دوره ی کلاسیک را عصر ایمان،دوره ی مدرن را عصر دانش و دوره ی پست مدرن را می توان عصر تردید پنداشت.
نکتار،در عصر سوم سیر می کند،می شکافدش،از نو تعریفش می کند،به کلیشه ها چنگ می زند و در آن می ماند و هم پیش می رود.
به نسبت مکانِ مورد وقوع نمایشنامه و ملیت سازندگانِ اثر این تعریف ایرانیزه می شود،نه پست مدرن است نه ایرانی،چونان موسیقی تلفیقی دهه هشتاد به این ورست،همخوابی کرت کوبین و نامجو،الکترونیک و سنتی،بلبشویی که هم شنیدنی است و هم گوش خراش.
نکتار یک پرفورمنس انتقادی به دوران گذار است،سنت به مدرنیته/مدرنیته به پست مدرنیته . همچنان تاکیید می کنم نه مدرنیته و پست مدرنیته ای که در غرب حاکم است،آنی که در ممکلت ایرانی/اسلامی ما درحال وقوعست و با مختصات هیچ کجای جهان هم پیاله نیست.
در موازات،نکتار در هضم تعاریف جهانی نیز دستَش پر است،تعاریف ثابتی چون جنگ،رسانه،پول،قدرت،تولد،مرگ،سکس(جنسیت/آمیزش جنسی)،سکسیم،هنر،خانواده،مصرف گرایی و ...
در حقیقت،به قدری دستش پرست که شخصا نگرانِ دیگر گروه های نمایشی شدم که زین پس چطور با برخی ازین مضامین توان شوخی و مقابله یابند و دچار ... دیدن ادامه ›› تقلید نشوند.
به طور مثال تصویر خطوط مرزی جنگ و آوارگی چادرها(خانه به دوشی) را دیگر کدام گروه می تواند اینطور ملموس و دلخراش نشان مخاطب دهد؟مصرف گرایی را چی؟(بازاریاب های حراف و کیسه های زباله)
مثال بسیار است ازین پرفورمنس کارگاهی که حاصل تلاش سی،چهل جوان تازه کار و توانا بود،اما تماشایش لطف دیگری دارد
در عرصه ی نمایش کارهای چندانی باب میل و وقت و سلیقه ی ما پیدا نمی شود،از جشنواره اخیر که فقط نان(نصیر ملک جو) دلمان برد و این پاییز هم نکتارِ سارا فعلی و ماکان اشگواری.
فردا روز آخرست،همت عالی،بالا غیرتن از دست ندهید

نِکتار:از واژه nectar گرفته شده به معنی شراب لذیذ خدایان یونان،شهد شربت،نوش (لغتنامه دهخدا)

مونولوگ انتخابی:
.توی ناف آدم ها جنگه،سینه ی مردها جنگه ...
..اسم اون زن دمشق بود ... هیروشیما بود ... کوزوو بود ... خرمشهر بود ...
... مونولوگ آخر سارافعلی (نیا)

ایده و هدف اساسی کار نشان دادن "شادی عمومیِ مردمِ ایران" بوده و انتخاب بازی ایران و استرالیا در مقدماتی جام جهانی 1998 به گفته ی کارگردان بهترین گزینه بوده چرا که نه شادی قبل از انتخابات ریاست جمهوری 1388 نه بعد از انتخابات 1392 نه بردهای پی در پی والیبال نه حتی آزادسازی خرمشهر هیچ کدام عمق میدانشان به پای همبستگی ملت در سال های جنگ ایران و عراق نمی رسد و متاسفانه یا خوشبختانه تنها سابجکت سیری ناپذیر و حیاتی مردمِ ایران که شانه به شانه ی جنگ و عرق ملی و بنیان خانواده پیش می رود و کم نمی آورد "فوتبال" است،فوتبالی که تعصب است و سیاست و قدرت،خالی کردن عقده های ملت که نه می توانند بر سر سیاستمدارش خالی کنند نه حاکم و بانی اش،می ماند زمین چمن و نود دقیقه غرولند کردن به داور و مربی و بازیکنُ هرچه نه بدترشان،اگر هم که بردی درکار باشد قیاس تن به تن می شود با بردهای نداشته در زندگی،هرچه ندارند را دقایقی کوتاه از خاطر می برند و توی دل می گویند:می خوای مثه ما شی ولی نگی جایی/چون من گل می زنم بیشتر از علی دایی!
لپ کلام اینکه افشاریان بهترین انتخاب را برای تصویر کردن رگ غیرت ایرانی جماعت در شادی و اندوه داشته و همینطور حضورش به جای مربی بین دو نیمه در نمایش هوشمندانه بود،دکتری لاف زن مثال دکتر حسن عباسی،حسین روازاده،رحیم‌پور ازغدی (و دیگر چس ناله کن هایی که بعد از انقلاب و بویژه از دهه هشتاد به این ور چون قارچ سبز می شوند بر فرق سرِ افکار عمومی و شبکه های مجازی) ،که گوز را به شقیقه ربط می داد و از حضور یک توطئه ی بزرگ خبر می داد،هرچند حرف های صدمن یک غازش را اگر بست دهیم به مردم شناسی کشور خودمان پر بیراه هم نبود،و اگر با افشاریانِ کارگردان قیاس شود با عرض پوزش باید رک بگویم که هردو دوچار گنده گوزی بودند!
افشاریان از نیروی جوان و بی کس و کار و تازه نفس تئاتری استفاده می کند،بسیار می نویسد،ایرانی جماعت(مخاطب) را خوب می شناسد،دغدغه ی اجتماعی (گویا) ... دیدن ادامه ›› دارد،اسیر قواعد کلاسیک و مدفون نیست،همه ی اینها خوبست،اما بسیار شلخته عمل می کند،در گزارش نشست خبری خواندم این اثر از دل یک تئاتر آزمایشگاهی بیرون آمده،با یک نگاه سرسری به بروشور کار هم می شود دو سه خط فقط اسم نویسنده و طراح یافت،من یک نشان به افشاریان اهدا می کنم با عنوان "بزرگ ترین کارآفرینِ خوشحالِ تئاتری" فقط دست بردارد از این همه شلوغ کاری!
افشاریان اگر اسیر "کول و فان" بودنِ نسلِ بی خیال ما نشود و کارش را با یک قصه نه ده قصه ی بی در و پیکر جلو ببرد،ادای دینش به غول های نمایش را با دوزِ پایین تری از نمایش های شاد مهدکودکی (پروانــه های غمگیـن من در یک صبح دل انگــیز بهاری) به اجرا دربیاورد و انتظار بیشتری از گروه جوانش داشته باشد تا ما به جای دیدن تنها دو سه بازی خوب و استاندارد در این لشگر عظیم شاهد نفرات بیشتری باشیم،تازه می تواند آنچه در ذهن اندوخته را نثار بیننده کند،والسلام!

پ.ن.برای شنیدن و دیدن ماکان اشگواری به تماشای کار نشستم،وگرنه می دانستم به یک سیرک دعوت شده ام
پ.ن.. سرباز ها و آن دختر عقب افتاده و برادرش خوب بودند،مخصوصن اپیزود سربازها چفت و بست داشت و نمک.

در بروشور کار دست نوشته ای از هومن سیدی می خوانید(در بخش کامنت های من هم می توانید) حرف دل است و نمایش نامه اش(خوانده شود همان دست نوشته ای که اجرا شده) هم،اما فقط حرف دل مانده است،چقدر اجرا شده و چقدر خلاقیت،دقت و حفاظت از اجرا دیده می شود؟ با احتساب (فکر می کنم) یکسال وقفه در اجرا هم تغییرات دندان گیری صورت نگرفته و حتی "دقت" ی که نبود هم حاصل نشده،سه میز و شش تیپ از طبقات مشابه ای که شاید تنها میز خانم صمدی و علی سرابی با جان کندن خود را به طبقه متوسط برسانند،این شش تیپ از آن دست آدم های پایین شهر تهرانند و حتی شهرک های تازه تاسیس شده ی اطراف پایتخت،زن هاشان برنج هندی می پزند و روز زن النگوهای باریک هدیه می گیرند و یکی از هم محلی هاشان در یکی از خیابان های همین شهر دستهاشان را قطع می کند تا النگوها را بفروشد و خرج نان و مواد کند،مثلا میز دو جوان جاهل(نوید محمدزاده و مهدی صباغی) باید تجلی تمام عیار ایستگاه دروازه دولت به بعد مترو باشند،جوان های بی خردی(به معنای واقعی کلمه) که اسیدپاشی می کنند،یا سرباز شهرستانی(هومن سیدی) باید شکل و شمایل همین عبارت توصیفی "سرباز شهرستانی" را تمام قد نشان دهد،ولی از چه حسابست نمی دانم که کارگردان که مشاورم هم داشته (حبیب رضایی) به نشان دادن یک دختر شهرستانی تیپیکال(باران کوثری) که من می نویسم "غلوشده" بسنده کرده اند و آن سرباز شهرستانی با استایل شخص هومن سیدی بازی شده،نوید محمدزاده با استایل همان جوان هایی که در -ویران- و -دهانی پر از پرنده- و باقی کارهایش دیده شده نقش جاهل پایین شهری را ایفا کرده(فعل سنگینیست) اما نـــه! اینها باید همانطور که منطق متن می گوید اجرا می شدند،هومن سیدی ریشت را می تراشیدی اصلا لباس سربازی تنت می کردی دوستت پایان خدمت گرفته بود تو که نه! نوید و آن یکی یک بعدازظهر می رفتید مثلا جوانمرد قصاب و هشت سیخ جگر با همین کله خرابها می زدید و بعد پشت میزهای آن کافه می نشستید،و علی سرابی شما هم خیلی وقت هست همینطور خونسرد و خوش خوشان و مثل هم بازی می کنی مگر با گریم یک وارتان هشتاد ساله در ترانه ها... عوض شوید...
و آن کافه ی لعنتی! این شش تیپ در اتمسفر آن کافه ای که دکور کردید اصلا جایی ندارند،می دانم که بر دیوار کردن ده-دوازده قاب از سلبریتی و روشنفکر و سیاستمدار روال مرسوم بسیاری از کافه ها شده،ولی اگر آدم های این متن مثلا در همان حوالی تئاتر شهر و انقلاب هم کافه نشینی می کردند به همچین کافه ای نمی ... دیدن ادامه ›› رفتند،حضور این تیپ ها را زیر عکس "جولیتا ماسینا" هرگز نمی فهمم،دکور کردن یک کافه ی شبه مدرن(که فقط خود کافه دار بیچاره توهم شبه مدرن بودن را دارد) از آنها که یکی مثل باران کوثری با آن کفش های صدفی ساتن چای بنوشد و درکنارش زوج متوسطی مثلا از شرق تهران آن طرف تر دعوا کنند،کار راحتی بود که با قاب صورت نمکین بیلی وایلدر و -وِیترِسِ- آلاگارسون بر باد رفته است!
شنیدم سال قبل پالت اجرا را همراهی می کرد،(بگذریم که امسال پالتی ها حکم کیمیا را دارند) اما باید این کلیشه را بنویسم که کاش امسال هم پالتی ها بودند و کمی جان می گرفت تالار حافظ...گروه کلم(احتمالا) خنثی بودند،حضور آوازخوان خانم(فرناز ساربانها) ساختارشکن بود و دلچسب،گوش شیطان کر این شبهای تهران از سالن های دیگر هم آوای خانم ها به گوش می رسد و این معرکه است.
هومن سیدی و همسرش آزاده صمدی،از سریال -راه بی پایان- برایم دوست داشتنی بودند،حالا هم. تلاش و خستگی و رنج سیدی را هم در متن می فهمم،همین که مثال یک جامعه شناس ریشه یابی می کند،اصلا همین که اعدام های خیابانی دغدغه اش شده،همین که می نویسد "این همه خشونت در من از کجا آمده؟_ می ارزد به شصت دقیقه تئاتر دیدن،ولی دلم می سوزد که آرتیست های تئاتری ما انقدر ارزان و الکی دغدغه ها را در اجرا می سوازنند وگرنه این قدر غر نمی زدم.
در ضمن اعتقاد قوی ای دارم که هوتن شکیبا از سرابی بهتر می شد در نقش شوهر بدبختِ شلِ خونسرد پرحماقت(سرابی دیگر مجسمه ی این شوهرها شده،بسِ) و نوید محمدزاده باید نقش آن یکی جاهل را بازی می کرد و امیر جدیدی میامدو نقش محمدزاده را بازی می کرد که هی نمی خندید و از آن اخم های افریقایی(فیلم سینمایی سیدی) تحویلمان می داد.
پینوشت:بی انصافی نکنم،ترانه ی پایانی گروه موسیقیشان دلپذیر بود... حیف که یادم نماند،یک چیزی بود مثلا اینطور:چه خوبه که کری،نمی شنوی...هاهاها...هی هی هی ...

روایت ناتمام یک فصل معلق/تالار حافظ/یک ربع به پنج وقت نکرید شش بعد از ظهر!