دیدن استاد ایرج راد در آستانه 80 سالگی روی صحنه، موجب مباهات است و البته نشان دهنده توانایی بالای این مرد بزرگ عرصه تئاتر ایران است و خدواند ایشان را همیشه سلامت نگهدارد. جناب آقای مرزبان نیز که کارنامه وی روشن و مبرهن است و برای استفاده از بازیگران جوان، نوجوان و خردسال برای این نمایش باید به وی تبریک گفت. دنبال دیدن یک نمایش در سطح تانگوی تخم مرغ، بنگاه تئاترال و یا آرامش با گل سرخ نباشید و ممکن است حتی حوصله شما در طول نمایش نیز سر برود. به دیدن نمایش یک کارگردان بزرگ با بازیگران گمنام حول محور تک ستاره نمایش، یعنی استاد راد باشید چون خانم کابلی نیز چندان حضوری ندارند. دکور در حد صرفا تخت شاهی و چند صندلی. گاهی در بین دیالوگ ها چند پیام سیاسی و انتقادی نیز رد و بدل می شود. اما اصل ماجرا شخصیت ناصرالدین شاه می باشد که به بواسطه 50 سال سلطنت همواره مورد توجه کارگردان های زیادی بوده است و کلی آثار با محوریت این شاه قاجار خلق شده است. ناصرالدین شاه به نظر من پادشاه خاکستری قاجار می باشد که در دوران وی مواردی همچون قتل امیرکبیر و جدایی افغانستان و امتیازات فراوان سیاسی و اقتصادی وجود دارد تا اعزام گسترده به اصطلاح اولین دانشجویان به خارج و زیر ساخت دانشگاه، پلیس، تلگراف، هنر و و موسیقی در زمان وی انجام گرفت. این نمایش به بخش روح هنری این شاه می پردازد. بخش رمانتیک وی. ناصرالدین شاه حتی شعر نیز با تخلص ناصر سروده و با هنر بیگانه نبوده است و کارگردان مرگ او را عاشقانه و شاعرانه و همان اصطلاح رایج شاه شهید را نشان می دهد. در چند سال اخیر موضوع روحیات ادبی و رمانیتک این شاه قاجار بیشتر دارد مورد توجه قرار می گیرد و شاید هدف این باشد که مردم وی را با موضوع فرمان قتل امیرکبیر فقط نشناسند.
در هر حال نمایش یک مربی قوی روی نیمکت و یک کاپیتان در زمین در کنار یک تیم جوان دارد و باید به آنها خسته نباشید گفت.

قطعا اهالی تاتر می دونن که داستان این نمایش با داستان نمایش اسم و در انتظار آدولف یکی هست. من قبلا همه این ها را دیدم حتی اجرای سال 94 پپیرونی برای دیکتاتور با همین تیم. خودم به شخصه در انتظار آدولف کار علیرضا کوشک جلالی را پسندیدم به ویژه بازی بسیار قوی اشکان خطیبی. اجرای سال 94 از اجرای 1403 هم بهتر بود. شاید سالن ناظرزاده از سالن تاتر شهر بهتر باشد به ویژه در بخش صدا. پژمان جمشیدی در اجرای سال 94 بسیار بهتر بود. هم جوانتر بود هم ریش نداشت و هم طوری گریم شده بود و لباس پوشیده بود که به اصطلاح بیشتر به همان اوا بودن که در داستان به آن اشاره شد، می خورد. اما واقعا زیاد در داستان مشارکت نداشت. محسن کیایی در اجرای قبلی به موقع بسیار جدی می شد و به موقع بسیار شوخ. اما به نظر من در اوج جدی بودنش هم باز می شد گفت شوخ بوده. علی احمدی عالی بود. در علم آمار و تحلیل داده ها متغیرهایی وجود دارند که شامل متغیر مستقل، متغیر وابسته، متغیر تعدیل کننده، متغیر مداخله گر و متغیر کنترل است. حدیث بیابانگرد یک متغیر کنترل است، رویا میر علمی و خسرو احمدی متغیر وابسته، علی احمدی متغیر مداخله گر، پژمان جمشیدی متغیر تعدیل کننده و محسن کیایی متغیر مستقل است. مستقل سعی دارد تاثیرش را بر روی دیگران مشاهده نماید، وابسته کاملا تحت تاثیر می باشد.تعدیل کننده می خواهد اثر پذیری را کم کند، مداخله گر بیشتر مشاهده می کند. در نهایت متغیر کنترل می تواند تاثیر خود را بگذارد و همه با واقعیت کنار بیایند.
خدا قوت و به امید روزهای بهتر

آروند دشت آرای همین نمایش را با عنوان آواز عاشقانه دختر دیوانه در آبان سال گذشته در تاتر شهر روی صحنه برد. من آن نمایش را دیدم و با احترام به سلیقه مخاطب و صرفا برای این نمایش باید عرض کنم نوید پور فرج یک سر و گردن بالاتر از کاظم سیاحی بود. فقط قضاوت در مورد این نمایش است وگرنه بنده در جایگاهی نیستم که بخواهم در مورد سبک بازی نظر بدهم. اما نوید پورفرج درخشان نقش دن را بازی کرد. فوق العاده جدی، بیان محکم و نگاه نافذ. حتی خسرو پسیانی که در هر دو نمایش بازی کرده بود، در این نمایش بی حال تر و خسته تر بود. فقط ارتباط حسی با خواهرش بهتر برقرار کرد. خانم شاکردوست نیز از پس نقش یک دختر شیطون دانشجو بهتر بر آمد تا خانم ستاره پسیانی. منم موافق دوستانی هستم که میگن آقای سیاحی در این نمایش حال نداشت. اون اصالت یک دن یا نجیب زاده خاص را نتوانست خوب اجرا کند و من در تمام مدت یاد وقار و جدیت نوید پورفرج در اجرای قبلی بودم. در هر حال برای حس کنجکاوی نمایش را دیدم. شاید چون قبلا دیده بودم به من زیاد نچسبید. اما خدایی بازی ها روح نداشت. شاید فضا هم تاثیر دارد. دیدن تاتر در مرکز تهران و تاتر شهر خودش یک هیچ بازی را جلو می بره و شهر کتاب از همون اول دو تا گل عقبی.
خسته نباشید و خدا قوت

دیکتاتوری را مترادف واژه هایی چون استبداد، خود کامگی یا تک سالاری می دانند. دیکتاتوری شکلی از حکومت غیردموکراتیک می‌باشد. دیکتاتوری یعنی غیبت آزادی سیاسی. پس انسان دیکتاتور یعنی انسان مستبد. یکی در جایگاه هیتلر یکی در جایگاه چاپلین. هر دو هم سن می باشند و چاپلین در زمان ساخت فیلم دیکتاتور بزرگ این را متوجه گردید. جنگ جهانی دوم 1939 شروع شد و فیلم دیکتاتور بزرگ 1940 و آن هم زمانی که هنوز شعله جنگ دامان بریتانیا و آمریکا را زیاد نگرفته بود و اساسا جامعه جهانی ظهور نازیسم را برای جلوگیری از نفوذ کمونیسم بد نمی دانستند. برای دیدن نمایش قطعا باید کمی تاریخ اروپا، سرگذشت چاپلین و نظریات سیاسی را دانست و بعد از نمایش لذت برد. کارگردان سعی نموده در 90 دقیقه به این ابعاد بپردازد. شکل دیکتاتوری در انسان، برشی از زندگی شخصی چاپلین، تراس های دانته و پاک شدن انسان بپردازد. صاحب نظران معتقد هستند پس از فیلم دیکتاتور بزرگ، چاپلین منش سیاسی کمونیستی پیدا کرده، هر چند وی آنرا تکذیب کرد اما در یک سخنرانی در جمع «شورای سراسری دوستان اتحاد شوروی» در شهر لس‌آنجلس گفته است: «کمونیسم جنبه‌های مثبت فراوانی دارد. ما می‌توانیم از جنبه‌های خوب آن استفاده کرده و آنها را از جنبه‌های بد کمونیسم جدا کنیم. در هر حال در دنیای واقعی هیچگاه چاپلین و هیتلر همدیگر را ندیدند و زیبایی هنر در همین می باشد که چنین موضوعی را خلق کنید. چارلی چاپلین گفته: این سرنوشت ما دو تا بود که یکی دنیا را بخنده بندازه و دیگری به گریه، و اگر سرنوشت می خواست کاملا بر عکس می شد.تفاوت تنها یک کلاه بود.
از نظر اجرا من نیز موافق دوستانی هستن که با صدا مشکل داشتند. اما بازی ها روان بود و متوجه گذشت زمان نخواهیم شد و باز هم تاکید دارم ما با یک نمایش خاص تاریخی، فلسفی و سیاسی مواجه هستیم. کلام آخر که در همه گفتگوها به آن اشاره می کنم، تماشاگر محترم فرهنگ آمدن به تاتر را هم فرا بگیرید. پچ پچ، موبایل، زمزمه زیر لبی بخد آزار دهنده می باشد. خسته نباشید به تمامی گروه.

شروع نمایش راس ساعت و سیستم سرمایشی مطبوع در گام اول برای تماشاگر بسیار مهم است. برخلاف بعضی از سالن ها که 30 دقیقه تاخیر عادی می باشد. تماشاخانه سنگلج شاید تنها و یا آخرین پایگاه اجرای نمایش های تخته حوضی یا سیاه بازی باشد و استاد داوود فتحعلی بیگی که همیشه سالم و سلامت باشند، شاید آخرین سامورایی این سبک از نمایش باشد. پس باید به آن به عنوان یک نمایش سنتی احترام گذاشت. اما واقعا جای تاسف دارد که مردم استقبال زیادی نکرده اند و سالن کوچک سنگلج صندلی خالی بسیاری داشت. اگر به هنر تاتر سنتی علاقه داریم به دیدن این نمایش برویم و ساعتی را لذت ببریم. خسته نباشید به عوامل گروه که چراغ نمایش های سیاه بازی را هنوز زنده نگه داشته اند.

بازیگران گویا اولین اجرا را انجام دادن و گاهی حس تاتر مدرسه بهت دست می داد. بیشتر تماشاگران هم از دوستان و اقوام بازیگران بودن و انگار رفتی مهمانی خانوادگی. خدایی من که نفهمیدم به چه چیزی این همه خندیدن؟؟؟ به هر حال کارگردان که از قضا تهیه کننده هم می باشد، اهدافی داشته است. اما در کل از نظر من ضعیف بود.

نمایشی زیبا و دلنشین. بازی روان و شاداب سینا رازانی، امیر غفارمنش و به ویژه مرجان آقانوری که با سابقه ای که ایشان دارند، انتظار جز این هم نبود. این نمایش حداقل برای من بسیار جذابیت داشت چون با اینکه حدود 25 سال از اخذ دیپلم می گذرد هنوز خواب می بینم درس شیمی را قبول نشده ام و باید دوباره امتحان بدهم یا سربازی خود را کامل انجام ندادم. خواب های تکراری که همه خاطرات در آن مرور می شود. پیام هایی هم در تاتر وجود داشت مثل تراشیدن قلم. حداقل من برداشت خاصی کردم. تماشاگر قطعا از این نمایش لذت خواهد برد. اما اجرای سماع توسط کارولین خدادیان موضوعیتی با داستان نداشت و شاید قصد هنرنمایی و به وجود آوردن تماشاگر را داشتند. نیایش و نه رقص سماع فضای مخصوص و حال و هوای خود را می خواهد نه برای این نمایش. نکته مهم اینکه اگر روزی دیدید که نمایش در سالن شهرزاد به موقع یا با حداقل تاخیر شروع شد، باید روز ملی تاتر بدانیم.