علی روان بُد فعال هنری

درود و خدا قوت به بازیگران و عوامل عزیز نمایش
با احترام به همه ی سلایق و نگاه مخاطبان، این متن نظر شخصی بنده است و ممکن است همسو یا مخالف نظر دیگران باشد.
در قلم فرسایی کهبد تاراج می توان امضا و هویتی را دید و شناخت که کمتر نویسنده معاصری اینچنین پایبند به خط و مشی شخصی خود باشد، سلیس و بی تکلف، پیچیده است ولی نیازی به تجسس مو شکافانه ندارد. کافیست چشم و گوش به صحنه بسپاری تا موسیقی کلمات تو را در آغوش خود بگیرد و مرتب نجوای شاعرانگی تاراج را به گوش جان بسپاری. شاید این نمایش از معدود آثار این نویسنده است که در فضای سورئال به نگارش درآمده و با آثار متاخر او فاصله دارد. اما در ورطه دراماتورژی و کارگردانی، نمایش از نمایشنامه پیشی گرفته و این فضای گنگ و کابوس وار را بسط می دهد. کاراکترها از خواب و رویا به برزخ هدایت شده اند، برزخی که نشأت از "بودن یا نبودن" می گیرد. همین امر، عنصر وهم و خیال را تقویت می کند و جهانی انتزاعی برای مخاطب خود پدید می آورد.
در مقام بازیگر کهبد تاراج با تسلطی خوب (که به واسطه تسلط بر نگارش متن است) صحنه داری می کند و اما در مقابل بازی حمیدرضا محمدی عزیز منفعل و خنثی به نظر میرسد، گویی در چیدمان میزانسن ها و طراحی کارگردان اثر تلاش بر این است تا تمرکز مخاطب بر حسین آدیداس باشد تا مشتبا! و اگر تعمد کارگردان چنین نباشد باید به بازی های ناهمگون بازیگران خرده گرفت. همچنین در هنگام ورود به سالن تعاملی (بخوانید تعامل غیر سازنده) با مخاطب شکل می گیرد که رانه و پیش رانه ی معلومی ندارد و حتی این تعامل منجر به خروجی هم نمی شود، یعنی بین مخاطب و تعامل اولیه اجرا (جهت جلوگیری از اسپویل توضیح نمی دهم) سنتز صورت نمی گیرد، این عمل - خواه بار دراماتیک داشته باشد و خواه در جهت ایجاد فضاسازی باشد - کارکرد خود را در بدو ورود به سالن و نشستن بر روی جایگاه تماشاچی از دست ... دیدن ادامه ›› می دهد و گره ای باز نشدنی در ذهن مخاطب پدید می آورد. همچنین به شخصه متوجه "علت" برخی از میزانسن های کارگردان محترم نشدم، گویی برخی از موتیف ها (علی الخصوص سقوط مشتبا) جهت خالی نبودن عریضه است و این موتیف ها (حتی در دیالوگها) از نیمه ی اجرا کارکرد و اثرگذاری خود را از دست می دهد.
القصه ...
طراحی صحنه مینیمال و ساده و کاربردی، طراحی گریم و لباس و پوستر خوب و مطلوب است.
در مجموع نمایشِ روی صحنه به لحاظ ایده ی اجرایی (کارگردانی) و دراماتورژی کمی نامتوازن و الکن به نظر می آید اما قصه، دیالوگها و بازی ها (فارغ از ناهمگونی) نقاط قوت این نمایش به است.
ضمن آرزوی موفقیت برای تک تک اعضای دوست داشتنی این گروه آرزوی اجراهایی پر اقبال و پرشور را دارم و با احترام امتیاز 4 میدهم.

وادادگی و تن دادگی نسبت به مفروضات ذهنی همان چیزیست که ما را نسبت به عبور از خطوط قرمز منع می کند اما همه ی ما در بزنگاه های خاص از تمام خطوط و حدود اخلاقی و انسانی عدول و عبور می کنیم
کار در حد ایده باقی مانده و اجرای چشمگیری را شاهد نیستیم
داستان جذاب و جالب است اما دیالوگ نویسی به شدت آن را ثقیل، پیچیده و منبسط کرده و بیشتر به آن می ماند که نویسنده سعی بر شلیک مسلسل وار کلمات داشته و داستان خود را بهانه ی این امر کرده است، حتی پایان بندی داستان و خروج کاراکترها شتاب زده است و معلول رویداد خاصی نیست.
طراحی صحنه و لباس خوب و در خدمت نمایش است، بازیها خیره کننده نیست اما چهار بازیگر به خوبی و درستی و به اندازه ی مناسب ایفای نقش می کنند. رونانس پایانی تمام شور و هیجان تماشاچی را در هم می شکند و تیتراژ سینمایی و میزانسن آن (رونانس) به شدت بیرون میزند. روشن بودن پرژکتور از ابتدای نمایش صرفا برای معرفی بازیگران در پایان نمایش کمی عجیب است و این وظیفه را می توان از یک بروشور و برنوشت انتظار داشت.
در مجموع به گروه این نمایش خدا قوت و خسته نباشید عرض می نمایم و امیدوارم در سالهای آتی شاهد آثار درخشان تری از این پتانسیل های با استعداد باشیم.

تولدت مبارک
جامعه از منظر ارتباط
در ابتدا و با احترام به همه ی سلایق، این مطلب نگاه و مواجه ی شخصی من با اثر است و ممکن است همسو یا مخالف نظر شما عزیزان باشد.
ارسطو فیلسوف یونانی اولین دانشمند شناخته شده‌ای است که نخستین‌بار در زمینه ارتباط در جامعه سخن گفته است. او در کتاب اخلاق، در تعریف ارتباط می نویسد: ارتباط عبارت است از جستجو برای دست یابى به کلیه وسایل و امکانات برای ترغیب و اقناع دیگران.
«ترغیب» و «اقناع» دو گذر واژه مهم در امر ارتباطات اجتماعی ست، ترغیب فرآیندیست که ما را قادر به تغییر و یا تقویت نگرش ها، عقاید یا رفتارهای دیگران می کند. این فرآیند می تواند در یک مهمانی دوستانه باشد و یا به مرور زمان و در خلال یک رابطه ی عاطفی/دوستانه اتفاق افتد و اقناع نیز تلاش صادقانه ایست برای مجاب ساختن مخاطبین به پذیرش موضوع و خواسته ای، به وسیله ی ارائه مناسب اطلاعات مربوط.
با این مقدمه و رویکرد می توان به نمایش «تولدت مبارک» به قلم نوشین تبریزی و کارگردانی بابک قادری به عنوان محصولی نگریست که نمایانگر یک بحران بزرگ در برقراری ارتباط میان اعضاى جامعه است.
در این نمایش جامعه ای ولو همگن، از عدم برقراری ارتباط مناسب با یکدیگر رنج می برند و تمام داستان پیرامون ... دیدن ادامه ›› همین عدم ارتباط صحیح پیش می رود (به دلیل احتمال افشای نمایش از توضیح موضوعی پرهیز می شود) جامعه ای خوش رنگ و لعاب که به دلیل ضعفشان در استفاده از ابزار ارتباطی دچار بحران می شوند و برای رفع بحران موقعیتی بحرانی تر می آفریند. زوج هایی به ظاهر خوشحال و خوشبخت که در بزنگاه های حساس به دلیل عدم توانایی در ارتباط موثر با همسر/دوست چهره از پس نقاب بیرون می کشند و ماهیت خود را آشکار میسازند.
نمایش تولدت مبارک همانقدر که مفرح و دلچسب و پرانرژی و پویاست، یک آگاه باش و نهیب فرهنگی به جامعه محسوب می شود، جامعه ای که در آن اصل صداقت جایش را به تزویر و دروغ بخشیده و بازهم به دلیل عدم ارتباط موثر انسان ها، راههای جایگزین (حقه، دروغ، خیانت، نفاق و ...) پیش پای ما قرار می گیرد.
این نمایش فارغ از رویکرد آسیب شناسی تلنگر خوبی برای مخاطبین دارد و آن فاصله ی کم «مَحرم» و «مُجرم» است!
به لحاظ نمایشى شاهد یک اثر جان دار و پویا، خوش ریتم و خوش انرژى با بازیهاى خوب و باورپذیر و دلنشین هستیم. بازیگرانى که به اندازه هستند و هیچ کس سعى بر خودنمایى در آن ندارد و همه و همه به خوبى و به جاى خود و در راستاى هدف کلى متن ایفاى نقش مى کنند. طراحى ها (گریم، نور، لباس، صحنه) اقتصادى و مطلوب هستند و کارگردان با ایجاد آمبیانس دوستانه و خودمانى نشان میدهد که سعى در پیچیده تر کردن داستان ندارد. هر چند به سبب کلیدواژه هاى مستتر در متن اغلب موقعیتها (حتى موقعیت پایانى داستان) قابل حدس و گمان است اما این امر باعث نمی شود که در طول ٩٠ دقیقه به ساعتتان نگاه کنید!

پیشنهادات
- این اثر در پیش دیدگان مخاطب به خوبى راه خود را یافته و پیش میرود و نیازى به شوخى هاى جنسى و اروتیک هم ندارد (البته تعداد این شوخى ها انگشت شمار است و کاملا سلیقه ایست)
- بعضاً نمادها و نمایه ها گل درشت هستند و لذت کشف را از مخاطب دریغ مى کنند (مثال: عطر کنزو با رنگ بنفش!) ، این امر باعث مى شود تا تماشاچى از روند اتفاقات، آگاهى پیشینه داشته باشد و جا خوردن و شوکه شدن در لحظه صورت نگیرد که مى توان با کمى بازنگرى، عنصر تعلیق را عمیق تر به کار گرفت.
- خروج بازیگران در پایان کار مى تواند بعد از اعتراف کاراکتر نازنین به تماس تلفنى، در تاریکى و در امتداد صداى آژیر باشد
- (به عبارت دیگه؛ چرا وقتى صداى آژیر اومد همه مرتب و آروم و ریلکس رفتن توى اتاق؟ ماشین پلیس هم زیر تخت بود😅)
- صداى موسیقى شروع نمایش مانع از شنیدن دیالوگها مى شود
- در یکى از هرج و مرج هاى صحنه مى توان گردنبند مفقود شده را پیدا کرد.

در مجموع و پایان عرایضم، خدا قوت و خسته نباشید میگم به گروه خوب نمایش "تولدت مبارک" که براى دقایقى احوالمون رو خوب کردند و این کار پرزحمت و خوب و جذاب رو در این ایام به صحنه رسوندند🍀 دستمریزاد🍀

خسته نباشید

گرته برداری سطحى با کلاژی منسجم
روز گذشته به تماشاى نمایش "دختران بابا آنتوان" به کارگردانى مریم صادقى نشستم، تئاترى که این اواخر متحمل حواشى عجیب و پیچیده اى شد و خوشبختانه با پایان توقیف آن در اولین روز بازگشایى موفق به دیدن این اثر شدم.
چخوف نویسنده ی شهیر روس، در پردازش شخصیتهای نمایشنامه ی خویش وسواس خاصی به خرج میداد و این امر باعث حکاکى این آثار ادبى در تاریخ هنر شد، زیرا وجود شناسنامه ی کاملی از کاراکترهای نمایشی امکان برداشتهای متعدد (گرته برداری) را برای مخاطبان این متون به ارمغان می آورد. در متن نمایش دختران بابا آنتوان اصول اولیه نسخه بردارى از کاراکترهاى نمایشنامه هاى چخوف (باغ آلبالو، دایى وانیا، سه خواهر، ایوانف و مرغ دریایى) به خوبى اتفاق نیفتاده و این امر باعث ایجاد یک هرج و مرج در شناساندن کاراکترهاى متعدد در متن مى شود. برخلاف سطح نسخه بردارى شخصیتها، کلاژ داستانى و روایت آن در منظر فرم به شدت جذاب و پرکشمکش دیده مى شود. واین عدم تعادل در پردازش شخصیت هاى منسجم و روایت و شکل گیرى کلاژگونه ى داستان هاى مختلف باعث پررنگ شدن عنصر حضور کارگردان بر صحنه و کمرنگ شدن بازیهاى بازیگران مى شود. شاید یکى از - دلایل فراموش شدن کاراکترهاى این نمایش در آینده!- همین عدم وسواس در شخصیت پردازىِ استخوان دار و معین است که در فواصل مشخص و یا فاصله گذارى ها، فقط بخشى از هویت هریک از کاراکترهاى (ماریا، هلنا، الگا، سوفیا، ایرنا و ...) را مشاهده مى کنیم.
بازیها در این اثر، پر چالش و بعضاً سخت است، با مصائب پیش آمده در روند اجراى این گروه و بعد از ٥ روز توقیف اثر، تا حدودى عدم هماهنگى و شکست ریتم دیده شد که مسلماً در شبهاى پیش رو و با تمرکز بر ادامه ى روند اجراها این امر به بهترین شکل ادا مى شود. طراحى میزانسن ها و فرم ها و قاب هاى بصرى متعدد ... دیدن ادامه ›› از جانب کارگردان و هدایت بازیگران از نکات مثبت اثر محسوب مى شود.
طراحى ها (صحنه، لباس، گریم، نور) خیلى خوب و مقبول بود
نکات پیشنهادى:
- شاید کمى اصلاح در نورپردازى مخاطب را با صحنه مأنوس تر نماید.
- شاید وجود یک المان از قطار در صحنه لزوم بیشترى داشته باشد.
- با طراحى فرم موجود در پایان بندى شاید رونانس پایانى قابل حذف باشد.
در پایان خداقوت و خسته نباشید به گروه نمایش خوب "دختران بابا آنتوان" که از پس روزهاى سخت دوباره به صحنه برگشته اند و در ادامه ى مسیر درخشانتر از پیش قدم بر صحنه مى گذارند.🤞🏼🍀