در یک کارگاه حرفه ای بودم و ابتدای کاری نه چندان خوب استاد در پایان کار گفت نمایش بدت رو با خاموش کردن سیستم تهمویه و خنک کننده تکمیل کردی .
با عرض معذرت از عوامل نمایش متاسفانه جز ٥ دقیقه ایتدایی نمایش ، عدم تمرکز و تمرکززدایی متقابل از مخاطب بزرگترین نقطه ضعف کار بود، و بد تر از همه پایان بندی بسیار ضعیف .
در آخر میخوام نقدی کنم از سالن مولوی به خاطر عدم نحوه صحیح مدیریت پرسنل سالن چه از لحاظ فروش بلیط ، رفتار نامناسب کارکنان بازمخاطبین و...
عواملی که باعث شد دیگه به این سالن نرم

یک نمایش فوق العاده خوب با بازی های درک شده که از سه نقطه نظر یعنی ارتباط بازیگر با خود ، با دیگر بازیگران و با تماشاگران کامل بود .
بازی ها تمیز و مارو یاد فیلم های صامت قدیمی مینداخت . کشش ماجرا به قدری بود که زمان روانی بر تماشاگر بسیار با ریتمی خوش و دلنوازی می گذرد و هیچ گونه خستگی را بر تن شما باقی نمی گذارد. (البته به غیر از صندلی های سالن مولوی که هیچ فکری بر آن نمی شود و برخورد های ناشایست برخی پرسنل تئاتر مولوی ) اما نقد منفی ام تنها در خصوص زدن رگ دست کارگردان است که امیدوارم در این زمینه اشتباه کنم .

این نمایش به من یاد داد که در سکوت نیز میشود فریاد زد. می توان شعار نداد . می توان بدون عربده فغان کرد.
ممنونم از شما و این اجرا و موفقیت های روزافزون .

نمایش آخر بازی ، یعنی آخرین بازی ما در زندگی و یا جهانی به موازات زندگی ، کارگردانی خوب رو میشه تو این کار دید. ریتم مناسب و پخته شده با وحود نود دقیقه زمان روانی دلپذیر و دلچسب نشان از هوش کارگردان داشت . بازی طاقت فرسا و دقیق بازیگران مرد اونقدر چشم نواز بود که انگار کوهی از سنگینی هرروز با بازیگر حمل شده و این کوه سنگین چشم مخاطب را مینوازد بدون اینکه پلکهای او را ببندد. اما تنها چیز آزار دهنده مخاطب اینروز تئاتر است . زیرا ذهن مخاطبان گویا نیاز به قلقلک توسط اراجیف کمدی هرزه و لوده سرایی های سالنهای تئاتری دارد که دیگر ابزورد نیستند. کاش سلبریتی های عشق حمایت سلفی های خود را در سالنی کوچک میانداختند که حماسه ای در آنها در حال رخ دادن هست.
حماسه ای به نام تئاتر و با کنشی در خور به دور از ساختگیهای مریض خنده وار و جنسی مسلک مد شده در تیاتر امروز . یک کلام
آخر بازی = لذت پوچ یک اثر هنری

در یک کلام میشه گفت وقتی تشنه تئاتر باشی و این تشنگی برطرف شه چه حس خوبی میشه داشت . این حس در من بوجود اومد و سیراب شدم .

در وهله اول خسته نباشید میگم به گروه نمایشی ، و اینکه جز بازیگر مرد (پریسا) باقی بازیگران به نظر من خوب نبودند . دیالوگهای چاله میدانی ، چاقو بدست بودن و نماد مردسالاری در تیاتر مدرن با فریاد کشیدن و خط و نشون کشیدن شکل نمیگیره . جهان متنی که قرار بود ساخته شده تبدیل شده بود به یه قرارداد با تماشاگر که اومدی اینجا تا من کارگردان رو ببینی و هیچ تفکری نکنی . بیهوده بخندی و در آخر نتوانی از فرط خنده حضار که برخی از شنیدن واژه ای که همگی هر روز ازون استفاده می کنیم غش کردند به حال سیاهی تلخ پنهان شده در این نمایش غصه دار شوی و به قولی ما تیاتری ها به کاتارسیس برسی . این نظر شخصی من بود و اینکه بازی های دوگانه شخصیتهای نمایش که در هویتشان گیر کرده بودند همگون نبود و این یعنی عدم وجود هارمونی . اما با وجود این شاید تنها من خوشم نیومد و خیلی از حاضرین از خنده روده بر شده بودند . در آخر امیدوارم که اشتباه کنم این مورد رو ، چون میخوام از شرف یه اثر هنری حرف بزنم . اینکه به برخی از اعضا بگیم که سر یه دیالوگ به تنهایی قهقهه سر بدهد این کار نا شریفی است . به زور خنداندن تماشاگر مانند به زور گریاندن فردی متنفر از فردی ست که مرده باشد .

مرگ در میزند ، و بالاخره موفق میشود که در بزند و ایندفعه شاید واقعا در بزند . نمایش خوش ریتم و با بازی خوب بازیگران و دید بصری خوب کارگردان با وجود دکور کم کار شسته رفته و خوبی در اومده بود . موفق و پیروز باشید .

بنده شیشه گر هستم کارگردان نمایشی که عزیزان برایش نوشتند و چه زیبا نوشتند . اولا سپاس فراوان به منظور لطف همگی . ثانیا سپاس به منظور همراهی شما عزیزان .
خوشحالم که این اثر کنشی را در ذهن مخاطبان ایجاد کرده که دست به قلم (کیبورد رایانه یا گوشی همراه ) برند و چندی برای ما بنویسند . این کنش دوست من است . این کنش در تئاتر همیشه همراه من خواهد بود زیرا اوست که مرا به انجام عملی سوق میدهد .
با سپاس