سجاد آل داود مخاطب!

به نظر من هنر دراماتیک رسالتی بیش از به بند کشیدن ذهن مخاطبش ندارد و این ویژگی در نمایش با خشم به گذشته نگاه کن وجود داشت با وجود همه‌ی مشکلات ساختاری‌ای که احتمالا می‌شد در آن پیدا کرد.
[این متن طبعا حاوی اسپویل محتوای نمایش است.]
این متن هم بیشتر نوعی مواجه من با نمایش است تا نقد آن.

در بازی‌های این نمایش ما شاهکار خارق‌العاده‌ای نمی‌بینیم اما 4 بازیگر می‌بینیم که کار خود را کافی و در راستای رسالت نمایش انجام می‌دهند و چیزی به مخاطب بدهکار نمی‌شوند. به نظرم نمایش حداقل در 40 دقیقه اول برای من اثری بود که فکر نمی‌کردم انقدر مرا درگیر کند (و به نظرم مشکل اصلی نمایش برای من هم همین ریتم کند در 40 دقیقه اول بود که داشت خسته‌ام می‌کرد) اما در نیمه دوم واقعا ورق برگشت و بازی‌ها هم به نظرم قوی‌تر شد، بعد از نگاهی که به خود کتاب با خشم به گذشته نگاه کن از جان آزبرن داشتم برایم انتخاب و نحوه اجرای این نمایش ارزشمند تر نیز شد. جایی که شخصیت عبدو به جای یک شخصیت صرفا با پس‌زمینه ورکینگ‌کلس، به عنوان یک خاورمیانه‌ای از خانواده‌ی ورکینگ‌کلس انتخاب شده بود و این انتخاب به نظرم بسیار ... دیدن ادامه ›› به جا بود.
چیزی که در مورد این متن متوجه شدم این بود که آزبرن برای نوشتن این متن رئالیستی از زندگی شخصی خود الهام گرفته بود و همین موضوع باعث می‌شد که به نظر من این متن برای یک مخاطب عمومی خیلی قابل درک و انطباق باشد. ایده چرخش صحنه به نظرم ایده‌ی مهمی بود که شاید کمک کند به خود یادآوری کنیم که به خصوص در درگیری‌های زوجین، بهتر است سعی کنیم هر دو زاویه‌ی نگاه را ببینیم و بسنجیم و البته سعی کنیم طرف کسی را نگیریم، چیزی که شخصیت کارو درست متوجه شد و در نهایت او نیز وقتی فهمید انگار نمی‌تواند تغییری در این دینامیک بدهد به پوچی رسید.
روزی در تابستان 1403 با دوستی که کارگردان تئاتر بود به صحبت نشسته بودیم و او به این نکته اشاره کرد که تئاتر ما وقتی قدرتمندتر می‌شود که بتوانیم کار‌های رئالیستی قوی و عمیق بسازیم و این نمایش به نکات خیلی مهمی پرداخت که انگار کردم بخش‌های زیادی از زندگی‌ام در تماشای این اثر از پیش چشمم گذشت. چیزی که احتمالا مثل شروع هر نمایش رئالیستی به نظر نخواهد آمد. همانطور که به خصوص در بیست دقیقه اول این نمایش من فکر می‌کردم که چرا واقعا این نمایش را انتخاب کرده‌ام؟ آیا این چیزی جز لوس‌بازی چند جوان کنار هم است؟ اما این نبود. این نمایش برخی سوالات مهم من را برایم تکرار کرد و مشغول به دادن پاسخ با مرور پاسخ‌های قبلی‌ام یا حداقل چالش برای پیدا کردن پاسخ جدید شدم. برای یک اثر نمایشی، رسالتی را بالاتر از این به یاد ندارم. ورود به ناخودآگاه مخاطب و سوال‌پیچ کردنش.
متن برایم بسیار جای نوشتن دارد به نظرم شاید یکی از نقاط مهم نمایش، لحظه‌ای است که بازیگر نقش کیت، تصمیم می‌گیرد عبدو را ترک کند، او بیان می‌کند که احساس می‌کند آن‌ها برای هم نقش بازی‌ کرده‌اند و واقعا همدیگر را دوست نداشته‌اند، هر میزان که حالشان در کنار یکدیگر خوب بوده باشد. و اینجا شاید سوال اصلی من در مواجه با این نمایش است که آیا به دنبال دوست داشتن واقعی در این جهان گشتن به نوعی هم ارز جستجوی معنی در جهانی فارغ از معنی نیست؟ به نظر من حداقل این هم ارزی وجود داد و هیچ‌گاه نمی‌توان دوست داشتنی با لیبل واقعی را سنجید و پیدا کرد. اما شاید شخصیتی مثل شخصیت کیت هنوز در جهان فکری‌ای دیگر دنبال برخی مفاهیم فلسفی دیگر است که برای شخصیتی مثل عبدو که همه بحران‌های گذشته را پشت سرگذاشته است و حالا فکر می‌کند آرامش را یافته است شاید مورد سوال نباشد چون او وقت پرداختن به چنین سوالی را در ذهن آشفته خود نداشته است.
و اما عبدو، عبدو را دوست داشتم روی صحنه می‌فشردم، عبدو به نظرم ظهور این موضوع است که باید سعی کنیم تا مقدور است انسان‌ها را همانگونه که هستند دوست بداریم و اگرنه تهدید کردن آن‌ها به ترک رابطه، به نوعی من را یاد این موضوع می‌اندازد که دوست داشتن انسان‌ها مثل پیتزا نیست که بخشی را بخوریم و بخشی را دور بیاندازیم، عبدو اما همانطور که گفتم به نظر من بعد از ترک شدن اجازه نداد زندگی‌اش حداقل به صورت محلی از این ترک شدن متاثر بماند و جایی که آرامش را یافت به آن پتانسیل اجازه رشد داد اما دوباره به پست یک انسان آپرکلس خورد که با رفتن به جهان سوالات فلسفی، او را ترک کرد.
شاید تم اصلی نمایش به نظرم این است که هرگز نمی‌توان از طبقه‌ای بالاتر بود و کامل طبقه پایین‌تر را درک کرد. موضوعی که به خصوص در یک رابطه عاطفی می‌تواند به آتش‌فشان تبدیل شود.
این نمایش برای من در دسته‌بندی 5-(4.999) قرار می‌گیرد.

روز سه‌شنبه 13 آذر ماه پس از یک دوره سرماخوردگی طاقت فرسا فرصت کردم مجددا تئاتر ببینم و انتخابم نمایش زندگی در تئاتر در خانه هنر دیوار بود. این نمایش را به کارگردانی محمد برهمنی قبلا به صورت فیلم تئاتر دیده بودم و می‌دانستم دست گذاشتن روی نمایشنامه‌ای با چنین توفیق تاریخی با محمد برهمنی، ایمان صیاد برهانی و میرسعید مولویان جسارت زیاد و احتمالا تمرین زیادی می‌طلبد.
از قضا، موضوع جالب در شبی که نمایش را دیدم حضور بی‌خبر ایمان صیادبرهانی و میرسعید مولویان در سالن نمایش بود که در پایان در واکنش به درخواست تشویق تماشاگران با جمله "ما باید به افتخار شما دست بزنیم" از ایمان صیاد برهانی به احسان حسین‌خانی همراه شد و به نظرم شیرین بود.
طراحی صحنه نمایش که در ابتدا به نظرم رسید برایم قابل قبول بود و البته سعی کرده‌بود دیدگاه نسبتا متفاوتی به طراحی صحنه به نسبت کار قبلی داشته باشد که شاید مهم‌ترین تغییر، تغییر دیدگاه به آینه بود که در این نمایش لزوما دریچه‌ای به سوی تماشاگران نمایش نبود و البته باز تر بودن فضای مانور و حرکت بازیگران به نسبت کار گذشته برای من اتفاق منفی‌ای تلقی نشد.
اولین چیزی که در مورد نمایش زندگی در تئاتر در خانه هنر دیوار نظر من را جلب کرد بازی قدرتمند احسان حسین‌خانی است که از اولین لحظات من را به خود قلاب کرد و تا واپسین لحظات نمایش من را رها نکرد. انعطاف او در بازی‌اش و البته قدرتی که در صدایش داشت برایم واقعا لذت بخش بود و دوست دارم در آینده نمایش‌های بیشتری حداقل با بازی او ببینم. در کنار او اما آرمین بهزادی نیا رفته به رفته بهتر شد و به خصوص در دقایق پایانی نمایش به همراه احسان حسین‌خانی در اوج صحنه را ترک کرد.
نمایش‌نامه هم نمایش‌نامه بسیار شناخته‌‌شده‌ای محسوب می‌شود و فکر نمی‌کنم لازم باشد در مورد آن چیزی اضافه کنم اما نحوه اجرای ... دیدن ادامه ›› این نمایش‌نامه آن هم با در نظر داشتن یک اجرای موفق تاریخی به نحولی که عمیقا و با زبان خودش به دل بنشیند واقعا کار بزرگی بود که اعضای این گروه انجام دادند.
روزی در یکی از کامنت‌های نمایش مثلث می‌خواندم که هنر نباید لزوما رسالت سیاسی یا اجتماعی داشته باشد تا ارزشمند تلقی شود، همین که کاری که می‌خواد انجام دهد را به درستی و تمیز انجام دهد، شایسته تقدیر است و به همین دلیل زندگی در تئاتر به کارگردانی احسان حسین‌خانی برای من کاری شایسته تقدیر است. این نمایش توانست من را با بازی‌های خود، روایتش و بالا و پایین احساسی‌ای که قرار بود داشته باشد عمیقا همراه کند تا در ثانیه پایانی لبریز از غم برای رابرت و البته امید برای آینده جان باشم.
خسته نباشید. نمایش شما برای من یک ۵+(5.001) ستاره است.

تمیز!

[بعدا مفصل تر می‌نویسم.]

"دارم به پایان دادن به همه‌چیز فکر می‌کنم. وقتی این فکر به سراغ آدم می‌آید، می‌ماند. می‌چسبد. جا خوش می‌کند. تسلط پیدا می‌کند. کاری از دستم برنمی‌آید، باور کن. از بین نمی‌رود. همیشه هست، چه بخواهم، چه نخواهم. وقتی غذا می‌خورم، هست. وقتی به رختخواب می‌روم، هست. وقتی می‌خوابم، هست. وقتی بیدار می‌شوم، باز هم هست. همیشه هست. همیشه."

بیشتر از آن که سعی داشته باشم بر ساکورای کاغذی نقدی فنی بنویسم در یکی از معدود دفعاتی که به یاد دارم قصد دارم بیشتر یک مواجهه احساسی و منطقی با آن را مستند کنم. قطعا [حاوی اسپویل]!
ساکورای کاغذی حداقل از دیدگاه محتوایی (با اندک نکات منفی فنی/اجرایی که جای بهبود دارند) برای من مقهور کننده بود. من را به یاد ماتریسی از خاطراتم، افکارم و سوال‌هایم انداخت که هنوز رهایم نمی‌کنند و آیا این رسالت هنر نمایشی نیست؟ ساخت اثری که با ما بماند و اثری که با انواع دیگر هنر‌های در ذهن ما نقطه اشتراک ایجاد کند، می‌خواهد موسیقی باشد ... دیدن ادامه ›› یا سینما.

--

ساکورای کاغذی به نظر خودم سوالی را نشانه رفته بود که مدت‌هاست، شاید از تابستان سه سال پیش ذهن من را درگیر کرده است. آن‌هم همان سوال هملت است که از ترجمه به‌آذین آن را نقل می‌کنم: بودن یا نبودن، حرفم در همین است. آیا بزرگواری آدمی بیشتر در آن است که زخم فلاخن و تیر بخت ستم پیشه را تاب آورد، یا آن که در برابر دریایی فتنه و آشوب سلاح برگیرد و با ایستادگی خویش بدان همه پایان دهد؟ مردن، خفتن، نه بیش، و پنداری که ما با خود به درد‌های قلب و هزاران آسیب طبیعی که نصیب تن آدمی است پایان می‌دهیم، چنین فرجامی سخت خواستنی است.

به عنوان فردی که عمیقا و هر چه گذشت بیشتر با این سوال مواجه هستم، خیلی از بخش‌های ساکورای کاغذی را با بازتابی در زندگی خود دیدم. از خود پرسیدم که آیا ارزش دارد تا زمان پخش موسیقی دلخواه‌مان صرفا رقصیدن را بیاموزیم و منتظر بمانیم تا روزی آن موسیقی پخش شود؟
آیا ارزش دارد که با مرگ و عدم خویش حفره‌ای جدید در شخصی جدید ایجاد کنیم و به نوعی با ریختن پس‌ماند رنج‌هایمان در آن حفره گویی رنج خود را به دیگران منتقل کنیم؟

حداقل ریشه این علاقه من به عدم و نبودن از از دست دادن فردی مثل شخصیت اصلی ساکورا نشئت نمی‌گیرد، بلکه از مرگ رویاها، حداقل For Now، اما جایی که نتوانستم با ساکورا قانع شوم آن‌جایی بود که با خود مطمئن بودم احتمالا نبود من یا حتی ناپدید شدن من حفره عمیقی در شخصی پدید نخواهد آورد. پس ساکورا هنوز مرا به نفی عدم ترغیب نکرد.
جایی ساکورای زیبا‌ی کاغذی گفت که نباید به افکار اجازه داد ما را از دیگران فاصله دهند (یا حداقل این نزدیک ترین یادآوری من از جمله‌ایست که شنیدم) زیرا ممکن است به خود بیایم و خود را آنقدر در دوردست از همه چیز بیابیم که دیگر بازگشت امکان ندارد و شاید این اگر دقیق نگاه کنم مسیری است که زندگی من طی کرده است. همواره رفته‌ام و رفته‌ام و دور شده‌ام و دور شده‌ام تا جایی که حالا گویی صدایی قانع کننده به گوشم نمی‌رسد. صدایی که بتواند فاصله را کم کند و شاید به راستی تنها معنایی که می‌توانم در زندگی به دنبالش بگردم همین صدا است که من حضورش را محتمل نمی‌دانم.
مرد سرخ‌پوست در مورد سرزمین آدرس‌های گمشده راست می‌گفت، اینجا برای من سرزمین آدرس‌های گم‌شده است که هر آدرسی در آن از کسی می‌گیرم بیش از پیش گم می‌شوم و حداقل فهمیده‌ام که در این مسیر به دنبال معنی نباید گشت.
همه ما در کودکی می‌خواهیم "حتما" قهرمان باشیم اما هر قدر عمر می‌گذرد گویی از آن خوی ابرقهرمانی خود فاصله می‌گیریم یا به ابرقهرمانی بی معنی تبدیل می‌شویم که حتی ابرقدرت خودش را نیز نمی‌داند. به قول پینک فلوید در ترانه Comfortably Numb که می‌گفت:

کودک بزرگ شده است، رؤیا از دست رفته است.

من هم حس می‌کنم شاید قهرمانی که می‌توانستم باشم جایی با لباس ابرقهرمانی‌اش در یک چمدان با همه آنچه داشت فشرده شده و به بزرگسالی منتقل شد ولی شاید این هم خود یک تصور باطل است.
وقتی همسر قهرمان ما از خاطرات می‌گوید و اینکه بیش از 5 ماه اعتبار استنادی ندارند به ناگاه به یاد فیلم و کتاب I’m Thinking of Ending Things و آن دیالوگ درخشان از ایان رید می‌افتم که می‌گفت:
"هر بار که یک خاطره به یاد آورده می‌شود، خودش چیز تازه‌ای می‌شود. خاطره‌ها مطلق نیستند. داستان‌هایی که بر اساس واقعیت شکل گرفته‌اند، اغلب بیشتر به خیال شبیه‌اند تا حقیقت. هم خیال و هم خاطره، هر دو بازگو می‌شوند و بازخوانی می‌شوند. هر دو نوعی داستان‌اند. داستان‌ها همان چیزی هستند که با آن‌ها یاد می‌گیریم. داستان‌ها راه ما برای فهمیدن یکدیگرند. اما واقعیت؟ واقعیت فقط یک‌بار اتفاق می‌افتد."
به این دیالوگ می‌شود هربار اندیشید و از خود پرسید آیا واقعیت همانطور که ما به عنوان خاطره به یاد می‌آوردیم بوده است یا روزگار ما انقدر سخت شده است که تمایل داریم خاطرات ما همانقدر که شیرین می‌نمایند باشند، باز هم ذهنم روی صندلی ردیف یک هامون جهان را متوقف می‌کند و به دیالوگ دیگری از ایان رید فکر می‌کند که می‌گوید:
" این یک خیال منحصر به فرد انسانی است که اوضاع بهتر خواهد شد، خیالی که شاید از درک منحصر به فرد انسانی نشأت می‌گیرد که اوضاع بهتر نخواهد شد."

آیا زندگی شخصیت اصلی ساکورای کاغذی بدون همسرش بهتر خواهد بود؟ آیا او قبلا واقعا خوشحال تر بوده است؟ من فکر نمی‌کنم، چرا که هر چه خودآگاهانه تر به گذشته نگریستم، خاطراتی که فکر می‌کردم خوب بودند بیشتر با کوهی از خاکستر در ذهنم یکی شدند. شاید باید آدرس را ندانست و زندگی کرد، اما It’s Okay اگر بر روی داشتن آدرس تاکید کنیم و شاید به سوی عدم قدم برداریم تا شاید اگر شده آدرسی بیابیم.

در پایان مجددا با پینک فلوید در Wish You Were Here تمام می‌کنم:

آیا آن‌ها تو را وادار کردند
تا قهرمانانت را با ارواح عوض کنی؟
خاکسترهای داغ را با درختان سبز؟
هوای گرم را با نسیمی خنک؟
یک دل‌خوش‌کنک را با تغییر؟
آیا نقش کوچکی در جنگ را
با نقش اولی در قفس معاوضه کردی؟

به عنوان یک کیس مطالعاتی نمایش دایره گچی قفقازی می‌تواند به عنوان یک نمایش پست‌مدرن ضعیف و البته طولانی (و کسل کننده، چرا که نه؟) شناخته شود. جهت مقابله با این بازخورد احتمالی باید بگویم که من به این نمایش توسط دوست کارگردانی دعوت شده بودم و حتی نمی‌دانستم با چه کستی روبرو خواهم شد. تنها چیزی که می‌دانستم این بود که یک نمایشنامه از برشت اجرا خواهد شد.
نمایشی که تحت این عنوان در سالن اصلی تئاتر شهر دیدیم واقعا نمایش ضعیفی به نظر من محسوب می‌شود که البته میزان استقبال مخاطبان نیز بیانگر همین مهم است. نکته‌ای که در صفحه نمایش با آن مواجه هستیم و البته از دقایق ابتدایی نمایش نیز می‌توان آن را فهمید این است که نمایش سعی دارد با استفاده از سبک به اصطلاح اپیک یا همان فاصله‌گذاری یا همان Alienation خودمان که از تکنیک‌های نمایشی برشتی محسوب می‌شود، حرفی بزند در عین اینکه مصنوع بودن فضا را به مخاطب یادآوری می‌کند اما در واقعیت اتفاقی که در این نمایش افتاده است پنهان کردن کیفیت پایین بازی‌ها و البته انتخاب کست ناهمگون این نمایش پشت اسم استفاده از این تکنیک و موضوع کاریکاتور سازی از شخصیت‌هاست. و البته یک جمله هست که به صورت جالبی در پایان نمایش‌هایی که احتمالا عوامل می‌دانند ضعیف است در رورانس شنیده می‌شود و آن هم این است که اگر اجرا را دوست نداشتید به دشمنانتان معرفی‌اش کنید.
به بازیگران بخواهم بپردازم، از امیر کربلایی زاده شروع می‌کنم. و اتفاقا از آخر نمایش شروع خواهم کرد. به دوستی که نظرم را در مورد این نمایش خواسته بود گفتم امیر کربلایی زاده را در شام خداحافظی بی‌نهایت دوست داشتم اما او نه تنها مناسب این نمایش نبود، بلکه در تقریبا یک ربع یا بیست دقیقه آخر، نمایش را به یک کمدی آزاد مبتذل تبدیل کرد که معدود نکات خوبی که از نمایش در صحنه‌های پیشین دیده بودم را نیز در ذهنم پاک کرد. دیدن چنین سطح از محتوای مبتذلی روی صحنه سالن اصلی تئاترشهر، که به اصطلاح باید نماد هنر نمایشی ما باشد برایم واقعا تعجب‌آور بود.
از بدترین نکته نمایش گفتم از بهترین نکته‌اش در ... دیدن ادامه ›› نظرم نیز خواهم گفت، بازیگر نقش گروشه واقعا به نظرم ستاره این نمایش بود و من هم از استعداد او در بازیگری لذت بردم و هم می‌توانم بگویم بهترین بخش‌هایی که می‌توانم از نمایش به یاد بیاورم بخش‌هایی با حضور اوست، یکی از بهترین بخش‌ها بخشی بود که گروشه در خواب است و سایر بازیگران نیز پشت سر او هستند. این بخش را خیلی دوست داشتم.
ایده‌های جالب در نمایش بعضا وجود داشت و یکی از آن‌ها که برای من جالب توجه بود نحوه جستجوی سربازان در کوهستان بود که روی بخشی از استیج قرار می‌گرفتند و تظاهر به دویدن یا راه رفتن می‌کردند.
همچنین از بین سایر بازیگران نگار بابائی را نیز در کفنم کجاست قبلا دیده بودم و خوشحال شدم که روی صحنه‌ای بزرگتر هر چند در نمایشی ضعیف دوباره بازی او را دیدم. به نظرم در نقش راوی و البته بخشی که به عنوان یکی از معدود خلاقیت‌های کارگردان وارد مکالمه با سیاوش خیرابی شد، عملکرد رضایت بخشی داشت و امیدوارم همچنان او را روی صحنه‌های بزرگتر و نمایش‌های بهتر ببینم.
اما خیلی خوشحال نباشیم، برگردیم به سایر بازی‌ها و بخش‌های ضعیف نمایش، می‌توانم بگویم اولین جایی که به نظرم کار نمایش برای من تمام شد صحنه‌ای بود که چند بازیگر جوان مشغول رپ خواندن برای پادشاه شدند، نمی‌توانم به اندازه کافی توصیف کنم که این بخش چقدر برای من پر از شرم نیابتی بود.
و اما رابعه اسکویی. چرا واقعا؟ واقعا به نظرم انتخاب‌های بهتری می‌شد داشت تا به قول خودتان یک شخصیت کاریکاتور بسازید، بازی رابعه اسکویی به حدی ضعیف بود که بعد از اولین صحنه‌ای که از او دیدم واقعا راغب بودم سالن نمایش را ترک کنم، حضور او در این نمایش به طور کلی به اندازه یک ربع پایانی امیرکربلایی زاده باعث ایجاد یک ناهمگونی بی‌سابقه بود و اصلا نتوانستم با لحظه‌ای از حضور او روی صحنه ارتباط برقرار کنم. واقعا چرا؟
بازیگر دیگری که اگر بخواهم منصف باشم شدیدا بالا و پایین داشت سیاوش خیرابی بود و در نهایت او هم نتوانست حتی کیفیتی نزدیک به بازیگر نقش گروشه که بازیگر مقابلش بود را ارائه کند. Not Even Close.
اما می‌رسیم به این نکته که " کارگردانی مکتب اپیک با مکتب رئالیسم کاملا متفاوت است و همه چیز نوعی اغراق و شالوده شکنی است. بازیگری به سمت نقد شخصیت و ساخت کاریکاتور جلو می رود، پس بازی ها حسی نیست همیشه و گاهی بازیگر از نقش بیرون می‌آید."
باید عرض کنم که در آسان‌گیرانه‌ترین حالت، بازی کاراکتر گروشه عمیقا با احساس همراه بود و چیزی شبیه به تئاتر به اصطلاح اپیکی نبود که بخواهد از ارتباط حسی مخاطب با کاراکتر جلوگیری کند تا توجه او را به موضوع دیگری معطوف کند و وقتی یک کاراکتر عمیقا با حس بازی می‌کند و می‌توان با او ارتباط حسی برقرار کرد و بقیه کاراکتر‌های سطحی و البته ضعیف هستند این کلیت نمایش است که به سمت یک "کاریکاتور" تمام عیار می‌رود.
در نهایت به عنوان یک مخاطب که از قضا بین دوستان تیوالی به طرفداری بیش از حد از سبک‌ها و ابزار‌های پست‌مدرن شناخته می‌شود (و حتی با او شوخی می‌شود) تقاضا دارم ضعف‌های خود را پشت پست مدرن بودن و البته اپیک بودن پنهان نکنید چرا که هر کاریکاتوری هنر نیست.
در پایان به قول ریکی جرویس اگر چیزی به شما برخورد دلیل بر این نیست که حق با شماشت. پس پیشاپیش اگر استفاده از واژه مبتذل برای شما برخورنده بود به به اصطلاح شعار خود در پایان رورانس که تئاتر یک هنر جمعی است و نظر شما برای ما مهم است پایبند باشید.
امتیاز من به این نمایش 1 از 5 ستاره است.

هفته گذشته به تماشای نمایش جن‌زدگان نشستم و الان که فرصت کردم در موردش بنویسم یک روز از آخرین اجرای این نمایش می‌گذرد.
اجرای جن زدگان از معدود نمایش‌هایی با تایم بالا بود که از دیدن آن اصلا ذره‌ای خسته نشدم و یکی از دلایل مهم این موضوع استفاده هنرمندانه کارگردان از بازی‌اش با سایه‌ها و فضاهایی بود که موفق می‌شد با استفاده از پرفورمر‌ها ایجاد کند. من تلاشی دیگر برای دراماتورژی این کار را در گذشته ندیده‌ام اما به نظرم نحوه انجام این‌ کار در نمایش جن زدگان در تالار مولوی بسیار خلاقانه و دلنشین بود. عمیقا باور داشتم بدون این نگاه شاید نمایش می‌توانست واقعا نمایش حتی کسل کننده‌ای شود. از بین بازی‌ها به ترتیب بازی نسا یوسفی، پیمان محسنی، حمیدرضا فراهانی و ابولفضل سلحشور را رضایت بخش یافتم و به نظرم یکی از معدود دلایل ضعف نمایش در کنار فضای خالی‌ای که از نظر من در صحنه می‌توانست مدیریت شود بازی مریم حاجی‌زاده بود که برای شخص من در بسیاری از صحنه‌ها در مقابل کیفیت بقیه بازی‌ها ناهمخوان بود و از لذت نمایش می‌کاست. بازی ابولفضل سلحشور هم به نظرم بسیار در خطر یک بازیگری ژنریک بود و در بعضی صحنه‌ها نمی‌شد به اندازه بقیه با او ارتباط برقرار کرد اما به خصوص در صحنه پایانی اوزوالد و مادر دین خود را به نمایش کاملا ادا کرد.
به طور کلی من به جز موارد ذکر شده چیز دیگری ندیدم که خیلی توی ذوقم بزنه و اصلا گذر زمان را در این نمایش حس نکردم.
قبلا حسش بود در مورد نمایش‌هایی که خیلی دوست داشتم بیشتر بنویسم چرا خیلی دوست داشتم اما فعلا بیش از این حس نوشتم ندارم :))
واقعا خسته نباشد.
امتیاز من 4 از 5 ستاره هست.