تماشاچیه که مهمه ..... این جمله‌ای است که وقتی بازیگرها می‌خواهند یک نفر را از سر باز کنند می‌گویند و نمی‌دانند واقعاً این تماشاچی است که مهم است، چون آنها بازی خود را می‌کنند و می‌روند و این تماشاچی‌ست که می‌نشیند و فکر می‌کند و فکر می‌کند و این فکر مثل خوره از درون او را می‌خورد ... حتی بعد از بیست سال.
هر نمایش که می‌بینیم، هر موسیقی که می‌شنویم و هر کتابی که می‌خوانیم بر ما و روان ما اثری می‌گذارد و ما دیگر هرگز آن آدم قبل نخواهیم بود.
تبریک می‌گویم به کارگردان و گروه بازیگری... به خصوص بازیگر نوجوان امشب.

معنی واقعی کار با لوازم ساده صحنه در صورتی که کاربردی ساخته شده باشند را فهمیدم. با ساده ترین ابزار صحنه ما از دشت‌ها با اعماق دریاها رفتیم و همان چند قطعه بز و گاو و مرغ شدند. همان چند تا گلوله کاموایی، کرم و مورچه و جوجه شدند. یک قطعه طناب، تبدیل به خوک شد. خلاق، شاد، پرمحتوا و ساده. زبان داستان مهم نیست... داستان‌گو و روایت آن مهم است و پیامی که در پس آن نهفته شده.
سپاس از سرکار خانم برومند که حضور داشتند. آقای فردریک پتی، مدیر و کارگردان کمپانی Théâtre de la Massue با نمایش «کوچکترین نمایش انتهای دنیا» هم در بین تماشاگران بودند.
تجربه قشنگی بود.

داستان از ابتدا برای ما لو رفت. خیلی ساده فقط به خاطر حرفه‌ای نبودن اهالی کافه. شاید دید ما طور دیگری باید می بود. ولی ما با دید دیگری با آن روبرو شدیم.
ما یک ساعت زود رسیدیم. جایی بود که نمی‌شناختیم و نگران از پیدا نکردن مکان و جای پارک، برای همین گفتیم زودتر می‌ریم و در کافه چیزی می‌خوریم و می‌نوشیم تا نمایش شروع شود.
از همان بدو ورود به ما گفتند قرار است چه شود و چه مکان‌هایی به ترتیب نمایش در آن‌ها رخ می‌دهد و کمی بعد دو خانم جوان هم به میز ما پیوستند و هر چه که مانده بود را آن‌ها گفتند. نور علی نور....
آنقدر از پایان سر هم بندی شده و سریعش هم دلخور شدیم که حدی نداشت. در هر حال می‌شد با کمی حرفه‌ای گری و آموزش به دیگران، شب خوبی برای مخاطب ایجاد کرد. برای ما نشد که نشد.