دنباله‌ای بر نمایش "جوجه‌تیغی"، بهرام افشاری سال‌ها پیش با نوشتن و کارگردانی این اجرا به موفقیت چشمگیری دست پیدا کرد و کار بارها تمدید شد.
"چه کسی جوجه‌تیغی را کشت؟" مثل دکور صحنه‌اش متن ساده‌ای دارد اما کاملا ملموس و قابل درک. اشاره به ضربه‌هایی که از بدفهمی، سطحی‌نگری و یا بغض به هر یک از ما وارد می‌شود و خب حالا قشر هنرمند که بیشتر در تیررس قرار دارند، می‌توان گفت آسیب‌پذیرتر هم هستند. حرف‌هایی که نصفه و نیمه شنیده و تازه همان هم یک کلاغ چهل کلاغ می‌شوند، اتفاق‌هایی که فقط بخشی از آن و نه تمام آن دیده می‌شوند و به همه اینها فضای مجازی را هم اضافه کنیم که آن حرف‌ها و اتفاق‌ها با تیترهایی عجیب و غریب منتشر می‌شوند و گاهی به معنای واقعی دردسر ساز می‌شوند.
نمایش، کمدی تمیزی است که همانقدر که خوب می‌خنداند خوب هم نیش می‌زند.
تماشاگر شاهد بازی‌هایی بود با سطح کیفی بالا که البته جز این هم انتظار نمی‌رفت.

اجرایی که به شدت عالی بود و به شدت دوستش داشتم. کمدی درست و حسابی‌ای که در کنار داستان جدیدش موفق شد بدون حتی یک شوخی جنسی خنده کاملی از مخاطب بگیره.
بازی‌ها هیچ‌کدوم مصنوعی نبودن و مثل خیلی از کمدی‌ها تو ذوق نمی‌زدن، دکور هم همپای داستان و بازی‌ها جایگاه قابل اعتنایی داشت.
با اینکه "آریا گازر" بسیار جوان هست اما در قامت نویسنده و کارگردان تئاتر خوش درخشید.
فقط صد حیف که مدت زمان روی صحنه بودن این اجرا در دور مجدد اینقدر کوتاهه...

داستان فوق‌العاده جذابی که می‌توان گفت انتخابش یعنی طی کردن پنجاه درصد راه با موفقیت. دادن اطلاعات به صورت قطره‌چکانی به مخاطب، کشش زیاد، غافلگیری‌های پشت سر هم از المان‌های داستان‌های معمایی است که چون طرفدار سرسخت این قبیل داستان‌ها هستم متن را بسیار دوست داشتم.
بازی‌های هر دو بازیگر به نسبت یکدیگر مثل کفه‌های ترازو مدام بالا و پایین می‌شد و این یعنی هر دو از پس اجرا برآمدند.
طراحی صحنه خوب بود. به شخصه صحنه‌ای که در نور شمع اجرا شد را بسیار پسندیدم.

متنی کاملا انتقادی نسبت به وضعیت سینما، اقتصاد، آزادی و ... و همه اینها با بازیگرانی نوجوان و تازه نفس. اجراشون شاید بی‌نقص نباشه که خب کاملا قابل اقماض هست چون کار اولی بودن و کم سن و سال اما واقعا دیدنش هم خالی از لطف نبود، یه جاهایی از ته دل خنده‌ام می‌گرفت و مثلا معلوم بود که برای مونولوگ‌ها خیلی تمرین کرده بودند.
امیدوارم که با سعی و تلاش و راهنمایی‌های استادشون که فاطمه نصرتی عزیز باشه مسیر درست و روشنی رو در آینده داشته باشن.

آوینیون
برگرفته از "آیین زارِ" مردمان جنوب و "مکبثِ" شکسپیر
نمایشی کاملا خلاقانه که هم اِلمان‌های مکبث مثل جاه‌طلبی، شک، دسیسه و دروغ را داشت و هم رهایی و سبُکیِ بعد از انجام زار را. زوج نمایش که اتفاقا در نمایش بازیگر هم بودند برای راهیابی به جشنواره تئاتر آوینیون در فرانسه و در اصل برای راهیابی به خودِ فرانسه مثل مکبث و لیدی مکبث با فریب، سعی در تاثیر بر ذهن کارگردانی را داشتند که حکم همان دانکن شکسپیر را داشت و خب پایان داستان اینجا متفاوت بود.
بازی‌ها بی‌نقص و کاملا جا افتاده، شخصیت‌ها همه با اسم‌های واقعی خودشان در داستان حضور داشتند و این فاصله تماشاگر با آنچه را که شاهد آن است کمتر می‌کرد. طراحی صحنه همان پلاتوی تمرین بود که کلنجار کارگردان با بازیگرها در آن اجرا می‌شد. ریتم نمایش هیچ کجا کند نمی‌شد.
و اما بیست دقیقه آخر که اجرای آیین زار بود چنان نفسگیر و عجیب توسط گروه موسیقی و بازیگرها به تماشاگر عرضه شد که نه می‌شد چشم برداشت و نه حتی لحظه‌ای جز به آنچه می‌بینی فکر کنی. چنان روحی در این لحظات جاری بود که اگر می‌شد دوست داشتی از روی صندلی بلند بشی و در این آیین شرکت کنی، بی‌نظیر اجرا شد و من تا مدت‌ها درگیر آنچه شاهدش بودم، ماندم.

تئاتر ناب بود، شک دارم تا مدت‌ها نظیرش تکرار بشه...