مثلث نمایشی عجیب است که پیامی مهم در خودش دارد. پیامی که نه در محتوای نمایش، بلکه در واکنش مخاطب به نمایش است. شاید در چند سال اخیر (بالاخص سال اخیر) در برابر نمایش های بسیاری این سوال را پرسیده باشیم که: چرا نمایش هیچ دغدغۀ اجتماعی ای ندارد؟ چرا نمایش نسبت به وضعیت سیاسی زمانه خود بی تفاوت است؟ و البته که بسیاری از کمدی ها را در همین راستا آثاری سخیف و ضعیف دسته بندی کرده ایم. همچنین در سالهای اخیر بارها دیده ایم که برخی نمایش ها (بالاخص نمایش های کمدی) سعی کرده اند با تیکه پرانی های شعارگونه و سطحی، رنگ و بویی سیاسی به خود بدهند تا از گزند این نقد مخاطبان در امان بمانند. حال پرسش اینجاست که چرا هرگز چنین واکنشی به نمایشی شبیه مثلث وجود ندارد؟ مثلث هیچ پیام سیاسی و اجتماعی ای ندارد. هیچ نقد جدی ای را لابه لای خود پنهان نکرده است. مخاطبان زیادی جذب کرده اما هیچ مخاطبی گله ای از این موضوع ندارد که نمایش نسبت به شرایط فعلی اجتماع ایران بی تفاوت است. به عقیده من یک نتیجه گیری مهم در میان است. آنهم اینکه دغدغۀ اثر در چگونگی اجرای آن اثر معنی پیدا می کند. اگر اثری با خلاقیت فراوان و تمرین طولانی بتواند اجرایی بی نقص داشته باشد، بعید است که مخاطبان از آن اثر توقع پیام خاصی را داشته باشند (حتی اگر زمان اجرای نمایش در بحرانی ترین زمان سیاسی کشور باشد) و برعکس اگر اثری از کیفیت اجرایش معلوم باشد که خلاقیت و تمرین کافی نداشته و سواستفاده گرانه و تنها با اهداف اقتصادی به صحنۀ تماشاخانه رسیده، هرقدر هم که دیالوگ های سیاسی را در خود بگنجاند، باز هم تماشاگر آن اثر را متهم به شعارزدگی و سطحی بودن میکند. در واقع میتوان نتیجه گرفت که دغدغۀ کارگردان نه در پیامی که منتقل میکند بلکه در کیفیت اجرایش اثبات میشود. مهم نیست این دغدغه چه باشد، دغدغۀ سیاست، دغدغۀ خانواده، دغدغۀ هنرِ محض یا ... .
با توضیح فوق، من در سرتاسر اجرای مثلث دغدغه دیدم. دغدغۀ اینکه اگر کاری را انجام می دهیم به بهترین شکل انجام دهیم. اگر قرار است دو نفری به دو عروسک جان بدهیم، جوری این فن تشخیص (جان بخشیدن به اشیا) را متبلور سازیم که تماشاگر ناخوداگاه در جهان پیش روی خود غرق شود. این امر ممکن است مستلزم ماه ها تمرین طاقت فرسا باشد تا از دل آن 50 دقیقۀ ناب زاییده شود، اما یک هنرمند دغدغه مند این ماه های متمادی را به جان میخرد و تماشاگر نیز صمیمانه این دغدغه را لمس میکند.

اجرایی خوب از یک داستان متوسط. همین تناقض میان متن و بازی آسیبی جدی به نمایش وارد کرده است. وجود تعلیق در متن به تنهایی نمی تواند برای بلوغ یک نمایش کافی باشد. اینکه مخاطب نمایش را دنبال کند فقط به این دلیل که بفهمد در پایان قرار است به کجا برسد و پس از پایان قصه، بی هیچ تاثیر جدی و تکانی در درونش سالن را ترک کند. این در حالی است که بازیگر با توانایی خوبش در ادای جملات به سختی از پس این متن متوسط برآمده است.
بازی آقای گرجی شاید خیلی فوق العاده نبود اما دارای یک امتیاز بزرگ بود و آنکه متفاوت بود از بازی های پیشین اش و این یعنی ایشان توانایی خلق نقش های جدید را هم دارند. بدون شک اگر روزی یک نمایشنامه فوق العاده نصیب ایشان شود، اتفاقی مهم را رقم خواهند زد. و البته با وجود تماشای بازی های قبلی ایشان به این نتیجه رسیده ام که قدرت ایشان در ادای دیالوگ های بلند و پرمغز است اما به شرطی که بازیگری قدرتمند پارتنرش باشد که پاسکاری دیالوگ بینشان صورت پذیرد (حدودا شبیه نمایش سیزیف).
در مجموع نمایش می توانست بهتر باشد اگرچه کماکان نیز نمایش قابل احترامی است اما نه تا اندازه ای که مخاطب به وجد بیاید.

کریم شیره ای ها به عصر پهلوی نه مانند شعبان بی مخ ها بودند و نه مانند نوچه ها،
خود را از الواتی ها و دعواها و لات بازیهای خیابانی جدا کردند
و جذب آواز نمایش تئاترهای لاله زار شدند
و ای کاش در این نمایش هم مطربی های بیشتری از کریم شیره ای میدیدیم.

فی المجموع نمایش زیبنده ای بود.