https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AE%DB%8C%D8%A7%D9%86%D8%AA_%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%88%DB%8C%D8%B1

کاربرد اساسی زبان عرضه واقعیت است اما مرز ها و مسائلی وجود دارد که زبان قادر به توصیف آنها نیست،این یک پیپ نیست توصیفی ست از این توصیف نشدنی ها.چه رابطه ای بین واژگان و تصاویر وجود دارد؟ کدام راست است و کدام دروغ؟ کدام خیال است و کدام واقعیت؟کدام قدرت بیشتری در انتقال مفاهیم دارند؟ تصاویر به عنوان زبان بصری میتواند زبان مشترک انسان ها باشد اما برای توضیح کامل دال ها (اشیا) از زبان واژگان باید استفاده کرد..اگر دال یک گل باشد،با نشان دادن تصویر گل به هر انسانی با هر زبانی او میفهمد آن گل است ولی با نوشتنِ واژه ی گل به عنوان دال،تنها کسانی مدلولی از آن را در ذهن خود ترسیم میکنند که زبان فارسی و معنی گل را بدانند.پس زبان بصری اشتراکات بیشتری در انتقال مفاهیم بین انسان ها دارد..اما ایا تصاویری که افراد مختلف از نوشته ی گل در ذهن خود ترسیم میکنند همسان است؟ در زبان بصری نیز همسانی در ذهن ممکن است وجود نداشته باشد..یک عکس ردپای چهارپا در زمین در ذهن یک سرباز فرمانده ای زره پوش در حال گذر میسازد و در ذهن کشاورز یک 4پای در حال شخم زمین..! پس زبان چه بصری و چه نوشتاری ممکن است در انتقال مفاهیم دچار چالش شود،همانطور که فوکو معتقد است زبان حقیقت جهان را نمیبیند بلکه بازتابی از تجربه شخصی فرد است. نامگذاری تصاویر و نقاشی ها تعریف کاملتری به آنها میبخشد اما مگریت در نقاشی این یک پیپ نیست ارتباط نام و خود اثر را مساله دار میکند و میگوید اثر هنری ... دیدن ادامه ›› اثری باز به هر تفسیر و مستعد هر نامگذاری ای است.در این نمایش نیز نگاه عادی بیننده به روایات و سوژه ها دچار چالش میشود و زبان بیگانه و ترجمه ی تاخیری باعث فاصله ی بیننده با واژگان و کاربرد زبان میگردد.و از همین راه بیینده احساس خیانت در ترجمه ی همزمان میکند و اعتماد به زبان خدشه دار میشود..شخصیت ها با استفاده از زبان شخصیت های دیگر را انکار میکنند کما اینکه تصویر گویای چیز دیگریست و زبان لزوما حقایق را عنوان نمیکند و توانایی توصیف حقیقت جهان رمز آلود ذهنی هر شخصیت را ندارد..این همان مرز و مسئله ایست که این یک پیپ نیست به توصیف آن پرداخته است..که مرز ها و مسایلی هستند که زبان قادر به توصیف آن نیست...نامر ئی های که بهمان اندازه ی مرئی ها مهم اند.مگریت در نامه‌اى‌ به‌ «میشل‌ فوکو» مى‌نویسد: «اندیشه، به‌ اندازه‌ لذت‌ یا درد، یکسره‌ نامرئى‌ است. اما نقاشى‌ مساله‌اى‌ را به‌ میان‌ مى‌کشد: اندیشه‌اى‌ هست‌ که‌ دیده‌ مى‌شود و مى‌تواند به‌ گونه‌اى‌ دیدارى‌ توصیف‌ شود. پس‌ آیا امر نامرئى‌ گهگاه‌ مرئى‌ است؟ به‌ این‌ شرط‌ که‌ اندیشه‌ منحصرا از تصاویر مرئى‌ شکل‌ گرفته‌ باشد. براى‌ نمونه، به‌ گمان‌ من، نخود سبزها در میان‌ خود مناسبتى‌ هم‌ سانانه‌ دارند، هم‌ زمان‌ مرئى‌ (رنگ‌ شان، شکل‌ شان، اندازه‌ شان) و نامرئى‌ (طبیعت‌ شان، مزه‌ شان، وزن‌ شان). این‌ در مورد نادرستى‌ و اصالت‌ و غیره‌ نیز صادق‌ است. «چیزها» هم‌ گون‌ نیستند، یا هم‌ سانند، یا نه. »
حال حق انتخاب با شماست..ایا شما به چشمان خود اعتماد میکنید و یا اینکه آنچه به شما گفته میشود؟ ایا به تصاویر مشکوکید؟ آیا به مترجم و ترجمه اش اعتماد دارید؟یا زبان در حال خیانت به ماست؟قدرت کدام بیشتر است:واژگان یا تصاویر؟؟ خیال یا واقعیت؟

بله واقعا. اون یک نفر من بودم. و تمام تلاشم رو در شبکه هاى مجازى مى کنم تا حتى یک نفر کمتر به دیدن این تئاتر بره