این که یک متن علمی تخیلی / فانتزی به روی صحنه بره، خود به خود دو امتیاز مثبت از من گرفته، اما نقاط ضعف عدیده اش در اجرا من رو آزار داد، از جمله:

تنظیم بد حجم موسیقی که به شدت بیشتر از کشش سالن و بالاتر از صدای بازیگران بود.
بازی ضعیف و بیش از حد تصنعی بازگیر نقش دکتر لانیون. استفاده نا به جا و بیش از حد از حرکات دست برای انتقال عصبانیت یا هر حس دیگه.
شروع خوب بازی اترسون و افت مداوم اون تا انتهای اجرا.
صحنه تزریق دکتر جکیل و اون همه سر و صدا و لوله آزمایش و... به عنوان یکی از مهمترین صحنه ها، چندان دلچسب نبود.

بازی شخصیت ماری و طراحی لباسش دوست داشتنی بود.
نقاب طراحی شده برای آقای هاید دوست داشتنی بود.
سادگی دکور خوب بود


امیدوارم روند استفاده از متن ها این چنینی در ایران هم رو به رشد باشه.

اگر با دید یک نمایش کمدی به سالن پا گذاشته باشید، راضی بیرون میاین، در غیر این صورت کمی اذیت خواهید شد.

حالا من از اذیت هاش می گم :)

صفر. چندین بار دیالوگ «ما دراکولا هستیم: گفته شد. نویسدگان عزیز، که خودتون در اوایل روایت جمله ای دارید به این مضمون که «نسب ما به جناب دراکولا بر می گرده»، این نژاد «خون آشام» هستن، «دارکولا» اسم خاص هست... دچار اشتباهی شدید که برای واژگانی مثل تاید، کلینکس، زیراکس و... رخ داده.
یک. چه دکور دم دستی و بدی!
دو. بسه دیگه این شوخی های جنسی درشت و سطحی، یک کم خلاقیت ... دیدن ادامه ›› هم خوبه ها.
سه. بازی معمولی و تکراری جناب صفری. دلم برای یک بازی در حد «رمولوس کبیر» تنگ شده.

خب خوبی هاش:

یک. بازی خوب شیدا خلیق و محمد نادری.
دو. دیالوگ گویی خیلی خوب محمد نادری.

و یک نکته افتضاح، صرف نظر از غر زدن همیشگی درباره صندلی های بد شهرزاد!
رفقای سالن شهرزاد، مگه سالن سینماست که ده دقیقه بعد از شروع اجرا، تماشاگر راه می دین و تازه نور چراغ قوه می اندازین راهشون رو پیدا کنن؟

اون اوایل هنر و تجربه که برای کارها بروشور می دادن، تو بروشور ماهی و گربه، از قول شهرام مکری حرف جالبی نوشته بودن. می گفت وقتی از همکاران نظرشون ... دیدن ادامه ›› رو درباره کارم می پرسیدم و نمی خواستن بگن دوستش نداشتیم، اما رودربایستی داشتن و نمی خواستن ناراحتم کنن، می گفتن خیلی زحمت کشیدی...

خب من هم نظرم درباره این نمایش همینه، خیلی زحمت کشیده بودن :)

دکور عالی بود، از بهترین دکورهای این سال ها، با کیفیت ساخت و انتقال حس به شدت بالا
بازی ستاره پسیانی، به جز چند تا تپق، دوست داشتنی و جا افتاده در اجرا.
اما هوتن شکیبا... این عزیز دوست داشتنی، این بازیگر خوبمون [که من بازی هاش رو به خصوص در به خاطر یک مشت روبل، باغ آلبالو، مترسگ، دن کامیلو واقعا دوست دارم]، برای این کار طول کشید جا بیفته... انگار کن که اوایل نمایش، خستگی بازی شاهکار و اجرای پر انرژی فاگین در تالار وحدت هنوز از تنش بیرون نرفته و کامل تو نقش مایک جا نیفتاده...

اون قسمت عدم جذابیت نه مربوط به دکور هست، نه مربوط به بازی ها، نه مربوط به کارگردانی، نه مربوط به ترجمه خوب متن، صرفا بابت خود متن اصلی هست. تا نیمه های نمایش، اون جا که مایک در رو باز می کنه و می ره بیرون، عالی، تقریبا کم نقص، و جذاب، اما از اون به بعد افت می کنه، قابل حدس و در موارد زیادی، کلیشه طور... البته شاید هم برای من تماشاگر ایرانی که به دلیل زیست در این جغرافیای خاص مجبورم خیلی چیزها رو برای بقا در آینده پر خطر (!) حدس بزنم، این طور کلیشه ای به چشم می اومد...

امتیاز بدم، 3 ستاره از 5... حالا که حرفش شد، تیوال جان، این همه دوستان مدام در یادداشت هاشون اشاره داشتن، این سیستم ستاره دهی به نمایش ها رو درست کن!

من نظرم رو درباره نمایش به دو قسمت تقسیم می کنم، و برای جلوگیری از هر گونه سو تفاهم بابت اون قسمت منفی نوشته، هر دو رو در یک پست می نویسم که ... دیدن ادامه ›› در کنار هم به نظر بیان.

ابتدا درباره نقاط قوت اجرایی که به شدت دوست داشتنی، و جزو آثار درجه یک این چند ساله، به خصوص در حیطه آثاری که کاملا داخلی و بر اساس متن های نویسنده های ایرانی خلق شده.

1. نمایشنامه و دیالوگ ها بسیار خوب بود. گیرا و در چندین و چند مورد، به شدت تاثیرگذار و تکان دهنده.
2. موضوع خاص، ارتباط شخصی کارگردان (که نویسنده هم بود) با موضوع و انگیزه نمایش، که تاثیر مثبت روی خروجی کار داشت.
3. دکور ساده، و در عین حال کاملا مرتبط با متن و منتقل کننده بسیار خوب حس و حال و فضای نمایش.
4. بازی های بسیار بسیار خوب و باورپذیر، بالاخص از آقایان امین میری و بهنام شرفی، و خانم ها عاطفه رضوی و نسیم ادبی.
5. پایان بندی بسیار عالی از طرف بازیگران نمایش (که روی دیالوگی از خانم رضوی تموم می شد).
6. و صد البته گریم‌های بسیار بد!

و دقیقا از این مورد پنجم می رسم به نکته منفی و از نظر خودم، به شدت آسیب زننده به نمایش.

نکته منفی حضور خود کارگردان در اجرا بود، حضوری که به دلیل بد ادا شدن و همراه بودن با استرس گفتن دیالوگ-روایت، فضای یک دست و قوی کار رو از بین می برد.
ضمن این که حضور کارگردان بعد از پایان اجرای بازیگران نمایش، و ادای توضیحاتی درباره چگونگی شکل گرفتن نمایش (که البته تا حد بسیار زیادی در بروشور کار هم اومده بود)، و به عنوان بخشی از اجرا و نه سنت حرف زدن کارگردان بعد از اتمام کامل اجرا، ضمن این که تماشاگر رو از فضای احساسی اثر دور می کرد، باز به دلیل ضعف بیان، تاثیر منفی روی اجراهای قوی و مثبت بازیگران داشت، و همچنین -به زعم من- اون دیالوگ شاهکار و پایان بندی عالی شکل گرفته از سوی خانم رضوی رو به دلخراش ترین وجه ممکن نابود کرد!
با یک خاطره این نوشته رو تموم کنم. یادم هست زمانی که آقای فرمان آرا نمایش مردی برای تموم فصول رو به روی صحنه تالار وحدت بردن و در اون نقش کوتاهی ایفا کردند، یکی از منتقدان عزیز درباره اون کار نوشت: «فرمان‌آرای کارگردان، دوست‌داشتنی‌تر از فرمان‌آرای بازیگره». این بیان، درباره خود خانم بیان هم صادق هست :)

زحمت کشیده بودن‌ها، ولی من رو جذب نکرد.
اتفاقا وقتی از سالن اومدم بیرون، نگفتم چه بد بود، دافعه و جاذبه توامان داشت، بابت چندین و چند مورد امتیاز منفی می‌گرفت، ولی زبونم نمی‌چرخید بگم دبدنش بامزه نبود...و دقیقا، کار ملیح بود، ولی نه هیچ چیز دیگه! انگار متن خوبی بود که درست دراماتیزه نشده باشه و با اجرای نه چندان خوب بازیگرهای اصلی، بیشتر از دست رفته بود.

نکته‌های منفی‌اش رو بگم:
۱. اون آوانگاردبازی آوردن سه نفر از هنرآموزهای مکتب تهران که متن «من کی‌ام؟» خودشون رو بخونن، به شدت بی‌ربط، و بسته به توانمندی گوینده، حتی مخرب بود. امشب که یکی از همین دوستان چنان استرس داشت که حتی از رو هم نمی‌تونست متن خودش رو بخونه!
۲. این اصرار به استفاده از موسیقی زنده رو درک نمی‌کنم، مخصوصا وقتی نوازندگان در کادر اصلی نمایش ... دیدن ادامه ›› قرار بگیرن.
۳. شخصیت زن نمایش از دو نفر دیگه بهتر بازی می‌کرد، یعنی منصف باشیم، خیلی هم خوب بازی می‌کرد، و لذت‌بخش و باورپذیر... اما حیف زمانی که شخصیت‌ها، از جمله ایشون به داد زدن می‌رسیدن!
۴. مطمئنا دیگه سالن تئاتر شهر از لحاظ خصیصه‌های آکوستیک به اون بدی نیست که هر وقت بازیگر فریاد بکشه، صدا خفه و نامفهوم بشه. احتمالا یک جایی از فن بیان، بازیگرها یاد می‌گیرن چطور تن صدا رو تغییر بدن که وقت داد زدن باز هم مفهوم باشه... شاید هم یاد نمی‌گیرن و من بابت ناآگاهی خودم، انتظار زیادی دارم.
۵. اگر یکی از بازیگرها ذاتا صداش تو دماغی باشه، که خب واقعا انتخاب مناسبی برای تئاتر نیست. اگر به خاطر نقابش صداش تو دماغی شده باشه، که خب طراح لباس باید ماسک رو بهتر می‌ساخت. اگر خدای نکرده بازیگر زکام شده و صداش تو دماغی شده، یک اخطار به تماشاچی بدن. خلاصه‌اش این که به هر دلیل، صدای تو دماغی روی صحنه اگر نگیم نامناسب، دست کم خیلی عجیب هست.

و این که جدای آشنایی دورادور با کارهای جلال تهرانی، از جمله مشوق‌هایی که من رو برای تماشای این اجرا برد، ویدئوی صحبت‌های آقای پورحسینی بود که خودشون هم امشب در سالن به تماشا نشسته بودن. حرف ایشون درباره زحمت‌ها و تعلق جلال تهرانی به تئاتر کاملا متین و درست، ولی صرف این تعلق، دست کم درباره این کار، نجات‌دهنده ظاهر نشده بود.


و در اخر، باز هم فغان از مثلا مدعوین ویژه اجرا... تو رو به هر که می‌پرستید، این ردیف مرغوب ۵ و ۶ سالن اصلی تئاتر شهر رو رزرو مدعوین نکنید که اون قدر در زمان اجرا اصول نمایش‌بینی رو رعایت نکنند که حتی دو سه ردیف جلوتر یا عقب‌تر هم که باشی، از دستشون در امان نباشی و این موضوع به درد این که بی جهت مجبور شدی ردیف‌های عقب‌تر یا جلوتری نسبت به ردیفی رو که می‌خواستی بخری، اضافه بشه.
دوستان عزیر (!) پشت سر ما این قدر ذوق کرده بودن و هی خطاب به هم دیالوگ‌های نمایش رو بازگو می‌کردن که انگار در نقش دستگاه اکو ظاهر شده بودن!
یک دوستی هم با چنان لباس جیر -الحق زیبایی- اومده بود که با هر تکان اندک در صندلی‌اش، صداش از دو ردیف عقب‌تر و شیش تا صندلی اون ورتر، مثل مته به جان ادم رسوخ می‌کرد!
و انگار که صدای باز کردن زرورق شکلاتجزو سنت‌های تئاتربینی شده و باید ازش بگذریم!!!

+ چرا مدیر هر چی عملگی جدید تو این کارخونه است، من میشم؟
- رئیس میگه تو خوب کار می‌کنی!

---------------------------------

اگه همه آدم‌فروشی بکنن، پس کی کار کنه؟

من اصلا نمی خوام درباره اجرا، بازی ها، و سایر عناصر این نمایش بنویسم که الحق و الانصاف خوب و راضی کننده بود، بلکه می خوام درباره یک نکته دیگه بنویسم. چیزی که من رو شدیدا به وجد اورد.

به عنوان کسی که سال هاست که ادبیات در رده های بالای علاقه اش هست و سالیان دیگری رو هم در ترویج ادبیات ژانری فعال بوده، شنیدن، حس کردن، تک تک عبارت ها، اصطلاحات، جمله بندی های این نمایش یعنی لذت، شور، شوق، وجد و حظی که در توصیف نمیاد.

یعنی مواجهه با متنی که چنین فارسی خوبی داشته باشه، می تونه هر انسانی رو سرشار از شعف کنه. درآوردن چنین نوشتاری نشان می ده نویسنده تا چه حد به گوشه و کنار زبان فارسی مسلط هست و برای دراوردن چنین متنی، چقدر زمان صرف کرده و از مداقه های خود در منابع و کتاب های گوناگون -چه در زمان های پیش و چه برای کار روی این متن- به شایستگی استفاده برده که در نهایت امر چنین متن شسته رفته ای رو از کار درآورده.

صد البته که چند جایی از متن سکته یا ایراد داشت و برخی عبارت ها به ظرف زمانی داستان نمی خورد و در اون زمان استفاده ای نداشتن، اما نسبت به کلیت کار چنان اندک بود که قابل اغماض باشن.

سپاس آقای یاراحمدی، و احسنت و دست مریزاد غرا برای شما :)