دیشب برای بار دوم رفتم عشوه کرشمه خیال یا اون چیزی که تو سرم چرخ می زنه... کدوم راسته؟ خستگی...
بلبشویی به پا شده و ما بی آنکه بدانیم که هستیم و چه هستیم در این وانفسا چرخ می خوریم
فقط قدرت داریم که باشیم و وسیله ای باشیم تا به راحتی در تاثیر حرکات دیگران به این سو و آن سو کشیده شویم و در حسرت یک لحظه آرامش بمانیم؟

آنسفالیت نمایشی که در ابتدا به نظرم دیالوگهای پیچیده ای داشت اما وقتی از کار گذشت فهمیدم این حرفا همان حرفهایی است که همگی طی روز استفاده می کنیم . اما انگار برای این نمایشنامه این عبارات روزمره بنا به روایت داستان دستچین شده بودند
در این نمایش همه چیز روی نظم پیش می رفت و خلاقیت کارگردان نوعی هیجان در هر صحنه پیش می آورد که تماشاچی مشتاق می شد بداند کارگردان چه ترکیب بندی دیگری می تواند با این تعداد بازیگر وصمیمیت و سادگی تعمدی اما دلچست طراحی صحنه به تماشاچی نمایان کند.
طراحی نور نوعی تیزهوشی در خود داشت که با سایه روشن های جذاب ارزش بازیگر و تمامی آنچه روی صحنه دیده میشود باعث می شد که نمایش کامل تر و ... دیدن ادامه ›› جامع تر در نظر مخاطب جلوه کند. و با حالتی نقاشی گونه اصرار بر یاد آوری ارزش انسان هم درکمک به تکنیک اجرایی اثر و هم یاری در جهت بازگویی و انتقال مفاهیم متن برای مخاطب .
متن غیر قابل پیش بینی بود و واقعی و دیالوگها دعوت به گوش کردن می کرد و هر جور می خواست در ذهن تصویر می ساخت . فرار از کلیشه دستور اصلی این نمایش.

اجرای مارتین مک دونا در ترم دوم دانشگاه ....!

از شروع اجرا مانند کسی که در داستان های کافکاست پراز سئوالهایی شدم که جواب هایی برای آنها پیدا نمی کردم آیا کارگردان مانند یک دانشجو سال اولی ایده هایی را فقط روی صحنه پرتاب کرده و یا بقدری از متن فوق العاده هیجان زده شده که به هیچ چیز بغیر از وقت گرفتن برای اجرا فکر نکرده.
سؤالها به ترتیب ظهور:

لباس کارمایکل صورتی است. چرا؟ لحظه ای حدس زدم شاید آقای فلاح لباس اشتباهی پوشیده اند ولی وقتی کارمند هتلی در آمریکا را دیدم که با کفش های آدیداس شبرنگ به روی صحنه آمد دیگر کاملا لمس شده بودم. آیا کار مدیر صحنه ندارد و بازیگران هر چه می خواهند می پوشند یا واقعا طراحی لباس همین است؟؟؟ از صحنه هم تأثیری نگرفتم بسیار شلخته و حتی پر اشتباه بی هدف ... دیدن ادامه ›› و بی مفهوم.

بازیگران شروع به تکان خوردن می کنند. بی روح و دور از فضای متن.از کل گروه میپرسم که آیا لب زدن دیالوگها همان بی روح بودن کاراکترها در متن مک دوناست؟ آقای راد گویی کودکی است که متن را حفظ کرده و در حال دکلمه کردن در پیش خوانواده خویش است. آقای طباطبایی تکرار یک تیپ مونوتن و حرکات بدن بی هدف. و خانم جبرائیلی بدون کوچکترین تحلیل از نقش و کاراکتر بسیار ضعیف به ایفای نقش دختری سوء استفاده چی آمریکایی می پردازد که بسیار مبتدیانه نه آمریکایی نه ایرانی و نه حتی ناکجا آبادی است. نقش چیست ؟ کاراکتر چیست؟ سؤال من از آقای فلاح است که چگونه این کار را پذیرفته اند؟

آیا گروه زمان کمی برای تمرین داشته است؟ از آنجا که میزانسن ها کاملا ابتدایی و شبیه پروژههای کلاسی دانشجویی است. "میری اینور دیالوگ میگی بعد تو میشینی جوابشو میگی بعد تو اونورو نگاه کن دیالوگتو بگو...." در همین ابعاد. کارگردانی بی دقت و شلخته. در چندین صحنه حس کردم بازیگران تازه اتود می زنند تا اینکه فیکس شده باشند.

متاسفم که چنین بی دقت وشتاب زده اگر متنی مارا شگفت زده کرده به فکر اجرا بردن آن هستیم تا کیفیت. تا جایی که من میدانم این اولین اجرای این متن در ایران است.ترجیح می دادم این کار را نمی دیدم و اولین اجرای این متن به زبان فارسی را از گروه دیگری انتخاب می کردم تا برداشت درست تری از متن را شاهد باشم و یا حداقل حق این متن فوق العاده را ناحق نکرده باشد.

وفاداری به یونسکو!آوازخوان طاس چه می خواند؟
دیشب با کمی جبهه گیری به دیدن کار رفتم, که از تعصب به نویسنده مورد علاقه ام نشئت می گرفت. حداکثرانتظار داشتم پس از اجرا سری به نشان قابل قبول بودن کار برای دوستانم تکان بدهم, که ورژنی ایرانیزه از یونسکو را شاهد بودیم و بحث با آنها پیرامون تئاتر ایران - تئاتر حرفه ای و نمایشنامه های خارجی.
وقتی کار با معلم انگلیسی شروع شد کمی از منفی نگری ام کاسته شد. نه اینکه با نوآوری درنمایشنامه های مشهور موافق یا مخالف باشم, بلکه این نوآوری با چنان نکته سنجی, ظرافت و تحقیق و ریشه یابی در متن در اجرا بکار رفته بود که گویی از اول همین بوده: نه متن را عوض می کنم نه قرار است نوآوری را در چشمان شما فرو کنم.
پس از آن با بازی هایی کاملا بولد شده خانم و آقای اسمیت ابزورد را باور کردم. کارگردان با میزانسن های دقیق و تعویض صحنه هایی حساب شده ماری و خوانواده مارتن را دقیقا مثل خود حس متن یونسکو به تماشاچی معرفی می کند. تماشاچی خود را در بازی بجای خوانواده مارتن سهیم می داند چون گویی دنیا واقعا کلا ابزورد است. آتش نشان مهمان ناخوانده با کمیک پوچ ابزورد فضا را گرم تر می کند تا ماری و او اوج آنچه را بنظر من متعصب, "یونسکو" قصد کرده بود را "فقط" به زبان فارسی بیان کنند.
چقدر مسرورم از دو جهت از تماشاگر تئاتر ما که همچنان تشنه کار خوب است و از اجرایی وفاداربه یونسکو, که شب سوم سالن بی هیاهوی انتظامی را پر کند.

اوووووووو چه جالب اوژن یونسکو!!! باید دید کی جرأت کرده اوژن یونسکو بره اجرا ؛) شوخی می کنم اومیدوارم موفق باشید

از بچه هایی که رفتن خواهش می کنم نظراتشونو در مورد خود کار بگن... جدا از هر گونه جهت گیری و پیش قضاوت دوست دارم بدونم کار از لحاظ کیفیت چه جوریه...؟

ببخشید یکی از اعضاء گروه می تونه بگه این تئاتر درمورد چیه؟ یه خلاصه ای، روایتی، کلیاتی... اسمش و پوسترش خیلی جذبم کرد...

چرا؟ واقعا چرا؟ آخه تو سالنی که اسمش استاد سمندریان چرا باید همچین کاری "اینجا" اجرا بره؟کاری برای قشری که بدنبال سرگرمی و خنده هستند، سالن سمندریان قرار بود مکانی برای هنرمندان یاشد، کارگردانانی مثل دکتر رفیعی، مودییان، حسینی مهر، معجونی و غیره...

آقای سرسنگی عزیز شما به کار هملت آقای دادگر تو این سالن اجرا می دین، کار عالی و مورد استقبال. پس از اون و با این که در زمان چندان مناسبی نبود با دو تا کار دانشجویی بسیار شایسته، یکی بر اساس کافکا (قصر) و دیگری موضوعی اجتماعی عمیق (ناصر سعید طهرانی)، فرصت رو به جوانان می دین. که بسیار هم مورد تحسبن قرار می گیرید... و بدرستی یکی از مدیران محبوب تئاتری میشین...
من الان سئوالم اینه (نه از دکتر سرسنگی که اشون تلاش هاشون برای ارتقاء تئاتر و جوان گرایی گویاست. سوال من از مسئولین و تصمیم گیرنندگان این حوزه است) : پس از میزانسن های آقای دادگر از شکسپیر باید کارگردانی خانم رهنما در این سالن یه اجرا گذاشته شود؟ پس از برداشتی جذاب از کافکا، به روایت خانم رهنما از چارلز جورج بپردازیم؟ بلافاصله پس از دیدن فن بیان و بدن امین طباطبایی٬ مهران امام بخش٬ خسرو شهراز٬ حسام منظور٬ شبنم فرشاد جو٬ عمار عاشوری و توانایی های جوانان تئاتری مثل امین اسفندیار، محمد روشنی، نعیم بذرکار و الاهه بخشی ... حال باید بازی کردن مهناز افشار، بهاره رهنما،سحر دولتشاهی، کمند امیر سلیمانی را ببینیم که اصولا تعلیمات تئاتری ندیده اند و به قول تئاتری ها ادای تئاتر بازی ... دیدن ادامه ›› می کنند...

حال از جایگاه و اسم این سالن بعنوان یک پایگاه هنری می گذریم... اگر این چهره های سینمایی و نه تئاتری تماشاچی عام دارند، چرا زمان بهتری به آنها تعلق می گیرد و جوانان ما در بد ترین زمان ممکن اجرا می گیرند؟ آیا جوانان برنده جایزه ما حقشان این است؟

همیار واقعا نمی فهمم چرا نوشته ام پاک شد... اینی که به اعتقاد من خانم رهنما کارگردان نیست ادبیات اشتباه... اینی که دکتر سرسنگی به درستی محبوب میشه بخاطر حمایتش از جوانان و بعد از اون در این سالن یه کار بسیار پایین تر از حد کارای ایرانشهر (مثل هملت دادگر) اجرا می گیره که من شخصا بعید می دونم دکتر خیلی طرفدارش باشه حرف اشتباهی؟
در ضمن بلافاصله پس از نگارش دو نفر آن را دوست داشتند...

بچه ها شنیدم خیلی خوب این کار، میشه نظراتونو بگین؟ من " تب تند ط" رو از همین گروه دیدم واقعا فوق العاده بود... نویسنده شون یکیه... اون که متنش خیلی عالی بود.

نمایش دیشب دیدم... با خانم نودهی موافقم که "محمد یعقوبی ----بخوبی---- توانسته بود پیش از آن که به ورطه تکرار بیفتد، گام مهمی را برای ایجاد تغییر در فضای نمایش‌هایش بردارد" ولی با "به خوبی" این جمله خیلی موافق نیستم... شاید انتظار من از آقای یعقوبی بیشتر بود... شاید یه "...تمرین..." برای دور شدن از فرم همیشگی شون بود...
نمی خوام بگم بازی آقایون رضایی و محمدزاده بد بود. ولی آخه نوید خوب همیشه همین شکلیه دیگه، منم فکر می کنم یکی از بهترین بازیگرای حال حاضر ایران ولی تو همه کاراش همین طوریه... آقای رضایی هم انگار حواسش یه جای دیگه بود، شاید چون آقای رضایی مشاور کارم هستند حس میشد هنوز با آقایی یعقوبی به یک نتیجه واحد که دقیقا می خوان چی کار کنند نرسیدند و تو صحنه تازه دارند اتود می زنند...
روسری هارو خیلی دوست نداشتم ولی خوب حالا ایده ای بود دیگه!... موسیقی خیلی خوب بود
و اما تعویض صحنه ها امان از تعویض صحنه ها به طرز وحشتناکی رو نرو آدم بود..

من این کارو تو جشنواره دیدم. خیلی خوب بود. یه کار رئال با درون مایه اجتماعی، که رمزگونه و با یه پیچیدگی جذب کننده به بیان بحران های اجتماعی می پردازه... متن عمیق و بسیار روان با نکته هایی قابل تامل و شوخی های بجا... اسم کست قیلی یادم نیست ولی تو جشنواره که خیلی بازی ها خوب جا افتاده بود.... خیلی دلم می خاد کارو دوباره ببینم....

بچه ها ی سوال داشتم...این سوال از این جهت می پرسم که من تئاتری نیستم ولی بشدت تئاتر بینم و در عین حال من دو بار این کار و دیدم و بنظر من با این که در ظاهر کار ساده ای میاد ولی مفاهیم خیلی عمیقی درش نهفته ست مانند واکنش های زنانگی، باورهای مردان در قبال زنان و غیره و در عین حال تمرکز بیشتر روی شخصیت پردازی زن... حالا سوال من اینه... به نظر من خانم نعمتی عالی بودند ولی تو نقدها بیشتر از آقای صفری و محدث صحبت میشه... آیا واقعا این نظر منه یا یه جبهه گیری نسبت به ایشون وجود داره بخاطر اینکه ایشون سینمایی هستند، البته گویا از تئاتر شروع کردند و شاگرد استاد سمندریان بودند... یا شایدم بخاطر ظاهرشون... من نمی خام عملکرد دوستان زیر سوال ببرم چون دو بازیگر دیگه هم بنظر من خیلی خوب بودند ولی فقط حس کردم به دلایل دیگه ای غیر از هنر و تئاتر به ایشون بی مهری میشه... بنظر من ایشون کاملا در نقش شون غرق شده بودند و به نحو احسنت اجرا می رفتند آیا این فقط نظر منه یا در حق اشون اجحاف میشه...

ارزش دیدن داشت. متن خوب و جا افتاده بود. شوخی های بجا و روایت سرگرم کننده. آقای محدث واقعا تو نقش فرو رفته بود. با اینکه معمولا افرادی که تو سینما انتظار ازشون بالا رفته وقتی می آن تئاتر نمی تونن این انتظار براورده کنن (و کلا من با سینمایی ها مشکل دارم!!!) ولی من فکر می کنم خانم نعمتی کاملا این انتظارات برآورده کردند. من نمی دونم ایشون از تئاتر شروع کردند یا خیر ولی به نظر من فوق العاده بودند. یعنی انگار که یه چهره تئاتری حرفه ای.... در مورد آقای صفری (البته فکر کنم نیازی به توضیح نباشه) ولی مثل همیشه عالی. فی البداهه هاشون فوق العاده و به موقع بود. در کل کار قوی بود و معلوم بود براش واقعا زحمت کشیده بودند. به گروه تبریک می گم