در مدح/ مذمت موسیقی نمایش الیور توئیست.
یکم: بذارید چیزی رو که می‎خوام آخر بگم، اول بگم: برید این موسیقی نمایش رو ببینید؛ به دیدنش می‎ارزه.
دوم: موسیقی عالی... عالی... عالی... نوازنده‎ها.... عالی.... خواننده‎ها خیلی خوب و عالی....
سوم حرکات موزون: عالی... بسیار فکر شده... طراحی شده... دلپذیر...
چهارم: طراحی صحنه عالی.... پر از رنگ‎های گرم برای شب‎نشینی‎های کافه و رنگ‎های سرد برای نوانخانه...
پنجم: بازیِ خواننده‎ها: عالی... خواننده‎/ بازیگرهایی که به سبک اپرا، هم می‎خوندند و هم بازی می‎کردند. اشاره می‎کنم به دختری که اغلب اوقات همراه با مهناز افشار روی سن می‏خوند و بازی میکرد تا در واقع مهناز افشار زیر صدای اون بخونه. دختری با کفش تخت (در مقابل کفش سفید بلند مهناز افشار) و لباس کرم (در مقابل لباس قرمز و آبی مهناز افشار) که قرار بود اصلا جلوه‎ای نداشته باشه ولی به وضوح دلپذیرتر و جذاب‎تر روی سن حرکت می‎کرد و می‎خوند... یا خواننده باس که در هیات گوشت فروش روی سن قدم می‎زد و اون صدای قدرتمند... و از همه مهمتر: آقای فاگین که هوتن شکیبا بازیگرش بود!!! مگه میشه؟!!!! ... . چقدر دلپذیر... چقدر مسلط... چقدر به یاد ماندنی...
ششم: بازیِ بازیگران: بد! گاهی افتضاح! در بهترین مورد میشه به داریوش موفق اشاره کرد که مثل همیشه خوب ... دیدن ادامه ›› بود و آتیلا پسیانی که لااقل کم بود... نمیدونم طرفداران محمد نوید زاده از اینهمه همیشه مثل هم داد زدن و شاکی شدند ش خسته نشدند؟!!! و مهنار افشار که واقعا هیچی نیست... یکی از دوستان به دلخوری میگفتند که بازیگران بیشتر از ده دقیقه روی سن نیستند... ای کاش همین ده دقیقه هم نبودند.
هفتم: یک عالمه ای کاش تا دیدن یه اثر بی نظیر. ای کاش می‎شد یه موسیقی نمایش رو بدون اسم دو سوپر استار به روی صحنه برد.... ای کاش دیدن یک موسیقی نمایش به اعتبار «هادی قضات» و «بردیا کیارس» می‎تونست چهل شب سالن وحدت رو تا بالکن سه ش پر از تماشاگر کنه...
هشتم: یه عالمه دلتنگی: دلم برای تک تک خواننده‎/ بازیگرهای اپرای «جوانی اسکیسی»ِ هادی قضات تنگ شد... وقتی خواننده زن روبروی تماشاگران ایستاد و چند دقیقه بی وقفه شعری عاشقانه به زبان ایتالیایی خوند و سالن از قدرت صداش به لرزه افتاد... دلم برای تک تک خواننده‎ها/ بازیگرانِ موسیقی نمایش «اشک‎ها و لبخندها»ِ هادی قضات تنگ شد... وقتی اسم و شهرت مهم نیست... مهم صدا ست و بازی....
نهم: حرف آخر: حتما به خاطر ارکستر و خواننده‎های بسیار خوب و طراحی صحنه و لباسِ هیجان انگیز و خیلی چیزهای دیگه که من ندیدم به تماشای این نمایش برید. البته اگر دیدید یه بچه ی چهار ساله کنارتون یک ساعت اول نمایش عَر زد، یا خانم/ آقایی کنارتون یک ریز با صدای بلند و بدون خجالت اظهار نظر کرد یا ... خیلی تعجب نکنید! وقتی مخاطب فقط برای اسم مهناز افشار و نوید محمدزاده بیاد برای دیدن یه نمایش، خب این رفتارها ازش طبیعیه.

- به نظر شما حفاظت از نمایشی شریف مثل «سه خواهر و دیگران» که با خود پیشنهاد تکنیکی هم به همراه دارد وظیفه چه کسانی است؟
- اگر می‌خواهید پاسخ من این باشد که وظیفه مدیران است، می‌گویم بله، مدیران باید حمایت کنند که چنین نمایش‌هایی روی صحنه برود و این روند ادامه داشته باشد، اما بیشتر از مدیران به حمایت تماشاگران نیاز دارد. بدون مدیر هم نمایش روی صحنه می‌رود اما بی‌تماشاگر نه. اگر تالار پر نباشد طبیعی است اجراکنندگان از اینکه زمان زیادی صرف خلق نمایشی به قول شما شریف کرده‌اند پشیمان می‌شوند. وقتی مخاطب به تماشای تئاتری که سعی دارد خوب باشد عادت نکند، به طور طبیعی کم‌کم سلیقه‌اش هم تغییر می‌کند و ممکن است به ساده‌ترین چیزها رضایت دهد.

بخشی از گفتگوی روزنامه ی اعتماد با افشین هاشمی 16 شهریور 1395:
http://www.etemadnewspaper.ir/Default.aspx?NPN_Id=523&pageno=9

نقد امیر محمد قاسمی زاده از نمایش «سه خواهر و دیگران»:
نمایشی برگرفته از چند اثر «آنتوان چخوف» به کارگردانی «حمید امجد» و تهیه‌کنندگی سعیده آبشناسان، اثری که با وجود برگردان‌شدن و اقتباس، دارای شاخصه‌هایی از تألیف است و این تألیف و اثر انگشت در نوع نگاه کارگردان و درک عمیق او از قصه‌هایی است که شخصیت‌های آنان را با هم تلفیق کرده است. در این نمایش به طرز کم‌سابقه‌ای شاهدِ ترکیب و تلفیق دو ژانر از فرهنگ‌های متفاوت هستیم؛ یکی بازسازی فضای کلاسیک که در خمیرمایه آثار غربی است؛ خاصه آثار یکی از مهم‌ترین نویسندگان تمامی اعصار به نام چخوف و دیگری روایت و روایتگر شیوه نمایشی که کاملا بومی است؛ مدیومی که به تاریخ نمایش در ایران - به نام تئاتر و نمایش‌های روحوضی برمی‌گردد. شخصیتی بسیار شیرین، بسیار تلخ و در نهایت عمیق و حقیقی، به نام «فیروز» که همان سیاه‌بازِ صحنه‌های آشنا در فرهنگ نمایشی ماست، با بازی بسیار درخشان و ازعهده‌برآمده «افشین هاشمی»؛ میزانسن‌هایی پر از حرکت و ریتم و رقص، ضرباهنگ رفت‌و‌آمدها، تمرکز در چند نقطه صحنه به‌طور هم‌زمان و ارزش‌های یکسان میزانسن، از نزدیک سن تا بک‌گراند. مطلب دیگر این نمایش محتوای روایی تاریخی آن است که پسِ پشتِ فرم‌های نمایشی و هنری آن به‌پیشینه تاریخی ایران و روسیه و همچنین انگلستان بازمی‌گردد. استعمار در تاریخ استثماری ایران با این کشور‌ها قدمتی طولانی دارد. بردگی و استعمار در نسل‌هایی که پدر در پدر و پشت‌ در پشت می‌آید در فراموشی، شکلی از هذیان و آلزایمر به خود می‌گیرد در مونولوگ‌هایی که یک سر از «فیروز» می‌شنویم. پس انتخاب قصه‌های باغ آلبالو و سه خواهر از شاه و ژنرال تا ملاک و سرباز و خدم و حشم و دیگر شخصیت‌های قصه‌های شکسپیر به روایت غلام سیاه ایرانی، یادآورد چندوچونی از چنین روابطی دارد که کارش کمتر به دیالوگ می‌کشد چراکه برده ما بیشتر در تنهایی پرتاب شده‌ای است غربت‌گیر سرزمین‌های دور. بیراه نیست حرف‌های بسیارِ فیروز در یک‌سویگی‌های مونولوگ‌وارش پس از عمری حرف‌شنوی‌های ممتد. سر برده است و به گوش و قرن‌هاست که سربار... حالا تنها یک فرصت از این دست‌ دست داده است تا که بر صحنه نمایش روبه‌روی ما بایستد، بنشیند، بچرخد، هوار بزند و از ته دل سکوتش را بشکند به سنگ و سری که به تاریخ می‌کوبد تا مگر بشکند این شیشه هفت‌رنگ را. حالا شاید پس ... دیدن ادامه ›› از این‌همه سال فرصتی یافته که چهره‌به‌چهره، نفس‌به‌نفس با مخاطبان نسبتا آشنایش بگوید رازهای در سینه‌اش را، حتم دارم حرف‌ها و گفتنی‌های حمید امجد بیشتر از اینهاست با حسی که در تمامی عناصر نمایشش پیداست و می‌تپد از تک‌تک بازیگران. زمان نمایش طولانی بود، اما حرف‌ها بسیار «سفر کوتاه بود و جانکاه اما یگانه بود و...».

مصاحبه ی عسل عباسیان با «حمید امجد»، «محمد چرمشیر» و «افشین هاشمی» درباره ی نمایش «سه خواهر و دیگران» در روزنامه شرق:

http://sharghdaily.ir/News/100531/%D8%B4%D9%83%D8%B3%D9%BE%D9%8A%D8%B1%D8%8C-%DA%86%D8%AE%D9%88%D9%81%D8%8C-%D9%81%D9%8A%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D9%88-%D8%AF%D9%8A%DA%AF%D8%B1%D8%A7%D9%86

نقدی بر نمایشنامه «سه خواهر و دیگران»ِ حمید امجد رو میتونید توی روزنامه ی شرق امروز بخونید. جایی که درباره ایده نمایشنامه ی حمید امجد که اون رو از یک اقتباس بسیار فراتر میبره، صحبت شده.
در بخشی از این نقد اومده:
امجد از وجهی از تأثیر شکسپیر بر آثار چخوف سخن می‌گوید که ایده «سه خواهر و دیگران» را شکل داده است: «نیروی کُنشگر عینی و ذهنی قهرمانان شریر یا نیکخواه اثر شکسپیر در باغ آلبالو رنگ باخته و کمابیش فقط یکی از شخصیت‌های شاه لیر است که میزانِ کارایی و اختیار و البته سنخ نمایشی‌اش در غالب شخصیت‌های باغ آلبالو تکثیر شده: دلقکِ لیر.» که در قالب «فیروزِ سیاه خودمان»، شخصیت محوری «سه خواهر و دیگران» می‌شود.
پرده یکم،‌ صحنه اول: از کنارِ صحنه فیروز با کتاب کوچکی در دست به‌دو پیدا می‌شود و پیش‌روی مخاطب می‌ایستد: «از نفس افتادم. عجب روز خر تو خری!» و در همین منولوگِ پنج‌صفحه‌ای،‌ سه خواهر؛ اُلگا و ماریا و ایرینا را،‌ عادات و آداب‌شان را به مخاطب می‌شناساند. شرحی از حال‌وهوای اخیرِ خانه ژنرال بعد از او به‌دست می‌دهد و از ساکن تازه باغ همسایه می‌گوید: یک آقای قدبلند تکیده با عینک بی‌دسته که پِت‌پِت سرفه می‌کند و رخت‌هایش قالب تنش است «نه مثل رخت من (فیروز) که روزگار نوییش مال جوونی مرحوم جنرال بوده.» همسایه تازه، چخوف است یا به‌قول فیروز «چِخی». «سه خواهر و دیگران» مانند «سه خواهر» در چهار پرده روایت می‌شود. اما جز دو سه تا از شخصیت‌های «سه خواهر»،‌ باقی همه هستند و از همه مهم‌تر «فیروز» که شخصیت محوری است و در نمایش نیز به‌خاطر بازی درخشان افشین هاشمی، حتی بیشتر از متن به نقش مرکزی بدل می‌شود
امجد با درهم‌تنیدن چهار نمایشنامه -دو اثر چخوف و دو اثر از شکسپیر- نمایشنامه‌ای بینامتنی ... دیدن ادامه ›› تدارک دیده از دیدِ شخصیتی که «سهمش از کنشگری برای دگرگون‌سازی وضعیت،‌ حالا در سده‌ای پس از چخوف شاید از دلقک لیر و فیروز هم کمتر باشد.» صحنه آخر: «فیروز: نشسته‌م تو سگدونیم؛ تنها گوشه باغ سابق که تو این چند سال دست‌نخورده موند.» به دوره‌گرد کولی می‌گوید فقط یک‌مشت قصه‌ دارد که آن‌هم پیش‌فروش شده به چِخی. پرزرف‌ها رفته‌اند. چخوف هم چندسالی است که مُرده و‌ خانه‌اش موزه‌ای شده که «خارجیا می‌آن» با آن عکس می‌گیرند. «بیچاره چِخی،‌ از هرچی بدش می‌آد...». دست‌آخر اینکه حمید امجد در متن اخیر، «چخوف معاصر ما» را نشان می‌دهد که سخت با شکسپیر هم‌بسته است.

پ.ن: لینک مطالعه نقدِ خانم شیما بهره‎مند در روزنامه شرق:
http://sharghdaily.ir/News/99937/%D9%85%D8%AC%D9%84%D8%B3-%D8%B4%D8%A8%DB%8C%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%B0%DA%A9%D8%B1-%D9%85%D8%B5%D8%A7%DB%8C%D8%A8-%D8%B3%D9%8A%D8%A7%D9%87

چِخی هم زِبِله ها؛ یه قصه واسه ش گفتم، ازش دو تا نمایش درآورد! بِهِش گفتم: «کمکی چیزی خواستی بگو ها! می‌خوای هر چی این ییلاق نشینا می‌گن واسه ت تعریف کنم؟» گفت: «چیزایی که آدما می‌گن حرفای مهم شون نیست، مهم چیزاییه که نمی‌گن.» گفتم: «خُب پس هرچی نمی‌گن برات تعریف... هر چی نمی‌گن؟» گفت:«من پیِ حرفایی‌ام که دلو می‌لرزونه، رو سینه سنگینی می‌کنه، راهِ گلو رو می‌بنده، چشمو نمناک می‌کنه، پشتِ لب تلنبار می‌شه، اما به زبون نمی‌آد.» گرفتم قضیه رو! گفتم: «ها، پس شما دنبالِ سرگذشتِ منی!» از اون به بعد غروب به غروب با هم می‌شینیم و...

چِخی گفت: "هیچ وقت نخواستی برگردی وطنت؟"
جوری می‌پرسه انگار این رنگِ سیاهو نمی‌بینه، یا نمی‌فهمه وطنِ اون سیاه که به غلامی خریده شد و بردنش به اون مملکت، چندین نسله گم شده. چِخیِ نازنینِ خودمونَم که باشی دل آشوبِ بعضی سوال هات با هیچ جوشونده‌ای درمون نمی‌شه.