‌خواستید که روایت را عوض کنید اما اصولا روایتی به جز یک سری قطعه کلاژ شده که با اهداف دیگر کنار هم قرار داده شده بود وجود نداشت که بخواهیم تغییرش بدهیم و البته جو را هم اینگونه احساس نکردم چرا که برای اندک مخاطبانی نیز که به روی صحنه دعوت شدند بیشتر همه چیز شبیه شوخی بود تا اینکه به آن‌ها اجازه چالش جدی داده شود. بنابراین به دلایل مختلفی که بیان شد من این اجرا را در دسته یک تئاتر تعاملی نمی‌دانم.
اما به نظرم هدف پست‌مدرن این اجرا ایجاد نوعی فاصله‌گذاری برای مخاطبان جهت عدم درگیری احساسی با کاراکتر‌ها و درک داینامیک ساخت تئاتر و زندگی دو بازیگر تئاتر است. استفاده از آینه‌ها در طراحی صحنه این نمایش که به نوعی مجددا و در کنار شکسته شدن دیوار چهارم و رابطه‌ای که بازیگران با مخاطبان برقرار می‌کنند به مخاطبان یادآوری می‌کند که در یک فضای مصنوع نمایشی قرار دارند و"این فقط یک نمایش است". این موضوع کمک می‌کند که مخاطبان دچار درگیری احساسی با شخصیت‌ها نشوند. این عدم درگیری البته با قطع و وصل مدام صحنه‌ها، تغییر ژانر‌ها، کاراکتر‌ها و حتی هویت‌های جنسیتی مرسوم به مخاطبان کمک می‌کنند به طور قطع به عنوان مخاطب یک فضای مصنوع به کار نگاه کنند. البته که همه نیز می‌دانیم که استفاده از آینه یکی از ابزار مرسوم برای نمایش مصنوع بودن فضای تئاتر و ایجاد یک فضای پست مدرن است اما از حق نگذریم در این کار نیز استفاده خوبی از آن شده بود.
در نهایت به نظرم یک آزمایش ارزشمند از تئاتر پست مدرن در این اجرا صورت گرفت که البته به نظرم در حوزه "تئاتر تعاملی" که مورد ادعا سازندگان اثر بود نمی‌گنجد و البته من ترجیح می‌دادم این میزان استفاده از ابزار پست مدرن در خدمت موضوعی مهم تر از نظر اجتماعی یا فردی باشد تا اینکه به موضوع تقریبا تکراری مصائب بازیگران تئاتر یا گسست هویتی بپردازد.
حتما آینده بهتری را پیش‌روی همه سازندگان این اثر می‌بینم.
امتیاز من به این اثر 3 از 5 هست.


سجاد آل داوود عزیز
چه خوب نواختی
اما آیا اصطلاح موومان از اصطلاحات مربوط به حوزه موسیقی نیست؟
عرفان ضرغامی
سجاد آل داوود عزیز چه خوب نواختی اما آیا اصطلاح موومان از اصطلاحات مربوط به حوزه موسیقی نیست؟
عباس معروفی در رمانش (سمفونی مردگان) بخش های کتاب رو با موومان تقسیم بندی کرده... موومان اول، موومان دوم...
۳ روز پیش، دوشنبه
هما م
عباس معروفی در رمانش (سمفونی مردگان) بخش های کتاب رو با موومان تقسیم بندی کرده... موومان اول، موومان دوم...
خب ارتباط داره با عنوان کتابش، سمفونی مردگان
۲ روز پیش، سه‌شنبه
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دو سه تا اجرا عمیقا نیاز به دیدبان کامنت‌های فیک دارن :))
سجاد آل داود (sajjadad76)
مهدیه سلیمانی
فقط دو سه تا؟🥲
من فعلا این تعداد رو دیدم :))
نمی‌خوام به تعداد بیشتری فکر کنم. [میم نه این حقیقت ندارد از یوسف پیامبر پخش شود]
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
دراماتورژی واژه‌ی یتیم این روز‌ها ..
خسته شدم از "یکی از بهترین اجراهای چند وقت اخیر"
شاهکار ۵ قرن اخیر
امیرمسعود فدائی
داداش تو فقط خسته شدی، من باردارم از این جمله😂😂😂
البته جا داره از شما آقای فدایی و کاربران محترم آقایان آرمین ،آل داوود و خانم ثانی تشکر کنم من واقعا بخوام یه کاری ببینم نظرات شما و برخی دیگر از دوستان تیوالی را جهت گمراه نشدن از اکانت های ساختگی مد نظر قرار میدم
۵ روز پیش، شنبه
سجاد آل داود (sajjadad76)
مرتضی تقی‌وند
البته جا داره از شما آقای فدایی و کاربران محترم آقایان آرمین ،آل داوود و خانم ثانی تشکر کنم من واقعا بخوام یه کاری ببینم نظرات شما و برخی دیگر از دوستان تیوالی را جهت گمراه نشدن از اکانت های ...
لطف دارید جناب تقی‌وند. ارادت دارم.
۵ روز پیش، شنبه
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
با این تعداد اجرای ناامید‌کننده‌ای که پشت سر هم دیدم می‌تونم همین امروز سکته کنم و بمیرم.
خب نمایش امشب انتخاب گردید :))
همچنان منتظر پیشنهادات شما برای تماشا هستیم.
جناب آل داود
با درود
نمایش سی نورا
نمایش جن زدگان
نمایش آناتومی
سجاد آل داود (sajjadad76)
مهسا احسن
سی نورا
خیلی ممنونم خانم احسن.
سجاد آل داود
درود جناب شیبانی، ممنونم بابت پیشنهاداتتون.
وقت بخیر جناب آل داود
امیدوارم نمایش ها مورد نظرتان قرار بگیرد
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
یک کار برای دیدن در این هفته پیشنهاد بدید، فقط یک عدد و نه بیشتر.
سجاد آل داود (sajjadad76)
مهرناز خلیلی
بونکر
عالی شد.
سجاد آل داود (sajjadad76)
مهرناز خلیلی
البته خودم هنوز ندیدم 😁😁
علاقه‌مند بودی به اتفاق هماهنگ شیم بریم.
مهرناز خلیلی (mehrnazkhalili)
سجاد آل داود
علاقه‌مند بودی به اتفاق هماهنگ شیم بریم.
من برای یکشنبه میگیرم احتمالا این هفته وقت نمیشه.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
سجاد آل داود (sajjadad76)
درباره دوره آموزشی عاشقی به سبک سعدی i
عجب.
صحبت پیام ‌لاریان در مورد اینکه گاها ما نمایشنامه‌هایی را ترجمه و اجرا می‌کنیم که حتی در کشور خودشان جایگاهی ندارد واقعا صحبتی بود که لازمه به اون فکر کنیم.
شاید شما فکر کنید کامنت‌های فیک پیشرفت نمی‌کنند اما در اشتباهید، آن‌ها نیز مانند ویروس موتاسیون می‌کنند تا در فضای جدید دوام بیاورند، چند نمونه بروز‌شده را برای شما نمایه می‌کنم:

"دوست دارم این نمایش رو ببینم،فکر می‌کنم کار متفاوتی باشه."

"من که بلیط خریدم بیام ببینم احساس میکنم ارزش دیدن داره این نمایش"

"باتوجه به تیم بازیگری و کارگردانی به نظرم بسیار خوش ساخت و ... دیدن ادامه ›› جالب هست"

"به نظرم باید تئاتر خیلی جالبی باشه از توضیحات خیلی خوشم اومد"

"چقدر از توضیحی که خوندم خوشم اومد
به نظرم خیل جالب بود
حتما به دیدن این نمایش میشینم ✨"

"دلم خواست این نمایش رو ببینم"

"با این تعریف خلاصه از این تئاتر واقعا مشتاق شدم ببینمش🙂"

"به نظر جالب میاد🤔"

"پوسترش به نظرم خیلی جذابه ..به عنوان یه تئاتری خیلی دوست دارم که زودتر اجرا آغاز بشه و حتما میام"
خداوند تئاتر این سرزمین را از دروغ و خشکسالی و کامنت فیک حفظ نماید.
چه خوب..
سجاد آل داود (sajjadad76)
سامان حسنی
سوای فرمایشتان که بنده با آن موافق هستم، سخن از پوستر به میان آوردید... دقت کرده بودید پوستر "قضیه‌ی تفنگ چخوف" کپی‌برداری مستقیم (و نه الهام) از نقاشی‌های Portrait of a Man with ...
از یکی از عزیزان حاضر در عوامل این اجرا جز این انتظار نمی‌رفت.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
سجاد آل داود (sajjadad76)
درباره نمایش مکبث i
پنج شنبه 10 آبان ماه به تماشای این اثر نشستم و کاری بود که قطعا حداقل یکبار ارزش تماشا رو داشت. یکی از دوستان که نظرم را در مورد کار پرسید به او گفتم مکبث در نوفل لوشاتو اثری بود که در آن چند چیز را دیدم: ایده‌های خوب از سوی کارگردان که تا حد متوسطی پخته شده بودند، بازیگرانی که در سطح خوبی تمرین کرده بودند و جای بسیاری که برای بهبود اثر وجود داشت.
در ابتدا، کار من را یاد اثر در جستجوی بازیگر هملت از استاد مسعود دلخواه انداخت اما خیلی سریع متوجه شدم که کار هویت خودش را دارد.
اول از همه، من واقعا ایده‌های اکسپرسیونیستی کار را در سطح ایده دوست داشتم و به نظرم کارگردان توانسته بود ایده‌های با هویتی را در زمینه دراماتورژی مکبث ارائه کند که بازیگران نیز به نظرم با کیفیت قابل قبول همان ایده‌ها را پیاده‌سازی کردند.
در مورد این اثر چند نکته هست که به نظرم با توجه به آن‌ها می‌توان اثر بهتری را در همین فضا شاهد بود.
نکته اولی که برای خود من گاها باعث کاهش لذت نمایش می‌شد این نکته بود که هر قدر در برخی از صحنه‌ها از طراحی نور خیلی خوبی استفاده می‌شد در برخی صحنه‌ها به فکر می‌کنم 8 نور دیفالت سالن برمی‌گشتیم و به عنوان مثال در صحنه نبرد مکبث و مک داف این موضوع شدیدا از لذت نمایش برای من می‌کاهد. همچنین به نظرم در مورد این اثر نوعی سردرگمی بین موسیقی پخش شده در سالن و موسیقی زنده وجود دارد که حتی در بخشی از نبرد مکبث و مکداف در پایان کار این دو موسیقی با یکدیگر تلاقی می‌کنند. نظر من به عنوان مخاطب اثر این است که موسیقی‌های پخش شده در برخی صحنه‌های کار بسیار بیشتر خورند این کار بودند و به ایجاد فضای ... دیدن ادامه ›› مدنظر کارگردان کمک می‌کردند و این بحث به نظرم کیفیت گروه موسیقی نیست بلکه صرفا عدم همخوانی کار آن‌ها با کلیت کار است.
همه بازیگران مشخص بود تمرین خوبی داشته‌اند و در بین آن‌ها به نظرم بازیگر مکبث، بازیگر لیدی مکبث و بازیگر نقش جاه‌طلبی قطعا آینده روشنی دارند و امیدوارم باز‌هم بتوانم آن‌ها را ببینم. اما نکته‌ای که در مورد لیدی مکبث دارم این است که با وجود اینکه بازیگر توانایی بود و به نظرم هرچه از او خواسته شد را به درستی پیاده کرد اما خیلی ساده بخواهم عرض کنم صورتش برای من حس لازم در مورد لیدی مکبث را نداشت و بیش از آنچه باید نایس بود. (این شاید واقعا سلیقه‌ای باشد.)
نکته‌ی منفی دیگری که به ذهنم می‌رسد این است که به نظرم تعداد رفت و برگشت‌های صحنه به نظرم حداقل 30% می‌توانست کمتر باشد و شاید برخی صحنه‌ها را می‌شد با ترکیب با دیگر صحنه‌ها پیش برد تا انقطاع کمتری را در نمایش شاهد باشیم.
یک چیزی که به نظر من رسید و شاید ایده‌ی کارگردان هم بوده است این است که به نوعی ما از فضایی که شبیه به یک تمرین است شروع می‌کنیم، به یک مکبث پر جوش و خروش می‌رویم و در پایان انگار به پلاتوی تمرین برمی‌گردیم که به نظرم می‌تواند ایده‌ی خوبی از یک اکت برشتی برای یادآوری مصنوع بودن فضا باشد. شاید آره، شاید هم من اشتباه می‌کنم.

در پایان با دیالوگی از مکداف (با ترجمه داریوش عاشوری، نشر آگاه) نوشته‌ام را به پایان می‌برم:

Despair thy charm; And let the Angel, whom thou still hast serv'd, Tell thee, Macduff was from his mother's womb Untimely ripp'd.

امید از طلسم‌ات بردار. از همان شیطانی که تاکنون خدمت‌اش را کرده‌ای بپرس تا به تو بگوید که مکداف را نابهنگام از شکم مادر بیرون کشیده‌اند.




سجاد آل داود (sajjadad76)
درباره نمایش مده آ i
از آنجایی که حس می‌کنم نوعی شوخی با مده‌آ بر روی صحنه در جریان بود سعی می‌کنم نظرم را با چاشنی طنز بیان کنم. اگر به شما برخورد این سخن ریکی جرویس را با خود مرور کنید که "چون به شما برخورده دلیل بر این نیست که حق با شما باشه".
یادم هست روزی با یک کارگردان عزیز در مورد بحث لباس نمایش در حال مباحثه بودیم که ایشان فرمودند نهایتا از بچه‌ها می‌خواهیم هر چیزی که در خانه دارند را بیاورند تا استفاده کنیم. این احتمالا اولین خاطره‌ای بود که با دیدن نمایش مده‌آ برایم زنده شد. همه‌ چیز داشت خوب پیش ‌می‌رفت تا جایی که کرئون و ملازمانش وارد شدند. اول دو ملازم نظرم را جلب کردند که گرچه لباس‌های مشابهی داشتند اما یکی پوتینی کهن‌نماتر داشت که شلوارش را داخل آن کرده بود و دیگری با کفشی روزمره در حالی که شلوارش روی کفش بود روی صحنه حاضر شد به نوعی انگار کفش برای ملازم دیگر "آفیش" نشده باشد. اما بعد از دو ملازم این خود کرئون بود که نظرم را جلب کرد که با شلواری پارچه‌ای و طوسی رنگ و کفشی که من را یاد معلم پرورشی دوران دبیرستان می‌انداخت با بالاتنه‌ای یونانی‌نما انصافا جلوه‌ی پست مدرنی به پوشش یونانی بخشیده بود. در جایی از نمایش یکی از ملازمان با پوشش پست‌مدرن‌نمایی دیگر با یک پولیور مد روز روی صحنه حاضر شد که احتمالا مجددا از خانه با خود آورده بود.
اما از بحث لباس که بگذریم می‌رسیم به سایر مباحث فنی اجرا، بازی‌ها به جز بازی خود شخصیت مده‌آ تقریبا همگی نیاز به تمرین بسیار زیادی داشتند و این عدم تمرین کافی را به طور خاص می‌توان در صحنه دو نفره هلیوس و جیسون مشاهده کرد که مطمئنم دوبار و شک دارم که سه بار در دیالوگ یکدیگر پریدند قبل از اینکه دیالوگ به اتمام برسد. در مورد شخصیت جادوگر، باید بگویم که بازی‌اش عمیقا ژنریک بود و حتی گاهی به صورت یک شر مبتذل می‌نمود که بیشتر می‌شد به او خندید تا گرمای شر او به صورتمان بخورد.
در مورد شخصیت کرئون باید بگویم احتمالا شخصیتی بود که نیاز به بیشترین تمرین برای ادای این نقش را دارد و عملکرد او ... دیدن ادامه ›› به نظر من ناامید کننده بود.
موضوع فنی دیگری که در مورد این اجرا به نظر می‌رسد این است که از همان امکانات نور محدود سالن انتظامی نیز اصلا خوب استفاده نشده بود و این به عدم تاثیرگذاری صحنه‌ها کمک می‌کرد.
در نهایت در برخی صحنه‌ها چیزی را دیدم که در هیچ اجرای اولی در زندگی‌ام ندیده بودم و آن هم این بود که دو بار پیش آمد که از پشت صحنه باید به یک شخصیت یادآوری می‌کردند که به روی صحنه برود و همچنین رفت و آمد غیرعادی و طنزی برای کارگردان و یکی دیگر از عوامل بین پشت صحنه و اتاق فرمان وجود داشت که توجه من و یکی دیگر از دوستان را جلب کرد.
در مورد کلیت کارگردانی اثر موضوعی که به نظرم می‌رسد این است که تقریبا تنها ایده‌ای که کارگردان سعی کرد به مده‌آ اضافه کند استفاده از طناب بود که آن‌هم به خوبی پیاده‌سازی نشد.
نکته جالب دیگر، روی صفحه نمایش ذکر شده بود که نمایش یک ساعت خواهد بود. نمایش تقریبا حوالی 18:53 شروع شد و در 19:35 به اتمام رسید، البته اگر رورانس پر جوش و خروش آن را که قرار است هر شب در آن اجرا به یک بازیگر زن سینمای ایران تقدیم شود را نیز بخشی از نمایش و به عنوان یک اکت پست مدرن محسوب کنیم باز هم 7 دقیقه‌ای تا پر کردن یک ساعت فاصله داریم. و از حق نگذریم بازیگر نقش کرئون در رورانس عملکرد بهتری نسبت به زمان نمایش داشت.
کارگردان مدام اصرار داشت که گاف در شب اول طبیعی است و پیش می‌آید (فکر می‌کنم سه بار این نکته رو فرمودند) اما با اطمینان می‌توانم بگویم بدترین شب اول یک نمایش بود که در زندگی‌ام تماشا کردم و این نمایش با شایستگی این مقام را از نمایش "شاید" می‌گیرد.
😂😂😂
وای شاید!
مهتاب عسگری
سپاس از کاربر و منتقد عزیز و گرامی تیوال اما معمولا شب اول را نمیشه قضاوت کرد.
درود سرکار خانم عسگری،
همان کاربر تیوال کفایت می‌کند.
من هم این شب اول را با سایر شب‌های اولی که دیده بودم سنجیدم.
مهتاب عسگری (matabaskari)
سجاد آل داود
درود سرکار خانم عسگری، همان کاربر تیوال کفایت می‌کند. من هم این شب اول را با سایر شب‌های اولی که دیده بودم سنجیدم.
ممنون از نظرتون
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
بعد از 19 روز که مشغله‌ اجازه تماشای تئاتر رو به من نداد در یک پنج‌شنبه شلوغ بازگشتی خواهم داشت با دیدن نمایش‌هایی که براساس 2 نمایشنامه از 3 نمایشنامه‌‌ی محبوب من هستند:

نمایش مده آ-پنج‌شنبه ۱۰ آبان › ۱۸:۴۵
نمایش مکبث-پنج‌شنبه ۱۰ آبان › ۲۱:۳۰

مثل همیشه خوشحال میشم ببینمتون.

دیالوگ ماندگار:

مدیر ساختمان:"آخرین کتابی که خوندید چی بوده؟"

هاشم بابازاده:"من کتاب زیاد خوندم اما مدت‌هاست که دیگه کتاب نمی‌خونم بلکه کتاب می‌نویسم."
توصیه ویژه به تماشای این نمایش دارم :)) به دلایلی شاید غیر هنری و غیر فنی.
برای همه یا همون چار پنج نفر؟!😁
H.M.kiani2
خب مشکل حل شد... اکثراً کورسوی نوری می بینند...
این مسئله هم مطرحه که می‌خواهیم به همه برسه.
سجاد آل داود
این مسئله هم مطرحه که می‌خواهیم به همه برسه.
مدیریت منابع پست مدرنی...
ایول..
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
سجاد آل داود (sajjadad76)
درباره نمایش فردا i
دیشب فرصت این رو داشتم که به تماشای اجرای فردا بنشینم و مواجه خود با این اجرا را اینجا مستند می‌کنم. اول از همه باید بگم که در مواجه‌ام با این ... دیدن ادامه ›› اجرا بیشترین چیزی که به یادش افتادم و شباهت‌ها را بررسی کردم شاهکار درخشش ابدی یک ذهن پاک بود چرا که به نوعی زمینه مرکزی هردو کار نگاه به پاک کردن حافظه به عنوان نوعی فرار است. در درخشش ابدی یک ذهن پاک (بدون لکه، Spotless) جوئل و کلمنتاین فرآیندی را طی می‌کنند که طی آن حافظه آن‌ها پاک می‌شود تا بتوانند درد جدایی خود را رفع کنند. در فردا نیز این دو شاید برادر از مواد شیمیایی برای پاک کردن تراماهای خود استفاده می‌کنند. تراماهایی که احتمالا از خشونتی که احتمالا به مادرشان روا داشته‌اند حاصل شده است. در هردو اثر، در نهایت این تلاش‌ها بی حاصل است و همانطور که خاطرات جوئل از کلمنتاین برمی‌گردد، شخصیت‌های فردا نیز درگیر یک پروسه سیکلی می‌شوند که در آن فراموشی‌شان صرفا یک امر موقتی است و بیانی که شاید مدنظر هردو اثر است این است که خاطرات چه به صورت ضمنی یادآوری شوند و چه نشوند، همواره هویت و آینده شخص را شکل خواهند داد. بیانی که فردا علاقه‌مند است داشته باشد این است که احساسات عمیق، روابط خانوادگی و .. قابل پاکسازی نیستند، احساس گناه قابل پاکسازی نیست و هر میزان تلاش برای پاک سازی این احساسات به بازگشت آن‌ها منجر خواهد شد. یکی از تم‌هایی که در این نمایش و درخشش ابدی یک ذهن پاک مشترک است، سوالی در مورد جبر و اختیار است که آیا اگر ما حافظه را پاک کنیم، احساسات منفی را پاک کنیم و شروعی دوباره (به خیال خودمان) داشته باشیم روند‌های گذشته و احساسات گذشته برای ما تکرار نخواهند شد؟ این چرخه تکراری چیزی بود که با دیدن چوب خط‌ها روی در می‌شد به آن اندیشید که این روند تکراری را چند بار این دو کاراکتر طی کرده‌اند؟ چند بار تصور کرده‌اند حافظه را پاک کرده‌اند و دوباره به مسیر قبلی برگشته‌اند. چیزی که از هر دو اثر می‌توان فهمید این است که در جهان‌بینی دو سازنده اثر، پاک کردن حافظه صرفا مواجه ما را با عواقب اتفاقات گذشته به تعویق می‌اندازد و نمی‌تواند موجب پاک شدن "لکه‌ها" شود. زمینه مرکزی هر دو اثر در نهایت تقابل حافظه، هویت و جبر و اختیار است، حافظه در نهایت یک شمشیر دو لبه است، به این معنی که هم موجب درد و هم موجب رشد و خودشناسی است. نکته مهم این است که تلاش شخصیت‌ها در فردا برای پاک کردن حافظه خود در نهایت آن‌ها را به این سوال اصلی که که هستند و چه چیزی برایشان ارزشمند است برمی‌گرداند.
در پایان مردی سیاه‌پوش پا به صحنه می‌گذارد و از دو مرد ناتوان عکس برداری می‌کند، شاید برای استفاده آیندگان، شاید برای ضبط در تاریخ و شاید هم برای نمایش اینکه در نهایت این دنیا بی‌معنی است و تلاش این دو شخصیت برای یافتن معنی در نهایت تلاش شکست خورده دیگری محسوب می‌شود (مانند صحنه‌ی پایان جیب‌هایی پر از نان) که ثبت و ضبط شده است. همانطور که شخصیت ایمان صیاد برهانی متوجه حضور مخاطبان می‌گردد و دلیل نگاه کردن آن‌ها را می‌پرسد. مرد سیاه‌پوش که با دوربین خود وارد می‌شود شاید بیانگر چند چیز است: اول اینکه در جوامع مدرن شاید ما گاها شکست‌ها و درد‌های دیگران را مستند می‌کنیم تا بعدا بدون دانستن زمینه دقیق آن‌ها قضاوتشان کنیم و شاید نیز مرد سیاه پوش و ماسک جنگی‌اش قرار است به ما این دیدگاه را نشان دهد که در بررسی بالینی این دست اتفاقات، تجربه انسانی صرفا به عنوان یک داده آزمایشگاهی دیده می‌شود که جهت استفاده آیندگان بررسی و مستند می‌گردد و این روند سیکلی تا ابد ادامه خواهد داشت.
روی بروشور کار نوشته شده است "فردای خود را به یاد بیار".
این جمله در نگاه اول یک پارادوکس آشکار است. چگونه می‌توان چیزی را به یاد آورد که هنوز رخ نداده است؟ این جمله من را به یاد یکی از زمینه‌های مهم کار می‌اندازد و آن هم این است که رابطه شخصیت‌ها با زمان و حافظه‌شان منقطع شده است و همانقدر که نمی‌توانند دیروز خود را به یاد بیاورند، فردا نیز برایشان نامشخص است و این در حالی است که احتمالا فردایشان نیز مانند دیروزشان از قبل مقدر شده است و آن‌ها در یک سیکل هستند. گویی برایشان مقدر شده باشد که تجربیات به خصوصی را دوباره زندگی کنند و این به نوعی برایمان توضیح می‌دهد که کاراکترها در یک زندان گیر افتاده اند که هر چه کنند از چرخه آن خارج نخواهند شد و به همین دلیل فردایشان به جای اینکه "ساخته" شود باید "به یاد آورده" شود.
در مورد جزئیات اجرایی کار، اولین نکته که در بدو نشستن روی صندلی شوک برانگیز بود اعطا اجازه عکس برداری به مخاطبان است که حداقل در شبی که من تماشا کردم در مقابل من رخ نداد اما به نظرم کلا مسئله‌ای نیست که حرفه‌ای تلقی شود و البته حدس می‌زنم شاید هم کارکردی روایی داشته است در راستای پاراگرافی که در مورد مرد سیاه پوش و دوربینش نوشته‌ام. در هر صورت حرکت خوبی نبود جانم.
در مورد فضای بسته‌ای که حول شخصیت‌ها شکل گرفته بود به نظرم حس گیر افتادن آن‌ها کاملا به مخاطب داده می‌شد و کاملا اجازه می‌داد مخاطب درگیر گرفتاری آن‌ها گردد. هر چند به اصطلاح بلک باکس کامل نبودن کاخ هنر، بخشی از این حس را همواره در نمایش‌ها برای من خراب کرده است و زحمات سازندگان اثر برای نورپردازی و فضاسازی را تا حدودی خراب می‌کند.
ریتم اجرا از موضوعاتی بود که واقعا دوست داشتم و اصلا حس نکردم که زمان اجرا چگونه گذشت که اگر بخواهم آن را با هار که دو روز پیش در همین سالن دیدم مقایسه کنم برایم واضح است که با چه ریتم بهتر و تنظیم تری مواجه بودم.
در مورد بازی بازیگران، در شاید نیمه اول به نظرم ایمان صیاد برهانی قوی‌تر از سعید زارعی ظاهر شد اما در نهایت هردو در اوج به پایان رساندند و در پایان از بازی‌ها راضی بودم.
امتیاز من به این کار 4 از 5 ستاره است.
سجاد آل داود (sajjadad76)
درباره نمایش انگلیسی i
دو شب پیش فرصت این پیش اومد که به تماشای این کار بنشینم و با توجه به اینکه مدتی است حوصله نوشتن را به دلیل مشغله‌های اخیرم ندارم اما تصمیم گرفتم نظر کاملم در مورد این نمایش و در وهله اول نمایش‌نامه‌اش مطرح کنم. نقد من بر نمایشنامه لزوما ربطی به گروه این اجرا ندارد و به نوعی نقدی بر کار خود ساناز طوسی است چرا که من به دلایل مختلفی با نمایش‌نامه انگلیسی مشکل دارم و این مشکلات را شرح خواهم داد. که البته به نظرم نمایش خوب واقعا نمایشی است که نفاق ایجاد کند و امکان بحث را فراهم کند و حداقل از این نظر انگلیسی یک نمایشنامه خوب است!
موضوع اول به نظر من این است نمایشنامه انگلیسی باب جدیدی را برای ما باز نمی‌کند، بلکه به موضوع تکراری یادگیری زبان، ارتباط آن با هویت و تغییرات شخصی می‌پردازد و به نوعی مخاطب صرفا شاید (حداقل من) درگیر دژا وو‌های با کیفیتی شود چرا که قطعا در گذشته با چنین زمینه‌های دراماتیکی روبرو شده است. ساناز طوسی در این نمایشنامه باب جدیدی در این موضوع حداقل برای شخص من باز نمی‌کند.
به نظرم محدود بودن فضای نمایشنامه به یک کلاس درس با وجود اینکه بیانگر مهم‌ترین فاکتور‌ داستان است، باعث می‌شود که شانس پرداخت بیشتر به شخصیت کاراکتر‌ها از دست برود و نتوان عمق و پیچیدگی بیشتری را در مورد آن‌ها درک کرد. تنها اشاره شاید اشاره به ارتباط رویا و پسرش است که کمی ما را از این فضا خارج می‌کند که این زاویه هم خیلی پرداخته نمی‌شود.
کاراکتر‌های نمایش به نظر من بیشتر نماد‌هایی هستند تا اینکه وارد حوزه شخصیت‌های پیچیده تر شوند، مثلا خشم و درماندگی الهام به نظرم خیلی ساده نمایش داده شده‌است و به طور کلی به نظرم جاهایی که می‌توانند اوج‌های احساسی نمایشنامه باشند به نوعی انگار کنترل می‌شوند و اجازه توسعه به آن‌ها داده نمی‌شود. ... دیدن ادامه ›› این رفت و آمد مداوم به این صحنه‌های کنترل شده شاید باز هم موجب قطع ارتبط مخاطب با کار شود.
مهم‌ترین موضوعی که به نظرم در مورد نمایش انگلیسی می‌توان مطرح کرد این است که به نظرم دوری نویسنده نمایشنامه از فضای ایرانی به صورت طولانی مدت باعث شده است که نمایش او از یک مهاجر ایرانی (یا حداقل کسی که می‌خواهد یک مهاجر ایرانی باشد) بسیار نزدیک به کلیشه و به طور دقیق شبیه به یک Stereotype باشد تا واقعیت حاکم بر جامعه مخاطب این نمایشنامه در نمایش انگلیسی با کارگردانی فراز غلامی. این نمایشنامه سعی می‌کند کاراکتر‌هایی را بسازد که هرکدام منحصر به فرد و "ایرانی" باشند اما در این مسیر به شدت درگیر کلیشه مهاجران در سطح جهان می‌شود و این درگیری او با کلیشه در مورد مهاجر ایرانی را من صادقانه به دلیل ارتباط احتمالا ضعیف او با متن جامعه ایران می‌دانم. چرا که تقریبا زیر سوال رفتن هویت برای مهاجران ایرانی یا حداقل ایرانیان در تلاش برای مهاجرت سال‌هاست دیگر محل سوال نیست و همچنین درک شخصیت‌هایی مثل امید تقریبا برای اکثر جامعه ایرانی غیرممکن است و برای اکثریت جامعه این افراد شخصیت‌هایی ابزورد محسوب می‌شوند.
به نظرم کلمه‌ی تقلیل‌گرایی شاید توصیف خوبی برای نمایشنامه انگلیسی باشد چرا که به نظرم اگر جامعه مخاطب ایرانیان هستند (اگر نیستند که بگذریم) بهتر است سعی کنیم در مورد مهاجرت علاوه بر تجربه‌های شخصی روی یک تجربه زیسته جمعی و دلایل موجود سیاسی-اجتماعی-اقتصادی تمرکز کنیم. نه اینکه تمرکز روی مسئله هویت موضوع مهمی نباشد، ولی باور دارم تمرکز صرف روی موضوع هویت باعث جداشدن اکثر مخاطب ایرانی از نمایشنامه خواهد شد چرا که مجددا این دست دغدغه‌ها در مسیر مهاجرت، برای اکثر ایرانیان که حتی روزی عاشق کشور خود بوده‌اند بسیار ابزورد خواهد بود. کما اینکه دغدغه‌های کاراکتر‌های نمایش برای شخص من به عنوان یک ایرانی پس از تحصیلات و یادگیری زبان انگلیسی، بسیار بسیار بسیار ابزورد است.
در نهایت دغدغه این نمایش با اینکه قابل ستایش است اما همراه با تقلیل گرایی بسیار است که حداقل برای مخاطب کف تهران جالب نیست هر قدر که برای مخاطب غربی با کف و سوت همراه باشد.
در مورد اجرای نمایش اما باید عرض کنم که واقعا بازی‌ها برایم لذت بخش بود که از بین آن‌ها بازی الهام برایم از همه لذت بخش تر بود و حداقل به بخشی از عصبانیت طبقه مهاجر ایرانی نزدیک‌تر بود.
در کارگردانی هم فراز غلامی و امید امیدی تقریبا همان چیزی که انگلیسی باید می‌بود را توانستند پیاده سازی کنند (البته ترجمه رو انصافا درست کنید برای مخاطبانی که ممکن است با زبان انگلیسی آشنا نباشند) اما در نهایت مشکل دقیقا همان چیزی است که انگلیسی بود و به طور مثال اگر نمایش با مشکل ریتم مواجه است دلیل آن این است که دقیقا خود نمایشنامه و ایده‌ی اصلی با مشکل ریتم مواجه است و اگر نمایش نمی‌تواند شخصیت‌ها را به ما بیشتر بشناساند دلیل آن این است که نمایشنامه این اجازه را نداده است. اما در نهایت تماشای یک نمایشنامه روز از یک ایرانی در خارج از ایران با تمام انتقادات برای من تجربه مثبتی بود که از آن ناراضی نیستم. ممنون از تیم کارگردانی که اجرای این نمایشنامه را انتخاب کرد. چرا که نمایشنامه‌ای که بحث و نفاق ایجاد نکند به نوعی انگار رسالتی نداشته است.
با آرزوی موفقیت برای تیم نمایش.
امتیاز من به نمایش 3 از 5 ستاره است.
آقا سجاد عزیز
مرسی از اینکه تشریف آوردید
نظر لطف شما بود به بنده و آقای امیدی
کم سعادتی ما بود که شما رو در سالن ندیدم
و میتونستیم با هم خیلی بیشتر حرف بزنیم
بازم ممنونم از شما آقا سجاد عزیز 🌹😍
فراز غلامی
آقا سجاد عزیز مرسی از اینکه تشریف آوردید نظر لطف شما بود به بنده و آقای امیدی کم سعادتی ما بود که شما رو در سالن ندیدم و میتونستیم با هم خیلی بیشتر حرف بزنیم بازم ممنونم از شما آقا سجاد ...
درود فراز عزیز.❤
من بعد از صد در صد مرده عمیقا دوستت دارم و حتما مشتاقم روزی در مورد این کار صحبت کنیم.
و البته سوتی بنده که فقط اسم خودت رو به عنوان کارگردان نوشتم را ببخش 😂 یادم رفته بود کار دو کارگردان دارد.
@امید امیدی عزیز پوزش دو چندان🙌
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
 

زمینه‌های فعالیت

تئاتر

تماس‌ها

09910794550